“หว๊า เฉินยี่ นายเลิกกับสาวน้อยนี่แค่วันเดียว แต่แฟนเก่านายสวมสูทของผู้ชายคนอื่นอยู่ จริงๆแล้วเอกล้ามากนะ” เด็กสาวแสนสวยชาวญี่ปุ่นส่งรอยยิ้มร่าเริงมองดูเหยาเหยา แล้วหันไปมองเฟิงเฉินยี่
เขามีใบหน้าที่หล่อเหล่าไร้ตำหนิ เผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวบริสุทธิ์ ดวงตาสีดำเข้มเป็นสีที่น่าหลงใหล คิ้วคมเข็มจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากมันวาว ใบหน้าของเขาสง่างามและทรงเสน่ห์ เพชรที่ส่องประกายแวววาวจากหูซ้ายของเขาช่วยขับให้ใบหน้าของเขาสง่างามสมบูรณ์แบบเป็นอย่างยิ่ง…….
“เอ๊ะ? ตาของเฟิงเฉินหยี่ส่องประกายแวววาว เขาเดินไปที่ตรงหน้าเหยาเหยา แล้วหัวเราะเหมือนปีศาจร้าย แล้วพูดว่า “เหยาเหยาที่รัก ไม่ต้องมาบอกฉันหรอกนะว่าเธอจะล้างแค้นฉัน เธอไปหาคนแปลกหน้าแล้วไปเอากันคืนหนึ่งใช่ไหม?”
ฮึก..เธอกำลังจะบอกว่าเฟิงเฉินยี่เดาถูก มันไม่ได้หนัก….อะไรของเขาที่เธอจะไปเอากันคืนเดียว
ถูกใช้กำลังเพื่อ…เพื่อที่จะเอากันนั้นเป็นเรื่องจริง
“เฟิงเฉินยี่นายนี่มัน…”กู่เสียวหมินที่ยืนอยู่ข้างๆเริ่มตะโกนใส่ แต่เอก็ถูกเหยาเหยาห้ามเอาไว้
เธอปิดตาแล้วยิ้มหวานแล้วพูดออกมาว่า ” ฮะฮะ เฟิงเฉินยี่นายเดาถูกฉันเพิ่งไปเอากันกับคนแปลกหน้า…คืนเดียวแล้วก็แยกกัน ” รอยยิ้มของเธอหายไป “นายโกรธเหรอ? นายอิจฉาเหรอ? ฉันจะทำแบบนี้กับทุกคนที่ไม่ใช่นาย”
หลังจากที่ฟังเหยาเหยาพูดสาวญี่ปุ่นคนนั้นก็ตกตะลึงคนที่กล้าพูดกับเฟิงเฉินยี่ด้วยน้ำเสียงแบบนี้นั้นมีไม่กี่คนในโลก
“เหยาเหยา เธอบอกว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตไม่ใช่เหรอ?” ใครจะคิดเฟิงเฉินยี่ไม่ได้โกรธ แต่เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย “หากเธอยอมรับให้ฉันเป็นคู่นอน เธออาจจกลับมากอดฉันได้อีกครั้ง”
เจ้าคนชั่วร้ายนี่พูดออกมาโดยไม่อาย เขาคิดว่าเธอจะเชื่อคำหวานๆที่คนเจ้าชู้อย่างเขาพูดเหรอ? “เฟิงเฉินยี่สมองของนางเป็นอะไรไป? หากนายไม่เข้าใจฉันจะบอกนายอีกรอบหนึ่ง ฉันโหล่เหยาเหยา ฉันจะไม่ไปไหนมาไหนกับนายอีกแล้ว ฉันไม่ไปกับนายเฟิงเฉินยี่ นายเข้าใจไหม?” เธอดึงมือของกู่เสียวหมินแล้วหันเข้าไปที่หอพักหญิง
“ฮะ เหยาเหยาเธอนี่เยือกเย็นมาก เจ้าเกรงว่าจะมีเธอคนเดียวเท่านั้นแหละที่พูดกับคนที่รวยที่สุดแบบนั้น และอาจจะมีแค่เธอเพียงคนเดียว ถ้ามีสื่อถ่ายช็อตนี้ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องดังแน่ๆ”
เยือกเย็น? ก็จริง…อย่างน้อยเธอก็สู้เพื่อหน้าตาของเธอเอง เพื่อที่เธอจะยินได้อีกครั้งหนึ่ง
ตั้งแต่เริ่มเธอคิดว่าถ้าคนสองรักกันไม่ว่าอีกคนหนึ่งจะมีพื้นเพยังไงมันไม่สำคัญ ถ้าหากอยู่ด้วยกันตลอด แต่ใครจะรู้ ความรักอันต่ำต้อยนี่เป็นเธอที่คิดเองเพียงคนเดียว
แต่นี้เธอไม่รู้ว่าเฟิงเฉินยี่เจ็บปวดหรือไม่ แต่อย่างน้อยเธอก็รุ้ว่าเธอเจ็บปวดมาก…
“คิกๆ ตอนนี้โหล่เหยาเหยาเลือกได้ถูก เฉินยี่ทิ้งเธอไปดีแล้ว” ก่อนที่เด็กสาวชาวญี่ปุ่นคนนั้นจะพูดอีกต่อไป เธอก็เห็นเฟิงยี่ส่งเงินมาให้เธอ เธอมองมาที่ดวงตาอันดำสนิทที่สวยงามของเขา “เฟิงยี่ ทำไมนายถึงให้เงินฉันละ?”
“นี่คือค่าตัวเข้าใจไหม?”
“ค่าตัว แต่พวกเราเพิ่งมีอะไรกันนะ?”
“อะ น่าเหมย ฉันคิดว่าเธอคเข้าใจผิด เลิกจ่ายเงินหมายความว่าเรื่องบนเตียงของพวกเราจะไม่มีอีกต่อไป”เขาก็ยิ้มแล้วโยนเงินไปที่หน้าสาวน้อยคนนั้น
“เฉินยี่ทำไมถึงทำแบบนี้กัน..”
“เฉินยี่” ในขณะเดียวกันก็มีหญิงสาวที่สวยงามพอๆกันกับเธอพูดตัดบทของพวกเขาทั้งสองคน
เฟิงเฉินยี่กอดผู้หญิงคนนั้น “ที่รักมาเอมาแล้ว”
“เฟิงยี่ฉันเตรียมจองห้องไว้ให้เสร็จแล้วพวกเราไปกันเถอะ”
“เธอนี่รุนแรงจริงๆแต่ฉันฏ้ชอบ” เฟิงเฉินยี่หันหลังจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น
เด็กสาวที่ชื่อน่าเหมยกำลังงงมองร่างของพวกเขาทั้งคู่กำลังจากไปด้วยความสับสน
ในขณะเดียวกันสาวน้อยหน้าหวานคนนั้นก็ทำท่าทางหยาบคาย “คนโง่คิดว่านอนกับเขาครั้งหนึ่งแล้วจะเป็นแฟนของเขาเหรอ? ” รอยยิ้มของเธอก้หายไปแล้วหันหน้าไปที่เด็กสาวคนนั้น “ยกเว้นโหล่เหยาเหยา”