ตอนที่แล้วตอนต่อไปในตอนนี้’เลนลี’ได้ใกล้ถึงปลายระดับสองแล้วสำหรับนักรบ ด้วยพลังของนักรบธรรมดาระดับหนึ่งก็เพียงพอในการยกของหนักหนึ่งร้อยปอนด์ แต่นักรบระดับสองสามารถโยนของหนักหนึ่งร้อยปอนด์ได้อย่างเรื่อยๆสบายๆ
“แก ค่อก ค่อก”
‘แรนด์’จับคอของเขา และไอออกมาหลายครั้ง จากนั้นจ้องอย่างโกรธเคืองไปยัง’เลนลี’
“แก จริงๆแล้ว แก…”
“ใช่แล้ว!”
‘ยันต์’ตะโกนออกมาอย่างดังในทันที หน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“สุดยอดจริงๆ น้องสาม คาดไม่ถึงเลยว่าน้องสามจะแข็งแกร่งขนาดนี้!”
“เด็กนั่นดูตัวเล็กๆนะ แต่เขาช่างแข็งแรงมากนัก…”
เหล่านักเวทระดับห้าระดับหกทั้งหมดประหลาดใจ มีครูผู้สอนเวทอยู่ในโรงแรมนี้บ้างเช่นกัน และทั้งหมดจ้องไปที่’เลนลี’ด้วยความประหลาดใจ
เด็กที่ดูเหมือนอายุสิบสองสิบสามปีสามารถโยนคนที่หนัก 90ปอนด์ด้วยมือมือเดียว
และเด็กคนนี้คือเมกัส!
“เฮ้ แรนด์ แกคุยโวเกี่ยวกับว่าแกเป็นอันดับหนึ่งของเกรดหนึ่งหรอ?”
‘ยันต์’ล้อเลียน
หน้าของ’แรนด์’กลายเป็นสีแดง ขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย จ้องไปที่’เลนลี’ เขาตะโกนอย่างดุร้าย
“แก แกคือเมกัส? ถ้าแกมีคามสามารถจริง แข่งกับข้าด้วยเวทมนตร์ซะ ที่แกทำอย่างนี้คืออะไร? นักเวทผู้สูงศักดิ์กลับใช้สกิลนักรบชั้นต่ำ”
‘แรนด์’ทั้งโกรธและขายหน้า เขาเพิ่งชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปี แต่ตอนนี้ ‘เลนลี’กลับจับคอของเขาและยกตัวเขาขึ้น เขาได้สัมผัสถึงความน่ากลัวที่ชีวิตของเขาอยู่ในมือของอีกคน
“ใช่แล้ว ถ้าแกมีความสามารถ แข่งด้วยเวทสิ! แกเป็นถึงนักเวทของสถาบันเอิร์นไม่ใช่หรอไง?”
เพื่อนๆที่อยู่ข้างๆ’แรนด์’พูดสนับสนุนโดยทันที
แต่เมื่อคิดถึง’เลนลี’ ทั้งสี่คนก็รู้สึกกลัวอยู่ข้างในหัวใจของพวกเขา ด้วยพละกำลังที่น่าประหลาดใจของ’เลนลี’ที่แสดงออกมา แค่นี้ก็ได้สร้างความตกใจให้พวกเขาแล้ว
“เวท?”
‘เรโนลด์’เริ่มหัวเราะอย่างเสียงดังโดยทันที ขณะที่เขาพูดอย่างหยิ่งทนง
“แรนด์ แกเชื่อจริงๆหรอว่าแค่แกชนะการแข่งขันเกรดหนึ่ง แกจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเกรดหนึ่งจริงๆหรอจ๊ะ? ฝันไปเหอะ อันดับหนึ่งของเกรดหนึ่งคือพี่สามในหอพักของพวกเรา ก้าวถอยไปข้างๆซะ”
“น้องสาม แสดงพลังสักนิดให้พวกนั้นเห็นเถอะ”
‘ยันต์’เอ่ยออกมาเช่นกัน
‘จอร์จ’เพิ่งถูก’แรนด์’ตะคอกใส่ ตอนนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะไว้หน้า’แรนด์’บ้างเหมือนกัน
“แรนด์ ให้ผมบอกคุณสักอย่าง รู้ขีดจำกัดของตัวเองบ้าง ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากในโรงเรียนของเราไม่ลดตัวเข้าร่วมการแข่งขันประจำปีหรอก อย่าหลงคิดไปจริงๆเองว่าตัวเองเก่งละ”
หน้าของ’แรนด์’เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ
“นายจะรู้เรื่องจริงๆก็จากการประชันกันเท่านั้น แรนด์แข่งกับพวกเขาเลย”
เหล่านักเรียนเกรดห้าเกรดหกหัวเราะเชิญชวน พวกเขามองการต่อสู้ของเกรดหนึ่งไม่มีอะไรมากกว่าความบันเทิงตลกๆ
‘แรนด์’อายุแค่สิบขวบ ยังไงก็ตาม เขาได้ถูกเรียกว่าอัจฉริยะตั้งแต่เขาเล็กๆ
แม้แต่ที่สถาบันเอิร์น เขาก็อยู่ในระดับท็อป มีครั้งไหนบ้างที่เขาต้องเจอกับความอัปยศเยี่ยงนี้
“อันดับหนึ่ง?”
‘แรนด์’พูดอย่างกราดเกรี้ยว
”อันดับหนึ่งไม่ใช่สิ่งที่พูดออกมาอย่างง่ายๆ มันมาจากการแข่งขัน ถ้าแกมีความสามารถ งั้นก็มาแข่งกับข้าซะ”
‘แรนด์’มีความมั่นใจมากในความสามารถทางเวทมนตร์ของเขา ยังไงก็ตาม เขาได้ชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปีมาแล้ว
“เฮ้ ทำไมไม่มีหัวหน้าของโรงแรมแห่งนี้เข้ามาดูแลความสงบละ?”
คนที่ดูอยู่บางคนรู้สึกประหลาดใจและสนใจเกี่ยวกับสิ่งนี้
ความจริงแล้ว หัวหน้าโรงแรมหัวเดลลิกำลังยืนอยู่ห่างไกลออกไป แต่เขากลับไม่ต้องการเข้ามายุ่ง
เพราะว่าเขาจำนักเรียนเหล่านี้ได้
ถึงแม้จะไม่มองว่าที่นักเรียนพวกนี้มาจากสถาบันเอิร์น แค่สถานะของนักเรียนเหล่านี้ เขาก็ไม่ต้องการทำให้นักเรียนเหล่านี้โกรธ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ‘ยันต์’
“นายน้อยยันต์อยู่ที่นี้? อ๊าก ลืมมันไปเลย เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ถึงแม้ว่าเขาจะพังโรงแรมจนราบคาบ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม”
ผู้จัดการโรงแรมส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และลืมๆมันไป เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายนายน้อย’ยันต์’
จากการเข้าสถาบันเอิร์น เพียงแค่นี้สถานะ’ยันต์’ในครอบครัวของเขาได้เพิ่มมากขึ้น
“พูดได้ดี พูดได้ดี อันดับหนึ่งไม่ใช่การพูดด้วยตัวเอง มันมาจากการชนะ”
‘เลนลี’ลุกขึ้นเช่นกัน หน้าของเขาเยือกเย็นขณะที่จ้องไปยัง’แรนด์’
“แรนด์ ถ้านายจะดวลเวท ทำให้มันน่าตื่นเต้นละ ถ้านายชนะ ในอนาคตเมื่อผมเห็นนาย ผมจะหลีกเลี่ยงหลบหนีนายไปไกลๆ แต่ ถ้าผมชนะ นายต้องทำแบบเดียวกัน”
‘แรนด์’อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา
“นายเรียกว่าตื่นเต้น? เมื่อผู้แพ้เจอผู้ชนะ ไม่ใช่เพียงแค่จะหนีไปไกลๆ เขาจะต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยเหรียญทองอีกด้วย อย่างนี้เป็นยังไง?”
‘เลนลี’หน้าบึ้ง
หนึ่งร้อยเหรียญทอง
เขาได้เพียงแค่หนึ่งร้อยเหรียญทองเป็นค่าใช้จ่ายในแต่ละปี เขาไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นๆ
“ฮ่าๆ แรนด์ แค่หนึ่งร้อยเหรียญทอง? นายไม่อายหรือไง ในการพูดจำนวนแบบนั้น แบบนี้เป็นไง ผู้แพ้จ่ายหนึ่งหมื่นเหรียญทอง ตกลงไหม?”
‘ยันต์’ที่อยู่ใกล้ๆพูดเสียงดัง
“หมื่นเหรียญทอง?”
จากการได้ฟังคำพูดเหล่านี้ นักเรียนจำนวนมากในโรงแรมลมหายใจเย็นเฉียบ หมื่นเหรียญทองไม่ใช่เงินน้อยๆ บางทีมีนักเรียนในโรงแรมไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถนำเงินขนาดนี้ออกมาใช้ได้อย่างง่ายๆ
“หมื่นเหรียญทอง?”
หัวใจของ’รันด์’สั่นรั่วอย่างอดไม่ได้
ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาจะเป็นตระกูลขนาดใหญ่ตระกูลหนึ่ง เขาได้เงินเพียงสามพันเหรียญทองเป็นค่าใช้จ่าย เขาไม่ได้ใช้เงินของเขาในโรงแรมหัวเดลลิทุกวัน วันนี้ เขาเพียงแค่มาฉลองให้แก่เขาเองและ’ริคซัน’ที่เป็นผู้ชนะการแข่งขันอันดับหนึ่งและอันดับสาม
“ฮ่าๆ ไม่มีน้ำยา?”
‘ยันต์’หยิบเมจิกการ์ดออกมา โบกไปมาขณะที่เขาพูด
“แรนด์ ตอบตกลงไป”
‘ริคสัน’พูด
“พวกเราสี่พี่น้องสามารถรวมเงินกันหมื่นเหรียญทองได้ ผมไม่เชื่อว่าเด็กตัวน้อยๆที่มาจากไหนก็ไม่รู้จะเทียบเท่านายได้”
‘แรนด์’และสามพี่น้องจ้องกันและกัน
“ดี! หมื่นเหรียญทองก็เหมื่นเหรียญทอง”
‘แรนด์’พูดเสียงดัง และจากนั่นพ่นลมหายใจไปที่’เลนลี’
“มาซะ สถานที่นี้แคบไป พวกเราจะไปพื้นที่ที่จัดการแข่งขัน ถ้าแกแน่จริง ตามข้ามา”
หลังจากพูดเสร็จ ‘แรนด์’ออกจากโรงแรมอย่างหยิงทนง และมีเพื่อนของเขาสามคนตามเขาไป
“ไปกันเถอะ”
ตาของ’ยันต์’ส่องประกาย
‘เรโนลด์’และ’จอร์จ’ทั้งคู่ตื่นเต้น ‘เลนลี’พยักหน้าขณะที่หัวเราะเบาๆอย่างสงบ
“มีคนอยากจะเอาเงินมาให้พวกเราหมื่นเหรียญทอง? พวกเราจะสามารถปฏิเสธได้อย่างไร?”
‘เลนลี’ ‘ยันต์’ ‘เรโนลด์’ และ’จอร์จ’ ทั้งหมดออกจากโรงแรมเช่นกัน ตรงไปยังอารีน่า
ทั่วทั้งโรงแรมตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงแอะอะแวกตะโล การต่อสู้ด้วยการพนันหมื่นเหรียญทองมันเป็นสิ่งที่น่าๆจะเห็นที่ แม้แต่นักเรียนเกรดหก และยิ่งกว่านั้น คนที่ต่อสู้ คนหนึ่งเป็นคนที่เพิ่งชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปี ‘แรนด์’ และอีกคนคือเด็กปริศนาที่ไม่มีใครรู้จัก
ในเวลาอันรวดเร็ว ผู้คนจำนวนมากต่างจ่ายบิลและตรงไปในทางนั้นเช่นเดียวกัน
……….
พื้นสนามต่อสู้สร้างมาจากหินปูนที่แข็งมากๆ
ตอนนี้ ‘แรนด์’และ’เลนลี’ต่างยืนคนละด้านของสนามอารีนา
ข้างใต้ของพื้นที่ดวลมีกลุ่มคนจำนวนมาก ยังไงก็ตาม นี้มันเป็นเวลาอาหารเย็น ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างทางจากโรงแรมหัวเดลลิ คนจากหนึ่งกลายเป็นสิบ จากสิบกลายเป็นร้อย ในชั่วเวลาสั้นๆ ได้กลายเป็น กลุ่มคนขนาดใหญ่ การต่อสู้ที่พนันเงินหนึ่งหมื่นเหรียญทองมีค่ามากพอที่จะดึงดูดความสนใจผู้คนจำนวนมาก
จากการเห็นผู้คนจำนวนมากได้มาและเสียงเอะอะที่เกิดขึ้น ใบหน้าแห่งความมั่นใจปรากฏบนหน้าของ’แรนด์’
“วันนี้ ผมจะดวลเวทกับเด็กน้อยชื่อเลนลี ผู้แพ้ต้องจ่ายหนึ่งหมื่นเหรียญทองและหลีกเลี่ยงพบเจอกับผู้ชนะในอนาคต ได้โปรดมาเป็นสักขีพยานให้แก่ผม”
‘แรนด์’กล่าว เขามีความสุขที่ได้ถูกคนจำนวนมากจ้องมอง เขาไม่เคยบาดเจ็บจากการต่อสู้ครั้งไหนๆมาก่อนเลย
ทันใดนั้น เสียงเชียร์จำนวนมากระเบิดออกมาจากข้างล่าง จากการแข่งขันประจำปี ‘แรนด์’มีผู้เชียร์จำนวนมาก ตรงกันกับกันกับ’เลนลี’ มีคนที่คอยเชียร์จำนวนน้อยมากๆ
แต่’เลนลี’เพียงแค่ยืนบนสถานที่ดูเอิลอย่างเงียบๆ
“พูดพอหรือยัง?”
‘เลนลี’พูดอย่างสงบ
‘แรนด์’ยิ้มอย่างหยิ่งทนง
“มาเลย”
‘แรนด์’และ’เลนลี’แทบจะร่ายเวทพร้อมเพียงกัน ขณะที่ทั้งคู่เป็นเมกัสระดับสอง เวทย์ต่างๆที่พวกเขาใช้ทั้งหมดคือเวทระดับหนึ่งและสอง และทั้งคู่เป็นเวทที่ร่ายอย่างง่ายๆ ใช้คำแค่คำหรือสองคำ
“วู้บบบ!”
เคี้ยวดาบลม7อัน ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว เฉียนอย่างตรงๆไปยัง’แรนด์’
“เมกัสระดับสอง?”
ผู้ชมที่เชี่ยวชาญสามารถบอกได้ทันที
แต่’แรนด์’ก็ได้ปล่อยเวทออกมาในเวลาเดียวกัน บอลไฟสีแดงแข็มห้าลูกพุ่งใส่’เลนลี’ ดาบลมนั่นเร็วกว่าบอลไฟ แต่ยังไงก็ตาม ‘แรนด์’บังคับตัวหลบในท่วงทาที่เกเกกังกัง ‘เลนลี’ก้าวหลบข้างๆอย่างสบายๆ และมีประสิทธิภาพ ขณะที่ทำเช่นนั้น ปาก’เลนลี’ก็พึมพำอย่างต่อเนื่อง เขาปล่อยเวทเวทที่สอง
เวทดิน แผ่นดินไหว
“คลื่นๆ….”
‘แรนด์’รู้สึกหินปูนข้างใต้เท้าเขาเริ่มสั่นอย่างหนัก ภายใต้สถานการณ์นี้ ‘แรนด์’ไม่สามารถตั้งมั่นจิตใจให้ร่ายเวทได้เลย ทันใดนั้น ‘เลนลี’ได้ปล่อยเวทที่สาม และก้อนหินกำปั้นสีน้ำตาลทั้งห้าพุ่งอย่างรวดเร็ซมาหา’แรนด์’
‘แรนด์’ไม่สามารถแม้แต่ยืนหยัดบนพื้นที่สั่นไหว เขาหลบได้แค่ก้อนหินสองก้อน
“ตุ้บ”
หินก้อนหนึ่งปะทะเข้าใส่ท้อง’แรนด์’ เป็นสาหตุที่เขากระอักเลือดออกมาในทันที ‘แรนด์’รีบใช้แขนของเขาปกป้องหน้าอก เสียงปะทะอีกสองก้อนดังขึ้น และ’แรนด์’ลอยออกมาจากสนามดวล ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น
การดวลเวท ‘เลนลี’ ชนะ!
‘เลนลี’จ้องไปยัง’แรนด์’อย่างสงบครั้งหนึ่ง ‘เลนลี’แน่ใจว่าการโจมตีที่เขาเพิ่งใช้ไปจะใช้เวลารักษาอย่างมากก็หนึ่งเดือน ‘แรนด์’จะไม่เป็นไรมาก ถ้าเขาตัดสินใจที่จะกระทำอย่างไร้ปราณี เขาสามารถควบคุมหินให้พุ่งไปที่หัวของ’แรนด์’ และเป็นไปได้มากกว่าจะจัดการ’แรนด์’ได้
“การดวลของเมกัสระดับสอง พวกเรามี ผู้มีความสามารถขนาดนี้อยู่ในเกรดหนึ่งด้วยหรอ?”
นักเรียนเกรดหนึ่งพูดออกมาอย่างประหลาดใจ สำหรับเมกัสระดับสองที่อยู่ท่ามกลางเกรดหนึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พบได้ยาก ไม่ต้องพูดถึงนักเวทสองธาตุ ผู้ที่เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอนท่ามกลางพวกเขา
“เด็กคนนี้ควบคุมพลังเวทได้อย่างแม่นยำ และการเคลื่อนไหวร่างกายของเขานั้นว่องไวอย่างมาก”
นักเรียนเกรดห้าเกรดหก ประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อสักครู่ที่เขาเผชิญกับบอลไฟ ‘เลนลี’ได้ควบคมุตัวเองให้หลบขณะที่ร่ายเวทอย่างต่อเนื่อง จากสิ่งนี้ก็สามารถบอกได้ว่าความว่องไวของ’เลนลี’เป็นเช่นไร
“ฮ่าๆ แรนด์ นายคิดจริงๆหรอว่านายคืออินดับหนึ่ง? น้องสามของเรา ใช้แค่เพียงเวท ก็สามารถกระทืบนายได้อย่างง่ายๆแล้ว”
‘ยันต์’หัวเราะดังสนั่น
“ค่อก ค่อก”
‘แรนด์’ยืนขึ้น จับหน้าอกแน่น
‘แรนด์’รู้อยู่ในใจเขาว่า ‘เลนลี’ได้ยับยั้งมือไว้
“ยันต์ พรุ่งนี้ ให้เลนลีมาหาผม ผมจะไปสาขาย่อยของธนาคารโกเดิลของสี่จักรวรรดิกับนายเพื่อโอนเงินให้ หมื่นเหรียญทอง ผมจะรักษาคำพูดของผม”
‘แรนด์’มองไปยัง’เลนลี’ที่อยู่ห่างไกล การถูกจัดการด้วยน้ำมือของ’เลนลี’ได้ปลุก’แรนด์’ให้ตื่นขึ้นจากหมวกแห่งความยิ่งทนงที่ขัดขวางการเป็นอัฉริยะ
ถึงแม้ว่าคนนั้นจะมีผลสวรรค์ แต่ถ้าคนนั้นไม่เข้มแข็งพอ เขาก็จะยังคงถูกคนอื่นจัดการได้
“เลนลี ขอบใจ!”
‘แรนด์’เอ่ยพร้อมกับก้มหน้าลง เป็นสาเหตุให้’ยันต์’และคนอื่นสะดุ้งตกใจ และจากนั้น ‘แรนด์’จ้องไปที่’เลนลี’และพูดอย่างกล้าหาญ
“แต่มันต้องแมีสักวันที่ผมจะชนะนายได้”
(ไม่มีทางหรอก from คนดีจากทุกคน)
และจากนั้น ‘แรนด์’ที่ยังคงจับอกของเขาแน่นก็จากไปด้วยความช่วยเหลือของพี่น้องในหอพักเขา กลับไปยังที่พักส่วนตัวของเขา
“เลนลี นายเจ๋งมากกกกกก นายสร้างชื่อเสียงให้พวกเราอย่างมากเลย! “
‘เรโนลด์’วิ่งมากอด’เลนลี’ทันทีเมื่อเขาก้าวลง
‘เลนลี’จ้องไปรอบๆ
ผู้คนจำนวนมากตอนนี้จ้องมาที่เขาและพูดคุยถึงเขา ส่วนมากคนที่มีพรสวรรค์ในสถาบันเอิร์นจะมีคนจำนวนมากรู้จักอยู๋แล้ว ไม่มีใครคาดว่าจะมีคนคนหนึ่งปรากฏจาะที่ไหนไม่รู้ท่ามกลางหมู่เกรดหนึ่ง และเอาชนะ’แรนด์’ผู้ชนะการแข่งขันได้อย่างง่ายๆ”
“หวาดดี เลนลี แดนนี่ นักเวทน้ำระดับหนึ่ง ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”
ทันใดนั้น สาวตัวสูงผอมเพียงผมสีทอง ได้เดินมาหาและพูดกับ’เลนลี’ด้วยรอยยิ้ม
“หวาดดี ผมชื่อเลนลี”
‘เลนลีไ’ม่ได้มีนิสัยที่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไรนัก
“โทดทีนะ ตอนนี้ ผมกำลังจะไปฝึกต่อเพื่อเข้าสู่ห้วงสมาธิแล้ว”
หลังจากพูดเสร็จ ‘เลนลี’จ้องด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายไปที่สามสี่น้องของเขา ‘ยันต์’และคนอื่นๆรู้ว่า’เลนลี’คิดอะไร และทันใดนั้น ทั้งสี่เพิกเฉยต่อคนอื่นๆรอบๆพวกเขา และจากไป ทิ้งเด็กสาวน้อย ‘แดนนิ’ไว้ข้างหลัง ผู้ซึ่งกำลังทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ
ปล. พอเล่มสองจบ ผมจะเลิกแปลแล้วนะครับ แต่เห็นอีกท่านLosan มาคุยๆไว้ว่าจะมาช่วยแปลต่อ เดี๋ยวยังไงก็ ลองติดตามดูอีกทีเน้อ ^^
ที่มา: