ตอนที่แล้วตอนต่อไปบทที่ 1194 – รอยยิ้มที่สมเพช
ผู้ชนะ คือ ราชา ผู้แพ้ คือ กบฎ
เมื่อผู้คนสรรเสริญ ชูเฟิง เกียรติยศของเขานั่นพุ่งทะยาน กลับกัน หยวน ชิง ตอนนี้ชีวิตตกต่ำ ดำดิ่งสู่เหวลึกไร้ก้นบึ้ง ที่มีแต่ความมืดมน
เขาไม่เพียงแต่จะสูญเสียเกียรติยศทั้งหมดไป เขายังทำให้ 5 อาวุโส กึ่งจักรพรรดิต้องตายเพราะความโง่ของเขา เรื่องที่เขาก่อ นับเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ ซึ่งเขาก็คืออาชญากรที่ก่อเรื่องร้ายแรงนี้ขึ้น
นำซ้ำการกระทำก่อนหน้านี้ของเขา ยังเป็นความเห็นแก่ตัวที่หาใดเปรียบ เพียงเพราะต้องการชื่อเสียงและกำลัง เขาจึงเลือกไม่เข้าร่วมกับกองทัพนักล่า พร้อมกับตอบรับคำเชิญของกองทัพเหวิ่นเทียน บัดนี้ กองทัพเหวิ่นเทียน ได้รับผลกระทบนั่นไปด้วย
ตอนนั่น หลายคนต่างรู้สึกไม่พอใจเขามาก แต่ก็กังวลเรื่องความสามารถของเขา จึงไม่มีใครกล้าพูดใดๆ แต่ตอนนี้เขาสูญสิ้นอำนาจ สูญสิ้นทุกอย่าง คนของวิหารหมู่ดาวนักล่า จึงตัดสินใจลุกขึ้นตอบโต้
เพราะบัดนี้ เขานั่นไร้พลัง
ขณะนั้น ผู้คนส่วนใหญ่รู้สึกว่า หยวน ชิง นั่นไม่สมควรเป็นคู่ปรับของ ชูเฟิง เลยด้วยซ้ำ ทัศนคติของทุกคนที่มองพวกเขาต่างกันลิบลับ ผู้คนมองหยวน ชิง ด้วยความเกลียดชัง ในใจคับแค้นอัดแน่นไปด้วยจิตสังหาร ทัศนวิสัยของคนเหล่านี้ที่มีต่อเขา ทำให้เขาดูช่างน่าสมเพช แม้แต่คนที่มาจากที่เดียวกัน อย่างวิหารหมู่ดาวนักล่าก็ด้วย
ในตอนนั่น หยวน ชิง ได้แต่กำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น เขาพยายามไม่เงยหน้าขึ้น ได้แต่ก้มมองพื้นดิน แต่ ชูเฟิง ก็รู้ว่า หยวน ชิง นั่นคงกำลังคิดหาเรื่องแถต่อไป เพื่อให้ตัวเองรอด “ชูเฟิง ข้ายอมรับว่า ข้านั่นได้เอาความดีความชอบของเจ้ามา แต่ข้าไม่รู้ว่าความชอบนั่นมันเป็นของเจ้า” “นอกจากนี้แต่เดิมข้าไม่ได้ต้องการยึดเอาความชอบมาเป็นของตัวเอง แต่ทันทีที่ข้าออกมาจากสระนิรันดร์ฯ ผู้คนก็พากันแตกตื่น แล้วคิดเอง เออเองว่าข้าเป็นคนทำ” “แล้วข้าทำผิดอะไร คนจำนวนขนาดนั่นปักใจเชื่อว่าเป็นข้า แล้วข้าจะพูดอะไรได้ ขนาดจะอ้าปาก ข้ายังทำไม่ได้ ?!””เรื่องนี้ทุกคนคงคิดว่ามันบังเอิญสินะ ?! ทีแรกข้าก็เข้าใจแบบนั่น แต่นี้มันเป็นกับดักของใครบางคน” “ชูเฟิง ตอนแรกเจ้าบอกว่า เจ้าได้สร้างกับดักให้ข้ามาติดกับ แสดงว่าเจ้านั่นคิดจะกำจัดข้า หยวน ชิง ไม่ใช่แค่นั่น เจ้ายังคิดที่จะกำจัดวิหารหมู่ดาวนักล่าของข้าด้วย เจ้ามันไอ้คนสารเลว”
ในที่สุดเมื่อ หยวน ชิง รู้ว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามา โดยที่เขารู้ว่าไม่อาจหลีกหนีมันไปได้ เขาจึงสติแตก ลืมความกลัว ตะโกนต่อว่า ชูเฟิง อย่างบ้าคลั่ง “เหอะๆ!”
ขณะนั้น ชูเฟิง มองมาที่ หยวน ชิง ขณะที่ยิ้มออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าสมเพชเขามาก
เรื่องที่เขากล่าวออกมา หากมีใครได้ยินแล้วเชื่อคำพูดเขา ก็คงเป็นแค่ไอควายตัวนึงเท่านั่น
ดังนั่น ชูเฟิง จึงรู้สึกว่า หยวน ชิง นั่นน่าสมเพชเกินไป จนเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าไปเสวนา “ไอ้เวร หยวน ชิง แกหุบปากซะ! คนหน้าด้าน ไร้ยางอายที่เอาความชอบของเขา มาเป็นคนตนอย่างเจ้า ยังมีหน้าไปใส่ร้าย เขา อีกหรอ ?!” “หยวน ชิง เจ้ารีบไสหัวออกไปจากหุบเขาไม้ครามซะ คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรจะเป็นศิษย์ของหุบเขาไม้คราม”
อย่าว่าแต่ ชูเฟิง ที่มองว่า หยวน ชิง ไม่คู่ควร ขนาดคนอื่นๆยังไม่อาจทนดูต่อไปได้ ในเวลานั่น เพื่อที่จะหาโอกาสได้ใกล้ชิดกับ ชูเฟิง พวกเขาจึงเริ่ม สร้างความสัมพันธ์
ดังนั่น เห็นว่า ชูเฟิง ไม่พูด คนที่ต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเขา จึงเปิดปากด่า หยวน ชิง อย่างบ้าคลั่ง
เผชิญหน้ากับการโจมตีจากพายุน้ำลาย หยวน ชิง ถึงกับหน้าเหว๋อ พูดไม่ออก เดิมแม้เขาจะไม่สนเรื่องศักดิ์ศรี หรือไม่กลัวตาย แต่ก็ยากที่เขาจะทนต่อความกดดันนี้ “หยวน ชิง ข้าในฐานะที่เป็นผู้จัดการอาวุโส ขอขับไล่เจ้าออกจากหุบเขาไม้คราม เจ้ามีอะไรอยากพูดอีกหรือไม่ ?!”
ในที่สุดอาวุโสเว่ยก็เปิดปากพูด แม้เสียงเขาจะไม่ดังมากนัก แต่มันก็หนักแน่นเต็มไปด้วยบารมีของผู้จัดการอาวุโส
จริงๆ หยวน ชิง รู้ตัวดีว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องถูกขับไล่ให้ออกจากหุบเขาไม้คราม แต่ไม่นึกว่า อาวุโสเว่ยจะลงมือในเวลาแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเขา อยู่ข้าง ชูเฟิง
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาทำนั้นไม่น่าแปลกใจ เพราะเขาก็ได้บอกกับทุกคนแล้ว ว่าเขาพร้อมปกป้อง ชูเฟิง
เหตุการณ์ ที่ผู้จัดการอาวุโสประกาศต่อหน้าทุกๆคน ว่าจะปกป้องสาวกผู้นี้ นี่ไม่ใช่ เรื่องเล็กๆ
„ สวรรค์~~~~~~~~~~””ข้า หยวน ชิง ต้องตาย โดยไม่ได้รับความยุติธรรม! ! !”
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ หยวน ชิง ได้แต่คำรามออกมา จากนั่นร่างกายของเขาก็บวมขึ้น ท้ายสุดก็ ระเบิดดัง ‘ บู้มม ‘
หยวน ชิง ได้ฆ่าตัวตาย เหมือนกับ 5 อาวุโสของวิหารหมู่ดาวนักล่า แต่การฆ่าตัวตายของเขาครั้งนี้นับว่าน่าประหลาดใจ แต่ก็เป็นเรื่องที่คนต่างคิดเอาไว้แต่แรก
หลังจากที่เขาก่อเรื่องขึ้นในวันนี้ ธรรมดาที่คนของวิหารหมู่ดาวนักล่าจะเกลียดชัง หยวน ชิง แม้ว่า หยวน ชิง จะไม่ตายวันนี้ วิหารหมู่ดาวนักล่าก็ไม่คิดจะปล่อยเขา เขาที่เขาชิงฆ่าตัวตาย จึงนับว่านั่นเป็นตัวเลือกที่ฉลาด “ไอ้เวรนี้ขนาดจะตาย ยังบอกว่าตัวเองถูก หากมันไม่ชิงฆ่าตัวตายซะก่อน ข้านี่แหละจะกระทึบมัน!”
หลังจากที่เห็นการตายของ หยวน ชิง คนอื่นๆไม่ได้ พูดใดๆ แต่อาวุโสและสาวกของวิหารหมู่ดาวนักล่า ถึงกับปากสั่น ด้วยความโกรธ พวกเขาต้องการจะจัดการกับหยวน ชิง ด้วยตัวเอง เพื่อสลายความคับแค้นในใจ แต่พวกเขาไม่มีโอกาสนั่นอีกแล้ว
หยวน ชิง ตาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ชั่วพริบตาสายตาของทุกคนก็ไปจดจ้องที่ ชูเฟิง
ในวันนี้ ชูเฟิง ไม่เพียง แต่นำเอาเกียรติยศที่หยวน ชิง ยึดเอาไป กลับมาเป็นของตน เขายังได้ให้หนทางบรรดาสาวกมากมาย และกลายมาเป็นแรงบันดาลใจของพวกเขา
ในความเป็นจริง ไม่ใช่แค่บริเวณสระนิรันดร์บรรพกาล ที่มีผู้คนจ้องมองชูเฟิง เพราะห่างออกจากสระฯออกไปหมื่นลี้ ยังมีใครบางคนจ้องมอง ชูเฟิง จากที่ไกลๆ ซึ่งเขาก็คือ อาจารย์ใหญ่แห่งหุบเขาไม้คราม ต้ากู่ ฉิงเฟิง [ 1 ลี้ เท่ากับ 500 เมตร 2 ลี้เท่ากับ 1 กม. หมื่นลี้ เท่ากับ 5000 กม. ] “ชูเฟิง ช่างเป็นต้นกล้า ที่หาพบได้ยาก”
ในตอนนั่น ต้ากู๋ ฉิงเฟิง ก็กล่าวขึ้นมา “ท่านอาจารย์ใหญ่ ชูเฟิง คือคนที่ ปลุกเข็มนิรันดร์บรรพกาลได้จริงๆ งั้นหรอ”
สถานการณ์ที่สระนิรันดร์ฯ โถ่วปา ซาคัง ไม่เข้าใจ เพราะเขาไม่สามารถมองเห็นตัวคนตอนที่ปลุก สายฟ้าสีทองที่อยู่ไกลออกไปได้ ดังนั่นเขาจึงได้แต่ตั้งคำถาม เพราะมันยากที่จะเชื่อ
“ชูเฟิง เป็นคนที่มีความสามารถหาได้ยากยิ่ง เด็กคนนี้อาจจะกลายมาเป็นความหวังของหุบเขาไม้คราม!”
ต้ากู่ ฉิงเฟิง เริ่มพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาประเมินชูเฟิงไว้สูงมาก ในประวัติศาสตร์ มีเขาที่เป็นศิษย์คนแรกที่ถูกประเมินเช่นนี้
ได้ยิน ตู๋กู่ ฉิงเฟิง ประเมินออกมาแบบนั่น โถ่วปา ซาคัง ก็สีหน้าเปลี่ยนแปลงไปทันที จากนั่นเขาก็รีบปรับอารมณ์ แล้วถามอาจารย์ใหญ่ว่า”
แล้ว ฮวาง ไห่ กับ คนอื่นๆตอนนี้เป็นยังไง ?! พวกเขาคงไม่บ้าทำตามคำสาบานร้ายแรงแบบนั่นหรอกนะ ?!””พวกเขาฆ่าตัวตายกันหมดแล้ว หยวน ชิง เองก็ทนแรงกดดันไม่ไหวต้องฆ่าตัวหนีความผิด ตอนนี้วิหารหมู่ดาวนักล่าจบสิ้นแล้ว”
ต้ากู๋ ฉิงเฟิง กล่าว “นี่ ชูเฟิง เขากล้าบีบให้ 5 อาวุโส กึ่งจักรพรรดิต้องตาย นี่เขาไม่รู้ว่า 5 อาวุโสกึ่งจักรพรรดิมีความสำคัญกับหุบเขาไม้ครามมากแค่ไหน นี้ไม่ใช่ความสูญเสียเล็กๆน้อยๆ ความผิดของเขาไม่สมควรให้อภัย”
ได้ยินคำพูดนั่น โถ่วปา ซาคัง กล่าวขึ้นด้วยความโกรธ “ไม่หรอก 5 อาวุโสกึ่งจักรพรรดิ อาจจะด้อยกว่าศิษย์เพียงคนเดียว เราไม่ได้สูญเสียอะไร””เป็นถึงอาวุโส กับไม่รู้จักใช้ประโยชน์จากอำนาจของตน กับยอมให้ศิษย์บีบคั้นจนต้องตาย เห็นได้ชัด ว่าจุดแข็งของพวกเขานั่นต่างกัน เทคนิคการเอาตัวรอดและไหวพริบ ของ ชูเฟิง นั่นร้ายกาจกว่ามาก” “เจ้าลองคิดสิ ว่าจะมีศิษย์คนไหนบ้าง ที่เคยบีบคั้นให้ อาวุโสกึ่งจักรพรรดิต้องตาย มีเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นหรือเปล่า ?!”
ต้ากู๋ ฉิงเฟิง ถาม “เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
โถ่วปา ซาคัง ส่ายหัว “แต่นี้ ชูเฟิง กับทำได้ แม้เด็กคนนี้จะท่าทางยโส แต่ก็ไม่มีมนุษย์คนไหนที่ทำในสิ่งที่เด็กคนนั่นทำได้ ต่อให้ใช้ความพยายามมากแค่ไหนก็ตาม หรือต่อให้ใช้ประสบการณ์ที่สั่งสมมาทบทวน ก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน”
ต้ากู๋ ฉิงเฟิง กล่าวชื่นชมอีกครั้ง “ท่านอาจารย์ใหญ่ ข้าไม่เคยเห็นท่านประเมินศิษย์คนไหนสูงเช่นนี้ หรือว่าท่านวางแผนที่จะ สนับสนุน ชูเฟิง ?!”
โถ่วปา ซาคัง ถามขึ้นด้วยสีหน้าซับซ้อน “ข้าก็สนับสนุนศิษย์ทุกคนนั่นแหละ แต่ ชูเฟิง ข้าต้องพลักดันเขาให้มากหน่อย”
ต้ากู่ ฉิงเฟิง กล่าว
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
A : เด๋ว จารย์ใหญ่จะทดสอบ ว่าใครเหมาะสมเป็นอาจารย์ของหุบเขาไม้ครามคนต่อไป
B : ใช่แต่มีเงื่อนไขว่า ต้องได้พี่เฟิงไปเป็นศิษย์ แต่ตอนนี้ มี อาวุโสกึ่งจักรพรรดิวานรขาว กับ โถ่วปา ซาคัง
C : โถ่วปา ผู้จัดการอาวุโสหรือหัวหน้าแผนกลงทัณฑ์ ฝันไปเถอะที่พี่เฟิงจะเข้าร่วม!!!
B : แผนกลงทัณฑ์เป็นกองทัพอาวุโสอันดับต้นๆของหุบเขาไม้ครามเลยนะ
A : พี่เฟิงต้องเลือกเข้าร่วมแผนกปรุงยา หรือไม่ก็ แผนกปรับแต่งมอไซต์ ชัวร์!!!
C : ขอท่อบึ้มๆ!!!
A : เอาไปติด ซี4 ดิ! บึ้มแน่ กูคอนเฟิร์ม!