ตอนที่แล้วตอนต่อไปภายในเทือกเขาสัตว์เวท ถัดจากน้ำพุ ‘เลนลี’ปิดบาดแผลของเขาขณะที่เขาเริ่มซึมซับธาตุดินเพื่อรักษาบาดแผลของเขาด้วยเช่นกัน พระแม่ธรนีที่มีพระคุณเปื่อมล้มมากมายมหาศาลนั้น มีจิตใจดีกรุณาและปราศจากความเห็นแก่ตัว ยืนอยู่บนผืนดิน
‘เลนลีรู้สึกบาดแผลของเขาค่อยๆฟื้นฟู เติมเต็มหัวใจของเขาด้วยความสงบสุข ในตอนนี้ ‘เลนลี’ได้เปลี่ยนกระเป๋าหลังเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าหลังของเขา ในเรื่องคุณภาพทั้งหนัง และการตัดเย็บ คุณภาพทั้งสองนั้นต่ำกว่าของนักฆ่ามากนัก
มากกว่านั้น กระเป๋าของนักฆ่ามีส่วนภายในที่ถูกออกแบบอย่างพิถีพิถัน เมื่อปิดล็อคมันอย่างแน่นแล้ว สิ่งของทั้งหมดข้างในกระเป๋าจะถูกกระเชื่อมต่อกันอย่างลึกลับ และกระเป๋ามันเองก็ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย และมีดดำของนักฆ่านั้นก็ยังแหล่มคมมากๆอีกด้วย และ’เลนลี’ก็พบว่ามันใช้ค่อนข้างง่ายเลยทีเดียว
“วบบ!”
ด้วยพริบตา ร่างกายของ’เลนลี’เคลื่อนที่ และเขาหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว ‘เลนลี’ไม่แม้แต่จะให้ความสนใจในสัตว์เวทระดับหนึ่งหรือระดับสอง สัตว์ที่เห็นโดยทั่วไปส่วนใหญ่นั้นเป็นสัตว์ระดับสามระดับสี่
แต่ถ้าเขาพบสัตว์เวทระดับห้าโดยบังเอิญ ‘เลนลี’ก็มีความมั่นใจว่าอย่างน้อยก็สามารถสู้พวกมันอย่างเอาเป็นเอาตายได้อย่างดี ขณะที่เขาเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆภายในเทือกเขา ‘เลนลี’เผชิญกับการต่อสู้ป่าเถื่อนครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาเจะเจอกับพวกหลบซ่อนและความพยายามในการสั่งหารจำนวนมาก หลังจากต่อสู้กับพวกนั้นทั้งหมด บาดแผลและแผลเป็นบนร่างกายของ’เลนลี’เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และขนาดที่พลังวิญญาณของ’เลนลี’ก็เริ่มหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ
การต่อสู้เป็นตายเหล่านี้เป็นเหตุให้ใจของ’เลนลี’แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และการกระทำของเขาก็เริ่มปราศจากความเมตตาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆด้วย นั่วพริบตา หนึ่งเดือนผ่านไปทั้งแต่’เลนลี’ได้เข้าเทือกเขาสัตว์เวท
……….
หนึ่งเดือนหลัง บนต้นไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ถัดจากน้ำพุภูเขา มีแผลเป็นยาวๆบนหน้าด้านซ้ายของเขา ก้นของ’เลนลี’กำลังยกสูงขึ้น และเขาหลบอยู่บนต้นไม้เหมือนกับเสือดำที่นอนสุ่มตัวอยู่ ตอนนี้ ‘เลนลี’กำลังหลบอยู่กลางใบไม้จำนวนมาก จ้องตรงลงไปยังพื้น แค่มี่กี่สิบยี่สิบฟุตไปจากต้นไม้ที่’เลนลี’หลบอยู่ เป็นช่องเล็กๆ
และสัตว์ที่กำลังดื่มน้ำจากช่องเล็กๆนั่นคือ หมูสงครามกระหายเลือดอันทรงพลัง ด้วยเขาสีเลือดยื่นออกมาจากจมูกหมูสงคราม และกล้ามเนื้อโป่งปูนทั่วทั้งตัวของมัน เหมือนกับตะปุมตะป่ำที่อยู่บนลากของต้นไม้ หมูสงครามกระหายเลือด สัตว์เวทระดับห้า ธาตุไฟ!
“หมูป่ากระหายเลือดตัวนี้มีความทนทาน ผิวหนา และทักษะการป้องกันที่แข็งแกร่งมากนัก เป็นไปได้มากว่า เทคนิคหอกดินจะไม่อาจเจาะหนังมันได้”
‘เลนลี’เข้าใจได้ทันที และเริ่มวางแผนการ ทันใดนั้นปากของเขาเริ่มหลับเล็กน้อย ขณะที่เริ่มพึมพำคำไร้เสียงเพื่อร่ายเวท เวทธาตุลมเริ่มหมุนวนรอบๆเขาอย่างช้าๆ ก่อเป็นหอกสีน้ำเงิน โปรงใสข้างหน้าเขา หัวหอกโปร่งใส่มีลมพัดหมุนแรงอยู่ข้างบน เวทลมระดับห้า เสียงคำรามแห่งสายลม!
“วูบบ!”
เสียงเจาะอากาศดังขึ้นขณะที่ หอกคำรามแห่งสายลมพุ่งลงไปด้วยความเร็วที่น่ากลัว ในเวลาเดียวกัน ‘เลนลี’กระโดดลงจากยอดต้นไม้ กระโดดลงด้วยความเร็วมากพอๆกับหอกลม
ขณะที่ได้ยินเสียงอึกทึก หมูป่าสงครามกระหายเลือดหยุดดื่มน้ำ และจ้องขึ้นไป แต่หอกลมนั้นเร็วมากกว่านัก ในพริบตา มันเคลื่อนที่ และเหลือเพียงไม่กี่เมตรห่างจากหมูสงคราม ความเร็วของหอกนั้นรวดเร็วจนน่ากลัวจริงๆ และหัวของมันปกคลุมด้วยลมพัดหมุนแรง
“ก๊าซซซซซ”
หมูสงครามกระหายเลือดส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ และใช้เขาเหนือจมูกของมันโจมตีอย่างดุดันไปที่หอกเสียงคำรามแห่งสายลม
“แคล็ซซ”
หอกที่สร้างจากเวทเสียงคำรามแห่งสายลมปะทะโดยตรงกับเขาของหมูสงครามกระหายเลือด หอกเสียงคำรามแห่งสายลมกระจายออกโดยทันที แต่ขณะเดียวกัน หลังจากรับการโจมตีจากเวทระดับห้า หมูสงครามคุกเขาลงจากช่วยไม่ได้จากแรงปะทะ
แผลเป็นสีแดงปรากฏบนหน้าผากด้วยเช่นกัน
“วูบบ”
ก่อนที่หมูสงครามจะมีโอกาสตอบสนอง ข้างหลังทางขวาของหอกลมคือ’เลนลี’ ซึ่งอนนี้กำลังฟันลงกลางหัวของหมูป่าสงครามด้วยแรงสุดแรงเท่าที่เขามีโดยใช้มีดสีดำที่ได้มาใหม่ มีดแทงตรงไปยังกระโหลกของหมูสงคราม และเมื่อมันฟันลงไป ‘เลนลี’รีบถอยตัวหลบ
“โฮกกก!”
จากการถูกแทงในจุดสำคัญ หมูสงครามกระหายเลือดคำรามอย่างคลุมคล้ำ ไฟเริ่มเพิ่งขึ้นมาจากร่างของมัน และเริ่มพุ่งเข้ามาข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิตอีกด้วย แต่หลังจากพุงไม่กี่สิบเมตร มันล้มลง ขาทั้งสี่สั่นไหวไม่กี่ครั้งก่อนจะหยุดลง และไฟทั้งหมดบนร่างมันก็เริ่มมอดลงด้วยเช่นกัน
“ท่ามกลางสัตว์เวทระดับห้า เป็นเหมือนดังเช่น ปีศาจค้างคาววัวเหล็ก หมูสงครามกระหายเลือด นั่นจัดว่าเป็นสัตว์มีสติปัญญาต่ำ”
‘เลนลี’เดินไปที่ศพของหมูสงคราม ดังมีดของเขาออกมา จากนั้น เอาแก่นเวทข้างในศพหมูสงครามออก คิดย้อนกลับไปถึงชีวิตที่ผ่านมาในเทือกเขาสัตว์เวท
‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับตัวเองว่าถึงแม้ เขาจะยังคงเป็นเมกัสระดับห้า และนักสู้ระดับสี่ ทักษะการต่อสู้นั่นก็ได้เพิ่มขึ้นอย่างมากมายมหาศาล ถ้าเทียบกับเมื่อเขาเพิ่งเริ่มเข้าเทือกเขา
หลังจากการต่อสู้ฟาดฟันประสบการณ์เป็นตายนับไม่ถ้วน ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยแผลเป็นซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการเรียนรู้บทเรียนอันเจ็บปวดผ่านช่วงเวลาเป็นเดือนๆนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…
ที่อกของเขา มีแผลที่น่ากลัวสุดๆอยู่ เวลานั้น เขาอยู่ตรงประตูนรก แต่ท้ายที่สุด มันคือ ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยที่ช่วยชีวิตเขาอีกแล้ว แผลอันนี้เขาไม่ได้ได้มาจากสัตว์เวท มันมาจากเด็กสาวน่ารักๆคนหนึ่ง
“ย้อนกลับไปตอนนั้น ผมเชื่อใจในตัวเธอมากๆ ผมเชื่อจริงๆเลยว่าเพื่อนของเธอนั้นทั้งหมดถูกฆ่าตาย และมีเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่คือเธอ ที่บาดเจ็บ และโดดเดี่ยว”
คิดกลับไปยังเหตุการณ์ในช่วงสองอาทิตย์ ‘เลนลี’รู้สึกถึงความขวัญผวาจ้วงแทงเขาอีกครั้ง เด็กสาวคนนั้นที่ดูเหมือน มีเมตตา และ ขาวสะอาดบริสุทธิ์ อย่างมาก
เมื่อ’เลนลี’พบเธอ ,ชายอีกสามคน และ เด็กสาวอีกหนึ่งคน ที่ทั้งหมดเสียชีวิตไปเรียบร้อยแล้ว เพียงเธอคนเดียวที่รอดอยู่ และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะเข้ามาปรอบเธอ ช่วยเหลือเธอ ดูแลเธอ
เด็กสาวคนนั้นดูเหมือนเจ็ดปวดกับความหวาดกลัวภายในจิตใจอันทาโถ่มมาอย่างมากมาย ทุกๆคืน เธอยืนกร้านให้’เลนลี’กอดเธอ และเพียงแค่ในอ้อมแขนของ’เลนลี’ เธอจะรู้สึกอุ่นใจพอจนหลับไปได้
ทุกๆคืนเห็นสีหน้าอันสงบสุขบนหน้าเธอขณะที่เธอหลับ ทำให้’เลนลี’รู้สึกมีความสุขอยู่ข้างในหัวใจของเขา สามคืนผ่านไปเช่นดังนี้ ในคืนที่สี่ เธอหลับอย่างสงบอีกครั้งในอ้อมอกของ’เลนลี’
แต่ทันใดนั้น เด็กสาวน่ารักคนนี้ ดึงมีดสั้นออกและแทงไปตรงๆที่หน้าอก’เลนลี’ ด้วยสภาพที่’เลนลี’ปราศจากการป้องกันใดๆสิ้นเชิง และจากนั้น หนูปิ๊ที่โกรธจัด ได้ขยายร่างเป็นสองเท่าอย่างน่าประหลาดโดยรวดเร็ว
กรามขนาดใหญ่ของมันกัดหัวของเด็กสาวออกไปด้วย คำคำเดียว ทันทีที่ฆ่าเด็กสาวคนนั้นเสร็จ หนูปิ๊กลับไปขนาดปกติของมัน แต่’เลนลี’ไม่ได้ห้ามกระแสเลือดจากบาดแผลลึกที่หน้าอกของเขา ท้ายที่สุดแล้ว ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ รวมรวบกำลังใช้เวทมืดเทคนิคแบบพิเศษ ในการปิดบาดแผล
“ย้อนกลับไปตอนนั้น ผมควรจะเชื่อคำแนะนำของปู่ด็อกริง ผมอ่อนประสบการณ์เองล่ะ”
‘เลนลี’คิดถึงตัวเอง และถอนหายใจ เดิมทีแล้ว ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ได้เตือนเขาหลายครั้งเกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้น ท้ายที่สุด เห็น’เลนลี’หัวแข็งยืนยันช่วยเหลือ เด็กสาวตัวเล็กที่ช่วยตัวเองไม่ได้ มันเลยไม่มีทางเลยที่’ด็อกริงโคเวิร์ท’จะทำอะไรได้
แต่เขาก็ยังคงพยายามยืนกรานถึงแม้’เลนลี’จะช่วยเธอ แต่ต้องห้ามไม่ให้เธอเข้ามาใกล้เขา แต่ในเวลานั้น เด็กสาวสั่นกลัวอย่างมาก และไม่สามารถล้มตัวลงนอนได้โดยปราศจากอ้อมกอดของ’เลนลี’ ท้ายที่สุด เพื่อที่จะปลอบเธอ
‘เลนลี’กอดเธอในอ้อมกอด และทั้งคู่ก็หลับไหล
“ผมไม่คาดหวังเลยจริงๆว่าทักษะการแสดงของเธอจะดีมากขนาดนี้ ผมดูแลเธออย่างดีมากๆ แต่เธอกลับทำสิ่งไร้ปราณีกับผม”
‘เลนลี’ถอนหายใจในหัวอีกครั้ง เมื่อเด็กสาวคนนั้นได้แทงไปที่หน้าอด เขาได้เห็นแววตาโหดร้ายในดวงตาของเธอ และหัวใจของเขาได้เริ่มเย็นชามากขึ้น อะไรเป็นสาเหตุทำให้เด็กสาวคนนี้ ไร้ซึ่งหัวใจและความปราณี? การที่ช่วยเหลือเธอตลอดสาววัน เธอไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย?
“โชคดีมาก ต้องขอบคุณปู่ด็อกริงที่เตือนผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกครั้ง ผมเลยไม่ได้เปิดเผยความสามารถปิ๊น้อยให้เธอรู้”
‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าชีวิตเขาปกป้องไว้ ต้องขอบคุณปู่’ด็อกริง’ และ หนูปิ๊
“เลนลี หนูคิดถึงเรื่องอะไรอยู่? หนูกำลังคิดถึงเด็กสาวคนนั้นอีกแล้วสินะ?”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ปรากฏขึ้นข้างๆ’เลนลี’ มองหน้า’เลนลี’ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’สามารถทายได้ว่าเขาคิดอะไร การแทงครั้งนั้นจากเด็กสาวได้เป็นบาดแผลลึกให้กับ’เลนลี’ ไม่ใช่แค่ บาดแผลในเนื้อ แต่ในหัวใจของเขาเช่นกัน
ตั้งแต่จากวันนั้นไป ‘เลนลี’ไม่เชื่อใครง่ายๆอีกเลย ตั้งแต่แรกแล้วละ ที่’ด็อกริงโคเวิร์ท’รับรู้ได้ถึงข้อสงสัยบางอย่างของเด็กสาวคนนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่ใครสักคนที่มีความกล้าในการเข้าเทือกเขาสัตว์เวท
จะตกอยู่ในภาวะมึนงงสับสนไร้สติโดยสิ้นเชิงจากการเห็นภาพการตาย? โชคร้าย ‘เลนลี’นั้นยังคงเชื่อหมดใจจากการแสดงของเด็กสาวคนนั้น และรู้สึกสงสารเด็กสาวคนนั้นมากๆจากใจจริง
“เลนลี ทักษะการแสดงของเด็กสาวคนนั้นไม่มีอะไรเลย ย้อนกลับไปตอนช่วงปู่ยังมีชีวิต ในอาณาจักรพรูเอ็น ปู่เห็นการแสดงจากศัตรูประเทศต่างๆมากมาย การแสดงซึ่งเกี่ยวกับการตบตามาเป็นสิบยี่สิบปี และคำโกหกซึ่งจับผิดไม่ได้โดยสิ้นเชิง ทักษะการแสดงของพวกเขาเกิดกว่าที่หนูจะเข้าใจ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ยิ้มจางๆ ขณะที่เขาพูด
“จำไว้ อย่าลดการป้องกันตัวอย่างง่ายๆ เมื่อเจอะเจอกับคนแปลกหน้า”
‘เลนลี’พยักหน้าเล็กน้อย
“จี๊ด จี๊ด!”
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ เริ่มเรียกมาจากข้างๆ ‘เลนลี’ ‘เลนลี’มองไปหา ตอนนี้ ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย กำลังกระโดดขึ้นลงบนศพหมูสงคราม
“ลูกพี่ เมื่อไรเราจะไปใจกลางของเทือกเขาสัตว์เวทหรอฮะ?”
หนูปิ๊พูดผ่านทางจิตใจกับ’เลนลี’ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ
“สถานที่ที่นี้ตอนนี้ สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งที่สุดที่เราสามารถเจอได้คือสัตว์เวทระดับหก พวกมันไม่ท้าทายอะไรมากเลยจริงๆ ข้าน่ะนะ อยากจะต่อสู้กับสัตว์เวทระดับเจ็ด ลูกพี่! ข้านะอยากจะต่อสู้กับสัตว์เวทระดับเจ็ดน่ะ!”
‘เลนลี’จ้องไปที่ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย
“พอๆ อย่าทำซ่ามากนัก เจ้าคุยโวโอ้อวดว่าสัตว์เวทระดับหกง่ายมากเกินไปหรอ? เจ้าจำไม่ได้หรือไงว่า เหยี่ยวลมฟ้าในวันนั้น? มีอะไรบ้างที่เจ้าทำกับมันได้?”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของข้าเลยนี้น่า!”
หนูปิ๊ลูบหัวของมันด้วยอุ้งมือเล็กๆขณะที่มันพูดอย่างไม่พอใจ
“ลูกพี่มองตัวลูกพี่เองสิ เหยี่ยวลมฟ้าอยู่กลางอากาศ และไม่ยอมลงมาข้างล่าง มันแค่ร่ายมีดลมใส่ลงมาเรื่อยๆที่พวกเรา ราวกับว่ามีดพวกนั้นไม่ได้เปลืองเวทอะไรเลยสำหรับมัน แต่ข้าก็ไม่ได้ให้มันโจมตีข้าไปเรื่อยๆ ซะหน่อย ใช่ไหมล่ะ?”
‘เลนลี’หัวเราะ ผ่านช่วงเดือนเหล่านั้น ‘เลนลี’คุ้นเคยกับทักษะของชาโดว์เมาส์อย่างมาก ในเรื่องของความเร็ว หนูปิ๊เข้าถึงความเร็วระดับที่น่ากลัวจริงๆ แต่เพราะมันมีรูปร่างที่เล็ก และมีแค่เล็บกับฟันที่ใช้เป็นอาวุธโจมตี
ถึงแม้ว่าหนูปิ๊จะสามารถต่อสู้กับสัตว์เวทระดับหก แต่มันเป็นไปได้อย่างมากว่าจะต่อสู้กับสัตว์เวทระดับเจ็ดได้อย่างยากลำบาก ในชั่วขณะนี้เอง ‘เลนลี’หน้าบึ้งขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาหันหน้าไปอย่างระมัดระวัง และเห็น รูปร่างมนุษย์เบลอๆ ปรากฏอยู่ภายในป่า
ที่มา: