ตอนที่แล้วตอนต่อไปฤดูใบไม้ผลิจากไป ฤดูใบไม้ร่วงเข้ามา ในช่วงเวลาพริบตา ‘เลนลี’ได้อยู่ในสถาบันเอิร์นมาครึ่งปีแล้ว
ในช่วงเวลาเหล่านั้นที่อยู่ในโรงเรียน ‘เลนลี’ เหมือนกับเป็นชายในทะเลทรายที่กระหายน้ำ ดูดกลืนข้อมูลความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเวทมนตร์ทั้งหมด ในด้านเวทลม ความรู้และความแข็งแกร่งของ’เลนลี’เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน และ’ด็อกริงโคเวิร์ท’ได้สอนวิชาให้เขาบ่อยๆเช่นกัน
วันนี้ แสงอาทิตย์สว่างไสวและสวยงาม
สี่พี่น้องของหอพัก 1987 เพิ่งรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเขาสวมใส่เซ็ตชุดคลุมสีฟ้าน้ำเงิน – ที่เป็นชุดยูนิฟอร์มของสถาบัน เพราะจากการฝึกร่างกายอย่างไม่หยุดหย่อน
รูปร่างของเลนลีทั้งหมดดูน่าหลงไหลมากขึ้น ด้วยรูปร่างที่ดูสวยงามของเขาปกคลุมไปด้วยชุดคลุมสีฟ้าน้ำเงิน นี้คือทำไมถึงมีเด็กสาวๆจำนวนมากในคลาสเวทลมชอบที่จะคุยกับ’เลนลี’
ในตอนนี้ สี่พี่น้องกำลังเดิน พร้อมพูดคุยกันอย่างเอื่อยระเหย
“ใช่แล้ว เลนลี วันนี้ พวกเราที่เหลือจะเข้างานเฟรชชี่ นายจะไปไหม?”
‘จอร์จ’หัวเราะร่าเริง
‘จอร์จ’ชอบที่จะเป็นส่วนหนึ่งเพื่อนๆและสังคมเหล่านักเรียนกลุ่มใหญ่ๆ และเขาเก่งในด้านสืบข่าวและสร้างเสริมมิตรภาพกับเพื่อนใหม่ๆ ถึงแม้เขาได้อยู่ในโรงเรียนแค่ครึ่งปี ท่ามกลางหมู่นักเรียนเกรดหนึ่งของสถาบันเอิร์น ‘จอร์จ’ได้กลายเป็นบุคคลที่ได้รับความเคารพและมีอิทธิพลสูง
“ไม่ละ”
คำตอบของ’เลนลี’ตรงและกระชับ
“ฮ่าๆ ข้ารู้แล้วละว่าเลนลีจะไม่ไปแน่นอน”
‘เรโนลด์’หัวเราะเสียงดัง
‘ยันต์’วางมือของเขาบริเวณไหล่ของ’เลนลี’ และถอนหายใจ
“เลนลี เพื่อนชายของผมเอ้ย มันไม่จำเป็นที่จะต้องขยันขนาดนี้ เมื่อพูดถึงเรื่องเรียน ด้วยพรสวรรค์ของนาย ถ้านายแค่ใช้ความพยายามเล็กน้อย ในสามสิบปี นายก็สามารถกลายเป็นเวกัสระดับหกได้อย่างง่ายๆ ทำไมนายจำเป็นต้องฝึกหนักจนสายป่านแทบขาด? นายน่ะควรจะรู้จักการพักผ่อนและมีความสุขกับชีวิตบ้าง มันมีสาวน่ารักๆมากมายที่จะไปงานเฟรชชี่ นายรู้ไหม”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว สาวน่ารักๆ”
‘เรโนลด์’เบิกตากว้างและพยักหน้า
‘เลนลี’ทำได้แต่หายใจอย่างช่วยไม่ได้
ภายใต้คำแนะนำของ’ยันต์’ ‘เรโนลด์’ – เด็กน้อยอินโนเซ็นส์ ได้เริ่มกลายเป็นเด็กใจแตก
“ไอหัวงู – ยันต์ หยุดชวนผมได้แล้ว นี้ก็ถึงเวลาที่ผมจะไปฝึกแล้ว พรุ่งนี้คือช่วงเวลาปลายเดือน งั้นผมจะไปกับพวกนายละกัน”
‘เลนลี’หัวเราะ สองวันสุดท้ายของแต่ละเดือน ‘เลนลี’ให้ตัวเขาเองเป็นสองวันพักผ่อน
รับรู้อารมณ์ของ’เลนลี’ ‘ยันต์’ ‘เรโนลด์’ และ’จอร์จ’ทั้งหมดพยักหน้า
‘เลนลี’รีบเดินจากไป เงียบๆ แต่เร่งรีบตรงไปยังภูเขาหลังโรงเรียน มีนักเรียนเป็นพันๆอยู่ที่สถาบันเอิร์น และก็ยังมีนักเวทจำนวนมากมายที่วิจัยเวทใหม่ๆอยู่ที่นี้ และยังมีคนรับใช้จำนวนมาก ในช่วงสั่นๆ สถาบันเอิร์น เป็นสถานที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่
บนถนนไปยังภูเขา สามารถเห็นนักเรียนจำนวนมากสวมใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงินด้วยเช่นกัน
“โกลลลล..”
เสียงคำรามเบาๆดังขึ้น
‘เลนลี’หันไปมองข้างๆ และตาของเขาส่องประกาย
“สัตว์เวท!”
แผงคอที่ราบรื่น ขนเงาวาวสีน้ำเงินเขียว สี่ท่อนขาทรงพลังหนาๆ สองตาที่เต็มไปด้วยความก้าวร้าว ดุร้าย และเยือกเย็นอำมหิต กรงเล็บส่งแสงประกายทองดูเยือกเย็นเหล่านั้นทำให้ ผู้คนที่มองทั้งหลายหัวใจสั่นกลั่ว
สัตว์เวท หมาป่าลม
สัตว์เวทที่น่ากลัวที่เคลื่อนที่รวดเร็วราวกับมันเป็นสายลม
สิ่งที่อันตรายมากที่สุดที่คนคนหนึ่งจะสามารถเผชิญหน้าในป่าของสัตว์เวทคือฝูงหมาป่าสายลม ถ้าคุณเผชิญหน้ากับพวกมัน ด้วยความเร็วของมัน มันไม่มีทางที่คุณจะสามารถหนีได้
ชายรูปหล่อผมสีดำนั่งอยู่ข้างบนหมาป่าสายลม ชายหนุ่มจ้องอย่างสุขใจต่อสิ่งรอบๆเขา ดูเหมือนภูมิใจอย่างมากในการมีสัตว์เวทที่แข่งแกร่งขนาดนี้
ที่สถานบันเอิร์น จริงๆแล้วมีผู้คนจำนวนมากที่มีสัตว์เวท นอกจากนักเวทผู้ซึ่งถูกเชิญให้มาที่สถาบันเอิร์น นักเรียนเกรดห้า เรกดหก ก็สามารถที่จะซื้อคำภีเวทสัญญาวิญญา และได้ใช้ในการกำราบสัตว์เวทเพื่อใช้เป็นสัตว์ขี่ของพวกเขา
“มันแค่สัตว์เวท ทำไมต้องทำตัวเกรียนขนาดนั้นด้วย”
‘เลนลี’มองอย่างดูถูกไปที่เด็กหนุ่มที่หลงตัวเอง
หลังจากออกจากโรงเรียน ‘เลนลี’เข้าไปในหุบเขาข้างหลัง
ภูเขาข้างหลังสถาบันเอริ์นเป็นที่หนึ่งที่ที่มีขนาดกว้างใหญ่ มันผ่านมานานแล้ว สัตว์เวทเคยอยู่อาศัยในหุบเขานี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป สัตว์เวททั้งหมด ถูกฆ่าจนหมดสิ้นโดยนักเวทของสถาบัน ในตอนนี้ มีแค่เพียงสัตว์ธรรมดาเล็กน้อยที่ยังคงอาศัยอยู่ที่นี้
ระหว่างเข้าสู่หุบเขา ความเร็ว’เลนลี’เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เขาเริ่มใช้เวทลม ซุปเปอร์โซนิค อย่างเป็นธรรมชาติ เปลี่ยนร่างทั้งร่างของเขาเบาราวกับใบไม้ เหมือนกับสปิริต เขาวิ่งเหมือนสายลมตามทางเข้ามายังภูเขา หลังจากวิ่งหลายกิโลเมตร ‘เลนลี’ได้ถึงจัดหมายปรายทางของเขา สถานที่ว่างเปล่าข้างๆ ลำธาน
“จี๊ด จี๊ด”
หนูปิ๊ ร้องอย่างร่าเริงไปยัง’เลนลี’
‘เลนลี’หัวเราะและพูดว่า
“แกอยากจะออกไปเล่นอีกแล้วหรอ? ก็ได้ แต่อย่าไปไกลมากละ”
‘เลนลี’มีความเชื่อถืออย่างมากในตัวหนูปิ๊ ชั่วเวลาเป็นปีได้ผ่านไปตั้งแต่เขาได้พบมันที่ตัวกระจ้อยร่อย แต่ยังไงก็ตาม หนูปิ๊ก็ยังคงไม่ได้โตมาก และยังคงยาวแค่ยี่สิบเซ็นติเมตร แต่ความเร็วของมันได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก
“นักเวท? บางที นักดาบระดับแปดจะสามารถจับชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย แต่เพียงแค่นักเวทระดับเซียนเท่านั้นถึงจะสามารถทำแบบเดียวกันได้”
‘เลนลี’รู้อย่างดีว่าความเข้มแข็งของร่างกายนักเวทส่วนใหญ่เป็นยังไง
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ พุ่งเข้าไปในป่าในหุบเขา
“ปู่ด็อกริง ช่วยออกมาและสอนผมทีฮะ”
‘เลนลี’พูดผ่านจิตใจโดยทันที
หมอกออกมา กลายเป็น ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’กระพริบตาและจ้องไปยัง’เลนลี’
“เลนลี เกิดอะไรขึ้น? ในอดีต ไม่ใช่หนูได้เพิกเฉยต่อปู่คนนี้มาโดยตลอด และเข้าสู่ห่วงสมาธิก่อนอันดับแรกหรอ? ทำไมหนูถึงเรียกปู่ออกมาตอนนี้? ปู่กำลังงีบอย่างมีความสุขและเพิ่ง ฮึ่มม หนูทำลายฝันหวานๆของปู่”
‘เลนลี’เบ๊ะปาก
ถึงแม้ปู่’ด็อกริง’เป็นแกรนเมกัสระดับเซ๊ยน หลังจากเริ่มรู้จักกับเขา ‘เลนลี’ตระหนักได้ว่าถึงแม้เขาจะดูใจดีและเป็นมิตรข้างนอก แต่ในภายใน กลับเป็น เด็กซนๆขี้แกล้ง
“ปู่ด็อกริง ผมรู้สึกเหมือนกับผมได้เข้าสู่เมกัสระดับสองแล้ว ผมอยากให้ปู่เห็นและมองด้วยตัวของปู่เอง”
‘เลนลี’พูดขึ้นในที่สุด
“เมกัสระดับสอง?”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ครุนคิด และคำนวณเรื่องราวต่างๆ
“อืมม ใช่แล้ว ราวๆ ปีหนึ่งแล้วละที่ได้ผ่านไปตั้งแต่หนูเริ่มฝึกกับปู่ ใช่แล้ว อย่างแรก ใช้เวท ทลายก้อนผา เปิดก่อน ทำให้ดีที่สุดละ เข้าใจไหม?”
ทรายก้อนผาสามารถจัดได้ว่าเป็นเวทซึ่งใช้วัดได้
มันมี เวททลายก้อนหิน ของระดับหนึ่ง แต่ก็ยังมีเวทระดับเซียนสำหรับ ทลายหินผา เช่นกัน แต่ ชื่อทีใช้เรียกมันคือ ดาวตกจากสวงสวรรค์ โดยธรรมดาแล้ว เมื่อความพลังของเมกัสธาตุดินเพิ่มขึ้น พลังของเขาในการใช้ ทลายหินผาก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน
“ฮะ ปู่ด็อกริง”
‘เลนลี’เริ่มออกเสียงร่ายเวทอย่างเงียบๆ ‘เลยลี’ได้จดจำคำร่ายนานแล้ว จนถึงขนาดที่เขาสามารถท่องมันได้โดยไม่ต้องคิด ขณะที่คำร่ายเวทได้ร่ายต่อไปเรื่อยๆ ‘เลนลี’สามารถรู้สึกถึงจิตวิญญาณทั้งร่างของเขาเข้าสู่สภาพพิเศษ
จู่ๆ ดินที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มแตกกระจาย
ก้อนหินขนาดเท่าหัวกระโหลกห้าอันลอยออกมาและเริ่มล้อมรอบเป็นวงกลมรอบหัว’เลนลี’ ก้อนหินห้าก้อนนั้นทั้งหมดได้ถูกปกคลุมด้วยแสงจุดแต้มๆออกสีธาตุดิน
และขณะที่ตาของ’เลนลี’เริ่มเปล่งแสง เขาตะโกนออกมาสุดเสียง ก้อนหินห้าก้อนพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนสุดสายตา พร้อมนำพาลมพัดผ่านไปพร้อมกับก้อนหินทั้งห้า
“พลั๊ก!”
ก้อนหินห้าก้อนที่ปกคลุมไปด้วยแสงธาตุดินปะทะเข้าสู่ลำต้นไม้หนาๆ ต้นไม้สั่นไหว แต่ลำต้นของมันไม่ได้สั่นอะไร ท้ายที่สุด ก้อนหินห้าก้อนยังคงกลิ้งตกลงมาสู่พื้น
“โอเค ไม่แย่เท่าไร”
ตาของ’ด็อกริงโคเวิร์ท’เป็นประกาย
“สามารถควบคุมก้อนหินห้าก้อนในครั้งเดียวด้วยความเร็วที่น่าประทับใจที่หนูได้ทำ ตามจริงๆแล้ว หนูได้มีพลังของเมกัสระดับสองแล้ว”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’พึงพอใจอย่างมากกับการร่ายเวทของ’เลนลี’
‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นกัน
เขาเข้าใกล้จุดหมายของเขาอีกก้าวแล้ว
‘เลนลี’ไม่เคยลืมคำพูดของพ่อของเขาที่พูดต่อเขาได้เลยเมื่อเวลาที่เขาจากไป
“ถ้าลูกไม่สามารถนำมันกลับมาได้ แม้ว่าพ่อตายไป พ่อก็จะไม่มีวันอภัยให้ลูก!”
คำพูดเหล่านั้นได้ตราตรึงในใจของ’เลนลี’เหมือนกับคมมีดแหลม และเขานึกถึงมันอยู่เสมอ
ตอนนี้ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะอย่างมีความสุข
“แต่เลนลี หนูต้องเข้าใจว่าเมกัสระดับสองถูกมองว่าเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ ตามระบบของระดับของพวกเรา เมกัสระดับหนึ่งและสองทั้งหมดถูกมองว่าเป็นนักเวทระดับเริ่มต้น นักเวทระดับสามและสี่ถูกมองว่าเป็นนักเวทระดับกลาง และระดับห้าระดับหกคือนักเวทระดับสูง นักเวทระดับเจ็ดถูกเรียกว่า เมกัสอาวุโส เมกัสระดับแปดคือ เมกัสผู้เชี่ยวชาญ และเมกัสระดับเก้าคือ จอมขมังเวทย์ ระดับเจ็ดถึงระดับเก้าคือระดับสูงที่สุด เส้นทางที่หนูต้องเดินยังอีกยาวไกล”
“ผมรู้แล้วฮะ”
‘เลนลี’พยักหน้า
“ดีมาก ฝึกให้หนักๆละ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ได้กลับเข้าไปยังดราก้อนริงอีกครั้ง
‘เลนลี’รวบรวมสติ กลบความตื่นเต้นในการเป็นเมกัสระดับสอง เขานั่งอย่างสงบลงอีกครั้งหนึ่ง และเริ่มเข้าสู่ห่วงสมาธิ ผู้ที่แข็งแกร่งได้เพิ่มขึ้นแข็งแกร่งทีละขั้น ผ่านการประสบผลสำเร็จหลากหลายครั้ง
ประมาณสามกิโลเมตรห่างจาก’เลนลี’ไป
ครูสอนเวทลมของ’เลนลี’ เมกัสระดับหก ‘เทรย์’ ขมวดคิ้ว
“หืออ เวทดิน ทลายหินผา? ตามพลังของมัน มันควรจะเป็นระดับสอง เมกัสระดับเริ่มต้นได้มาฝึกที่หุบเขา? ใครกันนะ?”
หลังจากนั้น ‘เทรย์’ได้ใช้เวท ลมตรวจสอบ และได้สัมผัสเวทดินที่’เลนลี’เพิ่งได้ร่ายไป
จากแรงสั่นสะเทือนของเวท ‘เทรย์’สามารถระบุได้ว่าคือเวทอะไร
‘เทรย์’เดินอย่างสนใจไปที่ทางนั้น จากความสามารถอันองอาจของนักเวทระดับหกของเขา เขาได้ใช้เวท ซูเปอร์โซนิค ที่รุนแรงมากกว่า’เลนลี’นัก เหมือนกับหมอกหรือก้อนเมฆที่ผ่านไป ‘เทรย์’เคลื่อนที่ผ่านภูเขาได้อย่างง่ายๆ และราบรื่น
ในชั่วเวลาพริบตา ‘เทรย์’ได้ถึงจุดห่างสองร้อยเมตรระหว่าง’เลนลี’
ยื่นถัดจากต้นไม้ใหญ่ ‘เทรย์’เห็น’เลนลี’จากที่ห่างไกล
“เป็นเขาเอง?”
เป็นธรรมดาที่’เทรย์’จะจำนักเรียนของเขาได้
“เด็กคนนี้คือเลนลี ที่ไม่เคยพูดในคลาส แม้แต่เมื่อถึงเวลาทดลองเวทใหม่ๆ คนอื่นๆจะพยายามร่ายมันออกมา แต่เขาจะทำแค่ยืนและมองจากที่ห่างไกล ไม่เคยโชว์พลังของเขาเลย ดูเหมือนว่า เด็กคนนี้ที่ชื่อเลนลี ได้กลายเป็นเมกัสระดับสองเรียบร้อยแล้ว ผมจำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในนักเรียนใหม่ของผม ไม่ได้หวังเลยว่าเขาจะมีพรสวรรค์มากขนาดนี้”
‘เลนลี’รู้วิธีการร่ายเวทเรียบร้อยแล้ว แน่นอนเมื่อครูสอนบอกเด็กนักเรียนคนอื่นๆให้ลองทำดู เขาจะแค่ยืนมองเฉยๆ
ไม่เคยทำอะไรเลยในกลุ่มใดๆ ความลึกลับของ’เลนลี’เป็นที่ล่วงรู้ของทุกๆคนที่รู้จักเขา
“อิอิ ท่ามกลางหมู่นักเรียนของผม ดูเหมือนว่าผมมีนักเรียนอัจฉริยะ อืมม ดูเหมือนว่าในปีนี้ ผมควรได้รับรางวัลเมื่อเวลาการแข่งขันของนักเรียนเกรดหนึ่งเริ่มขึ้น”
รอยยิ้มเจิดจรัสปรากฏบนหน้าของ’เทรย์’ ขณะที่’เลนลี’ ตอนนี้ กำลังเข้าสู่ห้วงสมาธิ เขาไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดๆที่มีระยะมากกว่า 100 เมตร ห่างจากเขา
ปล.เลนลีใกล้โชว์เทพแล้ว 0.0
ที่มา: