บทที่ 1017 – ข้าจะทำให้มั่นใจ
 
 
 
“โอ้ว ลู่ว เหลียน วันนี้เจ้าได้เปิดโลกกว้างของเจ้า เจ้าน่าจะได้รับประสบการณ์มากมายในวันนี้ ที่จะทำให้เจ้าเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง !!””ข้าหวังว่าในอนาคตเจ้าจะไม่ตัดสินคนอื่นจากภายนอก อย่าคิดว่าเขาเป็นคนดีแล้วเจ้าจะรังแกเขาได้ อย่าคิดว่าคนอื่นด้วยกว่าตัวเอง !!””โชคดีที่วันนี้เจ้าได้พบกับ ชูเฟิง เพราะเขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับเจ้า หากเป็นคนอื่น เจ้าอาจจะกลายเป็นซากรวมอยู่กับคยภายนอกก็เป็นได้ !!”
 
 
 
ปู่ ลู่ว กล่าวเตือน 
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ร่างกายของ ลู่ว เหลียน ก็สัานสะท้านด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง เพราะเศษซากที่กองอยู่ด้านนอกนั้นมันน่าเวทนาอย่างมาก 
 
 
 
***** แอ๊ดดด ***** “พี่ใหญ่ !!”
 
 
 
ในขณะนั้น เสียงประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงที่น่ารักและสดใสของ ลู่ว รู่ ดังออกมาจากภายใน “ลู่ว รู่ อย่าออกมา !!”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของ ลู่ว เหลียน ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่นางรีบตะโกนออกมา 
 
 
 
นั่นเป็นเพราะทั่วทั้งลานนั้นถูกเปลี่ยนให้เป็นทะเลเลือด ที่แท้แต่ผู้เชี่ยวชาญเช่นนางยังไม่สามารถทนรับไหว เช่นนั้นเด็กสาวตัวน้อยๆ อย่าง ลู่ว รู่ จะรับได้เช่นนั้นหรือ 
 
 
 
แต่ในเวลานั้น ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นความสุขอย่างมาก เพราะนางคิดว่าดวงตาของ ลู่ว รู่ จะต้องหายแล้วอย่างแน่นอน จากการรักษาของ ชูเฟิง เพราะไม่เช่นนั้นนางคงจะไม่ก้าวมาที่ประตูได้อย่างมั่นคงเช่นนี้ “พี่สาว ทำไมท่านไม่ให้ข้าออกไป !? หรือว่าท่านจะออกไปเล่นโดยไม่พาข้าไป !! ข้าไม่เอา ลู่ว รู่ จะไปด้วย !!”
 
 
 
แต่เมื่อ ลู่ว รู่ ได้ยินเสียงของ ลู่ว เหลียน นั้น นางมีความสุขอย่างมาก และแทนที่นางจะกลับเข้าไปในบ้าน นางยิ่งเร่งที่จะออกมาจากประตูให้เร็วที่สุด 
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลู่ว เหลียน ก็รีบลุกขึ้นจากอ้อมกอดของปู่นาง พร้อมกับใช้ทักษะทุกอย่าง เพื่อที่จะไปยังประตูบ้าน เพื่อปิดมันเอาไว้ “ไม่มีอะไร ลู่ว รู่ ออกมาสิ !!”
 
 
 
แต่ในเวลานั้น เสียงของ ชูเฟิง ก็ดังขึ้นมา มันทำให้ ลู่ว เหลียน ตกใจอย่างมาก เพราะในเวลานั้น ชูเฟิง ได้อยู่ที่หน้าประตู และกำลังจะเปิดประตูออกมา “เจ้า…..”
 
 
 
เมื่อเห็นเช่นนั้น ลู่ว เหลียน ก็รีบหันกลับมาที่ปู่ของนาง และเมื่อนางหันกลับมานั้น นางก็ต้องสับสนอย่างมาก 
 
 
 
เพราะลานที่เป็นทะเลเลือดในก่อนหน้านี้ ที่เต็มไปด้วยเศษซากอวัยวะของคนจำนวนมาก คอนนี้มันได้กลับสู่สภาพปกติ แม้แต่กลิ่นคาวเลือดที่ลอยคลุ้งในอากาศก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย 
 
 
 
นางพยายามเรียบเรียงความคิดของนาง ถึงความแข็งแกร่งของ ชูเฟิง 
 
 
 
หลังจากคิดแล้วนั้น นางก็หันกลับมามองที่ ชูเฟิง ด้วยความสับสน นางพบส่าในตอนนี้ ลู่ว รู่ ได้อยู่ในอ้อมกอดของ ชูเฟิง ไม่เพียงแต่ดวงตาของนางจะกลับมาเป็นปกติ แต่มันยังงดงามมากเก่า อีกทั้งในตอนนี้นางยังกำลังพูดคุยกับ ชูเฟิง อย่างสนุกสนาน “พี่ใหญ่ ชูเฟิง ลู่ว รู่ ฝันดีมากเลย !!”
 
 
 
ลู่ว รู่ กล่าวออกมาด้วยความไร้เดียงสา “ลู่ว รู่ ฝันว่าอะไรหรือ !?”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวถามพลางยิ้มบาง “ข้าฝันว่าข้าไปล่าจระเข้กับพี่ใหญ่ กับพี่สาว พวกเราเจอกับคนเลว และพวกนั้นยังต้องการจะเอาดวงตาของ ลู่ว รู่ ไป !!”
 
 
 
นางเล่าออกมา พร้อมกับขยับแขนขาประกอบ “หือ ….นี่ไม่เรียกว่าฝันดีนะ นี่เรียกว่าฝันร้าย !!”
 
 
 
ชูเฟิง ส่ายศรีษะของเขาไปมา “ฝันดีสิ เพพราะตอนนั้นมีคนเข้ามาปกป้อง ลู่ว รู่ เอาไว้ เขาจัดการกับพวกคนเลวทั้งหมด และจูบตาของ ลู่ว รู่ และบอกว่าตาของ ลู่ว รู่ จะสวยมากกว่าเก่า !!” “หลังจากที่ ลู่ว รู่ ตื่นขึ้นมา ลู่ว รู่ ก็ไปดูที่กระจก แล้วก็พบว่าตาของ ลู่ว รู่ สวยกว่าเก่ามาก !! เหมือนกับว่าพี่ ชูเฟิง เป็นคนปกป้องข้าเอาไว้เลย !!”
 
 
 
ลู่ว รู่ ชี้มาที่ ชูเฟิง พร้อมกล่าวออกมาอย่างจริงจัง “งั้นเหรอ !? งั้นพี่ก็กลายเป็นผู้พิทักษ์ ลู่ว รู่ สิ !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวพลางยิ้มบาง “เย้ๆ!! เยี่ยมไปเลย พี่ ชูเฟิง เป็นผู้พิทักษ์ของ ลู่ว รู่ !!”
 
 
 
หลังจากได้ยิน ชูเฟิง กล่าวเช่นนั้น ลู่ว รู่ ก็โห่ร้องออกมาด้วยความสุข 
 
 
 
เมื่อเห็น ชูเฟิง กำลังสนทนากับ ลู่ว รู่ อย่างสนุกสนานนั้น ลู่ว เหลียน ก็จมไปกับความคิดของตัวเอง ถึงคำกล่าวของปู่นาง 
 
 
 
หากนางเป็นคนที่รับประโยชน์จากคนดี และกลัวต่อคนเลว แต่ ชูเฟิง คือคนที่อ่อนโยนต่อคนดี แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็เป็นคนที่มีหัวใจแข็งแกร่ง หากเทียบตัวนางเองกับ ชูเฟิง นั้น นางก็เปรียบได้กับขยะเท่านั้น 
 
 
 
หลังจากที่ ลู่ว รู่ ตื่นขึ้นไม่นานนั้น ชูเฟิง ก็แนะนำให้ปู่ ลู่ว ย้ายที่อยู่ ด้วยประสบการณ์ที่ยาวนานของปู่ ลู่ว นั้น เขาย่อมไม่ปฏิเสธข้อเสรอแนะของ ชูเฟิง 
 
 
 
ด้วยความรวดเร็วของ ชูเฟิง นั้น เพียงแค่วันเดียวเขาก็พาปู่ ลู่ว และคนอื่นๆ มายังอีกเมืองหนึ่งได้อย่างง่ายดาย พร้อมกับที่เขาซื้อคฤหาสน์หลังใหม่ให้กับปู่ ลู่ว , ลู่ว รู่ ชอบบ้านหลังใหม่ของนางมาก และปู่ ลู่ว เองก็พอใจอย่างมาก มีเพียง ลู่ว เหลียน เท่านั้น ที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก 
 
 
 
เพราะในขณะที่พวกเขาเดินทางผ่านเมืองไหมทองนั้น ชาวเมืองถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมบนท้องถนน และที่ประตูเมืองก็มีศพของเด็กชายผู้หนึ่งแขวนเอาไว้ เขาคือคนที่ถูกสังหารอย่างน่าเวทนามากที่สุด เขาก็คือ จ้าว เฉาฉิ่ว 
 
 
 
มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะจินตนาการออกมาว่าเป็นฝีมือของผู้ใด เพราะเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้น เป็นเพราะคนของวิหารโลหิตลี้ลับ พวกเขาไม่เหลือความเป็นคนแม้แต่น้อย พวกเขาสังหารแม้กระทั่งคนบริสุทธิ์ 
 
 
 
หลังจากเหตุการณ์นั้น ลู่ว เหลียน รู้สึกว่า ชูเฟิง นั้นทำไม่ถูกต้อง เพราะเขาควรสังหารคนของวิหารโลหิตลี้ลับให้หมดสิ้น ไม่เช่นนั้นจะต้องมีผู้บริสุทธิ์มารับเคราะห์อีกมาก “ชูเฟิง ข้ามีบางอย่างจะถามเจ้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะตอบข้าหรือไม่ !?”
 
 
 
ปู่ ลู่ว กล่าวออกมาด้วสความอึดอัดเล็กน้อย “ท่านปู่ ลู่ว ท่านถามมาเถอะ หากข้าตอบได้ ข้าจะตอบ !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวตอบพร้อมยิ้มบาง เพราะปู่ ลู่ว คือคนที่ทำให้เขาประทับใจอย่างมาก และอาจกล่าวได้ว่าปู่ ลู่ว คือคนแรกที่ทำให้เขาประทับใจทหลังจากที่เขามาถึงดินแดนสงครามศักดิ์สิทธิ์ “การบ่มเพาะพลังของเจ้าแข็งแกร่งมาก หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าน่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญสูงสุดในตอนอยู่ในเขตทะเลใต้ ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีพลังขั้นราชันย์สงครามใช่ไหม !?”
 
 
 
ปู่ ลู่ว กล่าวถาม “ความจริง ข้าน้อยมีการบ่มเพาะพลังเพียงระดับแปด ขั้นจ้าวสงครามเท่านั้น !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวตอบอย่างตรงไปตรงมา “ขั้นจ้าวสงครามระดับแปด !!”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของปู่ ลู่ว พลันเปลี่ยนเป็นหมดหวังทันที “อย่าหาว่าข้า ชูเฟิง โอ้อวด !! แม้ว่าข้าจะมีพลังเพียงขั้นจ้าวสงครามระดับแปด แต่ว่า แม้แต่ขั้นราชันย์สงครามระดับสองก็ไม่ใช่คู่มือของข้า !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวพร้อมยิ้มบาง “เจ้ามั่นใจหรือ !?”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าที่หมดหวังของปู่ ลู่ว ก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที ราวกับว่าเขาอยู่ในเหวลึกที่ไร้แสงสว่าง แต่กำลังพบแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา “ท่านปู่ ลู่ว หากท่านต้องการให้ข้าช่วยอะไร หากข้าทำได้ ข้าจะช่วยท่านจนสุดความสามารถ หากไม่ใช่การสังหารผู้ใดโดยไร้เหตุผล !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวออกมา พร้อมกับตบไปที่หน้าอกของตัวเองด้วยความมั่นใจ และเป็นการรับรองความปราถนาของปู่ ลู่ว 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : รีบจัด ทำงานชนกันดังโครมมม!!! 
 
 
 
B : เวรกรรมแท้ๆ!!! ความรีบร้อน ไม่เคยทำให้ใครได้ดี อย่างที่ว่า ช้าๆได้พร้าเล่มงาม 
 
 
 
C : คราวหน้าคราวหลังก็หัดรอบครอบซะบ้าง!!! 
 
 
 
A : น้อมรับความผิด. . . . . . . .