ซวนหยวนรู้สึกโกรธตัวเองอย่างมากหลังถูกแส้ฟาด
 
 
 
หลังจากได้ยินคำพูดของเชี่ยน ไคว้เขารู้สึกว่าเขาทำผิดพลาดอย่างมหันต์ เขานำปัญหามาหาตัวเขาเองเพราะเขาโยนผู้ชาย 2 คนลงไปในลำธารแทนที่จะฆ่าพวกมัน ดังนั้นมันจึงกลับมาแก้แค้น
 
 
 
เขาควรจะฆ่าพวกมันจะได้ไม่มีใครรู้ตำแหน่งของเขาและไม่นำปัญหามาให้เขา
 
 
 
ซวนหยวนเหลือบมองไปที่พวกมันเชี่ยน ไคว้ที่เฆี่ยนเขามีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 9 ตัว อีก 3 คนมีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 7 ตัว และ อีก 4 คนมีความแข็งแกร่งเท่าวัว 6 ตัว มันไม่ยากเกินไปที่เขาจะสู้กับพวกมันแต่กู่ฉิงจะตกอยู่ในอันตราย
 
 
 
เขารู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดและอันตรายเมื่อมองไปที่แส้ที่อยู่ในมือเชี่ยน ไคว้ มันมีกลิ่นเหม็นออกมาจากมัน เขาเริ่มรู้สึกถึงความร้ายกาจของแส้ แม้ว่าซวนหยวนยังไม่ค่อยประสบการณ์แต่เขาสามารถบอกได้ว่าแส้นั้นเคลือบไปด้วยพิษ
 
 
 
ซวนหยวนหันหน้าหลบเลี่ยงการฟาดจากแส้ เขาหันหลังกลับไปและมองพวกมันอย่างเย็นชา
 
 
 
“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”
 
 
 
ซวนหยวนกลับมาพร้อมความแข็งแกร่งทำให้ศัตรูไม่สามารถที่จะรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขาได้ พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยให้กับความโง่เขลาของซวนหยวน
 
 
 
“ไอหนูเจ้าแค่มีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 8 ตัว ทำไมเจ้าถึงกล้าขู่พวกข้า” เสียงลูกน้องที่อยู่หลังเชี่ยน ไคว้หัวเราะเสียงดัง พวกมันไม่อาจกล้าหัวเราะเยาะเย้ยถ้าพวกมันเผชิญหน้าซวนหยวนแบบ 1 ต่อ 1 แต่สถานการณ์มันเปลี่ยนไปพวกมันมีนักสู้ที่มีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 8 ตัว 2 คน
 
 
 
“เจ้าจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่รนหาที่ตาย” เชี่ยน ไคว้กระโดดไปข้างหน้าและฟาดแส้ไปที่ซวนหยวนพร้อมกับคำรามเสียงดัง มันพุ่งตรงไปที่ซวนหยวน คนที่เหลืออีก 7 คนก็รีบพุ่งเข้าไปโจมตี
 
 
 
หยิน เฉินลู่อยู่ไม่ไกลมากนัก นางสังเกตสถานการณ์อย่างเงียบๆ
 
 
 
แส้ฟาดผ่านซวนหยวน แต่เขาแทบจะไม่หลบมัน ใบหน้าของเขามืดครึ้มและหันหน้าไปหากู่ฉิง “กู่ฉิงไปซะ ถ้าเจ้าเห็นโอกาสที่จะฆ่าก็ฆ่ามันซะ ระวังตัวด้วย!”
 
 
 
กู่ฉิงวิ่งหนีไปทันที พวกมันไม่มีความเร็วพอที่จะไล่ตามกู่ฉิง แต่พวกมันทั้งหมดล้อเลียนซวนหยวน เมื่อพวกมันเห็นหมาป่าหนีไปจากเขา
 
 
 
“ดี ดี ดี… ขนาดหมาป่ายังทิ้งเจ้า เตรียมตัวตายซะ” หนึ่งในข้ารับใช้หัวเราะ
 
 
 
แต่ในขณะนี้กู่ฉิงวิ่งหนีออกมาจากป่าด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง มันโจมตีใส่ข้ารับใช้ที่อวดดีและกรงเล็บของกู่ฉิงเจาะทะลุร่างกายของมันและกู่ฉิงใช้ฟันกัดไปที่คอของมัน ข้ารับใช้คนนี้มีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 7 ตัว มันเพียงได้แต่รอความตายหลังจากที่คอของมันถูกฉีกออก
 
 
 
ฉากเลือดสาดทำให้พวกมันสูญเสียความมั่นใจ ซวนหยวนไม่ได้หลบหนีหรือซ่อนตัว แต่เขากลับบุกโจมตีและปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขา ซวนหยวนคว้าคอชาย 2 คนที่มีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 6 ตัวมันเหมือนกับลูกไก่อยู่ในกำมือ เขาปล่อยหมัดใส่พวกมันไม่กี่หมัด แต่พวกมันไม่สามารถทำให้ซวนหยวนบาดเจ็บแม้แต่น้อย เขายกชายทั้ง 2 คนขึ้นไปในอากาศในขณะที่เขาบีบคอของพวกมัน คอของพวกมันก็หักเหมือนกับกิ่งไม้
 
 
 
ทำให้พวกมันสามารถได้ยินเสียงกระดูกหักท่ามกลางเสียงที่ร้องอย่างเจ็บปวด มันเป็นภาพที่ทำให้พวกมันกลัว
 
 
 
ซวนหยวนใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ทำให้ข้ารับใช้ทั้งหมดของเชี่ยน ไคว้พ่ายแพ้ มันทุกๆคนถูกทำให้กระดูกหักและตาย หรือเจ็บปวดอย่างทรมาน
 
 
 
บรรดาคนที่จะยังมีชีวิตอยู่มันไม่สามารถที่จะหนีได้และถูกฟันที่คมของกู่ฉิงปิดชีพ
 
 
 
เชี่ยน ไคว้ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง แม้คนบ้าที่มีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 9 ตัวเมื่อเผชิญหน้ากับการรุมโจมตีแบบมาเป็นกลุ่ม มันควรจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ซวนหยวนกับไม่ได้รับบาดเจ็บและมีพลังที่เหลือเชื่อ
 
 
 
“ไอเจ้าเด็กนี่มันไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยหลังจากที่พวกข้าโจมตีมัน? หรือว่าผิวของมันได้รับการขัดเกลาจากอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์?”
 
 
 
เชี่ยน ไคว้ตกตะลึง ซวนหยวนมันมีไหวพริบและเจ้าเล่ห์ เขาหันไปหากู่ฉิงและพูดช้าๆ…”กู่ฉิง การต่อสู้นี้เป็นการต่อสู้ระหว่างข้าและมัน เจ้าไม่จำเป็นที่ต้องเข้ามาช่วย”
 
 
 
กู่ฉิงถอยออกไป และเชี่ยน ไคว้รู้สึกเหมือนก้อนหินถูกยกออก มันยิ้มอย่างเย็นชาและพูดกับตัวเองว่า…
 
 
 
“ไอเด็กนี่ช่างโง่นัก มันเหมือนมันกำลังร้องขอความตาย ถ้ามันและหมาป่าร่วมมือโจมตีข้า มันอาจทำให้ข้าลำบาก แต่ตอนนี้เจ้าต้องการสู้คนเดียว มันทำให้ข้าได้เปรียบ”
 
 
 
“เด็กดีข้ารู้ เจ้าไม่ต้องการให้เพื่อนของเจ้ารับบาดเจ็บ” เมื่อเชี่ยน ไคว้พูดจบมันก้าวไปข้างหน้าและกวัดแกว่งแส้ของมัน ซวนหยวนพุ่งไปทางมันแต่กลับถูกตีด้วยแส้ เสียงระเบิดดังคมชัดและรอยซ้ำสีม่วงปรากฏบนแขนของซวนหยวน ซวนหยวนเมิดต่อความเจ็บปวดและวิ่งไปข้างหน้าและต่อยไปที่หน้าอกของเชี่ยน ไคว้
 
 
 
มีเสียงดังดังออกมาจากหน้าอกและเชี่ยน ไคว้เริ่มไอเป็นเลือด ปอดของมันได้รับความเสียหายและกระดูกของมันแตกหัก แขนของเซียนหยวนบาดเจ็บแต่เขาไม่ได้ถูกพิษอัมพาต หัวใจของเขายังสงบ
 
 
 
“ข้าทำได้!”
 
 
 
ไม่ห่างไกลจากที่นั้น หยิน เฉินลู่ยิ้มเล็กน้อย
 
 
 
“เขาเป็นเด็กอัจฉริยะ เกล็ดมังกรไม่ได้เป็นอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามัญธรรมดา และมันก็ไม่ได้เป็นวิชาระดับสามัญธรรมดา พิษเล็กๆน้อยๆไม่สามารถที่จะเจาะผ่านผิวของมังกรได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ซวนหยวนจะถูกพิษอัมพาต”
 
 
 
ใบหน้าเชี่ยน ไคว้ขาวซีด ดวงตาของมันยังเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และมันยิงลูกดอกอาบยาพิษจากแขนของมันไปที่หัวใจของซวนหยวน
 
 
 
“ไปลงนรกซะ!”
 
 
 
เมื่อซวนหยวนถูกลูกดอกอาบยาพิษมาที่อก เขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้จะมีแผลที่เห็นได้ชัดบนอกของเขา เขาพุ่งไปใกล้ๆกับเชี่ยน ไคว้และต่อยมันด้วยหมัดที่อัดแน่นไปด้วยพลังของเขา หมัดของเขาทำให้หน้าอกของมันบดขยี้และทำให้หัวใจของมันระเบิด เขาลืมตากว้างและมีเลือดไหลรินออกมาจากปาก
 
 
 
จู่ๆเขาก็รู้สึกหนาวเย็นถึงกระดูกสันหลังเมื่อมองมัน เชี่ยน ไคว้ใช้วิธีชั่วร้ายและซวนหยวนอาจจะถูกฆ่าถ้าเขาโชคร้าย เขาย้ายมือไปอยู่ที่หน้าอกของเขาซึ่งยังคงเจ็บปวดเล็กน้อย
 
 
 
“ดูเหมือนว่าข้าจะถูกเกล็ดมังกรช่วยชีวิตไว้ได้ที่รับมาจากท่านอาจารย์คนสวย”
 
 
 
หยิน เฉินลู่เป็นพยานที่เชี่ยน ไคว้โจมตีซวนหยวน แต่มันก็กระทันหันเกินไปสำหรับนางที่จะช่วยซวนหยวนเพราะระยะห่างมันไกลเกินไปที่จะช่วยทัน โชคดีที่เขาซ่อนเกล็ดมังกรไว้ที่หน้าอกของเขา มิฉะนั้นซวนหยวนจะต้องตาย หยิน เฉินลู่ รู้สึกโล่งใจ
 
 
 
นี่เป็นครั้งแรกที่ซวนหยวนฆ่าคน มันเป็นช่วยเวลาที่ยากลำบากที่จะทำให้หัวใจของเขาสงบ
 
 
 
แต่เขาก็เข้าใจว่าถ้าเขาไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่าเขา ลูกดอกที่อยู่บนพื้นเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด เขาค่อยๆตระหนักว่าเมื่อเขาต่อสู้กับศัตรูจะมีเพียงฝั่งเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่
 
 
 
ความเมตตาต่อศัตรูของเขาจะทำให้ตัวเองตกในอัตราย เขารู้สึกโล่งใจเมื่อไม่มีกู่ฉิงต่อสู้เคียงข้างเขา มิฉนั้นกู่ฉิงอาจจะตายเพราะถูกพิษ สำหรับซวยหยวน ถ้าเขาสูญเสียกู่ฉิงเหมือนเขาได้รับการลงโทษที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
 
 
 
เขาให้สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ไว้ชีวิตศัตรูของเขาอีก เขาหยิบถุงเหรียญจากศพทั้งหมดอย่างรวดเร็ว เชี่ยน ไคว้ร่ำรวยมากมันพกเงินมากถึง 380 เหรียญนักรบ เมื่อมันออกมาตามล่าศัตรู ซวนหยวนรวบรวมเงินได้ทั้งหมด 600 เหรียญนักรบจากศพทำให้ใบหน้าของซวนหยวนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
 
 
 
เขารวมเงินที่ได้นี้ กับเงินที่เขาเก็บออมไว้ทำให้เขามีเงิน 5400 เหรียญนักสู้ มันค่อนข้างเป็นเงินก้อนใหญ่
 
 
 
หลังจากเสร็จธุระ ซวนหยวนบอกกู่ฉิงว่า..
 
 
 
“กินพวกมันได้ถ้าเจ้าอยากกิน แต่เจ้าต้องเอาหน้าตาหน้าเกลียดของพวกมันออกไปให้พ้นสายตาของท่านอาจารย์คนสวย”
 
 
 
เขาหันไปรอบๆและเห็นหยิน เฉินลู่เดินมาด้านหน้าของเขา เขายิ้มอย่างกลบเกลื่อนและมีรอยขีดข่วนหลังหัวของเขา เขาพูดออกมารู้สึกผิดเล็กน้อย
 
 
 
“ขอบคุณท่านอาจารย์คนสวย ถ้าข้าไม่มีเกล็ดมังกรข้างนั้นอาจจะตายไปแล้ว”
 
 
 
หยิน เฉินลู่ไม่ตำหนิเขา นางเพียงส่ายหัวของนางและกล่าวว่า
 
 
 
“เจ้าไม่เคยรู้ถึงจิตใจของคนอื่น เจ้ายังเด็กเกินไปและยังไม่บรรลุนิติภาวะ เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้มาก และอย่าแสดงความอ่อนแอใดๆเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู”
 
 
 
ซวนหยวนพยักหน้าอย่างหนักแน่นและนิ่งเงียบ
 
 
 
อีก 5 วันผ่านไป
 
 
 
ในช่วง 5 วัน ซวนหยวนฝึกฝนทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หลับนอน เขาใช้ขวดที่มีผงเกล็ดมังกรทั้งหมดและในที่สุดรูชีพจรทั้งหมดถูกชำระล้าง
 
 
 
ทั่วร่างกายของเขารู้สึกสดชื่นอย่างไม่น่าเชื่อ จุดชีพจรและผิวหนังทั้งร่างของเขากำลังดูดซับพลังปราณ
 
 
 
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสดใสและเปล่งปลั่ง ผิวของเขาเรียบเนียนเหมือนหยก แต่มันก็เป็นเรื่องที่ยาก เขาเฆี่ยนตัวเองด้วยแส้ของเชี่ยน ไคว้ แต่มันกลับไม่สามารถทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้ แส้มันทำได้เพียงทิ้งรอยแดงเล็กน้อยบนผิวของเขา
 
 
 
ซวนหยวนได้มาถึงจุดสูงสุดของขอบเขตนักรบ ตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งเท่ากับวัว 18 ตัว มันเกินความคาดหมายของหยิน เฉินลู่
 
 
 
ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ซวนหยวนเขาสู่ขอบเขตนักรบจะมีความแข็งแกร่งขนาดไหน ความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้เปรียบได้กับนักรบทั่วๆไป ถ้าไม่นับนักรบขั้นกลางถึงขั้นสูง ไม่มีใครสามารถที่จะทำอันตรายต่อเขาได้
 
 
 
กู่ฉิงอยู่ใกล้กับซวนหยวนในช่วง 5 วันที่ผ่านมา มันมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นจาก 6 ไป 10 ลำตัวของมันมีกล้ามเนื้อมากขึ้นและขนของมันนุ่มขึ้น เมื่อไหร่ก็ตามถ้ามันถูกกระตุ้น ขนของมันจะสามารถที่จะเปลี่ยนเป็นแข็งเหมือนหนามได้
 
 
 
“ตอนนี้เจ้าก้าวหน้าขึ้นจากขอบเขตนักสู้ และกลายเป็นขอบเขตนักรบ เพื่อที่จะเลื่อนระดับ เจ้าต้องใช้สัมผัสเชื่อมต่อกับร่างกายของเจ้า ถ้าเจ้าสามารถเข้าใจการเชื่อมต่อระหว่างผิวหนังและเนื้อของเจ้าแค่นี้ก็เจ้าก็สามารถที่จะทำลายขีดจำกัดของเจ้า นักสู้ต้องปรับสภาพผิวของพวกเขา นักรบปรับแต่งเนื้อของพวกเขา เจ้าดูดซับจิตวิญญาณพลังปราณเข้าไปในร่างกายของเจ้าและปิดจุดชีพจรทั้งหมด และใช้พลังปราณเพื่อปรับแต่งเนื้อของเจ้า” เสียงของหยิน เฉินลู่ค่อยห่างไกลและในที่สุดนางก็หายไปจากสายตา ซวนหยวนพยักหน้าแสดงความคุณสำหรับความรู้
 
 
 
เขาได้ฆ่าผู้ดูแลของตระกูลเย่ว เขาอาจจะอยู่ในรายชื่อที่ตระกูลเย่วต้องการตัวของเขาในตอนนี้ มันเป็นเรื่องโง่ที่เขาเขาจะเข้าไปในเมือง เขาพยายามอย่างมุ่งมั่นที่จะปรับปรุงความแข็งแกร่งของเขาและเมื่อเขาแข็งแกร่งเพียงพอ เขาจะกลับไปแก้แค้นพวกมัน
 
 
 
พลังของเขาเพิ่มขึ้นมากเขาเริ่มที่จะกินอาหารจำนวนมาก ตอนนี้เขากินเนื้อสัตว์ทุกอย่างไปแล้ว 20 จิน
 
 
 
เพียง 11 วันที่ผ่านมา เขาเติบโตสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกเขามีความสูงประมาน 160 ซม. แต่ตอนนี้เขากลับสูง 165 ซม. เขายังคงตัวเตี้ยกว่าหยิน เฉินลู่แต่เขานั้นยังอายุเพียงแค่ 14 ปี ยังเหลือเวลาอีกมากที่เขาจะเติบโต
 
 
 
“ท่านอาจารย์คนสวย อาหารของพวกเราเกือบจะหมดแล้ว ข้าจะออกไปล่าสัตว์” ซวนหยวนพูด หลังจากนั้นเขาก็ขี่กู่ฉิง พวกเขาวิ่งไปทางป่าแห่งความชั่วร้าย