ตอนที่แล้วตอนต่อไป“นักธนูเวทธาตุลมนั้น จากลูกธนูที่ยิงมานั้นแฝงมาด้วยเวท ‘ความเร็วเสียง’ [Supersonic] และ ‘แม่นยำ’ [ Precision] นัวธนูเวทธาตุลมผู้นี้อย่างน้อยต้องมีระดับห้าอย่างแน่นอน”
เสียงของ’โดริง โควาร์ท’ดังขึ้นในใจ’ลินเล’
“ดูจากพลังของไอ้หมอนี่ ถ้ามันเข้ามาใกล้เจ้าถึงห้าสิบเมตรละก็ แม้เจ้าจะหลบได้ เจ้าก็ยังบาดเจ็บหนักอยู่ดี หนีไปซะ!”
ใจ’ลินเล’สั่นท้าน
“ทิ้งของมีค่าไว้ซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
เสียงเย็นๆดังขึ้นมา แล้วชายในชุดเขียวดำจำนวนสิบคนก็พุ่งออกมาจากป่า พวกเขาทั้งหมดถือธนูยาวในมือ และมีดาบสั้นห้อยอยู่ที่เอว พวกนั้นจ้องมาที่’ลินเล’และพวกอีกสองคนอย่างเย็นชาพร้อมกับค่อยๆขยับเข้าใกล้
แต่เจ้าของเสียงยังไม่ปรากฏตัว ‘ลินเล’กับพวกจ้องตากัน พวกเขาไม่ยอมให้ทรัพย์สินของตัวเองแน่ๆ พวกเขาเพียงมองเหล่านักธนูก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง
“ยิง!”
เสียงอันเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้ง นักธนูเวทธาตุลมที่อยู่เบื้องหลังตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ‘ลินเล’และพวกไม่ยอมแพ้สักที เขาจึงสั่งให้ฆ่าซะ
“ฝุบ”
“ฝุบ”
“ฝุบ”
“ฝุบ”
ในฉับพลัน เหล่ามือธนูก็ยิงลูกศรของพวกเขา และลูกศรก็พุ่งเข้าหากลุ่มของ’ลินเล’ซึ่งหลบกันอย่างเร่งรีบ ‘คาวะ’ก็ใช้ดาบเล่มใหญ่ในมือของเขาช่วยปัดลูกธนู
‘ลินเล’ร่ายเวทธนตูลม ‘ความเร็วเสียง’ ช่วยให้ตัวเขาหลบได้อย่างง่ายดายแล้วยังมีเวลาหันไปมองดูอีกสองคน ‘แมท’ที่หลบอย่างต่อเนื่องนั้นค่อนข้างแม่นยำและระวังตัวได้ดี พร้อมทั้งใช้ดาบสั้นปัดลูกธนูอีกด้วย แต่’คาวะ’ไม่คล่องแคล่วนัก
ขณะที่เขาแกว่งดาบเล่มโตนั้นเห็นได้ชัดว่าเขาเคลื่อนที่ได้ไม่เร็วมากนัก เขาอาศัยดาบยักษ์และพลังปราณชั้นบางๆในการปกป้องตัวเอง ตามจริงนั้นอัตรายจากลูกธนูก็ไม่ได้มาก นักรบระดับห้าสามารถยืนรับก็ยังได้
“ย้ากส์ ตายซะ”
‘คาวะ’คำรามยากเกรี้ยวกราดแล้วพุ่งเข้าหานักธนูตรงๆพร้อมกับดาบยักษ์ในมือ เมื่อเห็นอย่างนี้ แววอำมหิตปรากฏขึ้นในตาของนักธนูเวทที่ซ่อนอยู่ในป่า เขาง้างธนูออกอีกครั้งและเริ่มร่ายเวทมนต์ ‘ความเร็วเสียง’ และ ‘แม่นยำ’ ซึ่งทำให้คันธนูและลูกธนูส่องแสงสีฟ้าปมทอง ‘คาวะ’ที่กู่ร้องอย่างเกรี้ยวกราดยังคงพุ่งเข้าใส่นักธนู แต่เพียงครึ่งทาง
เขาก็รู้สึกถึงประกายแสงสีฟ้าด้านหน้า ก่อนทีเขาจะทันตอบโต้ ลูกธนูก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขารู้สึกหวาดกลัวจนหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบทั่วตัว เขายกดาบยักษ์ขึ้นเพื่อป้องกันทันที แต่ถึงอย่างนั้น…
“อ๊าก!”
ลูกธนูทะลุกะโหลกของเขาแล้ว
“อา..”
‘คาวะ’ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในตาของเขาเต็มไม่ด้วยความไม่ยอมรับ เขาเห็นชัดๆว่าเขาใช้ดาบของเขากันลูกธนูไว้ได้ แล้วมันฆ่าเขาได้อย่างไรกัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ประกายชีวิตหายไปจากดวงตาเขาแล้วเขาก็ล้มลง คล้ายภูเขาที่พังทลาย ‘ลินเล’ที่อยู่ห่างออกไปรู้สึกสั่นกลัว
“เวทซัพพอร์ทธาตุลม ‘Precision’ มันแม่นยำจริงๆ!”
ในฐานะที่เป็นจอมเวทธาตุลมแล้ว ‘ลินเล’รู้เป็นอย่างดีว่าเวทซัพพอร์ทนี้เมื่อถูกใช้โดยนักธนูแล้ว สามารถทำให้เป้าหมายจับระยะทางของลูกศรได้คลาดเคลื่อน ยกตัวอย่าง เมื่อสักครู่นี้ ‘คาวะ’ยกดาบของเขาขึ้นมากันได้ทัน แต่เพียงปรับระยะผิดพลาดเล็กน้อย ลูกธนูจึงทะลุผ่านศีรษะของ’คาวะ’
“เวทมนต์ธาตุลม เมื่อจับคู่กับธนูแล้วช่างน่ากลัวจริงๆ”
‘ลินเล’แอบรู้สึกช็อค แต่ในเวลาถัดมา เขาเริ่มร่ายเวทมนต์ออกมา
“พวกแกทั้งสองยอมแพ้ดีๆจะดีกว่า”
เสียงเยือกเย็นดังออกมาจากป่าอีกครั้งหนึ่ง และนักธนูทั้งสิบคนก็หัวเราะอย่างลำพองใจ นักธนูเวทธาตุลมนั้นมีความสามารถทางเวทดีพอๆกับทางร่างกาย เพื่อใช้ธนูได้อย่างเชี่ยวชาญ นักธนูเวทธาตุลมเป็นผู้จู่โจมระยะไกลที่น่ากลัวมากที่สุด นัยน์ตาของ’ลินเล’เผยให้เห็นถึงเจตนาฆ่า เขาจ้องนักธนูทั้งสิบเหมือนพวกเขาเป็นเพียงแค่ศพ
“แคร็กๆๆๆ!”
ในที่สุด พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน และหอกหินพุ่งขึ้นมาจากใต้ร่างของนักธนูทั้งสิบเป็นจำนวนมาก หอกหินที่แหลมคมและแวววาวทะลุทั้งขาและหน้าอกองเหล่านักธนูอันแล้วอันเล่า ทำให้เลือดสดๆท่วมพื้นและบรรยากาศก็เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง เวทมนต์ธาตุดินระดับห้า หอกดิน [Earthen Spear Array] !
“อ๊าๆ!”
เสียงร้องครวญครางเต็มไปในพื้นที่ หอกหินนับยี่สิบอันผุดขึ้นมาพร้อมๆกันจากข้างใต้นักธนู ซึ่งหอกแต่ละอันสูงเกินหนึ่งเมตร ในชั่วพริบตา ทั้งกลุ่มถูกแทงทะลุด้วยหอกที่เรียงรายอย่างหนาแน่นโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลย เหมือนการซุ่มโจมตีที่ทำลายล้างในคราเดียว นักธนูทั้งสิบอยู่ในสภาพบาดเจ็บและสิ้นหวัง
“หัวหน้า ช่วยพวกเราด้วย ช่วยเราที!”
ชายที่ถูกแทงทะลุท้องร้องออกมาอย่างยากลำบาก
“อ๊า อ๊า!”
นักธนูอีกคนที่ถูกแทงที่น่องขาก็กรีดร้องอย่างทรมาน ในกลุ่มของนักธนู สี่คนที่ตายในทันที ขณะที่อีกเกือบสิบคนที่เหลือก็บาดเจ็บหนัก กำลังรบของพวกเขาถูกทำลายลงในทีเดียว
“จอมเวทธาตุดิน!”
นักธนูที่ซ่อนอยู่ในป่ารู้สึกตกตะลึงอย่างที่สุด เขากับคนของเขาซ่อนอยู่ที่นี่ ที่ชายป่าของเขตภูเขาสัตว์เวทอยู่นานพอสมควร โดยซุ่มโจมตีและฆ่านักเดินทางที่ผ่านไปมา และยึดของมีค่ามาได้ค่อนข้างมาก
โดยปกติแล้ว เมื่อพวกเขาซุ่มโจมตี เขาจะฆ่าจอมเวทของศัตรูเป็นอันดับแรก! ศัตรูที่เป็นจอมเวทนั้นสามารถโจมตีระยะไกลได้ พวกเขาเป็นตัวอันตรายที่สุด แต่คราวนี้เขาคิดไม่ถึงว่า หลังจากฆ่าจอมเวทไปหนึ่งคน อีกคนก็โผล่ออกมา
“ไปกันเร็ว”
อาศัยช่วงเวลาที่ศัตรูลดการระวัง ‘ลินเล’ใช้เวทความเร็วเสียงเพื่อเพิ่มความเร็วถึงขีดสุด แล้วรีบพุ่งออกไปจนหายลับไป ‘ลินเล’รู้ว่าเขาไม่มีวิธีโจมตีนักธนูเวทที่ซ่อนอยู่ในป่า
ระยะห่างของพวกเขามีมากเกินไป และแม้แต่เวทมนต์ก็มีขีดจำกัด ถ้าเขาเข้าใกล้นักธนูเวทคนนั้น เขาอาจจะป้องกันลูกศรสังหารไม่ได้ก็ได้ หลังจากวิ่งหนีด้วนความเร็วเต็มที่ ‘ลินเล’หนีมาได้เกือบสามสิบกิโลเมตรแล้ว
“บอส บอสหนีมาทำไมกัน นักธนูเวทคนนั้นอาจทำอันตรายบอสได้ แต่ถ้าให้ข้าโจมตีนะ ข้าสามารถฆ่าไอ้หมอนั่นได้สบายๆเลยนะ ทำไมบอสไม่ให้ข้าจัดการมันล่ะ”
ชาโดว์เมาส์ตัวน้อย เบเบบ่นใส่’ลินเล’ผ่านทางจิต ‘ลินเล’รู้ดีว่าเจ้าเบเบนั้นร้ายกาจขนาดไหน เมื่อ’ลินเล’อายุเพียงแปดขวบ เบเบก็มีความเร็วที่เหนือกว่านักรบระดับหกแล้ว
แต่เจ็ดปีต่อมา ‘ลินเล’อายุสิบห้าปี แม้เบเบจะมีขนาดเท่าเดิม แต่ความเร็วของมันสูสีกับนักรบระดับเก้าเลยทีเดียว! ด้วยความเร็วของชาโดว์เมาส์ตัวน้อย นักธนูเวทไม่มีโอกาสได้เล็งเสียด้วยซ้ำ
“นี่เป็นการฝึกฝนของฉัน ฉันควรแก้ไขปัญหาด้วยความสามารถของฉันเอง”
‘ลินเล’อธิบาย เบเบกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของ’ลินเล’ พร้อมส่งเสียงร้องผ่านฟันแหลมคม มันตะโกนใส่’ลินเล’ทางจิตอย่างโมโห
“บอส นี่จะมากเกินไปแล้วนะ ข้าเองก็อยากฝึก ข้าอยากต่อสู้!”
‘ลินเล’หันไปมองเจ้าชาโดว์เมาส์ เขาหัวเราะอย่างอดไม่ได้
“ก็ดี งั้นตอนที่เราไปถึงเขตภูเขาสัตว์เวทแล้ว ถ้าพวกเราไปเจอสัตว์ประหลาดที่ร้ายกาจ ฉันจะให้นายสู้กับพวกมัน ตกลงมั้ย”
“ค่อยโอเคหน่อย”
เจ้าชาโดว์เมาส์นั่งลง เอามือเล็กๆทั้งสองข้างกอดอก จมูกอันเล็กของมันย่นลงเมื่อมันยิ้มอย่างมีความสุข เพียงชั่วครู่ ฟ้าก็เริ่มมืด และมีฟ้าแลบลงมาสว่างจ้า ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องดังกระหึ่ม
“ดูเหมือนว่าจะมีพายุเข้าในอีกไม่นาน”
‘ลินเล’ขมวดคิ้ว ‘ลินเล’เพิ่มความเร็วเพื่อมุ่งเข้าสู่เขตภูเขาสัตว์เวท ในเวลานี้ ‘ลินเล’อยู่ห่างจากภูเขาเพียงสิบกิโลเมตร ฝนหยดแรกเริ่มตกลงมา และตามมาด้วยฝนจำนวนมากซึ่งทำให้น้ำผืนดินในไม่นาน
“แกร็ก…”
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่ฝนยังคงกระหน่ำลงมาต่อเนื่องจนน้ำท่วมไปทั่วพื้นที่ จนทำให้รู้สึกเหมือนว่าน้ำจะท่วมโลก แต่ไม่มีฝนที่ตกลงมาโดน’ลินเล’ที่ยังมุ่งหน้าต่อไปด้วยความเร็วสูง
นั่นก็เพราะว่าสิบเซนติเมตรเหนือศีรษะ’ลินเล’มี ‘โล่วายุ’ [wind shield] ซึ่งมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณหนึ่งเมตรกางอยู่ ความสามารถในการป้องกันของโล่วายุนั้นค่อนข้างสูง
‘ลินเล’เพียงใช้พลังเวทเล็กน้อยก็เพียงพอให้มันกันฝนได้แล้ว ลมนั้นไม่มีรูปร่าง โล่วายุนั้นก็เช่นกัน มันดูเป็นคลื่นสีฟ้าอ่อนที่โปร่งใส หากมองจากที่ที่ห่างออกไป จะไม่มีใครมองออกว่ามีโล่อยู่ที่นี่ ด้วยการใช้โล่วายุนี้
‘ลินเล’พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเช่นเดิม สักพักหนึ่ง ‘ลินเล’มองเห็นแนวภูเขาที่ทอดยาวจากทางเหนือลงใต้อย่างไม่เห็นที่สิ้นสุด ความยาวของภูเขานี้ ภูเขาที่แบ่งทวีปยูแลนออกเป็นสองฟาก มีขอบเขตความยาวมากที่สุดในโลก เขตภูเขาสัตว์เวท เห็นภูเขาขนาดมหึมาที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตร ‘ลินเล’แทบหยุดหายใจ
“เป็นเขตภูเขาที่ยาวอะไรอย่างนี้…”
เขตภูเขานี้ใหญ่โตมากจริงๆ กะด้วยสายตาเท่าที่คนๆนึงจะวัดได้แล้ว มันแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด และไม่ว่าจะทางเหนือหรือใต้ก็ยังเห็นเพียงแต่ภูเขา มองภูเขาที่มีนับไม่ถ้วนในเขตภูเขาแล้วเหมือนกับมองน้ำในทะเล มันขยายออกเป็นอนันต์!
“เขตภูเขาสัตว์เวทนี้เป็นเขตภูเขาอันดับหนึ่งในทวีป มันมีสัตว์เวทภายในนั้นมากมายขนาดไหนกันนะ แล้วจะมีสัตว์เวทระดับเซียนอยู่เท่าไหร่กัน”
ในตอนนี้ ‘โดริง โควาร์ท’ก็ปรากฏออกมาข้างๆ’ลินเล’ สายตาของเขาดูหยิ่งทะนง
“นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ที่ข้าได้มาที่เขตภูเขาสัตว์เวทแห่งนี้”
สายตาของ’ลินเล’เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ไปกันเถอะ!”
‘ลินเล’พุ่งฝ่าพายุฝนไปที่เขตภูเขาด้วยความรู้สึกฮึกเหิม ขณะที่ชาโดว์เมาส์ตัวน้อย เบเบ ส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นอยู่ที่ไหล่ของ’ลินเล’ ภายใต้พายุฝน ‘ลินเล’มุ่งตรงเข้าสู่ภูเขาที่ไร้จุดจบ
ที่มา: