ตอนที่แล้วตอนต่อไปสำหรับปฏิทินการศึกษาของสถาบันเอิร์นทุกๆเดือ ยี่สิบแปดวันแรกจะมีการเรียนการสอน เพียงสองวันสุดท้ายจะเป็นวันว่าง
วิชาเวทดินสอนในช่วงเช้าเวลา แปดโมงเช้าถึงสิบโมงเช้า เวทไฟสอนในช่วงบ่ายเวลา 10.30 – 12.30น.. เวทน้ำในช่วงบ่ายเวลา 2.00-4.00 น. เวทลมในช่วงตอนบ่าย 4.300 – 6.30 น. เวทสายฟ้า ในยามค่ำคืน หนึ่งทุ่มถึงสามทุ่ม และเวทแสงในยามค่ำคืน สามทุ่มครึ่งถึงห้าทุ่มครึ่ง
แต่นักเรียนส่วนใหญ่มีธาตุเพียงธาตุเดียว พวกเขาเพียงแค่เข้าเรียน 2 ชั่วโมงต่อวัน ‘เลนลี’มีสองธาตุ ซึ่งหมายความว่าทุกๆวัน เขามีแค่สี่ชั่วโมงของการเรียนการสอน แต่เพราะว่าการเรียนการสอนนั้นตามพื้นฐานของความสมัครใจ ถ้าไม่ต้องการเข้า ก็ไม่มีใครบังคับ
‘เวทดิน’ของโรงเรียนแบ่งเป็นหกชั้น ทุกๆชั้นมีตึกเป็นของตัวเอง นักเรียนใหม่และนักเวทระดับหนึ่งจะเข้าระดับชั้นเรียนที่หนึ่ง นักเวทระดับสองจะเข้าระดับชั้นเรียนที่สอง นักเวทระดับสามจะเข้าระดับชั้นเรียนที่ 3 … และต่อไปเรื่อยๆจนถึงระดับหกผู้ซึ่งจะเข้าชั้นเรียนระดับหก
นักเวทระดับหกสามารถเลือกเวลาจบได้ทุกเวลา แต่ตามปกติแล้ว ถ้าพวกเขาเลือกที่จะไม่จบ เขาสามารถเรียนต่อได้
10 กุมภาพันธ์ ในห้องเรียนของการเรียนระดับหนึ่ง
ห้องเรียนสำหรับนักเวทดินระดับหนึ่งมีขนาดใหญ่มากๆ และสามารถให้นักเรียนเป็นร้อยๆคนนั่งพร้อมกันได้ นักเรียนยี่สิบเปอร์เซ็นได้มาถึงที่นี้เรียบร้อยแล้ว และ’เลนลี’เลือกนั่งแถวหน้าๆเพื่อนั่งลง พอถึงเวลา 8 โมงเช้า มีนักเรียนประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นได้
“ผมคาดว่าคงมีนักเรียนแค่เพียงส่วนหนึ่งที่อยู่ที่นี้ เป็นนักเรียนใหม่ ผมสงสัยจริงๆว่าคนอื่นๆจะใช้เวลาอยู่ที่นี้นานเท่าไร”
‘เลนลี’ครุนคิดในใจ
ยังไงก็ตาม สำหรับนักเรียนใหม่ในการถึงระดับสอง เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะต้องการเวลาฝึกฝนหลายๆปี
“หวาดดี ทุกๆคน”
ชายวัยกลางคน หน้าตาที่ดูเป็นมิตร – ใจดี ผมสีน้ำตาล ยืนอยู่ข้างหน้าของคลาส
“ชื่อของผมคือ เวนดี้ และผมคือครูที่สอนเวทดินในวันนี้ พวกเรามีนักเรียนใหม่ประมาณยี่สิบเปอร์เซ็น ดังนั้น เหมือนกับทุกๆครั้ง ก่อนอื่นพวกเราจะให้นักเรียนใหม่แนะนำตัวเองก่อน เพื่อให้พวกเรารู้จักกันทุกๆคน”
ในเวลารวดเร็ว นักเรียนใหม่คนแล้วคนเล่าเริ่มแนะนำตัวเอง
“ชื่อของผมคือ เกอร์ฮาน ผมมาจาก กะลาแลนด์ ทางสุดขอบตะวันออก”
จากการได้ยิน ‘เกอร์ฮาน’แนะนำตัวเอง ‘เลนลี’ตกใจมาก
“นักเรียนที่นี้จริงๆแล้วมาจากทั่วทั้งทวีปยูแลน มีแม้แต่คนที่มาจากกะลาแลนด์ ทางตะวันออกที่ห่างไกลของทวีปยูแลน”
ในแผนที่ขนาดใหญ่ของทวีปยูแลน…
ลัทธิแสง และ สหพันธ์รัตติกาล ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเทือกเขาของสัตว์เวท ในทวีปยูแลน เทือกเขาทางตะวันออกเป็นสี่จักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ แต่จากตอนตะวันออกออกไปอีกของจักรวรรดิเหล่านี้ เป็น กะลาแลนด์ หนทางระหว่างกะลาแลนกับสถาบันเอิร์น ห่างไกลอย่างไม่น่าเชื่อ แค่การเดินทางไปอย่างเดียว ใช้เวลาอย่างน้อยสามปี! (ช่างหลังเขาจริงๆ กะลาแลนด์by คนดีของทุกคน)
“ชื่อของผมคือเลนลี ผมมาจากลัทธิแสง”
‘เลนลี’เดินไปข้างหน้าห้องเรียนและแนะนำตัวเองคราวๆเช่นกัน
หลังจากการแนะนำตัวเองเสร็จเรียบร้อย ‘เวนดี้’เมกัสธาตุดินเริ่มพูดโอ้อวดเกี่ยวกับพลังของเวทดิน จนถึงชั่วโมงที่สองของคลาสเรียน เขาถึงจะเริ่มสอนเวทดินจริงๆ
‘เลนลี’และกลุ่มนักเรียนแค่เพียงฟังอย่างเงียบๆ ข้างๆ’เลนลี’ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ปรากฏตัวออกมาเช่นกัน
“ชายคนนี้มีพื้นฐานที่แน่นมากๆ ถึงแม้เขาจะไม่เก่งมาก แต่ในเรื่องของการสอนนักเวทระดับหนึ่ง แม้แต่นักเวทระดับแปดหรือเก้าก็ไม่แน่ว่าจะเป็นครูที่ดีกว่าคนนี้”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พยักหน้าขณะที่ถอนหายใจออกมาอย่างชื่นชม
ในตอนนี้’เลนลี’รู้เกี่ยวกับเรื่องเวทดินดีอยู่แล้ว ดังนั้นการฟังการสอนคือสิ่งที่ง่ายมากๆสำหรับเขา
“แต่ปู่ด็อกริง ถึงแม้ว่าพื้นฐานของเขาจะดี เขาก็ไม่สามารถกลั่นกล้องเป็นถ้อยคำที่เรียบง่ายได้เหมือนปู่ เขาดูเหมือนทำให้มันสับสุนวุ่นวายมากขึ้น”
‘เลนลี’พูด
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะอย่างมั่นใจในตัวเอง ลูบหนวดสีขาวของเขา เขาพูดว่า
“เป็นธรรมดา ความเขาใจในเวทของแกรนเมกัสระดับเซียน นั้นสูงมากกว่านักเรียนระดับแปดระดับเก้ามากนัก ระดับเซียนคือเหมือนอยู่ในโลกใบใหม่อีกโลกหนึ่ง เป็นธรรมดาที่การสอนของปู่ในเรื่องเวทนั้นลึกซึ้งและตรงประเด็นในเรื่องธรรมติของเวทมากกว่า”
หลังจากที่ได้ฟังการสอนนี้ ‘เลนลี’ได้ตัดสินใจแล้ว
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะเข้าเรียนธาตุดินเพียงแค่เดือนละครั้ง “
‘เลนลี’ ไม่ต้องการเสียเวลาของเขา
‘เลนลี’ได้วางแผนไว้ตั้งหมดแล้ว ทุกๆวัน เขาจะใช้เวลาฝึกเวทข้างนอก ในเรื่องสถานที่ที่เขาจะฝึกฝน ‘เลนลี’ได้เลือกเรียบร้อยแล้ว คือ ภูเขาที่อยู่ข้างหลังสถาบันเอิร์น จากการที่ตั้งอยู่ใกล้ๆในทิวเขา เป็นธรรมตาที่มีภูเขามากมายใกล้ๆกับสถาบัน
สี่โมงเย็น
‘เลนลี’ตั้งใจฟังการสอนที่กำลังสอนในคลาสเรียนเวทธาตุลม
“หวาดดี ทุกๆคน”
ชายหนุ่ม หล่อ ผมสีเหลือง พูดด้วยรอยยิ้ม
“ผมเป็นนักเรียนระดับหก เทรย์ จากวันนี้เป็นตนไป ผมจะรับหน้าที่สอนเวทลมพวกคุณ ผมอาศัยในหอพัก 0298 ดังนั้น ถ้าพวกคุณมีคำถามอะไรหลังจากคลาสนี้จบ พวกคุณสามารถหาผมได้ที่นั้น”
นักเรียนระดับหก เป็นนักเวทระดับหกผู้ซึ่งสามารถยื่นคำร้องขอจบในเวลาไหนก็ได้ ซึ่งมีคุณสมบัติครบถ้วนในการสอนนักเรียนระดับหนึ่งหรือระดับสอง
“ก่อนอื่น ให้ทั้งหมดแนะนำตัวเองก่อน “
‘เทรย์’ยิ้ม
นี้เป็นกฏพื้นฐานในการเริ่มต้นของทุกๆคลาสในครั้งแรก นักเรียนทั้งหมดจะแนะนำตัวเอง
“เฮ้ เลนลี หนูได้ยังเกตุไหม? ในนักเรียนเวทลมมีสาวน่ารักๆจำนวนมาก ลองดูสิ สาวผมบรอนตัวเล็กๆคนนั้นที่เพิ่งยิ้มให้หนู”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ที่อยู่ข้างๆ’เลนลี’ ชี้ไปที่นั่นขณะที่เขาพูด
“ตามที่ที่สาวผมบล็อนตัวเล็กๆคนนั้นพูด ชื่อของเธอดูเหมือนเป็น ดิเลีย ช่างเป็นชื่อที่น่ารักจริงๆ ตามประสบการณ์ 1300 ปี ของปู่ เมื่อสาวผมบล็อนตัวเล็กๆนี้โตขึ้น เธอจะเป็นคนที่สวยแน่นอน เลนลี ยิ้มให้เธอ และสร้างความสัมพันธ์พื้นฐานที่ดี หนทางในอนาคต หนูจะสามารถเพิ่มความสัมพันธ์ได้”
ในตอนนี้ ‘เลนลี’ ไม่ได้สอนใจ’ด็อกริงโคเวิร์ท’เลย
‘เลนลี’สนใจแต่ครูสอนเวทธาตุลม ‘เทรย์’ และฟังคำสอนของ’เทรย์’อย่างใกล้ชิด
“เวทลมคือเวทที่รวดเร็วที่สุด นักเวทที่รวดเร็วสุดในโลก และยิ่งไปกว่านั้น พวกเราจะเป็นนักเวทผู้เดียวที่สามารถบินได้ก่อนที่จะถึงระดับเซียน!”
คำพูดและท่าทางของ’เทรย์’ส่งผ่านความรักในเวทลมที่เขาได้รู้สึกทั้งหมดออกมา
“พวกคุณปราถนาที่จะใช้พลังของตัวเองในการบินไปข้างบนท้องฟ้าบ้างไหม? พุ่งทะยานไปในอากาศและชำเลืองมองลงมายังหุบเขานับไม่ถ้วน? ความรู้สึกนั้นมันจะวิเศษขนาดไหน? และมีคนจำนวนมากมายเท่าใดที่ต้องการมัน!”
สายตาของเด็กๆจำนวนมากผู้กำลังนั่งฟังอยู่ข้างล่างเริ่มส่องประกาย
บิน?
ใครจะไม่อยากบินได้?
“เมกัสระดับเซียนสามารถบินได้ ใช่แล้ว แต่บางทีสถาบันเอิร์นในตลอดหนึ่งทศวรรตอย่างมากก็สามารถสร้างได้แค่คนเดียวเท่านั้น แต่พวกเรานักเวทธาตุลมสามารถทำได้ ในการเข้าถึงระดับห้า ทันทีที่ใช้ เทคนิคล่องลอย”
‘เทรย์’พูดอย่างมั่นใจ
“และนักเวทลมนั้นรวดเร็วสุดๆ เมื่อพวกเขาใช้เทคนิค ซุปเปอร์โซนิค พวกเขาสามารถเพิ่มความเร็วของพวกเขาได้อย่างมากๆ”
“แต่แน่นอน พวกนั้นเป็นแค่เทคนิคง่ายๆ เทคนิคต้องห้ามในตำนาน ‘พายุทำลายล้าง’ คือเทคนิคการทำลายที่รุนแรงมากที่สุดของทั้งหมดทั้งมวล และยังมีเทคนิคต้องห้ามในตำนาน ‘ตัดมิติ’ ซึ่งคือเทคนิคการโจมตีหนึ่งต่อหนึ่งที่รุนแรงที่สุด”
เสียงของ’เทรย์’เต็มไปด้วยความยำเกรง
เด็กหนุ่มสาวจำนวนมากจ้องด้วยตาเบิกกว้าง
“ฮึ่มม พายุทำลายล้างสามารถมองได้ว่าเป็นเวททำลายล้างที่รุนแรงที่สุดได้อย่างไร? แล้วเวทดิน ทลายสวรรค์ ทลายปฐพี และ ดาวตกจากสรวงสวรรค์ ในเวทดินของข้าละ?”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ จากการได้ยินคำพูดเหล่านี้ค่อนข้างไม่พอใจ
“ปู่ด็อกริง อะไรคือเทคนิค ตัดมิติ หรอฮะ”
‘เลนลี’ถาม
จากการที่ปู่’ด็อกริง’ไม่ได้กล่างถึง เวทตัดมิติ ‘เลนลี’เชื่อว่าบางที มันจะเป็นเทคนิคหนึ่งต่อหนึ่งที่ทรงพลังมากที่สุดจริงๆ ของทั้งหมด
“เวทตัดมิติ? มันสามารถตัดผ่านกำแพงมิติ ซึ่งทำให้สสารของกำแพงมิติแยกจากกันเอง แน่นอนว่ามันทรงพลัง แต่ถึงแม้ว่ามันจะแข็งแกร่งมากๆในการต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่ง แต่มันก็เป็นแค่เวทที่โจมตีทีเดียว มันจะสามารถเทียบกับ ผู้ปกป้องโลกาในเวทดินของเราได้อย่างไร ซึ่งสามารถต่อสู้ศัตรูได้อย่างไม่มีหยุดหย่อน?”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ พูดคลุมเครือและพยายามหลบเลี่ยง
แต่’เลนลี’สามารถบอกได้ว่า
ตัดมิติอันนี้มีพลังที่น่ากลัวอย่างแน่แท้ และบางทีอาจจะเป็นไปได้มากว่า มันไม่ได้ดูง่ายๆอย่างที่’ด็อกริงโคเวิร์ท’บอก เทคนิคการโจมตีครั้งเดียว? ถ้าหากศัตรูไม่สามารถหลบได้ แม้แต่การโจมตีแค่ครั้งเดียว ก็เพียงพอแล้ว
“ถ้าผมสามารถกลายเป็นทั้งนักรบเลือดมังกร และสามารถใช้เวทลมได้ จากนั้น ….”
หัวใจของ’เลนลี’เริ่มเร่าร้อนและคล้อยตาม
และจากนั้น เขาเพียงแค่ฟังการเรียนการสอนต่อไป ‘เลนลี’เริ่มสนใจเวทลมมากขึ้นเรื่อยๆ ธาตุทั้งสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ แต่ละอันประกอบด้วยปริศนาลึกซึ้ง ซึ่งลึกเหมือนในมหาสมุทร มหาสมุทธของความรู้เวทกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด และตอนนี้ ‘เลนลี’ได้เริ่มเดินเข้าไปในนั้น
ปล. ช่วงนี้งานเยอะ + ขี้เกียจแปล ความเร็วในการแปลติดลบขั้นรุนแรง
ที่มา: