ในตอนนี้’เลนลี’ได้ใกล้ถึงปลายระดับสองแล้วสำหรับนักรบ  ด้วยพลังของนักรบธรรมดาระดับหนึ่งก็เพียงพอในการยกของหนักหนึ่งร้อยปอนด์   แต่นักรบระดับสองสามารถโยนของหนักหนึ่งร้อยปอนด์ได้อย่างเรื่อยๆสบายๆ
 

 
“แก ค่อก ค่อก”
 
‘แรนด์’จับคอของเขา และไอออกมาหลายครั้ง  จากนั้นจ้องอย่างโกรธเคืองไปยัง’เลนลี’
 

 
“แก  จริงๆแล้ว แก…”
 
 
“ใช่แล้ว!”
 
‘ยันต์’ตะโกนออกมาอย่างดังในทันที  หน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
 

 
“สุดยอดจริงๆ น้องสาม  คาดไม่ถึงเลยว่าน้องสามจะแข็งแกร่งขนาดนี้!”
 
 
“เด็กนั่นดูตัวเล็กๆนะ  แต่เขาช่างแข็งแรงมากนัก…”
 
เหล่านักเวทระดับห้าระดับหกทั้งหมดประหลาดใจ    มีครูผู้สอนเวทอยู่ในโรงแรมนี้บ้างเช่นกัน  และทั้งหมดจ้องไปที่’เลนลี’ด้วยความประหลาดใจ
 
เด็กที่ดูเหมือนอายุสิบสองสิบสามปีสามารถโยนคนที่หนัก 90ปอนด์ด้วยมือมือเดียว
 
และเด็กคนนี้คือเมกัส!
 

 
“เฮ้  แรนด์  แกคุยโวเกี่ยวกับว่าแกเป็นอันดับหนึ่งของเกรดหนึ่งหรอ?”
 
‘ยันต์’ล้อเลียน
 
หน้าของ’แรนด์’กลายเป็นสีแดง  ขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย  จ้องไปที่’เลนลี’  เขาตะโกนอย่างดุร้าย
 

 
“แก  แกคือเมกัส?  ถ้าแกมีคามสามารถจริง  แข่งกับข้าด้วยเวทมนตร์ซะ  ที่แกทำอย่างนี้คืออะไร?  นักเวทผู้สูงศักดิ์กลับใช้สกิลนักรบชั้นต่ำ”
 
‘แรนด์’ทั้งโกรธและขายหน้า  เขาเพิ่งชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปี  แต่ตอนนี้ ‘เลนลี’กลับจับคอของเขาและยกตัวเขาขึ้น  เขาได้สัมผัสถึงความน่ากลัวที่ชีวิตของเขาอยู่ในมือของอีกคน
 

 
“ใช่แล้ว  ถ้าแกมีความสามารถ  แข่งด้วยเวทสิ!   แกเป็นถึงนักเวทของสถาบันเอิร์นไม่ใช่หรอไง?”
 
เพื่อนๆที่อยู่ข้างๆ’แรนด์’พูดสนับสนุนโดยทันที
 
แต่เมื่อคิดถึง’เลนลี’   ทั้งสี่คนก็รู้สึกกลัวอยู่ข้างในหัวใจของพวกเขา  ด้วยพละกำลังที่น่าประหลาดใจของ’เลนลี’ที่แสดงออกมา  แค่นี้ก็ได้สร้างความตกใจให้พวกเขาแล้ว
 

 
“เวท?”
 
‘เรโนลด์’เริ่มหัวเราะอย่างเสียงดังโดยทันที  ขณะที่เขาพูดอย่างหยิ่งทนง
 

 
“แรนด์ แกเชื่อจริงๆหรอว่าแค่แกชนะการแข่งขันเกรดหนึ่ง  แกจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเกรดหนึ่งจริงๆหรอจ๊ะ?  ฝันไปเหอะ  อันดับหนึ่งของเกรดหนึ่งคือพี่สามในหอพักของพวกเรา  ก้าวถอยไปข้างๆซะ”
 
 
“น้องสาม  แสดงพลังสักนิดให้พวกนั้นเห็นเถอะ”
 
‘ยันต์’เอ่ยออกมาเช่นกัน
 
‘จอร์จ’เพิ่งถูก’แรนด์’ตะคอกใส่  ตอนนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะไว้หน้า’แรนด์’บ้างเหมือนกัน
 

 
“แรนด์ ให้ผมบอกคุณสักอย่าง  รู้ขีดจำกัดของตัวเองบ้าง  ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากในโรงเรียนของเราไม่ลดตัวเข้าร่วมการแข่งขันประจำปีหรอก  อย่าหลงคิดไปจริงๆเองว่าตัวเองเก่งละ”
 
หน้าของ’แรนด์’เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ
 

 
“นายจะรู้เรื่องจริงๆก็จากการประชันกันเท่านั้น  แรนด์แข่งกับพวกเขาเลย”
 
เหล่านักเรียนเกรดห้าเกรดหกหัวเราะเชิญชวน   พวกเขามองการต่อสู้ของเกรดหนึ่งไม่มีอะไรมากกว่าความบันเทิงตลกๆ
 
‘แรนด์’อายุแค่สิบขวบ ยังไงก็ตาม  เขาได้ถูกเรียกว่าอัจฉริยะตั้งแต่เขาเล็กๆ
 
แม้แต่ที่สถาบันเอิร์น  เขาก็อยู่ในระดับท็อป  มีครั้งไหนบ้างที่เขาต้องเจอกับความอัปยศเยี่ยงนี้
 

 
“อันดับหนึ่ง?”
 
‘แรนด์’พูดอย่างกราดเกรี้ยว
 

 
”อันดับหนึ่งไม่ใช่สิ่งที่พูดออกมาอย่างง่ายๆ  มันมาจากการแข่งขัน  ถ้าแกมีความสามารถ  งั้นก็มาแข่งกับข้าซะ”
 
‘แรนด์’มีความมั่นใจมากในความสามารถทางเวทมนตร์ของเขา  ยังไงก็ตาม เขาได้ชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปีมาแล้ว
 

 
“เฮ้  ทำไมไม่มีหัวหน้าของโรงแรมแห่งนี้เข้ามาดูแลความสงบละ?”
 
คนที่ดูอยู่บางคนรู้สึกประหลาดใจและสนใจเกี่ยวกับสิ่งนี้
 
ความจริงแล้ว หัวหน้าโรงแรมหัวเดลลิกำลังยืนอยู่ห่างไกลออกไป  แต่เขากลับไม่ต้องการเข้ามายุ่ง
 
เพราะว่าเขาจำนักเรียนเหล่านี้ได้
 
ถึงแม้จะไม่มองว่าที่นักเรียนพวกนี้มาจากสถาบันเอิร์น  แค่สถานะของนักเรียนเหล่านี้ เขาก็ไม่ต้องการทำให้นักเรียนเหล่านี้โกรธ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ‘ยันต์’
 

 
“นายน้อยยันต์อยู่ที่นี้? อ๊าก ลืมมันไปเลย  เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ  ถึงแม้ว่าเขาจะพังโรงแรมจนราบคาบ  มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม”
 
ผู้จัดการโรงแรมส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และลืมๆมันไป  เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายนายน้อย’ยันต์’
 
จากการเข้าสถาบันเอิร์น  เพียงแค่นี้สถานะ’ยันต์’ในครอบครัวของเขาได้เพิ่มมากขึ้น
 

 
“พูดได้ดี  พูดได้ดี  อันดับหนึ่งไม่ใช่การพูดด้วยตัวเอง  มันมาจากการชนะ”
 
‘เลนลี’ลุกขึ้นเช่นกัน  หน้าของเขาเยือกเย็นขณะที่จ้องไปยัง’แรนด์’
 

 
 “แรนด์  ถ้านายจะดวลเวท  ทำให้มันน่าตื่นเต้นละ  ถ้านายชนะ  ในอนาคตเมื่อผมเห็นนาย  ผมจะหลีกเลี่ยงหลบหนีนายไปไกลๆ แต่ ถ้าผมชนะ นายต้องทำแบบเดียวกัน”
 
‘แรนด์’อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา
 

 
“นายเรียกว่าตื่นเต้น?  เมื่อผู้แพ้เจอผู้ชนะ  ไม่ใช่เพียงแค่จะหนีไปไกลๆ  เขาจะต้องจ่ายเงินหนึ่งร้อยเหรียญทองอีกด้วย  อย่างนี้เป็นยังไง?”
 
‘เลนลี’หน้าบึ้ง
 
หนึ่งร้อยเหรียญทอง
 
เขาได้เพียงแค่หนึ่งร้อยเหรียญทองเป็นค่าใช้จ่ายในแต่ละปี  เขาไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นๆ
 

 
“ฮ่าๆ แรนด์  แค่หนึ่งร้อยเหรียญทอง?  นายไม่อายหรือไง  ในการพูดจำนวนแบบนั้น  แบบนี้เป็นไง ผู้แพ้จ่ายหนึ่งหมื่นเหรียญทอง  ตกลงไหม?”
 
‘ยันต์’ที่อยู่ใกล้ๆพูดเสียงดัง
 

 
“หมื่นเหรียญทอง?”
 
จากการได้ฟังคำพูดเหล่านี้ นักเรียนจำนวนมากในโรงแรมลมหายใจเย็นเฉียบ  หมื่นเหรียญทองไม่ใช่เงินน้อยๆ  บางทีมีนักเรียนในโรงแรมไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถนำเงินขนาดนี้ออกมาใช้ได้อย่างง่ายๆ
 

 
“หมื่นเหรียญทอง?”
 
หัวใจของ’รันด์’สั่นรั่วอย่างอดไม่ได้
 
ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาจะเป็นตระกูลขนาดใหญ่ตระกูลหนึ่ง  เขาได้เงินเพียงสามพันเหรียญทองเป็นค่าใช้จ่าย  เขาไม่ได้ใช้เงินของเขาในโรงแรมหัวเดลลิทุกวัน  วันนี้ เขาเพียงแค่มาฉลองให้แก่เขาเองและ’ริคซัน’ที่เป็นผู้ชนะการแข่งขันอันดับหนึ่งและอันดับสาม
 

 
“ฮ่าๆ ไม่มีน้ำยา?”
 
‘ยันต์’หยิบเมจิกการ์ดออกมา  โบกไปมาขณะที่เขาพูด
 

 
“แรนด์ ตอบตกลงไป”
 
‘ริคสัน’พูด
 

 
“พวกเราสี่พี่น้องสามารถรวมเงินกันหมื่นเหรียญทองได้  ผมไม่เชื่อว่าเด็กตัวน้อยๆที่มาจากไหนก็ไม่รู้จะเทียบเท่านายได้”
 
‘แรนด์’และสามพี่น้องจ้องกันและกัน
 

 
“ดี!  หมื่นเหรียญทองก็เหมื่นเหรียญทอง”
 
‘แรนด์’พูดเสียงดัง และจากนั่นพ่นลมหายใจไปที่’เลนลี’
 

 
 “มาซะ สถานที่นี้แคบไป  พวกเราจะไปพื้นที่ที่จัดการแข่งขัน  ถ้าแกแน่จริง  ตามข้ามา”
 
หลังจากพูดเสร็จ ‘แรนด์’ออกจากโรงแรมอย่างหยิงทนง  และมีเพื่อนของเขาสามคนตามเขาไป
 

 
“ไปกันเถอะ”
 
ตาของ’ยันต์’ส่องประกาย
 
‘เรโนลด์’และ’จอร์จ’ทั้งคู่ตื่นเต้น  ‘เลนลี’พยักหน้าขณะที่หัวเราะเบาๆอย่างสงบ
 

 
“มีคนอยากจะเอาเงินมาให้พวกเราหมื่นเหรียญทอง? พวกเราจะสามารถปฏิเสธได้อย่างไร?”
 
‘เลนลี’ ‘ยันต์’ ‘เรโนลด์’ และ’จอร์จ’ ทั้งหมดออกจากโรงแรมเช่นกัน ตรงไปยังอารีน่า
 
ทั่วทั้งโรงแรมตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงแอะอะแวกตะโล  การต่อสู้ด้วยการพนันหมื่นเหรียญทองมันเป็นสิ่งที่น่าๆจะเห็นที่ แม้แต่นักเรียนเกรดหก และยิ่งกว่านั้น  คนที่ต่อสู้  คนหนึ่งเป็นคนที่เพิ่งชนะการแข่งขันเกรดหนึ่งประจำปี  ‘แรนด์’ และอีกคนคือเด็กปริศนาที่ไม่มีใครรู้จัก
 
ในเวลาอันรวดเร็ว  ผู้คนจำนวนมากต่างจ่ายบิลและตรงไปในทางนั้นเช่นเดียวกัน
 
……….
 
พื้นสนามต่อสู้สร้างมาจากหินปูนที่แข็งมากๆ
 
ตอนนี้ ‘แรนด์’และ’เลนลี’ต่างยืนคนละด้านของสนามอารีนา
 
ข้างใต้ของพื้นที่ดวลมีกลุ่มคนจำนวนมาก  ยังไงก็ตาม  นี้มันเป็นเวลาอาหารเย็น  ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างทางจากโรงแรมหัวเดลลิ  คนจากหนึ่งกลายเป็นสิบ  จากสิบกลายเป็นร้อย  ในชั่วเวลาสั้นๆ ได้กลายเป็น กลุ่มคนขนาดใหญ่  การต่อสู้ที่พนันเงินหนึ่งหมื่นเหรียญทองมีค่ามากพอที่จะดึงดูดความสนใจผู้คนจำนวนมาก
 
จากการเห็นผู้คนจำนวนมากได้มาและเสียงเอะอะที่เกิดขึ้น  ใบหน้าแห่งความมั่นใจปรากฏบนหน้าของ’แรนด์’
 

 
“วันนี้  ผมจะดวลเวทกับเด็กน้อยชื่อเลนลี  ผู้แพ้ต้องจ่ายหนึ่งหมื่นเหรียญทองและหลีกเลี่ยงพบเจอกับผู้ชนะในอนาคต  ได้โปรดมาเป็นสักขีพยานให้แก่ผม”
 
‘แรนด์’กล่าว  เขามีความสุขที่ได้ถูกคนจำนวนมากจ้องมอง  เขาไม่เคยบาดเจ็บจากการต่อสู้ครั้งไหนๆมาก่อนเลย
 
ทันใดนั้น  เสียงเชียร์จำนวนมากระเบิดออกมาจากข้างล่าง  จากการแข่งขันประจำปี  ‘แรนด์’มีผู้เชียร์จำนวนมาก  ตรงกันกับกันกับ’เลนลี’  มีคนที่คอยเชียร์จำนวนน้อยมากๆ
 
แต่’เลนลี’เพียงแค่ยืนบนสถานที่ดูเอิลอย่างเงียบๆ
 

 
“พูดพอหรือยัง?”
 
‘เลนลี’พูดอย่างสงบ
 
‘แรนด์’ยิ้มอย่างหยิ่งทนง
 

 
“มาเลย”
 
‘แรนด์’และ’เลนลี’แทบจะร่ายเวทพร้อมเพียงกัน  ขณะที่ทั้งคู่เป็นเมกัสระดับสอง  เวทย์ต่างๆที่พวกเขาใช้ทั้งหมดคือเวทระดับหนึ่งและสอง  และทั้งคู่เป็นเวทที่ร่ายอย่างง่ายๆ ใช้คำแค่คำหรือสองคำ
 

 
“วู้บบบ!”
 
เคี้ยวดาบลม7อัน  ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว  เฉียนอย่างตรงๆไปยัง’แรนด์’
 

 
“เมกัสระดับสอง?”
 
ผู้ชมที่เชี่ยวชาญสามารถบอกได้ทันที
 
แต่’แรนด์’ก็ได้ปล่อยเวทออกมาในเวลาเดียวกัน  บอลไฟสีแดงแข็มห้าลูกพุ่งใส่’เลนลี’  ดาบลมนั่นเร็วกว่าบอลไฟ  แต่ยังไงก็ตาม  ‘แรนด์’บังคับตัวหลบในท่วงทาที่เกเกกังกัง  ‘เลนลี’ก้าวหลบข้างๆอย่างสบายๆ และมีประสิทธิภาพ  ขณะที่ทำเช่นนั้น ปาก’เลนลี’ก็พึมพำอย่างต่อเนื่อง เขาปล่อยเวทเวทที่สอง
 
เวทดิน  แผ่นดินไหว
 

 
“คลื่นๆ….”
 
‘แรนด์’รู้สึกหินปูนข้างใต้เท้าเขาเริ่มสั่นอย่างหนัก  ภายใต้สถานการณ์นี้  ‘แรนด์’ไม่สามารถตั้งมั่นจิตใจให้ร่ายเวทได้เลย  ทันใดนั้น  ‘เลนลี’ได้ปล่อยเวทที่สาม  และก้อนหินกำปั้นสีน้ำตาลทั้งห้าพุ่งอย่างรวดเร็ซมาหา’แรนด์’
 
‘แรนด์’ไม่สามารถแม้แต่ยืนหยัดบนพื้นที่สั่นไหว  เขาหลบได้แค่ก้อนหินสองก้อน
 
“ตุ้บ”
 
หินก้อนหนึ่งปะทะเข้าใส่ท้อง’แรนด์’ เป็นสาหตุที่เขากระอักเลือดออกมาในทันที  ‘แรนด์’รีบใช้แขนของเขาปกป้องหน้าอก  เสียงปะทะอีกสองก้อนดังขึ้น และ’แรนด์’ลอยออกมาจากสนามดวล ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น
 
การดวลเวท  ‘เลนลี’ ชนะ!
 
‘เลนลี’จ้องไปยัง’แรนด์’อย่างสงบครั้งหนึ่ง  ‘เลนลี’แน่ใจว่าการโจมตีที่เขาเพิ่งใช้ไปจะใช้เวลารักษาอย่างมากก็หนึ่งเดือน  ‘แรนด์’จะไม่เป็นไรมาก  ถ้าเขาตัดสินใจที่จะกระทำอย่างไร้ปราณี  เขาสามารถควบคุมหินให้พุ่งไปที่หัวของ’แรนด์’  และเป็นไปได้มากกว่าจะจัดการ’แรนด์’ได้
 

 
“การดวลของเมกัสระดับสอง  พวกเรามี  ผู้มีความสามารถขนาดนี้อยู่ในเกรดหนึ่งด้วยหรอ?”
 
นักเรียนเกรดหนึ่งพูดออกมาอย่างประหลาดใจ  สำหรับเมกัสระดับสองที่อยู่ท่ามกลางเกรดหนึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พบได้ยาก  ไม่ต้องพูดถึงนักเวทสองธาตุ  ผู้ที่เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอนท่ามกลางพวกเขา
 

 
“เด็กคนนี้ควบคุมพลังเวทได้อย่างแม่นยำ  และการเคลื่อนไหวร่างกายของเขานั้นว่องไวอย่างมาก”
 
นักเรียนเกรดห้าเกรดหก ประหลาดใจเล็กน้อย   เมื่อสักครู่ที่เขาเผชิญกับบอลไฟ  ‘เลนลี’ได้ควบคมุตัวเองให้หลบขณะที่ร่ายเวทอย่างต่อเนื่อง  จากสิ่งนี้ก็สามารถบอกได้ว่าความว่องไวของ’เลนลี’เป็นเช่นไร
 

 
“ฮ่าๆ  แรนด์  นายคิดจริงๆหรอว่านายคืออินดับหนึ่ง?  น้องสามของเรา  ใช้แค่เพียงเวท ก็สามารถกระทืบนายได้อย่างง่ายๆแล้ว”
 
‘ยันต์’หัวเราะดังสนั่น
 

 
“ค่อก ค่อก”
 
‘แรนด์’ยืนขึ้น  จับหน้าอกแน่น
 
‘แรนด์’รู้อยู่ในใจเขาว่า ‘เลนลี’ได้ยับยั้งมือไว้
 

 
“ยันต์ พรุ่งนี้  ให้เลนลีมาหาผม  ผมจะไปสาขาย่อยของธนาคารโกเดิลของสี่จักรวรรดิกับนายเพื่อโอนเงินให้  หมื่นเหรียญทอง  ผมจะรักษาคำพูดของผม”
 
‘แรนด์’มองไปยัง’เลนลี’ที่อยู่ห่างไกล  การถูกจัดการด้วยน้ำมือของ’เลนลี’ได้ปลุก’แรนด์’ให้ตื่นขึ้นจากหมวกแห่งความยิ่งทนงที่ขัดขวางการเป็นอัฉริยะ
 
ถึงแม้ว่าคนนั้นจะมีผลสวรรค์  แต่ถ้าคนนั้นไม่เข้มแข็งพอ  เขาก็จะยังคงถูกคนอื่นจัดการได้
 

 
“เลนลี ขอบใจ!”
 
‘แรนด์’เอ่ยพร้อมกับก้มหน้าลง  เป็นสาเหตุให้’ยันต์’และคนอื่นสะดุ้งตกใจ  และจากนั้น  ‘แรนด์’จ้องไปที่’เลนลี’และพูดอย่างกล้าหาญ
 

 
“แต่มันต้องแมีสักวันที่ผมจะชนะนายได้”
 
(ไม่มีทางหรอก from คนดีจากทุกคน)
 
และจากนั้น ‘แรนด์’ที่ยังคงจับอกของเขาแน่นก็จากไปด้วยความช่วยเหลือของพี่น้องในหอพักเขา  กลับไปยังที่พักส่วนตัวของเขา
 

 
“เลนลี  นายเจ๋งมากกกกกก  นายสร้างชื่อเสียงให้พวกเราอย่างมากเลย!  “
 
‘เรโนลด์’วิ่งมากอด’เลนลี’ทันทีเมื่อเขาก้าวลง
 
‘เลนลี’จ้องไปรอบๆ
 
ผู้คนจำนวนมากตอนนี้จ้องมาที่เขาและพูดคุยถึงเขา  ส่วนมากคนที่มีพรสวรรค์ในสถาบันเอิร์นจะมีคนจำนวนมากรู้จักอยู๋แล้ว  ไม่มีใครคาดว่าจะมีคนคนหนึ่งปรากฏจาะที่ไหนไม่รู้ท่ามกลางหมู่เกรดหนึ่ง  และเอาชนะ’แรนด์’ผู้ชนะการแข่งขันได้อย่างง่ายๆ”
 

 
“หวาดดี เลนลี  แดนนี่  นักเวทน้ำระดับหนึ่ง  ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”
 
ทันใดนั้น สาวตัวสูงผอมเพียงผมสีทอง ได้เดินมาหาและพูดกับ’เลนลี’ด้วยรอยยิ้ม
 

 
“หวาดดี ผมชื่อเลนลี”
 
‘เลนลีไ’ม่ได้มีนิสัยที่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไรนัก
 

 
“โทดทีนะ ตอนนี้  ผมกำลังจะไปฝึกต่อเพื่อเข้าสู่ห้วงสมาธิแล้ว”
 
หลังจากพูดเสร็จ  ‘เลนลี’จ้องด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายไปที่สามสี่น้องของเขา  ‘ยันต์’และคนอื่นๆรู้ว่า’เลนลี’คิดอะไร  และทันใดนั้น  ทั้งสี่เพิกเฉยต่อคนอื่นๆรอบๆพวกเขา และจากไป  ทิ้งเด็กสาวน้อย ‘แดนนิ’ไว้ข้างหลัง  ผู้ซึ่งกำลังทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ
 
ปล. พอเล่มสองจบ  ผมจะเลิกแปลแล้วนะครับ  แต่เห็นอีกท่านLosan มาคุยๆไว้ว่าจะมาช่วยแปลต่อ เดี๋ยวยังไงก็ ลองติดตามดูอีกทีเน้อ ^^
 
ที่มา: