ในทิศตะวันออก ชายชุดเทายืนอยู่บนหัวมังกรทมิฬที่กำลังขดตัวอยู่บนท้องฟ้า รอยยิ้มอย่างมันใจปรากฏบนหน้าของเขา ขณะที่เขามองชายชุดคลุมสีเขียวต่อสู้กับยักดินของเขา
“ชริ้งง”
เสียงเจาะแหวกอากาศขณะที่ดาบชายชุดคลุมสีเขียวเจาะลงไปตรงที่หัวของยักดิน
“ครืนน”
หัวของยักดินแตกกระจาย แต่ยักดินไม่ได้ลมลง ก้อนหินที่เหมือนหมัดตีเข้าอย่างจังตรงร่างของชายชุดเขียว
“อ๊าก”
ชายชุดเขียวกระอักเลือดออกมา กลายเป็นสีขาวซีดเผือก
หัลงจากนั้น หัวที่แตกของยักหินกลับฟื้นคืนมายังรูปร่างเต็ม ราวกับไม่ได้ถูกโจมตีเลย
“ดิลอง ทางที่ดีคุณควรส่งมาให้ผมดีกว่า ยักษาผู้ปกป้องที่ผมเรียกมาไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถเอาชนะมันได้”
ชุดสีเทาที่ขี่มังกรพูดอย่างเยือกเย็น
ชายชุดสีเขียวจ้องอย่างเยือกเย็นไปที่ชายชุดเทา เขาพูดในทันทีที่เสียงดุดัน
“รูดี้ ถ้าผมไม่มีมัน คุณก็จะไม่มีเช่นกัน!”
แสงสีเขียวสว่างเริ่มส่องจากมือของชายชุดสีเขียว จากการเห็นสิ่งนี้ ชายชุดสีเทาผู้ซึ่งยืนอย่างสงบบนหัวมังกรทมิฬเริ่มตกใจและกำวล
”หยุดนะ”
“ตูมมมม”
มือของชายชุดเขียวส่องสว่างราวกับแสงอาทิตย์ในทันที สามารถได้ยินเสียงระเบิดได้ จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“ดิลอง แก-!”
ชายชุดสีเทาชี้อย่างโกรธเคืองมาที่ชายชุดสีเขียว แต่ไม่สามารถพูดอะไร
หน้าของชายชุดสีเขียวซีดเป็นสีขาว ขณะที่เขาจ้องไปยังชายชุดสีเทา ผู้ซึ่งหน้าได้กลายเป็นสีขาวไปเรียบร้อยเช่นกัน
“ตอนนี้ ไม่มีใครได้มัน รูดี้ ผมตอนนี้บาดเจ็บหนัก แต่ถ้าคุณต้องการฆ่าผม มันก็ยังคงสำเร็จได้ยาก!”
หัวเราะอย่างเยือกเย็น ชายชุดสีเขียวเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวขณะที่เขาลอยออกไปอย่างรวดเร็วทางเหนือของฝากฟ้า
ชายชุดสีเทามองเขาบินจากๆไป เขาเพียงแค่คิ้วหมวด แต่ไม่ได้ตามไปอย่างใด
ยักดินที่อยู่ข้างๆชายชุดเทาค่อยๆหายไป
“เซียนดาบดวงดาวดิลอง? น่าเสียดายนัก ผมไม่สามารถฆ่ามันได้”
ชายชุดสีเทาพูดเสียงต่ำ และมังกรทมิฬที่อยู่ข้างใต้เท้าของเขา ราวกับรู้ว่าเจ้านายของเขาต้องการอะไร ใช้บินขนาดใหญ่ และบินออกไปทางใต้
ในชั่วพริบตา สองนักสู้ระดับเซียนได้หายไป
แต่เมืองวูซานยังคงเต็มไปด้วยภาพของหายนะอันเลวลาย บ้านเกือบพันหลังได้พลังทลายลง และ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความโกรธ สาปแช่ง และความเสียใจ มีเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเต็มไปทั่วบริเวณ ในเวลาสั่นๆ เมืองที่เคยสงบสุขได้กลายเป็นพื้นที่หายนะ
………
ภายในพื้นหน้าคฤหาดพรรคบารุ๊ค มีเพียง’ฮ็อก’คนเดียว
‘ฮ็อก’นั่งอยู่บนโต๊ะ และหน้าผากของเขาหมวด ขณะเป็นผู้คุมเมืองวูซาน เขาจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบเกี่ยวกับการดูแลประชาชนของเขา
เสียงเท้าเดิน ลุง’ไฮริ’ออกมาจากห้องรับแขก
“ลอร์ด”
“เลนลีเป็นยังไงบ้าง”
‘ฮ็อก’รีบหัวหัวไปหาและถาม
‘ไฮริ’หัวเราะเบาๆ
“ลอร์ด ได้โปรดสงบก่อน ผมได้เช็ดและทำความสะอาดให้บาดแผลนายน้อยเลนลีเรียบร้อยแล้ว จากนั้นพันผ้าพันแผลใหม่ ผมก็ยังให้เขากินอาหารจานใหญ่ จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าและให้ไปนอน ถ้าถึงเวลาเขาตื่นเข้า เขาต้องดีขึ้นมาก”
เพียงเท่านี้’ฮ็อก’รู้สึกโล่งอก และเขาพยักหน้า แต่หน้าผากของเขาก็ยังคงขมวด
“ลอร์ด คุณกำลังกำผลใจเกี่ยวกับประชาชนในเมืองวูซานหรอครับ?”
‘ไฮริ’ถาม
‘ฮ็อก’พยักหน้า ยิ้มแบบแปลกๆ เขาพูดว่า
“ลุงไฮริ คนส่วนใหญ่ในเมืองวูซานไม่เหมือนกับพวกเรา ผู้ชายในเมืองวูซานไม่ได้แย่เท่าไร ส่วนใหญ่พวกเขาจะเป็นนักดาบระดับหนึ่งหรือสอง แต่ผู้หญิงไม่ใช่ สำหรับก้อนหินหลายก้อนที่ตกมาเป็นฝนจากฟ้าอย่างไม่หยุดหย่อน มันยากสำหรับพวกเขาในการป้องกันมันให้หมด”
‘ไฮริ’พยักหน้าเช่นกัน
มีจำนวนผู้คนในเมืองวูซานที่สามารถใช้พลังปราณได้สามารถนับได้เพียงมือมือเดียว ในตอนนี้ หินจำนวนเป็นพันๆได้ตกลงจากท้องฟ้า ถ้าผู้คนไม่ได้ไปหลบในห้องใต้ดินก่อน หรือใช้โล่หนาๆเพื่อป้องกัน และหลังจากนั้นในเวลารวดเร็ว หินได้ตกลงมาใจ มัน คงจะ….
“ไม่มีอะไรที่พวกเราสามารถทำได้ตอนนี้ นอกจากรอการรายงานของฮิลแมน”
‘ฮ็อก’รู้สึกกระสำกระส่ายสุดๆ
หลังจากเวลาผ่านไปยาวนาน เร่งด่วน เสียงก้าวเท้าเข้ามาอย่างเร่งรีบสามารถได้ยินที่กำลังเข้าคฤหาดมา
ตาของ’ฮ็อก’สว่างขึ้น หันไปมอง’ฮิลแมน’ก้าวอย่างรวดเร็วเข้ามาในคฤหาด
“ฮิลแมน ตอนนี้สถานะการในเมืองวูซานเป็นอย่างไร?”
‘ฮ็อก’ถามอย่างรวดเร็ว
‘ฮิลแมน’ถอนหายใจอย่างเจ็บปวด
“ผมได้รวบรวมข้อมูลมาแล้วครับ เกินกว่าสามร้อยคนได้ตายไปแล้ว และบาดเจ็บอีกเป็นพันๆ “
เมืองทั้งเมืองมีประชากรเพียงแค่ห้าพันคน อัตราส่วนของคนตายและคนบาดเจ็บมีประมาณยี่สิบเปอร์เซ็น และนี้คือสำหรับผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหิน นี้เป็นหายนะจริงๆ
“ช่างมีคนบาดเจ็บและคนตายมากมายนัก”
‘ฮ็อก’อดเริ่มกำวลใจไม่ได้
อาหารคือเลือดแห่งชีวิตของทุกๆประเทศ และในเมืองเล็กๆก็เช่นกัน สำหรับแรงงานพวกเขาที่จะลดลงไปรวดเร็วแบบเห็นได้ชัด เว้นแต่จากจำนวนบาดเจ็บและพิการจากหินที่ตกจากฟ้า สภาพเศรษฐกิจของเมืองกำลังจะแย่ต่อไปอีก
“เฮ้อออ”
‘ฮ็อก’หายใจอย่างยาวนาน
เขาต้องลดภาษี แต่ภาษีของเมืองวูซานก็ต่ำมากแล้ว ตอนนี้ การอยู๋รอดของพรรคของเขาได้กลายมาเป็นปัญหาเรียบร้อยแล้ว เขาจะสามารถช่วยคนธรรมดาของเมืองนี้ได้อย่างไร?
สถานะการแตกต่างไปจากเมืองอื่น ที่ซึ่งมีภาษีที่สูงมากที่ซึ่งคนธรรมดาจำนวนมากตายจากการเหน็ดเหนื่อยและความทุกข์ยาก
“ลอร์ดฮ็อก ผู้คนทั้งหมดในเมืองวูซษนมีความทราบซึ้งอย่างมากในความใจดีและกรุณาของท่าน ทุกคนรู้ว่าคุณได้ทำเพื่อพวกเขาไปเท่าไรแล้ว ได้โปรดอย่าวิตกกำวลมากเกินไป”
‘ฮิลแมน’พูดจากข้างๆ
‘ฮิลแมน’เขาเองก็เกิดในเมืองวูซาน
ถ้าตามสถานะนักดาบระดับหก ถึงแม้ในเมืองหลวง เขาก็สามารถที่จะเป็นการ์ดของเมืองหลวงสำหรับครอบครัวขุนนาง แต่เนื่องจาก’ฮิลแมน’รู้สึกทราบซึ้งต่อพรรคบารุ๊คเนื่องจากความใจดีและความกรุณา หลังจาก’ฮิลแมน’เกษียนจากอาชีพทหาร เขาตรงมายังเมืองนี้เพื่อกลายเป็นการ์ดของเมืองสำหรับพรรคขุนนางเก่าแก่บารุ๊คที่เสื่อมโทรม
“ฮิลแมน นำกลุ่มการ์ดในนี้ให้ไปทำการสอดแนมเกี่ยวกับเมืองให้มากขึ้น ลุงไฮริ ไปพักได้แล้ว”
‘ฮ็อก’ให้คำแนะนำ
“ได้ครับ ลอร์ด”
‘ฮิลแมน’พูด
พ่อบ้าน’ไฮริ’ก้มหัวด้วยความเคารพเช่นกันและจากไป หลังจากซุ้มไป ผู้ที่ถูกทิ้งไว้เพียงคนเดียวก็คือ’ฮ็อก’อีกครั้ง
………..
ภายในห้องนอน’เลนลี’
จากการที่หัว’เลนลี’บาดเจ็บ ‘ไฮริ’ได้บอกให้ทุกๆคนไม่กวน’เลนลี’และให้เขาได้พักผ่อน ขณะที่เมืองวูซาน มีกิจกรรมอย่างมากมาย ห้องนอนของ’เลนลี’สงบเงียบ ‘เลนลี’ตัวเขาเองหลับลึกอยู่ในโลกแห่งความฝัน
“ปิ้ง!”
ด้วยความอ่อนโยน เสียงที่เหมือนระฆังสามารถได้ยิน ขณะที่ลำแสงเริ่มออกมาจากบริเวณอก หลังจากนั้น แสงที่ถูกกักอยู่รอบๆแหวนสีดำสนิทดราก้อนริง ซึ่งค่อยๆออกจากชุดนอนของ’เลนลี’ และเริ่มลอย ห่างเขาไปสิบเซ็นติเมตร
แหวนเริ่มสั่นอย่างหนัก และแสงวาววับจากดราก้อนริงเริ่มเพิ่มขึ้นเช่นกัน
โชคดี ที่ไม่มีใครอยู่ในห้องนอนของ’เลนลี’ตอนนี้ ถ้าใครเข้ามาในห้องคงจะต้องตกตะลึง แต่อย่างไรก็ตาม’เลนลี’ก็ยังไงคงหลับอย่างสุขใจ และไม่ได้สังเกตุดราก้อนริงที่กำลังลอยอยู่ตอนนี้
“ติ้ง”
แสงรอบๆดราก้อนริงเริ่มเชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็ว และจากนั้น ลำแสงพร่ามั่วได้ออกมาจากภายในแหวน ลอยลงมาข้างๆเตียง’เลนลี’ มันกลายเป็นรูปร่างของคนคนหนึ่ง
ภาพของชายแก่สุภาพบุรุษที่ดูเป็นมิตร ด้วยเสื้อคลุมสีขาวดวงจันทร์ และหนวดเคราสีข้าว
ในเวลานี้ ดราก้อนลิงได้ตรงกับไปยังหน้าอกของ’เลนลี’อย่างไร้พลัง เปลือกตาของ’เลนลี’กระพริบ และจากนั้นค่อยๆเปิดขึ้น จากการเห็นชายแก่ผู้ซึ่งไม่เคยเจอมาก่อนอยู่ที่หัวเตียงของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจมาก
“คุณ คุณคือใคร?”
“หวาดดี เด็กน้อย ชื่อของผมคือ ด็อกริง โคเวิร์ท ผมเป็นแกรนเมกัสระดับเซียนของอาณาจักรพูเอ็น”
สีหน้าที่ดูเป็นมิตรของชายแก่พูดด้วยรอยยิ้ม
ตาของ’เลนลี’ได้กลายมามีชีวิตอย่างรวดเร็ว
“คุณ คุณคือศาสตราจารย์เมกัสระดับเซียน??”
ชายแก่ผมสีขาวพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ไม่มีทาง ปู่ ปู่พูดว่าปู่มาจากอาณาจักรพูเอ็น ที่ถูกกวาดล้างไปเกินกว่าห้าพันปีมาแล้ว?”
‘เลนลี’มีความคุ้นเคยค่อนข้างดีเกี่ยวกับประวัติศาสตร์องโลก และเขารู้อย่างดีว่าอาณาจักรพูเอ็นได้จบสิ้นไปก่อนที่พรรคของเขาจะเกิดขึ้น ในยุคสมัยนี้ อาณาจักรพูเอ็นไม่ใช่หนึ่งในสี่อาณาจักรที่ทรงพลังของโลกนี้
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป