ตอนที่แล้วตอนต่อไป“สถาบัน เอิร์นคือโรงเรียนเวทมนตร์อันดับหนึ่งในโลกนี้ ทุกคนที่จบจากสถาบันเอิร์นอย่างต่ำที่สุดคือเมกัสระดับหก และยังมีคนมากมายที่ซึ่งเป็นระดับเจ็ด! ถ้าพรรคบารุ๊คมีเมกัสระดับเจ็ดสักคน อย่างน้อยพวกเราก็จะมีโอกาสในการนำมรดกตกทอดของเรากลับคืนมา”
ขณะที่กำลังพูด ‘ฮ็อก’มองไปยัง’เลนลี’ด้วยความกระตือรือร้น
‘เลนลี’สามารถรู้สึกได้ถึงความหวังที่’ฮ็อก’มีในตัวของเขา
“มรดก เก่าแก่ประจำตระกูลของเรา สำหรับมรดกประจำตระกูลของเราที่หายไปสำหรับพวกเรามันคือ การเหยียดหยามที่จำเป็นต้องล้างมันออกไป”
‘เลนลี’สามารถรู้สึกได้ว่าหัวของเขาหนักอึ้ง
สำหรับ ทายาทของพรรคเลือดมังกรอันเก่าแก่ เขารู้สึกภูมิใจความเก่าแก่และพลังในเชื้อสายของเขา แต่พรรคนักรบเลือดมันกรที่ทรงพลังได้สูญเสียสมบัตรเก่าแก่ประจำตระกูลไป ช่างเป็นการเหยียดหยาม! ‘ฮ็อก’ และบรรดาผู้อาวุโสนับไม่ถ้วนผู้ซึ่งได้จากไปทั้งหมดรู้สึกอับอายเมื่อพวกเขาคิดถึงเรื่องนี้
โชค ร้าย ชื่อเสียงตระกูลที่สามารถเก็บดาบแห่งสงคราม
“เพชรฆาตประหารหมู่”
ไว้ได้ ไม่ใช่ตระกลธรรมดาๆ และพรรคบารุ๊คตอนนี้อ่อนแอมากเกินไปนัก
“เอิร์น? ตำนานจักรพรรคแสงของวิหารแสงสว่าง?”
‘ด็อกริงเวิร์ท’ที่อยู๋ใกล้ๆเริ่มพูด
“อะไร หรอฮะ ปู่ด็อกริง?”
‘เลนลี’ถามอย่างสงสัย
“ผมมั่นใจว่าผู้คนร้อยล้านที่อยู่ในหกราชอาณาจักร และสิบห้าท่านดยุคของลัทธิแสงรู้เกี่ยวกับตำนานจักรพรรดิแสงเอิร์นของวิหาร แสงสว่าง”
‘เลนลี’ก็รู้ดีเกี่ยวกับข่าวคราวและประวัติศาสตร์ของตำนานจักรพรรดแสงเอิร์น เช่นกัน
เขาได้ยกระดับชื่อเสียงวิหารแสงอย่างมาก และสร้างลัทธิแสงมาด้วยตัวคนเดียว
“ปูไม่คิดว่าเด็กคนนั้น เอิร์น ในที่สุดจะมีความสำเร็จดังเช่นนี้ และเขาเป็นแม้แต่ตำนานจักรพรรดิแสงของวิหารแสงสว่าง!”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ถอนหายใจ
“ปู่ด็อกริง ปู่รู้สึกจักรพรรดิเอิร์น?”
‘เลนลี’ค่อนข้างประหลาดใจ
แต่จากนั้น ‘เลนลี’เข้าใจได้อย่างดี
ใช่ แล้ว ในอดีต เมื่อราชอาณาจักรพูเอ็นยังคงเป็นหนึ่ง วิหารแสงสว่าง กลุ่มรัตติตกาล และแม้แต่ส่วนของโดมศักดิสิทธิต่างๆที่มีวิหารจำนวนมาก อยู่ภายในอาณาจักรนี้ แต่วิหารเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของอาณาจักรพูเอ็น
“แน่ นอนว่า เอิร์นเป็นอัจฉริยะผู้ที่เข้าสู่ระดับเซียน เมื่อเขาเพียงแค่ห้าสิบ หรือราวๆนั้นละ แต่ด้วยอายุของปู่ เขาเป็นแค่คลื่นลูกเล็กๆ ที่เพิ่งเกิดเท่านั้น”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พูดอย่างใจเย็น
เมื่อ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ยังคงมีชีวิตอยู่ ‘เอิร์น’ยังคงพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด เมื่อ’เอิร์น’เข้าสู่ระดับเซียน ‘ด็อกริง’ได้ยืนอยู่จุดสูงสุดของทวีปยูแลนมาเป็นเวลานานเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ท่ามกล่างนักสู้ระดับเซียน ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ก็ได้ถูกตัดสินว่าเป็นหนึ่งในคนที่สุดยอดที่สุด
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’มีสถานะที่สูงส่งมากๆในจักรวรรดิพูเอ็น ที่ซึ่ง’เอิร์น’ไม่สามารถเทียบเท่าได้แม้แต่น้อย ในเวลานั้น
ถ้า’เอิร์น’จะเข้ามาหาเขา ‘เอิร์น’จะต้องโน้มเคารพอย่างมีมารยาท และแสดงโนบโน้ม
“ปู่ไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่ปู่ตาย เอิร์นจะมาได้ถึงขนาดนี้ คาดไม่ถึงจริงๆ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะเบาๆ
จาก หัวใจลึกๆของเขา ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคารพ’ด็อกริงโคเวิร์ท’อย่างมาก แกรนเมกัสระดับเซียนของอาณาจักรพูเอ็น และผู้ซึ่งเป็นบุคคลที่ทรงพลังมากในทวีปยูแลน และตอนนี้ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ก็กำลังสอนเวทให้เขา อย่างตั้งใจ ‘เลนลี’ช่างโชคดีเท่าไรนัก
ขณะที่อาหารเย็นได้ดำเนินต่อไป การสนทนาภายคฤหาสน์พรรคบารุ๊คค่อนข้างรื่นเริง
“เลน ลี ในช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์ พ่อจะให้ลุงฮิลแมนนำลูกไปเมืองเฟนเลีย และเข้าร่วมการทดสอบเมกัสและเหตุการณ์การรับสมัคร”
‘ฮ็อก’ยิ้มให้’เลนลี’
“ครับพ่อ”
‘เลนลี’พยักนห้า
“นายน้อยเลนลี ผมมั่นใจว่านายน้อยจะสามารถเข้าโรงเรียนนักเวทที่ดีที่สุดได้”
พ่อบ้าน’ไฮริ’หัวเราะอย่างร่าเริง
“ดีที่สุด โอ้ ดีที่สุด”
มือของ’วาร์ตอน’ตัวจ้อยที่มันแพลบจากการกิน แต่ยังคงยิ้มกว้างขณะที่เขาโบกมือมันแปลบไปมา
‘ฮ็อก’ ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เขาพูดว่า
“การเป็นเมกัสไม่ใช่เรื่องง่าย บางทีเพียงแค่หนึ่งในหมื่นถึงจะมีความสามารถนี้ คุณสมบัติที่ต้องการในการเข้าร่วมสถาบันเอิร์นนั้น สูงกว่ามากนัก เพียงแค่คนที่มีความถนัดในด้านเวทมนตร์มากๆถึงจะถูกยอมรับ ถ้าแค่เลนลีสามารถเป็นเมกัสได้ พ่อก็พอใจมากๆแล้ว พ่อไม่สนใจหรอกว่าลูกจะได้เข้าสถาบันไหนได้”
“ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังฮะ”
คำพูด’เลนลี’เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ทั้งหมดนี้ เพราะ’เลนลี’ได้เป็นเมกัสระดับหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
…….
กาลเวลาดำเนินต่อไปในชั่วพริบตา เจ็ดวันได้ผ่านไปแล้ว
‘เลนลี’นอนบนพื้นหญ้าส่วนหลัง ขณะที่ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยกระโดดขึ้นลงรอบๆ’เลนลี’ มันส่งเสียงจี๊ดๆไม่หยุด แต่’เลนลี’ไม่ได้สนใจมัน
ชาโดว์เมาส์กลอกตาของมัน จากนั้นก็ใช้ขาหลังยืนขึ้นและวางขาหน้าบนร่างของ’เลนลี’
“จี๊ดดดดดดด”
ชาโดว์เมาส์ร้องด้วยความไม่พอใจ
‘เลน ลี’ลูบหัวเล็กๆของชาโดว์เมาส์
“โอเคๆ เลิกบ่นได้แล้ว พรุ่งนี้ ผมกำลังจะต้องจากบ้าน และไปยังเมืองหลวง หลังจากเหตุการณ์รับสมัครผ่านพ้นไป ผมก็จะไปที่โรงเรียนเมกัส ผมกลัวว่า พวกเราจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว”
มันไม่มีทางที่เขาจะสามารถเอาชาโดว์เมาส์ไปในโรงเรียนเมกัสได้
นัก เรียนที่อยู่ในโรงเรียนเมกัสไม่ใช่คนธรรมดาๆ และมีนักเวทย์ที่ทรงพลังจำนวนหลายคนอยู่ที่นั่น ถ้าพวกเขาพบชาโดว์เมาส์อยู่ที่นั้น พวกเขาอาจจะรีบกำราบและทำให้มันเชื่อง ถ้ามีนักเวทระดับเจ็ดและระดับแปดอยู่ในสถาบันเมกัส การจับชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย จะไม่ใช่เรื่องยากมากเท่าไรนัก
ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้ทำสัญญากับชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยเลย ดังนั้น คนอื่นๆสามารถกำราบและทำให้มันเชื่องได้
“จิ๊..จิ๊”
ได้ฟัง’เลนลี’พูด ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยก็เริ่มสะอื้นด้วยเสียงต่ำๆ
“แกไม่รู้แม้แต่ว่าผมพูดว่าอะไร”
‘เลนลี’ส่ายหัวอย่างช่วงไม่ได้
“ผม ไม่รู้ว่าผมจะใช้เวลาเท่าไรในสถาบันเมกัส บางทีอาจจะหลายปีที่ผมจะอยู่ที่นั่น พวกเราจะพบกันอีกครั้งไหมนะ?”
‘เลนลี’ลูบขนของชาโดว์เมาส์ ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจากมันไป หลังจากที่เล่นกับชาโดว์เมาตัวจ้อยมาเดือนหนึ่ง เขาได้เป็นห่วงชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยๆตัวนี้เรียบร้อยแล้ว
………
วันหนึ่งผ่านไป หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน พื้นที่ส่วนหน้าของตระกูลบารุ๊ค
‘ฮ็อก’ ยืนที่นั่น ตัวตั้งตรง จ้องมองไปทาง’เลนลี’ เขาพูดว่า
“เลนลี เมืองวูซานตั้งอยู่ค่อนข้างใกล้ๆกับเมืองหลวง แค่เก้าสิบกิโลเมตรจากนี้ไปราวๆนี้ ลูกจะสามารถไปที่เมืองหลวงได้ก่อนมืดค่ำ จำไว้ เมื่อลูกถึงเมืองหลวง อย่าสร้างปัญหา มีคนรวยและคนที่มีพลังมากอยู๋ในเมืองนั้น”
“ได้ครับ พ่อ”
‘เลนลี’ก้มหัวขณะที่เขาพูด
“ฮิลแมน ผมฝากเลนลีไว้กับคุณด้วยนะ”
‘ฮ็อก’มองไปที่’ฮิลแมน’ซึ่งอยู๋ใกล้ๆ
‘ฮิลแมน’ยิ้มขณะที่เขาพูดว่า
“ลอร์ดฮ็อก สบายใจได้เลยครับ”
“โอเคๆ ไปได้แล้ว”
‘ฮ็อก’หัวเราะ
“โชคดีครับ คุณพ่อ”
‘เลนลี’พูดอย่างเคารพ จากนั้นยิ้มให้’วาร์ตอน’
“วาร์ตอน พี่ชายของน้องกำลังจะไปแล้วนะ”
‘วาร์ตอน’ตัวจ้อยรีบชำเลืองมองไปยัง’เลนลี’ ด้วยเสียงศร้าๆ เขาพูดว่า
“พี่ชาย บ๊ะบายยย!”
‘เลน ลี’มองไปที่พื้นที่ส่วนหลัง คิดในใจ
“ผมกลัวว่าจะไม่มีใครไปให้อาหารชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยอีกแล้วในอีกหลายๆ วันนี้”
‘ฮิลแมน ‘ ผู้ซึ่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้น
“เลนลี ไปได้แล้ว!”
“ฮะ ลุงฮิลแมน”
‘เลนลี’เลิกคิดถึงมัน และรีบตามลุง’ฮิลแมน’ขณะที่พวกเขาจากคฤหาสน์
“จี๊ด ด”
บนหลังคาข้างบนห้องโถงของคฤหาสน์พรรคบารุ๊ค ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยมอง’เลนลี’ และ’ฮิลแมน’จากไป ในหัวของชาโดว์เมาส์เต็มไปด้วยคำถาม ในสายตาของมัน นี้คือเวลาที่’เลนลี’ต้องออกไปเพื่อฆ่ากระต่ายป่า แล้วทำไมเขาถึงได้ถือกระเป๋า และออกไปกับคนอื่น
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยชอบ’เลนลี’มาก
ผ่านมาหนึ่งเดือน ชาโดว์เมาส์ที่ไม่มีเพื่อนได้เห็น’เลนลี’กลายเป็นครอบครัวเรียบร้อยแล้ว
“จี๊ดด!”
ร่าง กายของชาโดว์เมาส์ตัวเล็กๆ สั่นไหว และในพริบตา หายไปจากข้างบนชายคาของคฤหาสน์พรรคบารุ๊ค ในการเคลื่อนไหวสองสามที มันย้ายไปปรากฏบนบ้านของชาวนาที่อยู่ใกล้ๆ ยังคงมอง’เลนลี’และ’ฮิลแมน’ ขณะที่ติดตาม’เลนลี’ไปข้างหลัง ในเวลาไม่นาน ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยก็ได้จากเมืองวูซานไปเช่นกัน
ที่มา: