ประเทศจีน……
 

 “คุณหยู่ขอแสดงยินดีด้วยที่ท่านได้รับกลุ่มบริษัทโบเซน ผมขอถามว่าท่านวางแผนอนาคตกลุ่มบริษัทโบเซนยังไงบ้าง?”
 

 “ท่านหยู่ตอนนี้กลุ่มบริษัทโบเซนเป็นกลุ่มบริษัทที่แข็งแกร่งที่สุดในจีน ท่านเชื่อว่าจรักษาการเติบโตให้แข็งแกร่งเท่ากลุ่มบริษัมเฟิงกับกลุ่มบริษัทการเงินบริษัทอื่นภายในสิบปีได้ไหมครับ?”
 

 “สิบปี?” เมื่อเขาได้ยินคำถามของผู้สื่อข่าวหยู่โอวเทียนก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายและหยิ่งยโสออกมา “สองปีนั้นก็มากพอแล้ว” เขาเผยรอยยิ้มที่งามสง่าและสูงศักดิ์ออกมาแต่ดูเหมือนมันออกจะหยิ่งยโส แต่ดูเหมือนนักข่าวหญิงนั้นดูเหมือนจะชอบมันมาก
 

 คนของหยู่โอวเทียนป้องกันนักข่าวไม่ให้เข้าไปเหมือนกับรั้วมนุษย์เพื่อให้เขาออกไปจากฝูงนักข่าวที่มาล้อมรอบนี้
 

 “นายใหญ่หยู่กรุณาเข้าไปในรถด้วย” หยู่โอวเทียนแสดงสีหน้าที่แฝงความนัยออกมา ต่อคนๆนั้นเขารู้สึกว่าเขาทำผิดพลาดไป เขารีบเปลี่ยนวิธีพูด “ท่านซีอีโอหยู่กรุณาเข้าไปในรถ” (ceo=ประธานบริหาร)
 

 “อืมม” เขาเผยรอยยิ้มที่พอใจออกมาแล้วก้าวเข้าไปในรถราคาแพงที่มีให้ไว้เฉพาะตัว
 

 “พี่หยู่ดีใจด้วยที่ตอนนี้พี่กลายเป็นหนึ่งในนักธรุกิจจีน” ในรถสาวสวยคนหนึ่งพูดออกมา
 

 “เหม่นไนว่ซี(มิซาโกะ) นี่เป็นวิธีที่เธอชมฉันเหรอ?” เขาแตะคอเธอแล้วเผยรอยยิ้มชั่วร้ายกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา
 

 “ไอหยา หยู่โอวเทียนคุณนี่มันไม่ดีจังเลย อ๊าในรถยังพี่หลี่ซางกับพี่หลงฉีอยู่นะ” หญิงสาวพูดแล้วทำท่าเอียงอายเมื่อมองไปที่ผู้ชายทั้งสองคนที่อยู่ข้างหน้า
 

 หยู่โอวเทียนขมวดคิ้วแล้วดึงผมหญิงสาวคนนั้น “หากเธอไม่ต้องการก็ลงไปจากรถของฉัน” เขาไม่ใช่คนที่อดทนกับผู้หญิงได้มากเท่าใดนัก
 

 “หยู่ หยู่โอวเทียนฉันขอ…โทษ ฉันผิดไปแล้ว” ผู้สาวคนนั้นกำลังทรมานกับความเจ็บปวดอยู่ หยู่โอวเทียนใช้เท้าเตะโดนหัวกับปากเล็กของเธอพอดี
 

 “หืม” เขาสงสัยออกมาเป็นนัยว่าพอใจแล้ว
 

 “โอวเทียนนายไม่พอใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านายก ฉันแล้วก็หลี่ซางสร้างปัญหาใช่ไหม?” ตอนนี้หลงฉี่ยิ้มแล้วก็พูดออกมา
 

 หยู่โอวเทียนขมวดคิ้วใครกันที่เขาควรจะตำหนิ? เขาเกือบจะ “กิน” ลูกแกะน้อย แต่ทันใดนั้นก็มีกรรมการจากบริษัทโบเซนมาเรียกให้เขามาเซ็นต์สัญญาทางธรุกิจ ทำให้เขาต้องรีบกลับประเทศจีนเพื่อทำสัญญา เขาต้องทนทรมานรุ่มร้อนเหมือน “ไฟ” เพียงคืนเดียวก็นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องต้องถอนหายใจออกมา
 

 “หลงฉี่หากนายไม่อยากตายก็หุบปากไปซะ”
 

 “กึก”เมื่อเห็นเขาโกรธหลงฉี่ก็ทำตามอย่างรวดเร็ว
 

 “กริ๊ง กรี๊ง” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ฮันหลี่ซางกรับโทรศัพท์เมื่อเห็นหยู่โอวเทียนกำลังทำ “ธรุะ” เขาปัดเสื้อผ้าแล้วดึงโทรศัพท์มา
 

 หลังจากที่ได้ยินข่าวจากโทรศัพท์ ท่าทางที่พอใจของเขาก็เปลี่ยนเป็นฉายแววโกรธ “พวกแกทั้งหมดมันเป็นขยะ แม้แต่เด็กผู้หญิงคนเดียวก็หาไม่ได้ พวกนายมันทำอะไรไม่ได้ยกเว้นแต่กินเหรอ?” เขาโยนโทรศัพท์ไปแล้วใช้หมัดชกกระจกรถ
 

 คนที่อยู่ในรถช่วยไม่ได้ที่แสดงอาการแปลกใจออกมา….
 

 “เรื่องอะไรที่ทำให้หยู่โอวเทียนโกรธมินาโกะรู้ไหม?” เขาถามหญิงสาวที่หลับตาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
 

 ใครตจะรู้ว่าเธอเพิ่งจะโดนหยู่โอวเทียนเตะและตบ “อย่าคิดว่าเธอนอนกับฉันครั้งเดียวแล้วจะกลายเป็นผู้หญิงของหยู่โอวเทียนจริงๆ”
 

 “พี่โอวเทียน?” หญิงสาวคนนี้แสดงท่าทางไร้เดียงสาออกมาให้เห็น
 

 ตอนนี้หลงฉีขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญ” เขาผลักประตูรถออกโดยที่หญิงสาวไม่ทันขอความเห็นใจ เขาดึงผมผู้หญิงคนนี้แล้วเตะลงไปจากรถ
 

 “โอวเทียนสาวน้ยคนนั้นสำคัญมากเหรอ?” ในที่สุดฮันหลี่ซางที่เงียบและเย็นชาก็ถามขึ้นมา
 

 ใบหน้าหล่อเหล่าเกินธรรมดาก็แสดงอาการผิดแปลกออกไปเขามองออกไปที่หน้าต่างรถ ดวงตาสีดำเข็มของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแล้วพูดออกมาเบาๆ “สำคัญ…สำคัญมากๆ..”