ตอนที่แล้วตอนต่อไปเราย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักสองสามสัปดาห์ ไปที่วันที่ 5 มิถุนายน บ่ายวันนี้ ‘ลินเล’อำลาพี่น้องทั้งสามของเขา แบกถุงหนังไว้บนหลัง ‘ลินเล’มุ่งหน้าไปที่เขตภูเขาสัตว์เวท
“ชวีค ชวีค!”
ชาโดว์เมาส์ตัวน้อยส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขจากบนไหล่ของ’ลินเล’
“บอส ในที่สุดพวกเราก็ได้ไปเขตภูเขาสัตว์เวทกันซะที ว้าว ผมตื่นเต้นชะมัด!”
เสียงของเจ้าชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยดังขึ้นในหัว’ลินเล’ ‘ลินเล’เพียงแค่ยิ้ม ในตอนนี้ ลำแสงสีขาวพุ่งออกมาและกลายสภาพเป็น’โดริง โควาร์ท’ ‘โดริง โควาร์ท’แนะนำ
“ลินเล เมื่อเจ้าเดินทางตัวคนเดียว เจ้าต้องระวังตัวให้มาก บางที่เจ้าอาจจะได้เจอกับกลุ่มโจรก็ได้”
“รับทราบครับ ปู่โดริง”
‘ลินเล’หัวเราะ ปู่’โดริง’ย้ำเตือนรอบแล้วรอบเล่าเกี่ยวกับอันตรายจากการเดินทางคนเดียว ในตอนนี้ ‘ลินเล’แต่งตัวในชุดผ้าคลุมที่ทนทานและเสื้อเชิ้ตแขนกุด หากหากตัดสินจากเพียงภายนอก
ทุกๆคนย่อมแน่ใจว่าเขาเป็นนักรบ จากคำพูดของปู่’โดริง’ ในเขตภูเขาสัตว์เวท ชุดคลุมของนักเวทค่อนข้างเทอะทะและทำให้เดินทางช้า ‘ลินเล’เดินทางอย่างเร็วมาก
แม้ว่าถนนจากสถาบันเอิร์นสไปยังเขตภูเขาสัตว์เวทจะขรุขระ ด้วยความแข็งแรงของ’ลินเล’ที่เทียบเท่ากับนักรบระดับสี่ ในหนึ่งชั่วโมงเขาสามารถเดินทางสี่สิบกิโลเมตรได้ง่ายๆ ถึงตอนนี้ เขาเห็นคนสามคนอยู่ข้างหน้า
“หืม?”
สายตาของ’ลินเล’จับจ้องไปที่คนผู้หนึ่งโดยเฉพาะ คนๆนั้นแต่งกายในชุดคลุมของนักเรียนสถาบันเอิร์นส ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งล่ำสันสุดๆและสะพายดาบใหญ่บนหลังของเขา
ชายอีกคนดูผอมมากและมีดาบสั้นในปลอกที่ด้านข้างกาย ชายผอมแห้งคนนั้นหันมาจ้องทาง’ลินเล’อย่างตื่นตัว ‘ลินเล’ไม่อยากมีปัญหาจากการไปสนใจพวกเขา เขาเร่งความเร็วขึ้น เตรียมผ่านพวกเขาไป
“ลินเลย์ นั่นนายใช่มั้ย”
ในที่สุดก็มีเสียงหนนึ่งดังมา ‘ลินเล’หันไปมองอย่างสงสัย ชายคนที่แต่งชุดจอมเวทของสถาบันเอิร์นสยิ้มและส่งเสียงเรียก
“ลินเล นี่ฉันเอง เดลซาเตไง จำฉันได้มั้ย”
“โอ้ เดลซาเต นายนี่เอง!”
‘ลินเล’หยุดอยู่กับที่ ‘ลินเล’รู้จัก’เดลซาเต’คนนี้จริงๆ ‘เดลซาเต’ เหมือนกับเขา เป็นจอมเวทลมระดับห้า แม้ว่าพวกเขาไม่ได้สนิทกันมาก พวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนร่วมห้องกันอยู่ดี ‘เดลซาเต’พานักรบสองคนมาด้วย เขายิ้มพร้อมพูดอย่างอบอุ่น
“ลินเล ฉันคาดไม่ถึงว่านายที่เป็นจอมเวทจะแต่งตัวอย่างนี้ ฉันเกือบจำนายไม่ได้แน่ะ แต่ตอนที่ฉันเห็นชาโดว์เมาส์ตัวเล็กบนไหล่นายนั่นแหละฉันถึงนึกออกว่าเป็นนายได้”
“คาวะ แมท ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือลินเล หนึ่งในสองสุดยอดอัจฉริยะแห่งสถาบันเอิร์นส เขาอายุแค่สิบห้าปีเท่านั้น แต่เขาเป็นจอมเวทระดับห้าแล้ว”
‘เดลซาเต’แนะนำอย่างกระตือรือร้น ‘คาวะ’คือนักรบกล้ามโต ส่วน’แมท’คือนักรบร่างผอม
“ฉันได้ยินเดลซาเตพูดเกี่ยวกับหนึ่งในสองยอดอัจฉริยะแห่งสถาบันเอิร์นสมานานแล้ว ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้พวกเราจะมีโอกาสได้พบกับคุณ”
‘แมท’พูดอย่างสุภาพ ในขณะที่ตาของ’คาวะ’เปิดกว้างราวกับวัว
“เจ้าเป็นจอมเวทงั้นหรือ ทำไมเจ้าแต่งกายคล้ายกับนักรบเช่นข้ากันล่ะ”
‘ลินเล’ไม่ได้อธิบาย
“พวกนายทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปเขตภูเขาสัตว์เวทกันหรอ”
‘เดลซาเต’พยักหน้า
“ใช่แล้ว คาวะกับแมทเดินทางกับฉันมาตั้งแต่การฝึกฝนเมื่อปีที่แล้ว พวกเราเป็นทีมที่ดี ปีนี้พวกเราวางแผนไปสำรวจรอบๆขอบนอกของเขตภูเขาสัตว์เวท ลินเล นายควรจะมากับพวกเรานะ ไปเป็นกลุ่มพวกเราจะปลอดภัยยิ่งขึ้น”
‘ลินเล’พยักหน้า
“ฉันจะไปพร้อมกันพวกเขาในตอนนี้ เดลซาเตเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเรา เขาควรจะเชื่อถือได้ ตอนที่เราไปถึงภูเขาแล้วค่อยแยกกันก็แล้วกัน”
หลังจากจัดสินใจได้ ‘ลินเล’และทีม’เดลซาเต’ทั้งสามก็มุ่งหน้าไปเขตภูเขาสัตว์เวทด้วยกัน พวกเขาทั้งสี่เดินทางด้วยความเร็วสูงมาก แม้แต่’เดลซาเต’ที่แรงกายอ่อนแอก็ยังเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วโดยการใช้เวทลม ‘Supersonic’ดังนั้น กลุ่มของพวกเขาเคลื่อนที่ไปตามถนนที่ย่ำแย่อย่างรวดเร็ว เสียงของ’คาวะ’ดังก้องขึ้น
“ลินเล ถ้านายรวมกลุ่มกับพวกเรา พวกเราจะมีนักเวทระดับห้าถึงสองคน เมื่อพวกเราสี่คนลงมือด้วยกัน พวกเราอาจจะฆ่าสัตว์เวทระดับหกได้ก็ได้ แกนเวทมนต์ของสัตว์เวทย์ระดับหกมีราคาประมาณหนึ่งพันเหรียญทอง ถ้าพวกเราจัดการได้สักสองสามตัว พวกเราก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายได้เป็นศตวรรษ”
สำหรับผู้คนส่วนใหญ่ เงินสิบเหรียญทองก็มากพอสำหรับค่าอยู่อาศัย หนึ่งพันเหรียญทองเป็นจำนวนเงินที่มากมาย หัวใจของ’ลินเล’ถูกโยกคลอน ภายในใจของเขา เขานึกขึ้นได้ว่าเขาเคยอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับสัตว์เวท หนังสือเหล่านั้นอธิบายไว้ว่าแกนพลังงานนั้นมีอยู่ในสัตว์เวททุกตัว ซึ่งเรียกว่าแกนเวท
“แกนเวทพวกนี้จะเป็นผลึกในร่างของสัตว์เวทที่มีระดับสามขึ้นไป แต่ถ้าไม่ใช่สัตว์เวทที่มีระดับถึงระดับหกแล้วมันมีค่าไม่มากนัก พวกมันมีราคาไม่เท่ากับรูปสลักชิ้นหนึ่งของฉันด้วยซ้ำ”
‘ลินเล’กล่าวกับตัวเองในใจ อย่างไรก็ตาม แกนเวทของสัตว์เวทระดับหกนั้นยังมีราคาถึงหนึ่งพันเหรียญทอง จากการคำนวณของ’โดริง โควาร์ท’ รูปสลักของ’ลินเล’นั้นมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะนำไปจัดแสดงในห้องระดับมาสเตอร์
ซึ่งมีมูลค่าประมาณหนึ่งพันเหรียญทองต่อชิ้น การฆ่าสัตว์เวทระดับหก ในด้านความยากและอันตรายนั้น มีความเสี่ยงมากกว่าการแกะสลักมากๆ
“ที่เขตภูเขาสัตว์เวท จุดมุ่งหมายอย่างแรกของเราคือฝึกฝนตนเอง เก็บเกี่ยวคริสคัลเวทอย่างนั้นหรือ มันก็แค่ผลพลอยได้เท่านั้น”
‘ลินเล’กล่าวกับตัวเองเมื่อเขามองดูทั้งสามคน ‘เดลซาเต’และคนอื่นๆเริ่มคิดกันอย่างกระตือรือร้น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตื่นเต้นมากเกี่ยวกับการหาแกนเวท
“แกนเวทของสัตว์เวทระดับสามสี่กับห้าไม่มีค่ามากนัก แม้แต่แกนจากสัตว์เวทระดับหกก็มีราคาเพียงประมาณหนึ่งพันเหรียญทอง”
‘เดลซาเต’พูดพลางสายหัวอย่างไม่สนใจ
“ถ้าพวกเราสามารถฆ่าสัตว์เวทระดับเจ็ดได้ พวกเราได้รวยกันแน่”
เมื่อเขาพูดจบ ดวงตาของ’เดลซาเต’ก็เปล่งประกาย ก็เหมือนกับมนุษย์ ที่ช่องว่างระหว่างนักเวทระดับหกกับเจ็ดนั้นมีมาก สัตว์เวทระดับหกก็มีพลังห่างจากสัตว์เวทระดับเจ็ดมาก แกนเวทของสัตว์เวทระดับเจ็ดมีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นเหรียญทอง ถ้าพวกเขาสามารถจัดการได้สักหนึ่งตัว หากเป็นคนธรรมดาแล้วถือได้ว่าพวกเขามีเงินมากมายและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเงินไปทั้งชีวิตเลยทีเดียว
“สัตว์เวทระดับเจ็ดงั้นหรือ จากความสามารถของพวกเรา เราคงไม่มีทางรอดได้หรอก”
‘ลินเล’พูดอย่างไม่สนใจ ‘ลินเล’รู้ดีถึงพลังของมังกรลมกรด[Velocidragon] สัตว์เวทระดับเจ็ด ระดับของ’ลินเล’ในตอนนี้ไม่อาจทะลุผ่านการป้องกันอันน่ากลัวจากเกล็ดของมังกรลมกรดได้ ถ้าเขาไม่อาจทำลายการป้องกันของมันได้ แล้วเขาจะฆ่าสัตว์เวทระดับเจ็ดได้อย่างไร ‘แมท’ ผู้ดูมีลับลมคมใน พยักหน้า
“มันยากที่จะพูดว่าพวกเราจะเอาชนะสัตว์เวทระดับหกได้ การสู้กับสัตว์เวทระดับเจ็ดคือการฆ่าตัวตายชัดๆ”
“ฉันก็แค่พูดเฉยๆน่า”
‘เดลซาเต’ลูบหัวตนเองพลางทำปากจู๋ ขณะที่พวกเขาทั้งสี่กำลังพูดคุยและหัวเราะกันสนุกสนาน ในป่าเขาด้านหลังพวกเขาเพียงร้อยเมตร ชายในชุดสีเขียวซึ่งมีใบไม้ปกคลุมทั่วทั้งหน้าจับตามองพวกเขาอย่างเย็นชา
ปากของชายคนนี้ขยับไม่หยุด ชัดเจนว่าเขากำลังร่ายเวทมนต์ ในเวลาเดียวกัน ธนูยาวในมือของเขาถูกกางออกจนสุด สุดท้าย ลูกธนูถูกยิงออกไปเป็นประกายแสงสีฟ้า
มันแหวกอากาศด้วยความเร็วที่น่าตระหนก ผ่านระยะทางหลายร้อยเมตรในชั่วพริบตา ‘ลินเล’ที่กำลังพูดคุยอย่างเอื่อยเฉื่อยรู้สึกว่าขนทั่วร่างของเขาตั้งชัน ความตึงเครียดของเขาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด
“อันตราย!”
‘ลินเล’หลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“วูซ!”
ลูกธนูความเร็วสูงพุ่งผ่านเขาไปราวกับสายฟ้า ทะลุร่างของ’เดลซาเต’ มันทะลุผ่านลำตัวของเขา หลงเหลือไว้เพียงรูบนร่างก่อนที่มันจะหยุดหลังพุ่งไปอีกสามสิบสี่สิบเมตร ดวงตาของ’เดลซาเต’หมุนไปมา เขาจับคอตัวเองไว้ คำพูดที่จับใจคามไม่ได้ออกมาจากปากเขาพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกจากอกของเขา
“อึก…อึก…”
ตาของ’เดลซาเต’เต็มไปด้วยความปรารถนาจะมีชีวิตต่อ พวกเขาตกอยู่ในความหวาดกลัว แต่เลือดยังคงไหลออกจากรูบนอกของเขาอย่างต่อเนื่อง มันไหลเร็วมาก ประกายชีวิตหายไปจากแววตาของ’เดลซาเต’ และเขาก็ล้มลง ‘ลินเล’ ‘คาวะ’ และ’แมท’รีบหมอบลงกับพื้นหญ้าพร้อมกับหันไปมองด้านหลังอย่างหวาดระแวง
ที่มา: