ตอนที่แล้วตอนต่อไป“เลนลี ไม่ต้องหมดกำลังใจไป ปู่แค่พูดว่ามันไม่มีทางที่จะบังคับกำราบมัน ปู่ไม่ได้พูดไม่มีทางที่จะทำให้มันเชื่องได้”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะอย่างพอใจ
“ถ้ามันเป็นชาโดว์เมาส์ที่โตเต็มวัย ปู่อาจจะช่วยไม่ได้ แต่ มันเป็นแค่ทารกชาโดว์เมาส์ ในขณะที่ปู่เป็นแกรนเมกัสระดับเซียน ปู่มีวิธีซึ่งได้ผลดีในการจัดการกับทารกชาโดว์เมาส์ และยังไม่จำเป็นที่ต้องใช้เวทสัญญาวิญญาณ”
ใจที่สงบของ’เลนลี’ทันใดนั้นก็เริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง หันไปมอง’ด็อกริงโคเวิร์ท’ด้วยตาเป็นประกาย
“ปู่ด็อกริง รีบบอกผม ว่าแผนของคุณคืออะไร”
‘เลนลี’สื่อสารทางจิตใจไปยังเขาอย่างตื่นเต้น
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พูดด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
“มันง่ายๆ เทคนิคสัญญาวิญญาสร้างสัญญารับใช้ มาสเตอร์กับคนใช้ และธรรมดา ถ้าใครสามารถกำราบสัตว์เวท เขาก็มีความสามารถเพียงพอที่จะกลายเป็นมาสเตอร์ ตอนนี้ มันไม่มีทางสำหรับเราที่จะเริ่ม สัญญามาสเตอร์และคนใช้ ดังนั้นพวกเราทำได้เพียงถอยหลังไปหนึ่งก้าว และเริ่มต้นสัญญาเท่าเทียม กับ ชาโดว์เมาส์”
“สัญญาเท่าเทียม?”
‘เลนลี’พูดอย่างสนใส
“มันคืออะไรหรอฮะ ผมไม่เคยได้ยินเลย”
“มันธรรมดาสำหรับหนูที่ไม่เคยได้ยินมันเลย ถึงแม้ห้าพันปีผ่านมา ในยุคสมัยที่ปู่ยังมีชีวิต มีน้อยคนนักที่จะรู้เกี่ยวกับ สัญญาเท่าเทียม”
ตาของ’ด็อกริงโคเวิร์ท’เกิดรอยย่นขณะที่เขายิ้ม
“สัญญาเท่าเทียมแสดงถึงว่าคุณกับสัตว์เวทมีสถานะเท่ากันในด้านความสัมพันธ์ ไม่มีใครเป็นมาสเตอร์ หรือคนใช้ ขณะที่ข้อเท็จจริงขอสัญญาเท่าเทียมจะทำให้คุณมีสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างสัตว์เวทของคุณ และสัตว์เวทของคุณจะอยู่เคียงข้างคุณด้วยความเต็มใจมากกว่า ทำให้คุณและสัตว์เวทของคุณมีทีมเวิร์คที่ดีกว่า”
‘เลนลี’ตอนนี้เข้าใจแล้ว
“โอ้ ปู่ด็อกริง จากคำพูดของคุณ มันฟังดูคล้ายว่า สัญญาเท่าเทียมนี้มีข้อได้เปรียบมากมาย ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงไม่ใช้มันละ?”
‘เลนลี’ตั้งคำถาม
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะเสียงดัง
“เพราะว่า สัญญาเท่าเทียมมันไม่ได้เริ่มใช้โดยมนุษย์ ถ้าจะพูดให้ถูกคือมันเริ่มใช้โดยสัตว์เวท”
“เริ่มใช้โดยสัตว์เวท?”
‘เลนลี’อยู่ในภวังค์
ไม่น่าแปลกใจว่ามันไม่จำเป็นต้องเวทสัญญาวิญญา สัญญานี้ถูกเริ่มใช้โดยตัวของสัตว์เวทเอง ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พูดต่อ
“สัตว์เวททุกๆตัว เกิดมา จะมีความสามารถในการใช้ สัญญาเท่าเทียม แต่ในชั่วชีวิตของสัตว์เวท อาจจะใช้สัญญาณนี้แค่หนึ่งครั้ง มันไม่เหมือนกับสัญญาความสัมพันธ์มาสเตอร์กับคนใช้ เมื่อมาสเตอร์ยุติความสัมพันธ์ คนอื่นก็สามารถที่จะใช้สัญญาวิญญาในการทำสัตว์เวทให้เชื่องอีกได้”
‘เลนลี’พยักหน้า
“แต่มันยากมากในการชักชวนให้สัตว์เวทเต็มใจที่จะใช้สัญญาเท่าเทียม”
‘ด็อกริง’พูดอย่างเคร่งเครียดมากขึ้น
“หนูต้องชักชวนสัตว์เวท โดยหนูต้องเหมือนกับครอบครัว และทำให้มันตัดสินใจได้ว่ามันไม่สามารถทนที่จะจากคุณไปได้ เพียงแค่นี้มันก็จะเต็มใจใช้สัญญาเท่าเทียมกับคุณ”
‘เลนลี’พยักหน้าเล็กน้อย
“สัตว์เวทที่โตเต็มที่มีความฉลาดมาก ถ้าหนูต้องการที่จะเปลี่ยนใจของสัตว์เวทที่โตเต็มที่และทำให้มันมองหนูเป็นครอบครัว มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”
‘ด้อกริงโคเวิร์ท’ถอนหายใจ
“แต่วัยเยาว์มันแตกต่างกัน มันจะคล้ายกับเด็กเล็กๆ ไม่ค่อยฉ,ดและสามารถหลอกง่ายๆให้ชื่นชอบหนู ให้อาหารรสชาติดีๆแก่มัน ความฉลาดของทารกสัตว์เวทนั้นต่ำกว่ามาก ตราบใดที่หนูให้อาหารมันบ่อยๆ มันจะชอบหนู จากนั้นใช้เวลาเล่นกับมันบ้าง ในช่วงเวลาสั้นๆ สัตว์เวทตัวนี้จะเทิดทูนคุณ นี้สิ่งเป็นไปได้จริงสำหรับสัตว์เวททารกที่ซึ่งแยกห่างจากฝูงของมัน นี้ทำให้มันง่ายต่อการทำให้เชื่องมากขึ้น”
ได้ฟังคำพูดของ’ด็อกริงโคเวิร์ท’ ‘เลนลี’รู้สึกราวกับสิ่งที่หนักมากๆได้ถูกยกออกไปจากเขา
“เพราะฉะนั้น นี้แค่เรื่องราวของการเกลี้ยกล่อมเด็กตัวเล็กๆ”
‘เลนลี’หัวเราะ
เขามีประสบการมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาติดตามน้องชายของเขา ‘วาร์ตอน’ เล่นกับเขา และเกลี้ยกล่อมเขา ‘เลนลี’มีความเชี่ยวชาญมากในด้านวาทะศิล
“เลนลี อย่าทะนงมากเนไป ถ้าหนูต้องการที่จะเกลี้ยกล้อมทารกสัตว์เวท หนูต้องให้ความสนใจกับจุดหลายๆจุด ถ้าหนูไม่ระวัง ชาโดว์เมาส์ตัวเล็กๆนี้ อาจจะกัดหนูได้”
‘ด็อกริง’เตือน
“กัดผม?”
‘เลนลี’มองออกไปยังชาโดว์เมาส์ เสียงแตกของก้อนหินต่างๆ สามารถได้ยินจากที่ไกลๆ ชาโดว์เมาส์เคี้ยวมันง่ายเหมือนกับยามปกติที่เขาเคี้ยวขนมปัง ‘เลนลี’ไม่ตั้งคำถามเรื่องความคมของฟันของชาโดว์เมาส์ตัวนี้เลยแม้แต่น้อย
“เอ่อ แล้วผมควรทำยังไงดีฮะ”
‘เลนลี’สูญเสียความมั่นใจในตัวเองทันที
“สบายใจได้ ตามวิธีของปู่ หนูจะไม่มีปัญหาใดๆเลย ตามวิธีที่เชื่องช้าที่ปู่มี สิ่งที่หนู้องมีคือเวลาและความอดทน อย่าร้อนรนหรือขาดความอดทน”
‘ด้อกริงโคเวิร์ท’ค่อยๆเริ่มอธิบาย หลักการเชื่องช้า
“เลนลี ชาโดว์เมาส์คือตัวที่สามารถกินได้ทั้งพืชและสัตว์ มันจะกินทุกๆอย่าง กระดูก หิน เนื้อ แต่อาหารที่มันชอบก็ยังคงเป็นเนื้อ โดยเฉพาะเนื้อย่าง นี้คือตามความรู้ของเหล่าผู้อาวุโส”
“ดังนั้น แค่ขึ้นไปบน ภูเขาวูซาน ฆ่าสัตว์มาสักตัวสองตัว จากนั้นวางอาหารที่ทำเสร็จแล้ว ห่างๆจากมันบนพื้น จำไว้ อย่าพยายามเข้าใกล้มัน ทุกครั้งที่มันกิน รอให้มันเข้าใกล้หนู”
‘ด็อกริง’หัวเราะ
“ถ้าหนูพยายามที่จะเข้าใกล้มัน มันอาจจะเป็นสาเหตุให้มันโจมตีหนูด้วยความกลัว แต่ถ้ามันเข้าใกล้หนู นั่นจะไม่มีอันตรายใดๆเลย”
“วิธีนี้เชื่องช้า แต่ปลอดภัยมาก”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พูดด้วยรอยยิ้ม
‘เลนลี’เข้าใจแล้ว
“จริงๆแล้ววิธีนี้ค่อนข้างเชื่องช้า แต่มันก็ง่ายๆและตรงไปตรงมา”
“ปู่ด็อกริง แล้วชาโดว์เมาส์ตัวนี้จะไม่วิ่งไปที่อื่นหรอครับ?”
‘เลนลี’กำวลใจถ้าหากเขามาพร้อมกับเนื้อย่างจำนวนหนึ่ง เขาอาจจะกลับมาเจอกับชาโดว์เมาส์ที่ได้จากไปแล้ว มันคงไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้
“ใครจะบอกได้ละ? ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับโชคชะตาของคุณ แต่ปู่ เชื่อว่าในช่วงเวลาสั้นๆมันจะไม่ไปไหน”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พูด
“ก็ได้ ผมจะไปล่าสัตว์ป่า”
‘เลนลี’พยักหน้า และรีบวิ่งไปที่ภูเขาวูซาน การก้าวเดินของเขาหนักแน่น แต่แปลกที่ไม่ได้ทำให้เกิดเสียงเลยสักนิด สิ่งนี้คือเครื่องพิสูธว่าคนนั้นมีความสามารถเทียบเท่ากับเมกัสธาตุดิน
หลังจากที่ออกจากประตูหลังของคฤหาด ‘เลนลี’เริ่มวิ่งด้วยฝีเท้าปกติ และเท้าองเขาเริ่มที่จะเกิดเสียงอีกครั้ง
“นายน้องเลนลี จะไปที่ภูเขาข้างหลังอีกแล้ว?”
ลุง’ไฮริ’ ที่มีไม้กวาดอยู่ในมือ กำลังทำความสะอาดพื้น เห็น’เลนลี’ และยิ้มให้เขา
“ฮะ”
‘เลนลี’ตกลงขณะที่เขาเพิ่มความเร็วการก้าวเท้า
ตลอดครึ่งปี ‘เลนลี’ได้ไปที่ภูเขาวูซานเพื่อฝึกสร้างเวทมนตร์ แทบจะตลอดทุกๆช่วงบ่าย ไม่มีใครที่รู้ว่าเขาได้ฝึกเวทมนตร์ แน่นอน ว่าพวกเขาทั้งหมดรู้ว่าในช่วงกลางวัน ‘เลนลี’ชอบที่จะใช้เวลาว่างเล่นที่หุบเขา
………
ในฤดูใบไม้ร่วม ต้นไม้จำนวนมากในภูเขาวูซานได้ผลัดใบ แต่มันยังคงมีต้นไม้สีเขียวชอุ่มจำนวนมาก และ ต้นเมเปิ้ลบางต้นที่มีใบไม้สีแดงเข้มปกคลุม
อย่างคล่องแคล่ว เงาที่ว่องไวที่มองเห็นได้พุ่งเข้ามาในป่าในหุบเขา ‘เลนลี’วิ่งเพียงนิดเดียว แต่ว่องไวและรวดเร็ว หลังจากดูดธาตุดินมาครึ่งปี ‘เลนลี’ไม่ได้แค่ครอบครองพลังเวท ความแข็งแรงทางกายภาพของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน
ในเวลานี้ ร่างกายของ’เลนลี’เทียบเท่าเด็กอายุ 15-16 ปี ในเมืองวูซาน และมีความแข็งแรงของนักรบระดับ1
มีกระรอกและกระต่ายจำนวนมากในภูเขาวูซาน ขณะที่มันไม่มีสัตว์ดุร้ายมากนัก นี้คือเหตุผลที่ผู้ใหญ่ส่วนมากไม่ค่อยกำวลมากนักเกี่ยวกับเด็กๆของพวกเขา ที่เล่นในหุบเขา อย่างไรก็ตาม ภูเขาวูซานก็ค่อนข้างจะเป็นภูเขาเล็ก แค่สัตว์ที่ตัวใหญ่ๆก็ยังมีจำนวนน้อยมาก โดยไม่ต้องคำนึงสัตว์เวทเลย
ถึงแม้กระต่ายป่าจะรังวังมาก แต่ก็ไม่สามารถที่จะรับร้ถึง’เลนลี’ได้แม้แต่น้อย
“กระต่ายป่ามีการตอบสนองที่รวดเร็วและวิ่งไวมากด้วย มันจะดีกว่าถ้าผมใช้เวท”
‘เลนลี’รีบเริ่มร่ายเวทมนตร์
‘เลนลี’รู้สึกว่ากลางอกของเขา มีลมประทุพลังเวทธาตุดินจำนวนเล็กน้อยที่เริ่มเต้นเป็นจังหวะ นักรบจำนวนมากเก็บเก็บพลังปรานไว้ข้างใต้สะดื้อประมาณสิบเซนติเมตร แต่นักเวทเก็บพลังเวทไว้ตรงกลางอก อยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างหัวนมของพวกเขา แต่พลังสปิริต แนน่อนว่าถูกเก็บไว้ในหัว
มันไม่ได้ทำให้ต่างกันมากว่าการร่ายเวท จะพึมพำหรือตะโกน เพียงสิ่งที่สำคัญคือ ต้องมั่นใจว่า พลังสปิริตของคนคนนั้นจะถูกนำพาโดย พลังงานที่ปลอดปล่อยออกมาจากคำร่ายเวท
ในชั่วเวลาไม่กี่วิ ‘เลนลี’ร่ายเวทเสร็จเรียบร้อย และตาของเขาเป็นประกายไฟ ขณะที่กระต่ายป่า
เวทดินระดับหนึ่ง – ใยแมงมุมดิน
ฟรุ้บ!
ใยแมงมุมแหลมคมธาตุดินพุ่งออกมาจากข้างใต้กระต่ายป่า เจาะตรงไปยังหน้าอกของมัน เลือดสีแดงสดไหลออกมา ย้อมขนที่นุ่มๆ ด้วยความตกใจที่ถูกซุ่มโจมตี กระต่ายป่ารีบเริ่มที่จะต่อสู้ แต่สิ่งเกิดขึ้นทำให้มันเสียเลือดเร็วยิ่งขึ้นอีก
ที่มา: