รอยยิ้มที่งดงามช่วยบรรเทาความโกรธของเขาลง
 
 
 
รอยยิ้มของนาง นำความสงบกลับมาให้ซวนหยวนที่กำลังกระวนกระวายและทำอะไรไม่ถูก เขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึก แต่เขากลับคิดว่าตราบเท่าที่เขาได้อยู่กับเธอคนนี้ นางจะทำให้เขามความรู้สึกเป็นเจ้าของ
 
 
 
ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจที่นางสามารถฆ่าเขาได้ง่ายๆ เขาไม่สามารถที่จะรู้ได้เลยว่า นางส่งเขาบินออกมาได้อย่างไร
 
 
 
“เจ้าว่าใครกำลังฆ่าสามีนะ? ” นางยิ้มและเดินตรงเข้าไปหาซวนหยวนด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า นางยังคงความสง่างามถึงแม้จะมีท่าทีคุกคามขณะเดินเข้ามาหาเขา กู่ ฉิง พุ่งเข้ามาปกป้องเจ้านาย และเห่าคำรามเป็นการเตือน แต่หญิงสาวหาสนใจมันไม่ ซวนหยวนมองเข้าไปในตาของนาง อย่างน้อยเธอก็สูงกว่าเขา เขาจำวิธีที่เธอจับเขาโดยออกมา เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะป้องกันตัว
 
 
 
“ ที่ๆท่านนอนอยู่คือบ้านของข้า แต่ท่านกลับทำร้ายข้า? ”
 
 
 
นางหยุดเดินและเริ่มมองไปรอบๆบ้าน นางให้กลิ่นอายที่ทรงเสน่ห์กับทุกๆการเคลื่อนไหวของนาง  ด้วยความรวดเร็วนางได้มาอยู่ข้างๆซวนหยวนในทันที เสื้อผ้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยคราบเลือด ทำให้ดูสกปกและมอมแมม นางสังเกตเห็นว่าบาดแผลเริ่มที่จะสมานเข้าด้วยกันหลังจากไม่กี่ลมหายใจ นางยิ้มและกล่าว “ เจ้ามีร่างกายที่ดี แต่ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่สามารถเทียบได้แม้นักสู้ที่อ่อนแอที่สุด เจ้าต้องพิสูจน์ให้เห็นว่าที่นี่คือบ้านของเจ้า หรือเจ้ามีมีวิธีการใดที่สามารถสร้างบ้านหลังใหญ่ภายใต้ต้นไม้นี้ได้ ”
 
 
 
“ ถ้าท่านยกใต้เตียงขึ้น จะพบช่องลับ ข้างในนั้นมี 936 เหรียญนักสู้” ซวนหยวนชี้ไปตรงใต้เตียงอย่างมั่นใจ
 
 
 
หญิงสาวตกใจเล็กน้อย นางพบเหรียญที่อยู่ในช่องลับ และเริ่มนับมัน พบว่ามี 936 เหรียญนักรบจริงๆ
 
 
 
การแสดงออกของนางนั้นสั่นไหวเล็กน้อย เห็นอย่างนั้นซวนหยวนก็กล่าวขึ้นว่า “ กู่ ฉิง ขุดกระดูกที่แกฝังเอาไว้ในบ้านออกมา ให้นางเห็นด้วยตา ว่าใครคือเจ้าของบ้านหลังนี้กันแน่ ”
 
 
 
กู่ ฉิง เห่าหอนเล็กน้อยก่อนที่จะคว้ากระดูต้นขาชิ้นใหญ่ซึ่งเป็นของอสูรวัวที่ถูกซ่อนเอาไว้มุมหนึ่งของบ้าน
 
 
 
“ท่านกล้าพูดหรือไม่ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของข้า? หากท่านยังไม่เชื่อข้าจะแสดงให้ท่านดู ” เขาย้ายตัวเองไปอีกมุมและเปิดช่องลับอีกช่อง ในนั้นมีเนื้อแห้งและน้ำสะอาด
 
 
 
“ ทีนี้ ท่านเชื่อข้าได้หรือยัง? ”
 
 
 
“ หึ…. งั้นข้าก็ขอโทษด้วย ข้าเพียงแค่หมดแรง และข้าได้มาพบบ้านหลังนี้เข้าโดยบังเอิญ ข้าแค่ต้องการพักเล็กน้อย ตอนนี้เจ้าของบ้านตัวจริงกลับมาแล้ว คงถึงเวลาที่ข้าออกต้องไป” นางกล่าวยิ้มตอบ ขณะที่นางจะเดินไปประตูทางออกพร้อมกลิ่นหอมที่อยู่เบื้องหลัง
 
 
 
“ เดี๋ยวก่อน!!! ท่านเข้ามาในบ้านของข้าและทุบตีข้าอย่างไม่มีเหตุผล ตอนนี้เพียงท่านต้องการจะไป ท่านก็จะไปอย่างนั้นหรือ… มันไม่ถูกต้องงง! ” เข้ารู้ดีว่า เขาไม่ควรปล่อยนางออกไปง่ายๆ เขาสามารถรู้ข้อมูลที่สำคัญของโลกใบนี้จากนางได้ และเข้าต้องการที่จะรู้เกี่ยวกับการบ่มเพาะพลังและฝึกทักษะการต่อสู้
 
 
 
หญิงสาวตะลึงและปากสีแดงดั่งเชอร์รี่ของนางสั่นเล็กน้อย “ เจ้าคิดที่จะหยุดข้างั้นรึ? เจ้าที่แม้แต่เส้นผมของข้าก็ยังไม่อาจสัมผัสได้ ถ้าข้าต้องการจะไป เจ้าจะจะอยุดข้าได้อย่างนั้นรึ ”
 
 
 
ซวนหยวนไม่ได้ตอบสนองในทันที เขามีความรู้สึกที่แปลกประหลาด เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลลงว่า “ท่านกำลังไร้เหตุผลมากเกินไป เอางี้เป็นไง ถ้าท่านสอนวรยุทธให้ข้าในหนึ่งเดือน เราจะไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างกัน”
 
 
 
นางมองไปยังซวนหยวนเด็กหนุ่มผู้มีอายุประมาณ 14 ปี และ จากสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ นางสามารถบอกได้ว่าเขาพึ่งเจอการต่อสู้ที่หนักหหน่วงเมื่อเร็วๆนี้ แม้ว่าซวนหยวนจะมีร่างการที่ดี แต่กับคนที่ฝึกวรยุทธเพียงเล็กน้อยก็สามารถสังหารเขาได้อย่างง่ายดาย นางได้มองไปยังใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ประดับไปด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า ทำให้นางชื่นชมและตกลงที่จะสอนเขา
 
 
 
“ก็ได้ ข้าจะสอนวรยุทธเจ้าในหนึ่งเดือนนี้และข้าจะจากไป เจ้าต้องใช้โอกาสนี้ในการเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด”
 
 
 
ซวนหยวนตื่นเต้น และเริ่มกระโดนขึ้นลงด้วยความดีใจในขณะที่เขาพยักหน้าด้วยความจริงจัง
 
 
 
“ แน่นอน แน่นอน! ข้าจะไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นสูญเปล่า แต่ก่อนอื่นข้าขอทราบนามของท่านได้หรือไม่? ข้ามีนามว่า ซวนหยวน”
 
 
 
“ ซวนหยวน? ซวนหยวน… อืมม เป็นชื่อที่ดี ข้ามีนามว่า หยิน เฉินลู่” นางก้าวไปบนพื้นเบาๆ ไปยังด้านหน้าของซวนหยวนและกล่าวว่า “ เจ้าต้องการเรียนทักษะวรยุทธจริงๆอย่างนั้นสินะ? เจ้ามีชีวิตที่สงบสุข นั่นเป็นหนึ่งในสิ่งที่นักสู้ไม่มี ทำไมเจ้าต้องโยนตัวเองลงยังไปโลกที่วุ่นวายอย่างโลกแห่งการต่อสู้ด้วยล่ะ?”
 
 
 
“ ข้าไม่ได้มีความแค้นใดๆต่อโลก แต่ดูเหมือนว่าโลกจ้องที่จะทำร้ายข้า นั่นทำให้ข้ารู้ว่า การมีพลังเท่านั้นถึงจะทำให้ข้าอยู่บนจุดสูงสุด มองดูบาดแผลของข้า เยว่จือนายน้อยแห่งเมืองจันทร์สลายเป็นผู้มอบมันให้แก่ข้า มันต้องการที่จะฆ่าข้า มันจับข้าโยนลงไปในหลุมฝังศพเพื่อให้เหล่าสัตว์ร้ายตัดสินชะตาของข้า ข้า… ข้าโชคดีที่รอดกลับมาได้ แต่ กู่ เย่ หมาป่าที่เติบโตมาพร้อมข้าไม่ได้โชคดีอย่างนั้น เยว่จือมันคือต้นเหตุที่ทำให้ข้าไม่สามารถรักษา กู่ เย่ ได้ทันเวลา ตอนนี้ กู่ ฉิง คือครอบครัวเพียงคนเดียวที่ข้ามีอยู่ ข้าจะมองดูตัวเองได้อย่างไร ถ้าข้าไม่แก้แค้นให้ กู่ เย่! ”
 
 
 
หยิน เฉินลู่ต้องการที่จะพูดบางอย่าง แต่ก็ถอนหายใจออกมา
 
 
 
“ ไม่เป็นไร ข้าจะไม่บังคับเจ้า ถ้าเจ้าพูดอย่างนั้น ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ ”
 
 
 
ซวนหยวนไม่รู้จะตอบสนองเช่นไร เขาค่อยๆหันหลัง และใช้มือของเขาปกปิดส่วนต่างๆของร่างกายและใช้ตาของเขามองไปยังร่างที่งดงามของ หยิน เฉินลู่ เขาเกือบที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความสุข เกี่ยวกับเรื่องที่เขาจะได้อาศัยอยู่ด้วยกันกับสาวงามเป็นเวลาหนึ่งเดือน ขอทานชราเคยบอกไว้ว่า จะต้องทำบุญร้อยชาติถึงจะมาสามารถแต่งงานกับสาวสวยเช่นนี้ได้
 
 
 
“ทะ… ท่านต้องการจะทำอะไรกับข้า? ข้าเป็นบุรุษ ข้ายังไม่เคยทำสิ้งนั้นมาก่อน ท่าน…”
 
 
 
นางทั้งโกรธและรู้สึกขบขันในเวลาเดียวกัน กับการตอบสนองของเขา นางเดินมาอยู่ด้านหน้าของเขา นางสะบัดนิ้วลงบนหน้าผากของเขา นางเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ นั่นทำให้ซวนหยวนเห็นการเคลื่อนไหวของนางได้ชัดเจน ทำให้เกินความเจ็บปวดที่รุนแรง แต่มันเกิดขึ้นเพียงไม่กี่อึดใจ
 
 
 
ซวนหยวนกลัวจนตัวสั่นและคิดว่า “นางมีความแข็งแกร่งถึงเพียงใดกัน? เธอใช้เพียงแค่นิ้วเดียวข้ากลับเจ็บปวดถึงเพียงนี้ นางเป็นมนุษย์จริงๆ อย่างนั้นรึ? นี่มันเรื่องบ้าอันใด”
 
 
 
“ไม่ต้องแปลกใจไป ผู้ที่ฝึกวรยุทธมีความแข็งแกร่งเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาเช่นเจ้าจะมาเทียบ ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกและใส่เสื้อผ้าที่สะอาดกว่านี้ เจ้าช่างสกปกนัก ข้ามียาที่จะช่วยให้บาดแผลของเจ้าหายเร็วขึ้น พรุ่งนี้ข้าจะชี้แนะเกี่ยวกับเส้นทางแห่งวรยุทธและแนะนำเกี่ยวกับโลกของพวกเรา” หยิน เฉินลู่ หยิบขวดหยกออกมาและโยนให้ซวนหยวน
 
 
 
“ขอบพระคุณมาก ท่านอาจารย์คนสวย” ซวนหยวนหยิบขวดยาและไปเอาชุดใหม่ที่ปลายเตียง ขณะที่วิ่งออกไปข้างนอก
 
 
 
“ กู่ ฉิน ไปอาบน้ำกัน! ”
 
 
 
หยินเฉินลู่ มองไปยังเงาที่หายไปของเขา นางยิ้มและพึมพำกับตัวเอง “ข้าจะได้เห็นเจ้าเติบโตเพียงใด กันในหนึ่งเดือนนี้…”