บทที่ 1116 – เริ่มต้นการชิงอำนาจบัญชา
 
 
 
ในตอนนั้น เหล่าเจ้าสำนักและเหล่าศิษย์ได้ตาม กึ่งจักรพรรดิวานรขาวมา 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ก็มีหลายคนที่เลือกจะอยู่ที่เดิมเพราะพวกเขารู้ดีว่าไม่มีหวังที่จะได้ธงนั้นมา พวกเขาเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบเมื่อเข้าไปยังป่าไม้คราม และ ค่อยๆทะเยอทะยานเพื่อนเป็นศิษย์หลัก 
 
 
 
การทดสอบครั้งนี้นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน 
 
 
 
แต่ก็มีคนมากมายที่ฉวยโอกาส ในขณะที่วุ่นวาย เพื่อชิงธงมา เพราะธงนั้นมีไม่เพียงพอต่อพวกเขาทุกคน 
 
 
 
ด้วยการแนะนำของกึ่งจักรพรรดิวานรขาว ชูเฟิงและคนอื่นๆ ก็ได้เข้ามายังสถานที่ที่ต้องแข่งกัน มันเป็นหุบเขาที่กว้างมาก บนท้องฟ้า และยังเป็นหุบเขาที่เต็มไปด้วยหิน 
 
 
 
ในตอนนั้น ชูเฟิงและคนอื่นๆ ต่างมองหินเท่าที่จะมองได้ พวกเขารู้สึกได้ว่าหินนี้นั้นเป็นหินแปลกประหลาดมาก รูปร่างและขนาดของมันต่างกันโดยสิ้นเชิง อันนึงเล็กราวกับแตงโม อันหนึ่งใหญ่ราวกับภูเขาแทงขึ้นไปบนท้องฟ้า 
 
 
 
และหินพวกนั้น ยังมีอักขระถูกเขียนไว้บนหินอีกด้วย พวกมันประกายวิบวับและลอยบนท้องฟ้า แสดงให้เห็นถึงความงดงามอย่างมาก “ข้าก็ได้บอกกฎไปหมดแล้ว ดังนั้นข้าจะไม่พูดมาก ขอให้ทุกคนโชคดี.”
 
 
 
หลังจากเข้ามายังที่แห่งนี้ กึ่งจักรพรรดิวานรขาว ก็สะบัดมือ และฝูงชนก็เริ่มกรูกันเข้าไปทันที พวกเขาไม่ลังเลที่จะเข้าไป พวกเขานั้นบินไปยังก้อนหินที่เล็งเอาไว้เผื่อโชคดีจะได้รับธง 
 
 
 
กฎนั้นง่ายมาก มีธง 94 ผืน ธงพวกนั้นจะซ่อนอยู่ในหิน 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ธงพวกนั้นถูกซ่อนอยู่ในหินพวกนี้โดยรูปแบบวิญญาณ และไม่สามารถทำลายได้ง่ายๆ ดังนั้นต้องใช้รูปแบบวิญญาณเพื่อนำมันออกมา 
 
 
 
และการทำลายรูปแบบวิญญาณนั้น มีขั้นตอนที่ยาวนานมาก ถ้าคนโชคไม่ดีหรือหินผิด พวกเขาก็จะไม่เจอธงเลยหลักจากทำลายหินไป ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกเข้าไปยังที่ลึกๆ เพราะในปีก่อนๆ ธงมักจะซ่อนที่ไว้ที่ลึกๆ 
 
 
 
ในตอนนั้น ชูเฟิง และ ไป่ รู่วเฉินก็บินไปเช่นกัน ด้านหลังของทั้ง 2 มีคนจากนิกายสวรรค์และป่าไม้ครามใต้ตามมา เหล่าศิษย์นั้นไม่ได้แยกย้ายกันไปหาธง พวกเขานั้นเลือกที่จะตามทั้ง 2 ราวกับองครักษ์พิทักษ์ผู้บัญชา ชูเฟิง และ ไป่ รู่วเฉินนั้นบินไม่ช้าหรือเร็วเพราะทั้ง 2 กำลังใช้เทคนิคของแต่ละคนเพื่อตรวจสอบหินข้างหลัง “ศิษย์น้องหญิง ไป่ เจ้าคิดว่าเรา2คน…”
 
 
 
ชูเฟิง พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเรียกใครว่าศิษย์น้องหญิง”
 
 
 
ไป่ รู่วเฉิน หันมามองชูเฟิงแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ แล้วพูดต่อว่า”
 
 
 
เรียกข้าว่าศิษย์พี่หญิงซะ”
 
 
 
ในตอนนั้นเหล่าศิษย์จากนิกายสวรรค์ ก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะชูเฟิงเป็นคนแรกที่กล้าพูดกับไป่ รู่วเฉินเช่นนี้ หลังจากเห็นว่า ไป่ รู่วเฉิน ก็แค่หันมามองชูเฟิง แล้วไม่ได้โกรธ พวกเขาก็รู้สึกว่าต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เพราะท่าทาง ของไป่ รู่วเฉิน ในตอนนี้นั้นต่างจากเมื่อก่อนมาก อาจบอกได้ว่า นางสุภาพขึ้นมาก “ข้าไม่ใช่ศิษย์จากนิกายสวรรค์ ดังนั้นเมื่อดูตามอายุแล้วเจ้าเด็กกว่าข้า แล้วข้าจะเรียกเจ้าว่าศิษย์พี่ได้อย่างไร”
 
 
 
ชูเฟิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้านี่มัน …. ลืมไปเสีย ทำตามที่เจ้าต้องการเถิด”
 
 
 
ไป่ รู่วเฉิน พูดไม่ออก นางนั้นยังอ่อนกว่าเขา ดังนั้น นางจึงไม่มีสิทธิ์พูดว่านางแก่กว่าเขา 
 
 
 
สำหรับชูเฟิง หลังจากได้ตอบโต้นางมาเป็นเดือน เขาก็ได้เข้าใจถึงนิสัยของนาง และ หาวิธีรับมือนางไว้ได้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่รีบประกาศชัยชนะ เขาสะบัดมือ ไปยังเหล่าศิษย์ด้านหลังแล้วพูดขึ้นว่า”
 
 
 
ทำไมถึงตามพวกข้ากันอยู่ รีบไปหาธงกันเดี๋ยวนี้.””เอ๋…”
 
 
 
หลังจากได้ยินชูเฟิงพูด เหล่าศิษย์จากป่าไม้ครามก็มองหน้ากัน 
 
 
 
อย่างไรก็ตามเหล่าศิษย์จากนิกายสวรรค์นั้นกำลังอึ้งกับท่าทางของชูเฟิงจึงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าชูเฟิงกำลังไล่พวกเขาออกไป 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ชูเฟิงเป็นใคร สถานะและพลังของเขาสูงส่งเพียงใด เขานั้นคือศิษย์ของป่าไม้ครามใต้ เขาไม่เพียงไล่คนจากป่าไม้ครามใต้ แต่ยังไล่พวกเขาอีกด้วย แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าทั้ง 2 สำนักเป็นพันธมิตรกัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้เห็นศิษย์ของป่าไม้ครามใต้อยู่ในสายตา 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้นั้น ศิษย์ของนิกายสวรรค์ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเลือกที่จะออกไป 
 
 
 
พวกเขาเลือกออกไป เพราะในวันที่ต้องเข้าไปฝึกในเจดีย์ไม้ครามใต้ พวกเขาก็ได้รับรู้ถึงพลังของชูเฟิงด้วยสายตา แม้กระทั่งไป่ รู่วเฉิน ก็มิอาจเทียบกับเขาได้ ดังนั้นชูเฟิงจึงไม่ใช่คนที่พวกเขาจะต่อกรด้วยได้ 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะศิษย์พวกนั้งไม่ได้กระจายเรื่องนี้ แม้กระทั่งศิษย์ของนิกายสวรรค์ก็มีแค่น้อยนิดที่จะรู้เรื่องพลังของชูเฟิง เมื่อเขาเห็นศิษย์พี่ของพวกเขาเลือกที่ทำตามคำสั่งของชูเฟิง พวกเขาก็รู้สึกสงสัยอย่างมาก 
 
 
 
เมื่อเห็นว่าชูเฟิง กล้าพูดล้อเล่นกับ ไป่ รู่วเฉิน และ ไป่ รู่วเฉิน ไม่ได้โกรธอะไร พวกเขาจึงเดาได้ว่า ศิษย์ของป่าไม้ครามใต้คนนี้นั้นไม่ธรรมดา พวกเขาคุ้นเคยกับไป่ รู่วเฉิน จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าใกล้นาง หลังจากลังเลอยู่สักพัก พวกเขาก็เลือกที่จะเคลื่อนออกไป “เห้ เจ้าคิดว่าระหว่างเราใครจะได้ธงผู้บัญชา”
 
 
 
ชูเฟิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม เขามีแผนจะเยาะเย้ยนาง “เจ้าจะต้องได้มันแน่นอน”
 
 
 
ไป่ รู่วเฉิน พูดออกมาโดยไม่คิด “อะไรกัน เจ้าไม่มั่นใจตัวเองอย่างนั้นหรือ มันอาจเป็นเจ้าที่โชคดีก็ได้”
 
 
 
เมื่อรู้คำตอบจากไป่ รู่วเฉิน ชูเฟิงก็ประหลาดใจมาก เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่แผนชั่วร้ายเขาถูกพังลง 
 
 
 
ตอนแรกนั้น ชูเฟิงต้องการใช้ความภาคภูมิใจของนาง และ เดิมพันกับนาง อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่านางจะตอบเช่นนี้มันทำให้แผนที่เขาวางไว้พังทลายทันที 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////