ตอนที่แล้วตอนต่อไปดวงตาที่ชวนหลงใหลกวาดผ่านเธอ และการจ้องมองของเขาไปหยุดที่ไหล่ที่ถูกเปิดเผยของเธอ มองไหล่ของเธอแล้ว’ซวนหยวนเช่อ’ก็หันหน้าไปอย่างจริงจังทีละนิด ‘หลิวเย่’ขมวดคิ้วในสิ่งที่เห็น
ผ่านไปไม่นาน ‘ซวนหยวนเช่อ’หยุดยืนตรงหน้า’หลิวเย่’ เขาจ้องมองมาที่ไหล่ของ’หลิวเย่’ เขาเอื้อมมือไปกอดเธอ มีรอยแผลมากมายทั่วไหล่ของเธอ นิ้วของเข้าค่อยๆลูบไหล่ของเธออย่างช้าๆ ‘หลิวเย่’สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนโดยไม่ต้องการคำบรรยายใดๆ จากนั้น’ซวนหยวนเช่อ’ก็ค่อยๆก้มตัวลงเพื่อยกขากางเกงของ’หลิวเย่’ขึ้น ขาขาวราวหิมะต่างเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น มองไปที่’ซวนหยวนเช่อ’ที่กำลังก้มลงอยู่ตรงหน้าเธอ เธอค่อยๆโยกมือของเธอไปแตะที่หน้าผากของเขา
“มันยังคงเจ็บปวดหรือไม่?”
มือหนาใหญ่ทั้งสองที่แสนอบอุ่นได้ลูบไปที่รอยแผลเป็นที่ถูกทำร้าย ประกายแห่งเจตนาของการฆ่าปรากฏบนดวงตาของ’ซวนหยวนเช่อ’ แต่มือของเขายังคงปลอบประโลมรอยแผลของเธออยู่
มันยังคงเจ็บปวดหรือไม่? ‘หลิวเย่’แข็งทื่อและมือก็หยุดการเคลื่อนไหว ไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับเธอมาก่อน เธอเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งและทุกคนต่างยกย่องว่าเธอแข็งแกร่ง, แข็งแกร่งอย่างเหนือกว่า ไม่มีใครเคยถามเธอว่าบาดแผลของเธอนั้นเจ็บปวดหรือไม่
ในชีวิตห่อนหน้าของ’มู่หรงหลิวเย่’ ไม่เคยมีใครคอยดูแลให้เธออยู่ดี เธอเลิกคิ้วขึ้น เธอคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่แปลก แต่มันก็ทำให้รู้สึกดี ‘หลิวเย่’ก้มหัวลงและมองไปที่’ซวนหยวนเช่อ’ ผู้ที่ก้มตัวอยู่ตรงหน้าเธอ
รอยแผลที่เธอได้ซ่อนเอาไว้ แม้มันจะจางหายไปมากแล้ว แต่ล่องรอยก็ยังสามารถมองเห็นได้
ดวงตาที่มีเสน่ห์ของ’ซวนหยวนเช่อ’มองอย่างเศร้าหมอง มือที่แสนอบอุ่นของเขาสำรวจไปทั่วตัวของ’หลิวเย่’ แม้ว่าสายตาของเขาจะมีความต้องการเล็กๆ เขากล่าวเบาๆว่า
“ในอนาคต ข้าจะเป็นดังภูผาของเจ้า ผู้ใดกล้าที่จะรังแกเจ้า ข้าจะตอบแทนมันด้วย ตาต่อตา ฟันต่อฟัน”
ด้วยคำพูดที่แสนอ่อนโยนนี้ได้แบกรับน้ำหนักของความมั่นคงที่รุนแรงและมุ่งมั่นอย่างแท้จริง ข้าจะเป็นดังภูผาของเจ้า ด้วยคำพูดง่ายๆนี้กลับก่อให้เกิดพายุที่กวนใจ’หลิวเย่’
‘หลิวเย่’มองลงไปในดวงตาของ’ซวนหยวนเช่อ’ ดวงตาทั้งสองปรากฏความความน่ากลัวและเข้มงวด แต่มันกลับไม่สามารถซ่อนประกายแห่งความรัก ในขณะที่เขากล่าวคำพูดเหล่านั้น ชายผู้นี้มีเจตนาเช่นคำพูดที่เขาได้กล่าว
ภูผา, อีกครั้งที่ไม่มีใครพูดคำนี้กับเธอ ด้วยความสัจจริงไม่มีใครกล้าพูดคำนี้กับเธอ หากกล่าวถึงท้องฟ้า เธอก็เป็นเมฆและฝน ภูผา, ฮึ, เธอไม่เชื่อว่าจะมีคนที่มีค่าพอที่เธอจะพึ่งพาได้
อย่างไรก็ถึงแม้คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยากที่จะได้รับการคุ้มครองในตอนพักผ่อน แม้แต่คนที่ภาคภูมิใจที่สุดก็ยังคงต้องการอ้อมกอดอบอุ่นที่สามารถพึ่งพาได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการพึ่งพาใคร เธอเพียงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ และไม่เคนมีใครให้คำมั่นกับเธอได้
หัวเราะช้าๆ ‘หลิวเย่’ประคองใบหน้าของ’ซวนหยวนเช่อ’ขึ้นและกล่าว
“ข้าจะไม่มีวันอภัยให้กับผู้ที่รังแกข้า แม้ว่ามันจะเป็นเจ้า”
แม้เธอจะกล่าวคำพูดนั้น เธอก็นำมือของเธอออกจากหน้าผากของ’ซวนหยวนเช่อ’ นั้นเพียงพอแล้วสำหรับวันนี้ ด้วยคำพูดของเขา เธอจะปล่อยเขาไปก่อน
ที่มา :