หลังจากประตูหินถูกปิดลง ห้องฝึกเป็นห้องเก็บเสียง กริมไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาแอบดูเขาจากข้างนอก
 
กริมก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เขายืนอยู่ตรงจุดกึ่งกลางของอักขระเวทย์ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 2 เมตร อักขระพวกนั้นเขาไม่สามารถจำอักขระได้แม้แต่ตัวเดียว เห็นได้ชัดว่าพวกมันอยู่นอกเหนือควาวมรู้ของนักเวทย์ขั้นต้น
 
แต่วันนี้เขาไม่มีเวลามากังวลกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ เขาหันหลังกลับและเรียกดูขั้นตอนการร่ายเวทย์ศรเพลิงทั้งหมด หลังจากนั้นเขาเริ่มมั่นใจในขั้นตอนการร่าย เขาพูดด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า “ชิพ จดจำรายละเอียดทุกอย่างในการร่ายครั้งนี้ แก้ไขทันทีถ้าคิดว่าฉันทำผิดพลาด!”
 
*ปี๊ป* “ตั้งภารกิจใหม่ เริ่มขั้นตอนการตรวจสอบแบบเรียลไทม์….”
 
จอสีฟ้าปรากฏบนตาของกริม ภาพดิจิตอลถูกฉายลงบนม่านตาของเขา
 
ภาพห้องฝึกซ้อมดิจิตอลที่มีลักษณะเหมือนห้องฝึกซ้อมจริง  เพียงแต่มีจุดสีฟ้าๆนับไม่ถ้วนบนตาของกริม ปรากฏห้องขนาดเสมือนจริงอยู่บนดวงตาของเขาและในแต่ละฉากจะมีขั้นตอนการร่ายเวทย์เรียงลำดับไว้ให้ซึ่งที่เขาต้องทำตอนนี้ก็คือ การทำตามภาพเสมือนเหล่านี้
 
ในที่สุดกริมที่ยืนอยู่กลางห้องก็เริ่มฝึกซ้อม
 
เขาเริ่มร่ายอักขระเวทย์และในเวลาเดียวกัน เขาขยับมืออย่างรวดเร็วอยู่บริเวณกลางอก การเคลื่อนไหวของเขาดูแปลกประหลาด ในขณะเดียวกันมีบางสิ่งบางอย่างค่อยๆไหลออกมาเมื่อกริมเริ่มร่ายเวทย์ ร่างกายของเขาเริ่มกระพริบเป็นสีแดงที่เป็นลักษณะของธาตุไฟ การร่ายเวทย์ของเขาเริ่มบีบตัวและค่อยๆก่อตัวเป็นรูปร่างของลูกศรอยู่บนมืออย่างช้าๆ
 
ขั้นตอนเหล่านี้ราบรื่นมาก แต่เมื่อถึงคำร่ายที่32 กริมเริ่มตื่นเต้นและไม่สามารถควบคุมรูปแบบพลังไว้ได้และพลังเวทย์ที่บีบอัดกันเอาไว้เริ่มกระจายตัวออกมา การระเบิดกำลังจะเกิดขึ้นด้านหน้าของกริม
 
แต่ในขณะที่พลังเวทย์กำลังล่มสลาย กริมเตรียมตัวรับกับสิ่งที่คาดไม่ถึง เขาตั้งการ์ดขึ้นมาในระดับอกและบาเรียเวทย์ก็ปรากฏขึ้นมาจากบริเวณเท้าของเขาและปกป้องร่างกายของกริมจากการระเบิดของเวทย์ศรเพลิง
 
น่าแปลกใจเมื่อการระเบิดเกิดขึ้นรอบนอกของบาเรียเวทย์ พลังทำลายของมันลดลงครึ่งหนึ่ง ดังนั้นการระเบิดที่เกิดขึ้นจึงเหมือนกับพลุขนาดเล็กที่จุดเล่นกัน
 
หลังจากเสียงที่ดังออกมา กริมอยู่ภายใต้ควันสีดำและสะเก็ดไฟขนาดเล็ก
 
กริมรีบวิ่งหนีออกมาจากกลุ่มควันขณะที่ไออย่างต่อเนื่อง
 
“บ้าเอ้ย….ฉันคิดว่ามันจะสำเร็จอยู่แล้ว….”
 
ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยเขม่าควันทำให้เขาดูเหมือนพวกจรจัด
 
แม้ว่าเขาจะอยู่ในระยะระเบิดแต่แรงระเบิดกลับถูกระงับด้วยกลไฟเวทมนตร์ ดังนั้นมีเพียงบรืเวณมือและหน้าผากเท่านั้นที่ถูกเปลวเพลิงเล็กน้อย เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอื่นๆยกเว้นรอยไหม้จากเปลวไฟเล็กๆ
 
ความพยายามในการร่ายเวทย์ครั้งแรกของเขาล้มเหลว!
 
และสาเหตุมาจากกริมควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เมื่อเขารู้สึกว่าใกล้จะสำเร็จ เขาจะตื่นเต้นและทำให้ขั้นตอนการร่ายเวทย์ถูกรบกวน
 
หลังจากที่ออกมาจากควันดำ เขาหยิบยารักษาขึ้นมาและใช้มันบนบาดแผล และกลับเข้าไปอยู่ในกลไกเวทย์อีกครั้ง
 
กริมกัดฟันแน่น เขาเริ่มร่ายเวทย์ครั้งที่ 2
 
นี่อาจจะเป็นรางวัลจากความขยันมาเป็นเวลา2-3สัปดาห์ที่ผ่านมา เหมือนกับโชคชะตากำหนดให้เขาสามารถร่ายเวทย์นี้ได้ ในครั้งที่สองการร่ายเวทย์ราบรื่นและรวดเร็วมาก หลังจากที่เริ่มร่ายเวทย์เพียงเวลาไม่ถึง13วินาที กริมร่ายเวทย์ศร(Fire arrow) ได้สำเร็จ
 
เมื่อเปลวเพลิงที่ลุกโชนเป็นรูปศรเพลิงอยู่บนมือของเขา เสียงอันนุ่มนวลของชิพก็ดังขึ้นในหัวของเขา
 
*ปี๊ป* “ตรวจพบรูปแบบเวทมนตร์ ร่างต้นโปรดยืนยันการคงสภาพรูปแบบเวทย์หรือไม่? การคงสภาพใช้แต้มวิญญาณ3แต้มและค่าประสบการณ์50หน่วย!”
 
“ยืนยัน!” กริมไม่ลังเลอีกต่อไป เขาตะโกนออกมาเสียงดัง
 
“โปรดตั้งชื่อรูปแบบเวทมนตร์?”
 
“ศรเพลิง!”
 
“ตั้งชื่อรูปแบบเวทมนตร์เสร็จสิ้น! การคงสภาพจะเริ่มแล้ว….เวลาที่คาดว่าจะเสร็จอีก14ชั่วโมง37นาทีและ21วินาที…”
 
หลังจากที่บันทึกทุกอย่างลงในชิพหมดแล้ว กริมต้องจัดการกับ ‘เผือกร้อน’ ที่อยู่ในมือของเขา
 
การระเบิดของเวทย์มากมาย ซึ่งผู้ร่ายเพียงร่ายช้าไป2-3วินาทีหลังจากที่เริ่มร่าย หรือผู้ร่ายขยับตัว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เริ่มมาจะพังทลาย
 
ถ้าเขาร่ายเวทย์และระเบิดภายในมือ เขาไม่อยากจะคิดสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อมากับร่างกายของเขา
 
ดังนั้นเมื่อกริมเสร็จสิ้นทุกอย่างกับชิพ เขาผลักมือทั้งสองออกไปด้านหน้าเพื่อปล่อยศรเพลิงไปด้านหน้าและพุ่งเข้าไปที่เป้าหินที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง
 
ศรเพลิงปะทะเข้ากับหน้าอกของรูปปั้นหินอย่างรุนแรง ใบเวลาเดียวกันกลไกเวทมนตร์ทำงานและปกป้องเขาจากเปลวไฟที่ระเบิดอย่างรุนแรง
 
เสียงระเบิดดังมาก
 
ลูกไฟขนาดเท่าแตงโมปรากฏออกมาและระเบิดเป็นคลื่นออกมา การระเบิดที่เกิดขึ้นนี้มีรัศมีประมาณ5เมตรจากรูปปั้นหิน
 
หลังจากที่ควันหายไป กริมมองไปที่เป้าหินที่ถูกไฟเผากลายเป็นสีดำและมีสะเก็ดหลุมขนาดเล็กเต็มไปหมด
 
กำแพงอีกด้านหนึ่งของห้องเริ่มขยับออกอย่างไม่คาดคิดและมีน้ำไหลออกมา หลังจากนั้นอักขระเวทย์ก็ปรากฏขึ้น
 
ห้องฝึกเวทย์ถูกออกแบบมาอย่างมีประสิทธิภาพมากในการใช้งาน ด้วยความช่วยเหลือของชิพ เขาไม่จำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลของรูปแบบเวทมนตร์ แต่กับนักเวทย์คนอื่นๆที่ไม่มีมัน แค่การประเมินและตรวจสอบรูปแบบเวทย์ ทั้งสองอย่างนี้ทำให้พวกเขาต่างกันแล้ว
 
เพียงแค่ 15 นาที กริมบรรลุเป้าหมายในการมาครั้งนี้แล้ว เขาเปิดประตูและกลับออกไปอย่างมีความสุข เมื่อประตูหินเปิดออก มีผู้หญิงรูปร่างสวยงามกำลังยืนรอเขาอยู่ด้านนอกประตู
 
หุ่นที่บางเรียว สัดส่วนที่สมบูรณ์แบบ ผิวที่ขาวและเรียบเนียนเหมือนกับฝ้าย ใบหน้าที่อ่อนวัย…แต่สิ่งที่ทำให้กริมตื่นเต้นมากที่สุดคือชุดชีฟองสีแดงและริมฝีปากที่แดงเป็นสีเดียวกัน
 
สิ่งที่ต่างกันเพียงอย่างเดียวจากที่เจอกันครั้งสุดท้ายคือดวงตาสีแดงทับทิมหายไป แทนที่ด้วยดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล
 
นั่นคือแมรี่ ที่อยู่ในชุดเดรสสีแดง
 
“โอ้ ดูเหมือนนายจะอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!” ริมฝีปากที่แดงช่ำของเธอขยับเบาๆ เสียงที่ออกมาทำให้กริมใจสั่น
 
“เอาล่ะ ฉันเจอเขาแล้ว แกไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”
 
ประโยคที่สองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา ไม่ได้พูดกับกริม
 
กริมเพิ่งสังเกตเห็น ‘เพื่อน’ ของเขาที่ตัวเล็กๆไม่สูงไม่เตี้ยอยู่ในมือของเธอ นั่นคือแอมนั่น คนดูแลห้องฝึกซ้อมเวทย์นั่นเอง
 
แมรี่ในชุดสีแดงสะบัดมือเล็กน้อย แอมประเด็นไปไกลหลายสิบเมตร เขากระแทกลงกับพื้นเสียงดังสนั่นและเริ่มโอดครวญ ยังลุกขึ้นยืนไม่ได้
 
สีหน้าของกริมเริ่มเปลี่ยนไป
 
แม้ว่าแอมจะไม่ใช้คนที่อ้วน แต่น้ำหนักของเขาประมาณค่าเฉลี่ยของผู้ชายทั่วไป อย่างไรก็ตามแม่รี่เพิ่งโยนเขาไปไกลมากด้วยมือข้างเดียวและเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจ จากสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา กริมเดาว่าเธอคงมีแต้มความแข็งแกร่งอย่างน้อย 10 แต้ม
 
ดูจากความเร็วของเธอ แต้มความว่องไวของเธอคงไม่น้อยเหมือนกัน เมื่อนำมารวมกับความสามารถในการฟื้นฟูของแวมไพร์ บางทีแม้แต่นักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดทั้ง 3 คนจะไม่สามารถสู้กับเธอได้
 
เธอไม่ถูกเจ้าของหอคอยจับตัวไปเหรอ? เธอมาที่นี่ได้อย่างไร? ปลอดภัยไหม? เธอ….
 
“ตามฉันมา!”
 
ขณะที่กริมขบคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในหัว แมรี่ยืดแขนออกมาและคว้าไปที่คอของเขา จากนั้นเธอหันกลับไป กริมพยายามเอามือของเธอออก แต่เขาไม่สามารถทำได้
 
แม้ว่าเขาจะอายุ 15 ปี เขาตัวสูงกว่าแมรี่เพียงเล็กน้อย เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกลากไปบนพื้น เขาพยายามเดินอย่างอย่างโซซัดโซเซ โดยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
 
………
 
ในโรงอาหารสาธารณะ
 
เป็นเวลาอาหารเย็น นักเวทย์ส่วนใหญ่จะมารวมตัวกันอยู่ที่โรงอาหารนี้ นั่งเป็นกลุ่มเล็กๆ กินอาหารและคุยเรื่องต่างๆ
 
ดูจากที่พวกเขานั่งคุยกันแล้ว พวกเขาคุยกันเรื่องความแข็งแกร่งของแต่ละคนในกลุ่มและตำแหน่งของแต่ละคน
 
คนที่อยู่ตัวคนเดียวเหมือนกับกริมมีจำนวนน้อยมาก นักเวทย์ส่วนใหญ่จะรวมกลุ่มกันเพื่อช่วยในการทำงานร่วมกันและป้องกันคนที่มีเจตนาร้าย
 
แต่บรรยากาศในในโรงอาหารร้อนขึ้นมาทันที เสียงประตูดังขึ้นทันที ประตูไม้ถูกกระแทกและเปิดออกโดยคนบางคน
 
สายตาของนักเวทย์ทุกคนมองไปที่คนมาใหม่ทั้งสอง หนึ่งในนั้นทำให้พวกเขาเบิกตากว้าง
 
แมรี่?!
 
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่เคยเห็นแมรี่หลังจากที่เธอ ‘กลายพันธุ์’ พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น ในความคิดของพวกเขาถ้าแมรี่ไม่ได้ถูกนำไปทดลอง เธอคงถูกจับขังอยู่ที่ชั้นหนึ่งของหอคอยไปตลอดชีวิต ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ทุกคนคิด เธอปรากฏตัวขึ้นที่นี่ด้วยความงดงาม
 
เอเลนที่นั่งอยู่กลางโรงอาหาร สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
 
เขาจำได้ว่าแมรี่เป็นคนที่โหดเหี้ยมและน่ากลัวมาก แม้ว่าตอนนี้เธอจะดูไม่มีพิษภัย แต่ในความทรงจำที่น่าสยดสยองยังติดอยู่ในหัวของเขาและไม่สามารถลบภาพนั้นออกไปได้
 
แมรี่บ้าคลั่งเหมือนกับพายุ ทันใดนั้นเธอมายืนอยู่ที่กลางโรงอาหารและกางแขนออกมา เธอกวาดตามองทุกสิ่งรอบตัวเธอและหยุดไปที่เอเลนที่เป็นหัวหน้านักเวทย์คนใหม่
 
“ฉัน แม่รี่ กลับมาแล้ว!”
 
 
 
**********************************
 
ฟอนต์  14 ไม่เล็กไปนะครับ
 
 
 
มาลงให้แล้ววววววววววววว
 
ใครที่ตามอยู่ไปกดไลค์เพจให้หน่อย
 
อยากติชมตรงไหนไปคอมเมนต์ไว้ได้เลยนะครับ