ตอนที่แล้วตอนต่อไปเขตภูเขาแห่งสัตว์เวทนั้นกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด ภายในนั้น ‘ลินเล’สามารถพบต้นสนโบราณที่มีอายุหลายร้อยปีหรืออาจจะมากกว่าหนึ่งพันปียึดครองทั้งพื้นที่ หญ้าหลากหลายชนิดขึ้นเต็มทั่วทั้งผืนดิน และพุ่มไม้หนามก็พบได้เรื่อยๆ ใบไม้แห้งปกคลุมทั่วพื้นดิน แต่ละย่างก้าว พวกมันทำให้ส่งเสียงดัง สนโบราณและวัชพืชเห็นได้ทุกที่ทุกทาง
“จากพืชพรรณ หญ้าสูงและต้นสนจำนวนมากนี้ ถ้ามีสัตว์เวทอยู่ห่างจากฉันสักสิบเมตร ฉันคงไม่รู้ตัวแน่”
‘ลินเล’เข้าใจดี ปู่’โดริง’โผล่ออกมาข้าง’ลินเล’
“สิบเมตรงั้นหรือ ลินเล ในพงหญ้าข้างหน้าเจ้าน่ะ มีสัตว์เวทซุ่มอยู่นะ มันเป็นงูยักษ์”
‘โดริงโควาร์ท’พูดพร้อมหัวเราะออกมา ‘ลินเล’จ้องมองที่พงหญ้าซึ่งสูงครึ่งตัวเขาที่ข้างหน้าเขาทันที พงหญ้าที่สูง และหนาเช่นนี้สามารถซ่อนงูไว้ได้ หลังจากสูดลมหายใจ ‘ลินเล’ยืนอยู่ที่เดิมและเริ่มร่ายเวทมนต์
ในที่สุด สายลมอ่อนก็พุ่งออกจากร่างของ’ลินเล’ กระจายออกไปทั่วทุกทิศก่อนที่จะหายลับไป เวทมนต์ธาตุลม สายลมสอดส่อง [Windscout]! หากพูดกันตามปกติ นักเวทระดับสามก็ร่ายเวทวินด์สเกาท์ได้
แต่แน่นอนว่ายิ่งเป็นจอมเวทที่ทรงพลัง ขอบเขตของเวทก็ยิ่งกว้างขึ้น เวทวินด์สเกาท์ของจอมเวทระดับสามจะมีผลเพียงราวๆสิบเมตรรอบตัวผู้ร่าย แต่เวทวินด์สเกาท์ที่ร่ายโดยจอมเวทระดับห้ามีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าร้อยเมตรเสียอีก
“ในบริเวณร้อยเมตร มีแต่สัตว์เวทระดับหนึ่ง และมีบับเบิ้ลแรทตัวนึง[Bubblerat] และสัตว์เวทอีกสองสามตัวที่มีระดับสอง แมงป่องดิน[Earth Scorpion]”
‘ลินเล’กล่าวอย่างมั่นใจ เวทวินด์สเกาท์สามารถตรวจจับออร่าและชนิดของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด
“อย่าเพิ่งย่ามใจไปล่ะ สัตว์เวทที่ทรงพลังสามารถซ่อนอยู่ใต้ดิน และสัตว์เวทระดับเซียนสามารถซ่อนพลังของตัวเองได้”
‘โดริง โควาร์ท’กล่าวตักเตือน แต่แล้วเขาก็หัวเราะ
“แต่มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าสัตว์เวทระดับเซียนจะมาจัดการมนุษย์ตัวกระจ้อยอย่างเจ้า พวกมันจะซ่อนพลังไปทำไม”
แต่หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ‘ลินเล’เพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น
“ซุ่มโจมตีโดยซ่อนพลังไว้งั้นหรือ ในหนังสือบางเล่มก็บอกว่าความฉลาดของสัตว์เวทเทียบได้กับมนุษย์ ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริง”
‘ลินเล’พูดกับตัวเอง เขาจ้องไปที่เบเบ ชาโดว์เมาส์ตัวเล็กบนไหล่ของเขาแล้วก็คิด
“เจ้าเบเบตัวน้อยนี่ยังฉลาดมากขนาดนี้ ฉันคงลดการป้องกันไม่ได้”
มีลมหมุนรอบๆเท้าของ’ลินเล’ นี่เป็นการใช้เวทความเร็วเสียงเฉพาะส่วน ‘ลินเล’ผ่านเข้าไปในเขตภูเขาสัตว์เวทอย่างเงียบเชียบ เขาสำรวจรอบตัวอย่างระมัดระวัง ขณะที่บนไหล่ของเขา เบเบตัวน้อยก็ยังยกหัวของมันขึ้น และมองไปทุกๆทิศทาง ตาเล็กๆสีดำของมันสอดส่ายไปมา พวกเขาทั้งสองพุ่งลึกเข้าไปในภูเขาอย่างช้าๆ
“เขตภูเขาสัตว์เวทมีความยาวมากกว่าหนึ่งหมื่นกิโลเมตร มีความกว้างเฉลี่ยประมาณเจ็ดหรือแปดร้อยกิโลเมตร ร้อยกิโลเมตรรอบนอกนั้นสัตว์เวทมีแต่พวกระดับต่ำ ถ้าเราเข้าไปลึกกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตร เราจะได้พบสัตว์เวทระดับห้าและหกจำนวนมาก ถ้าเรายังเข้าไปลึกขึ้นอีก เราอาจได้เห็นสัตว์เวทระดับเจ็ด แปด และเก้าหลายตัว หรือบางทีอาจเจอสัตว์เวทระดับเซียนก็ได้”
‘โดริง โควาร์ท’เริ่มให้ความรู้’ลินเล’เกี่ยวกับเขตภูเขาสัตว์เวทอีกครั้ง
“แต่แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่แน่นอน บางทีสัตว์เวทระดับเก้าอาจเบื่อๆแล้วออกมาเดินเล่นที่ดินแดนรอบนอกก็ได้”
‘โดริง โควาร์ท’กล่าว
“แล้วบางทีเจ้าอาจจะได้เจอฝูงหมาป่าที่มีมากกว่าหมื่นตัวก็ได้ ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ข้าบอกได้เลยว่าดวงเจ้าซวยมากๆ”
หลังได้ยินคำพูดของ’โดริง โควาร์ท’ ริมฝีปากของ’ลินเล’เผยอขึ้น มันรู้ได้โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เขตภูเขาสัตว์เวทมีขนาดมหึมามาก เขาจะโชคร้ายอย่างนั้นเชียวหรือ แต่ถ้าเขาโชคร้ายจริงๆ ‘โดริง โควาร์ท’ ที่เป็นเพียงดวงวิญญาณจะไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ จอมเวทระดับเซียนที่ไม่มีพลังเวทนั้นก็ไม่มีทางโจมตีได้
“ปู่โดริง ผมรู้เรื่องนี้แล้วน่า ช่วยเงียบและอย่างกวนผมที”
‘ลินเล’พูดอย่างไม่พอใจ ‘โดริง โควาร์ท’หัวเราะทันที เขาลูบเคราสีขาวและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เขตภูเขาสัตว์เวทเป็นสถานที่ของภูเขาลึกและป่าไม้โบราณ ต้นไม้ขึ้นหนามากจนสามารถกันฝนที่ตกลงมาได้เลย
โดยมีเล็ดลอดลงมาเพียงประปราย หลังจากเดินมาได้พักหนึ่ง เขาเข้าใจได้ว่าอาณาเขตภายนอกนี้ไม่อันตรายเท่าไร ‘ลินเล’ส่งพลังบางส่วนไปที่ขา และกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่สูงราวเจ็ดหรือแปดเมตรแล้วจึงสังเกตรอบๆอย่างระมัดระวัง
“บอส ไกลออกไปทางโน้น มีหมูป่าอยู่ตัวนึง”
เสียงของเบเบดังขึ้นในจิตใจของ’ลินเล’ หลังจากได้ยินคำนี้ ‘ลินเล’หันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ และมันก็จริง ประมาณหนึ่งร้อยเมตรห่างออกไป หมูป่าเขาเดียวตัวหนึ่งกำลังสังเกตรอบๆตัวมันอย่างระมัดระวัง ถ้า’ลินเล’ไม่ได้อยู่ในจุดที่สูงเช่นนี้ ‘ลินเล’อาจจะไม่เห็นเจ้าหมูป่าเขาเดียวตัวนี้ด้วยซ้ำ
“หมูป่าเขาเดียว สัตว์เวทระดับสามธาตุดิน มีการเวทโจมตีรูปแบบเดียวคือเวทหอกดิน”
ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับหมูป่าเขาเดียวผุดขึ้นในใจ’ลินเล’
“แม้มันจะเป็นแค่สัตว์เวทระดับสาม แต่อย่างน้อยมันก็พอเป็นอาหารเย็นได้ เนื้อหมูป่าสดใหม่ก็อร่อยใช่ย่อย”
‘ลินเล’ย่องเข้าหาเจ้าหมูป่าอย่างเงียบเชียบ คล่องแคล่ว และว่องไว เนื่องด้วยความรกชัฏของต้นไม้ หมูป่าไม่ได้สังเกตเห็น’ลินเล’แม้แต่น้อย เมื่อเขาเข้าไปในระยะสิบเมตรจากเจ้าหมูป่า ‘ลินเล’หมอบราบลงกับหญ้า
เพียงมองผ่านกอหญ้า’ลินเล’ก็เห็นเค้าโครงของหมูป่าเขาเดียว วูซ! ‘ลินเล’พุ่งออกจากพงหญ้าเหมือนงูที่ออกจากรัง เมื่อหมูป่าเขาเดียวหัวหัวมันมาและมองดูอย่างตกตะลึง’ลินเล’ก็ลงไปถึงพื้นราวกับลมหอบหนึ่งเสียแล้ว หมูป่าเขาเดียวร้องอย่างขุ่นเคือง และใช้เขาอันยาวและหนาแทงตรงเข้าใส่’ลินเล’
“ฮึบ!”
‘ลินเล’ยื่นมือซ้ายออกไปและจับที่เขาจากนั้นก็ดึงอย่างรุนแรง หมู่ป่าเขาเดียวที่หนักหลายร้อยกิโลกรัมถูกโยนขึ้นสูงเจ็ดแปดเมตรโดย’ลินเล’ ที่ตอนนี้ใช้ขาซ้ายของเขาราวกับมันเป็นดาบเล่มยักษ์หวดเข้าที่หัวของหมูป่าอย่างรุนแรงและรวดเร็ว
“ตึบ”
เกิดเสียงกระดูกหักพร้อมกับหมู่ป่าเขาเดียวที่ถูกเตะไปชนต้นไม้ เมื่อมันร่วงมาถึงพื้น พื้นก็สั่นสะเทือน หมูป่าเขาเดียวกระดูกหักเรียบร้อยแล้ว และสมองของมันก็เริ่มไหลออกมาทางรอยแตกของกะโหลก
เลือดไหลออกมาจากปากของมันเป็นสาย ขาทั้งสี่ข้างของมันกระตุกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยุดลง เพียงอาศัยพลังในฐานะนักรบ การฆ่าหมูป่าเขาเดียวก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับ’ลินเล’
“แม้ว่าแกนเวทย์ของสัตว์เวทระดับสามจะมีราคาเพียงสิบเหรียญทอง ฉันก็ทิ้งไว้ให้เสียเปล่าไม่ได้”
‘ลินเล’ดึงสิ่วตรงออกมาจากกระเป๋าหลังของเขา และเพียงการสับสองสามครั้ง เขาก็แหวะซากมันออกได้ แกนเวทสีน้ำตาลที่ดูธรรมดาก็กลิ้งออกมา ‘ลินเล’เช็ดมันกับหญ้า แล้วจึงเก็บเข้ากระเป๋า จากนั้น ‘ลินเล’ก็ถลกหนังหมูป่าและตัดขามันออกมา
หลังจากตัดกิ่งไม้มาสองสามอัน ‘ลินเล’พลิกข้อมือ เขาเสกไฟขนาดเล็กขึ้นมาใส่กิ่งไม้ เมื่อไฟเริ่มขยายใหญ่ ‘ลินเล’ก็เริ่มย่างขาหมูป่า ชาโดว์เมาส์ตัวน้อย เบเบ เริ่มน้ำลายไหล ตาของมันจับจ้องอยู่ที่ขาหมูป่า
“ขาหมูแสนอร่อย บอสรีบๆทำเร็วหน่อยๆ ทำไมบอสไม่ใช้เวทธาตุไฟของบอสย่างมันตรงๆเลยล่ะ แบบนั้นไม่เร็วกว่าหรือ ”
“เวทธาตุไฟงั้นหรือ ฉันมีความพลังเวทธาตุไฟเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แล้วก็นะ เวลาทำอาหารน่ะ หากใช้อุณหภูมิที่สูงเกินไปรสชาติที่ได้ก็จะไม่ดี”
‘ลินเล’พูดพลางหัวเราะพลาง เขาหยิบเกลือและวัตถุดินอื่นๆออกจากกระเป๋าสะพาย เมื่อ’ลินเล’ได้ทดสอบความถนัดทางเวทมนต์ เขามีความถนัดทางธาตุดินและลมในระดับยอดเยี่ยม แต่มีความถนัดทางธาตุไฟในระดับธรรมดาทั่วไป
หากพูดตามปกติ สำหรับคนทั่วไปแล้ว ความามารถในการเชื่อมโยงธาตุระดับธรรมดานั้นก็นับว่าค่อนข้างดีแล้ว แต่สำหรับคนอย่าง’ลินเล’ เขาไม่มีเวลาให้ใส่ใจกับเวทมนต์ธาตุไฟ
นอกจากนี้ ถ้าเขาต้องการให้เวทมนต์ธาตุไฟมีความสามารถเท่าเทียมกับธาตุลมและดิน เขาอาจจะต้องใช้เวลามากขึ้นเป็นสิบเท่า ดังนั้น ‘ลินเล’จึงขัดเกลาพลังเวทธาตุไฟเพียงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เขาสามารถใช้เวทไฟร์บอลหลายครั้งได้โดยไม่มีปัญหา หลังจากย่างขาหมูสองทั้งขาเสร็จ ‘ลินเล’และเบเบแบ่งกันกินคนละชิ้นก่อน’ลินเล’จะเริ่มย่างอีกสองชิ้นที่เหลือ
“ว้าว แซ่บอีหลี”
เบเบคุยอย่างกระตือรือร้นในระหว่างที่กิน
“รสชาติของหมูป่าตัวนี้เยี่ยมกว่าหมูที่โตในฟาร์มเยอะเลย นี่มันหอมมาก แต่ตัวแปรสำคัญคือความสามารถในย่างของบอส”
เบเบรู้สึกที่มีความสุขมากเริ่มยกยอ’ลินเล’ ‘ลินเล’หัวเราะอย่างอดไม่ได้
“บอส ข้าอยากได้อีก”
หลังจากจัดการกับขาแรกเสร็จ เบเบมอง’ลินเล’ด้วยสีหน้าที่ดูน่าเวทนา เมื่อได้เห็นแววตาอันน่าสงสารของเบเบ ‘ลินเล’ไม่ได้รู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย เขาบรรยายอย่างเข้มงวด
“ขาหมูชิ้นนี้มันใหญ่กว่าเป็ดย่างมากเลยนะ สำหรับนายขาเดียวก็พอแล้ว อีกสองขาเก็บไว้สำหรับมื้อค่ำ”
หลังพูดจบ ‘ลินเล’ก็เบือนหน้าหนีและปฏิเสธใบหน้าอันน่าสงสารของเบเบโดยสิ้นเชิง หลังจัดการขาหมูย่างทั้งสองข้างเสร็จ ‘ลินเล’ใช้ใบไม้ใบใหญ่สองใบห่อพวกมันไว้แล้วจึงใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย และเริ่มเดินทางต่อไปตามถนนพร้อมกับเบเบ หมายเหตุข่าวร้าย หรือดีก็ไม่รู้ ผมลงซัมเมอร์นะครับ ใกล้เปิดเรียนแล้วด้วย ฮ่าๆ
ที่มา: