ตอนที่แล้วตอนต่อไปพร็อกแกลลอรี่ แกลลอรี่ที่รวบรวมงานศิลปะด้านแกะสลักอันดับหนึ่ง เมืองใหญ่ๆในทวีปยูแลนล้วนแล้วแต่มีสาขาพล็อกแกลลอรี่ เนื้อที่ของพร็อกแกลลอรี่ กินพื้นที่ขนาดใหญ่มากๆ และผู้คนจำนวนมากที่เข้ามาในแกลลอรี่นี้ ล้วนแต่เป็นคนที่มีวัฒนธรรมและการอบรมสั่งสอนที่ดี
ในพร็อกแกลลอรี่ ถ้าบนมือคุณมีแหวนเวทใส่เพื่ออวดโอ้จำนวนมาก ผลลัพท์นะหรือ คุณก็แค่ถูกล้อเลียน หัวเราะเยาะในความไร้รสนิยม ศิลปะ สิ่งยากที่จะหยั่งถึง!
สถานที่นี้ที่ซึ่งเห็นคุณค่าต่อสิ่งเหล่านี้มากที่สุด ค่าเข้าพร็อกแกลลอรี่คือหนึ่งเหรียญทองต่อหนึ่งคน เสียงดิ๊งด๊อง ใสชัดเจนราวกับเสียงที่มาจากหุบเขาในฤดูใบไม้ร่วง ดังขึ้นมาภายในพร็อกแกลลอรี่
เสียงที่ทำให้คนฟังรู้สึกสุขสงบ ผู้คนนักท่องเที่ยวจำนวนมากมายที่หน้าทางเข้า ประกอบด้วย ผู้สูงศักดิ์ทั้งชายและหญิง เด็กสาวหน้าตาสวยงามจำนวนมาก ทั้งหมดแต่งในชุดทันสมัย
และเหล่าผู้คนธรรมดาสามัญชนทั่วไปที่อยู่หน้าพร็อกแกลลอรี่ แทบจะทำอะไรไม่ถูก เมื่อ’เลนลี’ และพ้องเพื่อน ตามด้วย ‘คาส’ และ ผู้คุ้มกันสามคน ได้มาถึงพร็อกแกลลอรี่ คนอื่นๆที่พอมีเซ้นส์ที่สามารถจดจำชุดสถาบันเอิร์นที่พวกเขาสวมใส่ได้ และเห็นเหยี่ยวที่อยู่บนไหล่ของ’คาส’ เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะให้ความเคารพและสุภาพมากๆ
“ลุงคาส ตามมากับพวกผมเลยฮะ แล้วให้อีกสามคนรออยู่ข้างนอก”
‘ยันต์’บอก ‘เลนลี’ พ้องเพื่อน และ’คาส’ จึงเข้าไปในแกลลอรี่ ในตึกหลักของพร็อกแกลลอรี่ มีรูปปั่นผู้ชายขนาดใหญ่ รูปปั่นอันนี้เป็นรูปปั่นของนักแกะสลักระดับแกรนมาสเตอร์อันดับหน่ง พร็อก อย่างแน่นอน ทั่วทั้งพร็อกแกลลอรี่ ปราศจากเสียงใดๆ
จริงๆแล้วผู้คนทั้งหมด โดยไม่ว่าคนคนนั้นจะอยู่ในสถานะใดๆ จะพูดเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่น ‘ยันต์’ ‘เรโนลด์’ ‘จอร์จ’ และ’เลนลี’ ดูรูปปั้นแกะสลักรูปแล้วรูปเล่า ในหัวของพวกเขา ล้วนรู้สึกราวกับว่ารูปแกะสลักต่างๆนั้น ล้วนแล้วแต่สวยงามหาที่เปรียบมิได้
“การจัดแสดงของพร็อกแกลลอรี่ แบ่งเป็นสามตึก ตึกหลัก ตึกของเหล่าบรรดาผู้เชี่ยวชาญ และตึกของนักแกะสลักระดับมาสเตอร์ ตึกหลักนี้จะเต็มไปด้วยรูปปั้นที่นักแกะสลักต่างๆจะจัดเตรียมไว้ที่นี้ เพื่อประเมินราคา และขายให้คนอื่นๆที่พวกเขาสนใจ งานแต่ละงานจะจัดแสดงเป็นช่วงเวลาหนึ่งเดือน และหลังจากสิ้นสุด ผู้ที่ประเมินราคาสูงสุดจะได้รับรูปแกะสลักไป รูปแกะสลักธรรมดานี้ อย่างมากก็มีราคาแค่ไม่กี่เหรียญทอง เฉพาะรูปปั่นดีๆ ถึงมีราคาหลายเหรียญทอง”
‘ยันต์’หัวเราะขณะที่เขาพูด
“แต่ตึกผู้เชี่ยวขาญนั้นต่างกัน ในการจัดแสดงของเหล่าผู้เชี่ยวชาญจะแบ่งเป็นห้องส่วนตัวจำนวนมาก รูปแกะสลักแต่ละอันจะอยู่ในรห้องของคนคนนั้น พูดตามตรงก็คือเหล่าผู้เชี่ยวชาญก็คือคนที่มีสกิลแกะสลักที่ได้รับการกล่าวถึงของคนทั่วไป และรูปแกะสลักของเหล่าผู้เชี่ยวชาญำนวนมาก มีราคาประมาณ 1 พันเหรียญทอง”
“สำหรับตึกของเหล่านักแกะสลักระดับมาสเตอร์ นั่น จะยิ่งประหลาดใจมากกว่า สถานที่โชว์ส่วนในสุดของแกลลอรี่ มีนักแกะสลักระดับมาสเตอร์จำนวนนวยมากๆ ราคาของรูปปั้นแกะสลักเหล่านั้นจะสูงจนน่าใจหาย แต่ละอันนั้นมีราคาสูงถึงหมื่นเหรียญทองได้อย่างง่ายๆ และเหล่ารูปปั้นชิ้นโบว์แดงที่นำชื่อเสียงมาให้แก่นักแกะสลัก มีราคาถึงแสนเหรียญทองได้อย่างง่ายๆเช่นกัน”
‘ยันต์’อธิบายรายละเอียดต่างๆให้สามพี่น้องฟัง ‘เลนลี’หยุดหายใจชั่วขณะ รูปปั่นชิ้นโบว์แดงของนักแกะสลักระดับมาสเตอร์มีราคาแสนเหรียญทอง สำหรับนักแกะสลักระดับมาสเตอร์ เงิน แทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย
“แต่มันค่อนข้างยากสำหรับนักแกะสลักที่จะสร้างผลงานแกะสลักชิ้นโบว์แดงขึ้นมา ยังไงก็เป็นธรรมดาที่พวกเขาก็ไม่อยากให้งานมีตำหนิใดๆเลย”
‘ยันต์’ถอยหายใจเฮือกใหญ่ขณะเขาพูด
“ผลงานชิ้นโชว์แดงนั่นมีคุณค่าแต่การได้รับความเคารพไม่ว่าจะเป็นผู้คนในวัยใดนั่น ต้องการทั้ง พรสวรรค์ ทักษะ และบางที อาจจะเป็นประกายแห่งอัจฉริยะภาพ ที่ปรากฏมาโดยไม่ได้ขาดคิด”
“งานต่างๆที่อยู่ในตึกหลึกทั้งหมดล้วนแล้วแต่สร้างความประทับใจให้เล็กน้อยเท่านั้น ไปข้างในกันเถอะ”
‘ยันต์’นำทางไปข้างใน เดินเข้าไปในพร็อกแกลลอรี่ ที่ปราศจากเสียงใดๆ ฟังดนตรีบรรเลงในทำนองสบายๆ ‘เลนลี’รู้สึกราวกับว่าเขาว่ายน้ำอยู่ในห้วงทะเลวิจิตรศิปล์ และในเวลานี้ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ พุ่งออกมาจากภายในแหวนดราก้อนริงค์ และเริ่มประเมินผลงานศิลปที่อยู่ใกล้ๆ
“แย่ แย่ แย่มากๆ ผู้คนต่างๆยังมีหน้านำงานศิลป์แบบนี้มาโชว์คนอื่นอีกหรอ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ต’ เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจนัก
“ปู่ด็อกริง”
‘เลนลี’หันไปมอง’ด็อกริงโคเวิร์ท’
“นี้เป็นแค่ตึกหลักของพร็อกแกลลอรี่ มีตึกผู้เชี่ยวชาญอยู่ข้างหน้าอีก และ ตึกเหล่านักแกะสลักระดับมาสเตอร์ด้วยเช่นกัน”
“พร็อก แกลลอรี่”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’เริ่มเอ่ยขึ้นมา จากนั้นก็หยุดพูดไป
“ปู่ด็อกริง ปู่ด็อกริง?”
‘เลนลี’เรียกผ่านการสื่อสารทางจิตใจ หลายครั้ง แต่เห็น’ด็อกริง’ยังจมอยู่ในห้วงแห่งความคิด ‘เลนลี’เลยไม่ได้พยายามเรียกอีก เขาเดินตาม ‘ยันต์’ ‘เรโนลด์’ และ’จอร์จ’ ไปยังตึกผู้เชี่ยวชาญ
จริงๆแล้วตึกนี้ต่างต่างจากใจกลางของตึกของหลักมาก นักแกะสลักทุกๆคนมีข้อมูลและสถานที่ที่อยู่ของพวกเขาบันทึกจัดแสดงไว้ ‘ยันต์’ ‘เลนลี’ และคนอื่นๆ เริ่มเข้าไปในห้องจัดแสดงส่วนตัว ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับรูปปั้นมากนัก ‘เลนลี’สามารถสัมผัสได้ว่ารูปปั้นของผู้เชี่ยวชาญนั้นแตกต่างจากรูปปั้นในตึกหลักอย่างชัดเจน รูปปั้นพวกนี้ดูเหมือนว่ามีศิลป์และความงดงามที่ไม่อาจพรรณาได้ ราวกับ’เลนลี’กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ขณะที่มีความเพลิดเพลินในรูปแกะสลักต่างๆ เสียงอของ’ด็อกริงโคเวิร์ท’ดังขึ้นมาในใจของเขาอีกครั้ง
“ไม่แย่เท่าไร อย่างน้อยก็สามารถจัดได้ว่าประสบความสำเร็จละ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’เอ่ยชม
“แต่เทียบกับงานของพร็อก ยังต้องพัฒนาอีกมากนัก”
‘เลนลี’พูดไม่ออก
“ด็อกริงโคเวิร์ท ผู้คนเหล่านี้จะเทียบเท่าแกรนด์มาสเตอร์พร็อกได้เช่นไร?”
‘เลนลี’ส่ายหน้าและหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ‘พร็อก’เป็นนักแกะสลักอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ของทวีปยูแลน ‘ด็อกริง โคเวิร์ท’ขมวดคิ้ว ลูบหนวดของเขาอย่างไม่พอใจนัก เขาพูดว่า
“แล้วไงละ? หนูคิดว่าพร็อกแกลลอรี่เป็นแกรนมาสเตอร์ตั้งแต่เกิด? เขาก็ต้องเริ่มมาจากนักแกะสลักธรรมดาๆเช่นกัน และงานของเขาก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็น นักแกะสลักระดับแกรนมาสเตอร์ที่แท้จริงในตอนจบ”
‘เลนลี’ตกอยู่ในภวังค์ คำพูดของปู่’ด็อกริง’มีเหตุผลอยู่บ้าง หลังจากชมรูปปั่นในตึกผู้เชี่ยวชาญเสร็จ ‘เลนลี’ และคนอื่นๆอีกสามคนก็ตรงไปตึกมาสเตอร์ที่อยู่ส่วนในสุด
“ทุกๆคน จำไว้ ขณะที่อยู่ภายในตึกมาสเตอร์ อย่าจับอะไรเลย ถ้าพวกนายเผลอทำมันหัก มันจะเป็นหายนะ”
‘ยันต์’เตือนพวกเขา เข้าไปในตึกมาสเตอร์ ความเงียบสงบ ตึกมาสเตอร์มีขนาดใหญ่มากๆ แต่ในนั้นกลับมีรูปปั่นแค่ไม่กี่รูป ยังไงก็ตาม มีผลงานนักแกะหลักระดับมาสเตอร์จัดแสดงอยู่ไม่มากนัก และนักแกะสลักแต่ละคนมีรูปปั่นจัดแสดงแค่สี่ห้าชิ้น ในทั่วทั้งตึก มันมีรูปปั่นแค่ประมาณ ยี่สิบ ถึงสามสิบรูปจัดแสดงอยู่ แต่ถึงแม้มันจะมีรูปปั่นแค่นิดเดียว เมื่อ’เลนลี’และคนอื่นๆเห็นรูปปั่นเหล่านี้ พวกเขาสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณที่เปี่ยมล้นออกมา ราวกับรูปแกะสลักเหล่านี้มีชีวิตจริงๆ
“โอ้ ไม่แย่เท่าไรนัก ปู่คาดไม่ถึงเลยว่าห้าพันปี ศิลปะการแกะสลักรูปปั่นหินจะมาได้สูงขนาดนี้”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ พูดอย่างประหลาดใจ
“ถ้าคนเหล่านี้สามารถเพิ่มทักษะได้เล็กน้อย ก็คงสามารถไปถึงระดับพร็อกได้”
ตกตะลึงอย่างเงียบๆ ในแกลลอรี่ศิลป์ ‘เลนลี’และคนอื่นๆรู้สึกราวกับพลังสปิริตของพวกเขาเพิ่มสูงขึ้น ….. ค่ำคืน หน้าประตูหลักสถาบันเอิร์น ‘เลนลี’และคนอื่นๆ ลงจากรถม้านั่ง
“น้องสอง น้องสาม พวกนายสองคนแท้ๆ อ๊ากกก อุส่าวางแผนให้พวกเรามีช่วงเวลาดีๆยามค่ำคืนในเมืองเฟนเลีย แต่พวกนายกลับ อ๊ากก ความอ่อนหัดพวกนาย มันช่างงงง ขนาดผมเองยังเคยไปที่นั่นตอนผมแค่หกขวบเลยแท้ๆ”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว”
‘เรโนลด์’เอ่ยมาจากห่างๆ ‘จอร์จ’และ’เลนลี’ จ้องมองกันและกัน และอดหัวเราะเบาๆออกมาอย่างขมขื่นไม่ได้
“รีบเลย รีบเปิดประตู!”
เสียงโกรธเคือง เปล่งออกมา ‘เลนลี’ และคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง พวกเขาเห็น เด็กที่หนุ่ม ผมบล็อน อุ้มเด็กหนุ่มอีกคนที่เต็มไปด้วยเลือดไว้ และมีสาวน่ารักๆอยู่ข้างๆเขา หน้าของเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยเลือดเป็นสีซีดเผือก แขนซ้ายของเขาหัก และกระดูกสีขาวยืนออกมา และหน้าอกของเขาเต็มไปด้วยรอยเล็บ
“ดูเหมือนผู้ฝึกฝนบางคนที่ไปที่เทือกเขาสัตว์เวท ได้รับบาดเจ็บ กลุ่มนี้คือกลุ่มอะไรนะ พวกเราอยู่ที่สถาบันเอิร์นไม่ถึงปี แต่พวกเขาเห็นนักเรียนระดับสูงจำนวนมาก บาดเจ็บจากข้างนอก”
‘ยันต์’พูดอย่างสบายๆ เทือกเขาสัตว์เวทอยู่ทางตะวันออกของกล่มแสงสวรรค์ ด้วยเหตุผลที่ว่ามันค่อนข้างจะใกล้กับสถาบันเอิร์น บางทีอาจแค่ร้อยกิโลเมตร พูดตามตรงคนสุภาพดีๆหน่อยก็สามารถที่จะวิ่งจ็อกกิ้งจากภูเขามายังสถาบันเอิร์น ในเวลาประมาณครึ่งวัน
“ที่สถาบันเอิร์นนี้ ผมเห็นสัตว์เวทจำนวนมากมาย โว้ว มีทั้ง สัตว์ที่บินได้ สัตว์ป่าที่วิ่งเร็ว และสัตว์อื่นๆทุกชนิด แต่ผู้คนส่วนใหญ่ที่มีสัตว์เวทติดตามที่สถาบันเอิร์นจะเป็น ครูเวทมากกว่า และนักเรียนที่มีระดับสูงๆจำนวนไม่มาก”
ขณะที่สี่พี่น้องมาที่ประตูหลัก ทันใดนั้น-
“เลนลี”
เสียงคุ้นๆ เอ่ยขึ้นมา ‘เลนลี’หันหัวเขาของไปมอง สีหน้าตื่นเต้นเต็มไปด้วยความสุขปรากฏบนใบหน้าของ’เลนลี’
“ลุง ฮิลแมน”
ที่มา: