ตอนที่แล้วตอนต่อไปณ สถานที่เงียบๆ ในภูเขาหลังสถาบันเอิร์น
‘เลนลี’นั่งขัสมาสถัดจากลำธาร ฟังเสียงแผ่วเบาของน้ำ เขาเข้าสู่ห้วงสมาธิอย่างเป็นธรรมชาติ และธาตุดินและลมทั้งหมดที่อยู่ใกล้เริ่มเปล่งแสงออกมาโดยทันที ทุกๆที่ภายในสิบเมตรโดยประมาณรอบๆ’เลนลี’สามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
ธาตุดินและลมเข้าสู่ร่างกายผ่านท่อนแขนและท่อนขาทั้งสี่ ขณะที่เลือด กระดูก และอวัยวะภายในทั้งหมดริ่มซึมซับธาตุทั้งหมดอย่างช้าๆ ช้าๆ แต่แน่วแน่ ความแข็งแรงของร่างกายเขาๆเริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ธาตุดินและธาลมจำนวนมาก หลังจากที่ถูกสกัดให้บริสุทธิแล้ว ได้ถูกกักเก็บไว้ในใจกลางจุดตันเถียน กลางหน้าอกของเขา
(เสียงน้ำกระถด) เสียงน้ำลำธารดังออกมาอย่างแผ่วเผาอย่างไม่หยุดยั้ง
ข้างๆเขา ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ กำลังกินเนื้อเป็ดป่า ฉากที่สงบสุขราวกับเหมือนภาพที่ออกมาจากภาพวาด
แต่ขณะที่ที่นี้กำลังสงบสุขนั้น สถาบันเอิร์นกำลังอึกทึกครึกโครมสุดๆ นักเรียนทั้งหมดเป็นพันๆ และนักเวทหลายคน แม้แต่ผู้คนจำนวนมากที่เดินทางมาจากภายนอกเพื่อเข้ามาที่สถาบันเอิร์น รับชมการต่อสู้ที่นับไม่ถ้วน
การแข่งขันประจำปี
นักเรียนทั้งหมดของสถาบันเอิร์น มีสวรรค์พรที่น่าภาคภูมิใจ!
การต่อสู้ในแต่ละรอบสร้างความประหลาดใจให้เห็น ท่ามกลางนักเรียนเกรดหนึ่ง บอลธษตุดิน ลำแสงสายฟ้า และดาบแห่งลม ถูกร่ายไปมา แต่การต่อสู้ของนักเรียนเกรดสามและเกรดสี่เป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจอย่างแท้จริง
เวทสายสนับสนุนจำนวนมาก และเวทที่มีประสิทธิเป็นฟิลด์ที่ถูกใช้ ออกมา เวทต่างๆมากมาย เช่น ทลายศิลา ตอนนี้มีเป็นสิบๆ อาจจะถึงร้อย หินขนาดใหญ่ที่ปะทะไปยังหัวของคู่ต่อสู้ และสายฟ้าฟาดลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
และพวกเกรดห้าเกรดหกล่ะ? ทั้งหมดมันน่ากลัวยิ่งกว่านั้น
เวทที่น่าประหลาดใจทุกชนิดส่งแสงอย่างต่อเนื่อง เต็มไปด้วยเสียงระเบิดที่ไม่จบสิ้น นักเรียนที่รับชมทั้งหมดร้องออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง ขณะที่พลังยกระดับที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนราวกับผู้คนทั้งหมดในสถาบันได้อยู่ที่นี้ทั้งหมด
……….
การแข่งขันประจำปีกินเวลาไปเดือนเศษ ซึ่งราวกับเป็นการกระทำที่ป่าเถื่อน และอึกทึกที่สุดในทุกๆปีของสถาบันเอิร์น ระหว่างช่วงเวลาที่บ้าคลั่งนี้ ‘เลนลี’จะแวะไปดูการต่อสู้ของนักเรียนเกรดห้าเกรดหกบ้าง ช่วงเวลาที่เหลือทั้งหมดของเขา เขาจะฝึกด้วยตัวเองอย่างเงียบๆ
“การแข่งขันนี้แท้จริงแล้วไม่ต้องการให้ใครฆ่าคู่ต่อสู้ แล้วการแข่งขันแบบนี้จะสู้การต่อสู้จริงได้อย่างไร เมื่อมือและเท้าของคนคนนั้นถูกมัด”
ภายใต้แรงจูงใจของปู่’ด็อกริง’ ‘เลนลี’เริ่มมองการแข่งขันด้วยการดูถูกด้วยเช่นกัน
“เลนลี หน้าที่ของหนูตอนนี้คือฝึกให้หนักและเพิ่มความแข็งแกร่งของคุณ และเรื่องประสบการต่อสู้ เมื่อหนูถึงเมกัสระดับห้าเมื่อไร หนูควรจะไปภูเขาสัตว์เวท และเดินไปสัมผัสประสบการณ์เป็นตายอย่างแท้จริง”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’บอก’เลนลี’
………..
โรงแรมหัวเดลลิ โรงแรมและภัตตาคาตที่แพงที่สุดที่อยู่ในสถาบันเอิร์น ในคืนนี้ ‘ยันต์’เป็นเจ้าภาพให้สี่พี่น้องหอพัก 1987 ด้วยอาหารสุดฟุ้มเฟื่อยที่โรงแรมหัวเดลลิ
ชั้นแรกของโรงแรมหัวเดลลิ
พื้นของโรงแรมถูกขัดเงาราวกับเป็นกระจก แถวของบริกรสาวสวยยืนอยู่ที่นั่นอย่างสุดภาพ พร้อมที่จะเอ่ยตอบทุกครั้งที่เห็น
มีผู้ชายผู้หญิงแต่งชุดนักเรียนที่โรงแรมหัวเดลลิ คนเหล่านันที่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายในที่นี้ได้เป็นธรรมดาที่จะเป็คนที่มีฐานะครอบครัวที่มั่งคั่ง จานอาหารที่จัดอย่างเรียบง่ายบนโต๊ะบางทีอาจมีราคาเป็นสิบๆเหรียญทอง ถ้า’เลนลี’ได้มาที่นี้โดยตัวเขาเอง แน่นอนว่าเขาคงจะไม่สามารถจ่ายมันได้เลย
การแข่งขันประจำปีได้จบลงแล้ว และนักเรียนทุกคนที่โรงแรมกำลังพูดคุยถึงมัน ผู้คนส่วนใหญ่ที่นี้เป็นเด็กวัยหนุ่มสาว แต่หนึ่งโต๊ะในนั้นเป็น เป็นเด็กสี่คน
“แค่คิดถึงการแข่งขันประจำปีนี้ ข้าก็โกรธสุดๆแล้ว อีกนิดเดียว! อีกนิดเดียวข้าก็เข้าสู่รอบเซมิไฟนอล บางทีข้าอาจะเข้าสู่ท็อปทรีก็ได้”
‘เรโนลด์’ไม่พอใจสุดๆ ‘เรโนลด์’อายุน้อยที่สุดในสี่หนุ่ม และยังเป็นคนที่ทะนงตัวที่สุดในนั้น
‘ยันต์’หัวเราะ
“มันน่าอายจริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าแรนด์จะเป็นที่หนึ่งในที่สุด”
‘จอร์จ’หัวเราะคิกคันแต่ไม่พูดอะไร
‘จอร์จ’เป็นเพื่อนที่เฟรนลี่และแทบจะไม่เคยทำให้ใครขุนใจ
“แรนด์ ใช่แล้ว ผมได้ยินพวกนายพูดถึงเขามาก่อน เขาคือหนึ่งในนักเรียนใหม่ผู้ซึ่งมีการเชื่อมต่อธาตุ และคุณภาพสปิริตระดับยอดเยี่ยมใช่ไหม? “
‘เรนลี่’จำชื่อของ’แรนด์ได้’
‘จอร์จ’หัวเราะและพยักหน้า
“ใช่แล้วเขาเองละ เขามีพรสวรรค์ที่สูงมากๆ แม้แต่ก่อนได้รับการฝึกฝน คุณภาพสปิริตได้ถึงระดับเมกัสระดับสองแล้ว สิ่งที่เขาทำในปีนี้คือสะสมพลังเวทให้เพียงพอเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องยากนักสำหรับใครสักคนที่มีพลังของเมกัสระดับสองในการกลายเป็นอันดับหนึ่งท่ามกล่างเหล่านักเรียนเกรดหนึ่ง”
“แค่ตามพรสวรรค์เขาอย่างเดียว? เมื่อพูดถึงเรื่องพรสวรรค์ เขาจะสามารถเทียบเท่าอัจฉริยะอันดับหนึ่ง ดีเซียได้อย่างไร?”
‘ยันต์’เม้มปาก
“ผมไม่สนใจแรนด์หรอก เขาชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งได้ แล้วทำไมละ เลนลี นายยังไม่เห็นว่าตอนมันทำหน้ามั่นใจในตัวเองเมื่อมันชนะขนาดไหน ผมแทบจะจินตนาการไม่ได้เลยว่ามันจะทำหน้ายังไงเมื่อมันชนะการแข่งขันประจำปีอีกในเกรดห้าและเกรดหกในอนาคต”
ยิ่งนักเวทเมแข็งขึ้นเท่าไร ความยากในการพัฒนาก็จะยากขึ้นเท่านั้น
นี้คือสาเหตุว่าทำไมนักเรียนส่วนใหญ่จำนวนมากที่สถาบันเอิร์นเป็นนักเวทระดับสูง ยิ่งเกรดสูงขึ้นเท่าไร การแข่งขันก็ยิ่งดุดันขึ้นเท่านั้น
‘เรโนลด์’พยักหน้าเช่นกัน
“ข้าก็ไม่ชอบมันเหมือนกัน อัจฉริยะอันดับหนึ่งของเรา นักเรียนเกรดสาม ดีเซีย ชนะการแข่งขันเกรดสาม มองเห็นความสงบเยือกเย็นของเขา สองคนนั้นช่างแตกต่างกันกันมากมายนัก ยิ่งไปกว่านั้น คนที่แข็งแกร่งที่สุดในเกรดหนึ่งไม่ใช่แรนด์!”
“ใช่แล้ว น้องสาม นายไม่ได้เข้าร่วม ถ้าหากนายเข้า ฮึ่มม”
‘ยันต์’เอ่ยในลำคอ
ตามอายุและความเป็นพี่น้องพวกเขาทั้งสี่ได้เริ่มเรียกแทนกันว่า น้องสอง น้องสาม น้องสี่ ตามลำดับ
“เฮ้ พวกนายพูดอะไรกันนะ”
‘เลนลี’ และ’ยันต์’หันหัวไป สี่เด็กนหุ่มในโรงแรมเดียวกันเดินลงมาจากชั้นสอง หัวหน้าของพวกเขา เด็กหนุ่มผมสีทอง จ้องไปที่กลุ่มของ’เลนลี’อย่างเยือกเย็น
‘ยันต์’พูดเสียงดัง
“โอ้ เป็นนายเองแรนด์ อะไรหรอ นายได้ยินที่พวกเรากำลังพูด?”
‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ให้กับตัวเขาเอง
‘ยันต์’ที่ไม่กลัวแม้แต่สวรรค์หรือนรก ให้ความสำคัญอย่างมากกับเกียรติภูมิของเขา
“ฮื่มม เลิกคิดไปซะเถอะ ว่าข้าจะไม่ได้ยินเอ็ง”
‘แรนด์’พูดอย่างเยือกเย็น
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลถัดจา’แรนด์’พ่นลมหายใจออกมาเช่นกัน เขาพูดด้วยท่าทีหยิ่งยโส
“แรนด์ อย่าไปเสียเวลากับสี่หน่อไร้ค่านี้เลย มันไม่คุ้มค่าต่อเวลาของนายหรอก เรโนลด์ เอ็งมีปัญญาคิดไหมว่าเอ็งกำลังมองอะไร เอ็งไม่พอใจ ในเรื่องที่เอ็งแพ้การแข่งขัน?”
‘เรโนลด์’จ้องไปยังเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล เขาเลิกปากด้วยท่าทีดูถูก
“และแกคิดว่าแกเป็นใคร? แกแค่โชคดีที่ชนะข้าแค่ครั้งเดียว ทำไมถึงหลงตัวเองขนาดนั้นเชียว?”
ชายผมสีน้ำตาลเริ่มทำหน้าเยือกเย็น
‘จอร์จ’ยิ้มให้ทุกๆคน
“แรนด์ พอได้แล้ว มันเป็นความผิดของพวกเราเองที่บังเอิญพูดถึงนาย ลืมๆมันไปเถอะ”
“หุบปากไปซะ จอร์จ มันไม่ใช่ธุระของนาย”
‘แรนด์’จ้องไปที่’ยันต์’
“ยันต์ ครั้งสุดท้ายที่ บาร์ไม้หอม ท่าทีที่หยิ่งยโสของเอ็งทำให้ข้าเขยื้อนคอมาก และตอนนี้ เวลานี้ เอ็งยังกล้าทำท่าทีสุดหยิ่งยโสต่อหน้าข้า ถ้าเอ็งมีความสามารถพอ มาสู้กับข้าสิ ทำไมล่ะ? แกไม่มีน้ำยาพอที่จะสู้หรือไง?”
หลังจากพูดเสร็จ ‘แรนด์’หัวเราะเยาะเย้ยเสียงดังเป็นเวลาสักพัก
ถึงแม้’ยันต์’จะโกรธ แต่เขารู้ว่าเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ด้วย
ทันใดนั้น สายตาจากที่ต่างๆจับจ้องมายังการทะเลาะวิวาทที่นี้ นักเรียนระดับสูงหลายคนในสถาบันเอิร์นยืนขึ้นและจ้องไปยังสองกลุ่มนี้อย่างสนใจ เป็นที่ชัดเจนว่าสองกลุ่มนี้มีอายุแค่สิบขวบ
“ผมรู้จักเด็กผมสีทองด้วย ชื่อของเขาคือแรนด์ เขาชนะเลิศการแข่งขันประจำปีของเกรดหนึ่ง ผมคาดว่าเขาจะมีความสำเร็จในภายภาคหน้า”
“เด็กผมสีน้ำตาลข้างๆเขา ชื่อ ริคสัน เขาเป็นอันดับสามของเกรดหนึ่ง ผมรู้จักเขา ในเรื่องความแข็งแกร่ง กลุ่มของแรนด์แข็งแกร่งกว่าคู่ต่อสู้ของเขา มันต้องสนุกแน่ๆเลย”
กลุ่มนักเวทระดับห้าและหกทั้งหมดหัวเราะและพูดคุย ขณะที่จ้องมองไปยังกลุ่มทั้งสองกลุ่ม
เห็นคนอื่นๆสังเกตุเห็นเขา และได้ยันพวกนั้นกล่าวชมเขาว่าเป็นผ้ชนะในการแข่งขันเกรดหนึ่ง หน้าของ’แรนด์’ยิ่งเพิ่มความหยิ่งทนงมากยิ่งขึ้น และเขามองไปยัง’เลนลี’และคนอื่นๆ อย่างดูถูกมากขึ้น
“ฮืมม”
‘แรนด์’จ้องไปที่โต๊ะซึ่ง’เลนลี’และคนอื่นๆกำลังนั่ง
“น้ำผลไม้? พวกนายยังคงดื่มน้ำผลไม้? โอ้ ยันต์ ข้ารู้สึกอับอายแทนเอ็งจริงๆ พวกเราสี่พี่น้องในหอพักเราทั้งหมดกำลังดื่มไวน์แห่งชัยชนะ แต่พวกนายดื่มน้ำผลไม้?”
เห็น’แรนด์’พูดไม่หยุดยั้ง ‘เลนลี’เริ่มอดไม่ได้ที่จะทำหน้าขุนเคือง
“แรนด์ เราสี่พี่น้องกินที่นี้ นายไปซะ”
หน้าของ’เลนลี’บูดบึ้ง และเขาจ้องอย่างเยือกเย็นไปที่สี่คนนั้น
ถ้าเขากำลังฝึก และถูกรบกวนโดยพวกเส็งเคร็ง เขาจะฆ่าพวกมันทันที
“โอ้ และนี้นี้เอง”
ตาของ’แรนด์’ส่งประกายขณะที่จ้องไปยัง’เลนลี’
“ทำไมข้าถึงไม่เคยรู้จักว่าในหอพักยันต์ ถึงมีนายได้เอ่ย?”
แววตาของ’เลนลี่’เริ่มเยือกเย็น
เหมือนกระต่ายป่า เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ในเวลานี้เท่านั้น’แรนด์’ทำได้แค่เบิกตากว้างเท่านั้น
“แก–!”
ก่อนที่เขาจะสามารถตอบสนองได้ ‘เลนลี’คว้าหน้าอกของ’แรนด์’ และจากพละกำลังของ’เลนลี’ ‘แรนด์’ถูกยกขึ้นไปบนอากาศ
“หว่า—อ๊ะ, ..”
‘แรนด์’ไม่สามารถเอ่ยเสียงใดๆออกมาจากลำคอได้ และแววตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
‘เลนลี’จ้องอย่างเยือกเย็นไปที่’แรนด์’ หวัใจของ’แรนด์’เต็มไปด้วยความกลัว รู้สึกราวกับว่าเขาสามารถถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ
ในตอนนี้ ‘เลนลี่’รู้สึกเลือดมังกรในหลอดเลือดของเขาเริ่มสูบฉีดเผาผลาญ ขณะที่สัญชาติญาณความกระหายเลือดโดยธรรมชาติเริ่มตื่นขึ้น ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะหมวดคิ้วขณะที่เขาพยายามทำให้มัสงบ
“นี้คือสถาบันเอิร์น ผมฆ่าใครอย่าไม่มีเหตุผลไม่ได้”
เด็กนักเรียนสามคนที่อยู่ถัดจาก’แรนด์’ทั้งหมดตกตะลึงและกลัวด้วยเช่นกัน
“ไปซะ”
‘เลนลี’โบกมือ บัด’แรนด์’ตกไปยังพื้น ราวกับว่า’แรนด์’ไม่มีอะไรมากกว่าเก้าอี้ตัวหนึ่ง
ที่มา: