เบื้องหน้าของพวกเขาเป็นมีภูเขาที่สูงหลายลูก บนภูเขามันถูกล้อมรอบไปด้วยก้อนเมฆสีขาว และมีนกตัวเล็กตัวน้อยบินวนอยู่รอบๆ
 
 
 
“ที่แห่งนั่น คือ นิกายนักสู้มังกร! มันเป็นภูเขาที่งดงามยิ่งนัก!”
 
 
 
“ใช่แล้ว! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้คนจำนวนมากถึงต้องการเข้าร่วมนิกาย”
 
 
 
“ข้าสัมผัสได้ถึงจำนวนพลังปราณอันมหาศาลที่อยู่ที่นี่ มันจะทำให้การฝึกฝนของพวกเราก้าวหน้าเร็วขึ้นถ้าพวกเราอยู่ที่นี่!”
 
 
 
“แน่นอน! สถานที่แห่งนี้คือ ที่ที่เซียนอาศัยอยู่!”
 
 
 
“พวกเรากำลังจะได้เป็นศิษย์ภายนอกของนิกาย!”
 
 
 
“ยอดเยี่ยมไปเลย…”
 
 
 
เหล่าผู้คุ้มกันรู้สึกตื่นเต้นมาก
 
 
 
เส้นทางที่มุ่งสู่ภูเขานั่นเป็นพื้นเรียบไม่ขรุขระ และพวกเขามองเห็นกลุ่มผู้คนกลุ่มอื่นๆ 2 กลุ่มออกมาจากป่า
 
 
 
“กลุ่มคนเหล่าพวกนั้นมีใครบางคนก็มาจาก 1 ใน 5 ตระกูลเหมือนกัน” ฟาง ยู่โหยว กล่าว
 
 
 
นกนภาวารีบินออกมาจากป่า และบินขึ้นไปยังฟากฟ้า ปีกของพวกมันแต่ละข้างมีความยาวประมาณ 10 เมตร เมื่อมันกางปีกออก คนทั่วๆไปจะกลัวเมื่อได้เห็นสัตว์อสูรที่ตัวใหญ่เช่นนี้นกนภาวารีเป็นสัตว์ที่มีสายเลือดของนกอินทรี มันแข็งแกร่งพอๆกับนักสู้ขอบเขตพฤกษา บนหลังนกตัวนั้นมีชาย และหญิงคู่หนึ่งอยู่บนหลังมัน ผู้ชายสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ ส่วนผู้หญิงนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา
 
 
 
“ช่างงดงามยิ่งนัก เจ้าเห็นมันมั้ย? ที่แห่งนี้คือนิกายนักสู้มังกร” ชายคนนั้นหัวเราะอยู่ข้างๆหูของผู้หญิง
 
 
 
“ข้าจะติดตามท่านไปทุกที่!” ใบหน้าของผู้หญิงเริ่มแดงขึ้น เสียงของนางหยาบกระด้าง แต่ อย่างไรก็ตาม นางนั้นเป็นนักสู้ขอบเขตกษัตริย์!
 
 
 
ชายคนนั้นหัวเราะอย่างมีความสุข  จากนั้นเมื่อเขาหันไปเห็นฟาง ยู่โหยว เขานิ่งเงียบทันที “ข้าไม่คิดว่าข้าจะได้พบกับคู่หมั้นของข้าที่นี่ ข้าควรจะทำตัวให้สุภาพ!
 
 
 
” โอ้ นั่นมัน เซี่ย อู๋เฮิ่น มิใช่หรือ?” ชายคนนี้เดินเข้าไปหากลุ่มของ เซี่ย อู๋เฮิ่น
 
 
 
ซวนหยวนไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าฟาง ยู่โหยว จะมองพวกเขาด้วยสายตาที่รังเกียจ “คนนั่น คือ ลู่ หยู่เชียง , นายน้อยแห่งตระกูลลู่ , ตระกูลลู่เป็น 1 ใน 5 ตระกูลที่อยู่ภายใต้นิกาย นกนภาวารีที่เขาขี่เป็นสัตว์อสูรที่หายากมาก และเป็นนกที่ทรงพลังมาก”
 
 
 
ด้านขวามือ,มีกลุ่มคนอีกกลุ่มเดินเข้ามาหาพวกเขา ชายที่เป็นผู้นำกลุ่ม คือชายหล่อที่ขี่หมาป่าขนทอง หมาป่าขนทองมันมีความแข็งแกร่งเทียบได้กับนักสู้ขอบเขตพฤกษา มันแข็งแกร่งกว่ากู่ฉิงอย่างมากแม้ว่าทั้งสองจะเป็นหมาป่าเหมือนกัน กู่ฉิงเป็นเพียงแค่หมาป่าที่มีสายเลือดธรรมดาๆ
 
 
 
ชายคนนี้ยังคงโอบอุ้มหญิงสาวที่งดงามอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของนางแดง และมีน้ำตาไหลซึมออกมาจากตา เสื้อผ้าที่นางใส่นั่นดูหลวมๆและเกือบจะหลุดออกจากบ่า เผยให้เห็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบของนาง ชายคนนั้นที่อยู่ข้างๆนางจูบนางอย่างดูดดื่ม ทำให้หญิงสาวรู้สึกเขินอายมากยิ่งขึ้น
 
 
 
“นายน้อย ท่านรุนแรงมาก!”
 
 
 
รอยยิ้มของชายคนั้นเต็มไปด้วยความลามก เขากล่าวอย่างหลงตัวเองว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้าชอบให้ข้าทำแบบนี้หรอกรึ?”
 
 
 
“ใช่ ข้าชอบ” ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาในขณะที่ใช้ขาโอบรัดเอวของชายคนนั้น พวกเขาไม่สนใจสายตาของผู้คนที่จ้องมอง “นายน้อย มันเป็นความผิดข้าเอง ข้าเป็นแค่นักสู้ขอบเขตพฤกษา ข้าได้ปล่อยให้หญิงสำส่อนนั้นก้าวเข้าสู่ขอบเขตพฤกษา!”
 
 
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวล แม้ว่านางผู้หญิงสำส่อนนั้นจะนักสู้ขอบเขตกษัตริย์  มันก็ไม่สามารถเอาชนะข้าได้ ” ชายคนนั้นหัวเราะ จากนั้นเขาก็เห็นฟาง ยู่โหยว เขาจึงรีบสั่งให้ผู้หญิงของเขาแต่งตัวให้เรียบร้อย จากนั้นเขาก็ขี่หมาป่าเข้าหาฟาง ยู่โหยว
 
 
 
ฟาง ยู่โหยว ปราศจากความรู้สึกใดๆ, “เขา คือ เซี่ย อู๋เฮิ่น เป็น 1 ใน 5 ตระกูลเหมือนกัน”
 
 
 
ซวนหยวนพยักหน้า พวกเขามีจากตระกูลที่อยู่ภายใต้นิกายเช่นเดียวกับฟาง ยู่โหยว มันไม่ใช่คนที่เขาควรจะรุกราน
 
 
 
เซี่ย อู๋เฮิ่น ได้นำผู้คุ้มกันมา 22 คน  ลู่ หยู่เชียง ขี่นกนภาวารีของเขา ทั้ง 2 คนมุ่งหน้ามาในทิศทางเดียวกัน ซวนหยวนมองดูนกนภาวารีและคิดว่าความเร็วของมันนั้นเร็วกว่านักสู้ขอบเขตกษัตริย์อย่างมาก
 
 
 
“คุณหนูฟาง ข้าไม่คิดว่าจะเจอท่านที่นี่ มันเป็นเกียรติกับข้ามาก” ลู่ หยู่เชียง จัดเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อยและกระโดดลงจากนก เขาโค้งคำนับให้ฟาง ยู่โหยว แต่เขาก็ยังคงแสดงอาการไม่เต็มใจบนใบหน้าของเขา
 
 
 
“ลู่ หยู่เชียง ข้าคิดว่าเจ้าจะถูกฆ่าตายในป่าเสือ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรอดออกมาได้ มันช่างน่าอัศจรรย์นัก!
 
 
 
พวกเราจะเป็นพี่น้องกันเมื่อพวกเราอยู่ในนิกาย พวกเราควรจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในอนาคต”เซี่ย อู๋เฮิ่น ก็กระโดดลงมาจากหมาป่าขนทองของเขา พร้อมกับเปิดเผยความแข็งแกร่งของเขา ทำให้ลู่ หยู่เชียงถึงกับเงียบ
 
 
 
ลู่ หยู่เชียง มองเขาอย่างเย็นชา, “นึกไม่ถึง! นายน้อยเซี่ย ท่านได้ปรับแต่งหัวใจ ปอด และตับ ให้บริสุทธิ์แล้ว เหลือเพียงแค่ม้าม และไต จากนั้นท่านก็จะปรับเเต่งอวัยวะทั้ง 5 ได้เสร็จสมบูรณ์ ยินดีกับท่านด้วย!” เขาพูดด้วยความจริงใจ
 
 
 
แต่เซี่ย อู๋เฮิ่น ก็ไม่ได้สนใจความคิดเห็นของลู่ หยู่เชียง และหันหน้าไปหาฟาง ยู่โหยว และกล่าวทักทายอย่างสุภาพ
 
 
 
ฟาง ยู่โหยวยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่นางคำนับกลับ “ดูเหมือนพวกเราทุกคนกำลังจะเป็นศิษย์ร่วมนิกายเดียวกัน พวกเรายังคงมีบางสิ่งมาอย่างที่ต้องดูแล นายน้อยโปรดพูดคุยกันต่อโดยที่ไม่ต้องมีพวกข้าเถิด , ไปกันเถอะซวนหยวน”
 
 
 
จากนั้นนางก็คว้ามือของซวนหยวนและมุ่งตรงไปที่ภูเขา พร้อมกันผู้คุ้มกันตระกูลฟางที่ติดตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง  ใบหน้าของลู่ หยู่เชียงโกรธมาก และเซี่ย อู๋เฮิ่นก็มองแผ่นหลังของซวนหยวน ซวนหยวนสามารถรู้สึกถึงความหนาวเย็นบนแผ่นหลังของเขา เขารู้ทันทีว่าตอนนี้เขากำลังตกเป็นเป้าหมายของชายสองคนนี้
 
 
 
“ทำไมนางถึงจับมือข้า! นางจงใจให้พวกเขาเข้าใจผิด นางใช้ข้า!” เขาคิดอย่างโกรธเคือง
 
 
 
“คุณหนูฟางไม่ใช่ว่าเรื่องนี้มันไม่เหมาะสมหรอกหรือ?” เสียงของซวนหยวนดูโกรธเล็กน้อย
 
 
 
แต่ฟาง ยู่โหยว ก็ไม่ได้สนใจความโกรธของซวนหยวน นางอธิบายอย่างช้าๆว่า “ตระกูลลู่ และตระกูลเซี่ย ทั้ง 2 ตระกูล ขอข้าแต่งงาน ข้าได้ปฏิเสธพวกเขาทั้ง 2 คนไป แต่พวกเขาก็ไม่ยอมง่ายๆ พวกเขาต้องการใช้การแต่งงานระหว่าง 2 ตระกูลเพื่อกดขี่ 3 ตระกูลที่เหลือ ข้าเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลฟาง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการแต่งงานกับข้า โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ข้าทำกับท่านเช่นนี้ นายน้อยซวนหยวน”
 
 
 
ซวนหยวนไม่ได้โกรธเคืยงเหมือนตะกี้ หยินเฉินลู่ออกจากบ้านของนางเพราะถูกบังคับแต่งงานเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่โกรธนาง
 
 
 
“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะปกป้องท่านตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป มาดูกันว่าพวกมันจะทำอะไรได้ระหว่างที่ข้ายังอยู่กับท่าน!” ซวนหยวนกล่าวอย่างมั่นใจ  จากนั้นเขาก็โอบฟาง ยู่โหยวไว้ในอ้อมแขนและรีบมุ่งหน้าไปยังนิกาย ฟาง ยู่โหยวยิ้มอย่างมีความสุข และโอบกอดคอของซวนหยวน
 
 
 
เซี่ย อู๋เฮิ่น และลู่ หยู่เชียง ที่เห็นเหตุการณ์รู้สึกโกรธมาก
 
 
 
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีคู่แข่ง เจ้าเด็กนั่นมันเป็นใครกัน? มันมาจากไหน?” ลู่ หยู่เชียง กล่าว
 
 
 
“ใครจะไปรู้ ข้าไม่คิดว่ามันมาจาก 1 ใน 5 ตระกูล แต่เจ้าเด็กนั่นมันไม่ควรมีส่วนร่วมในเรื่องของพวกเรา เจ้าคิดอย่างไร?” เซี่ย อู๋เฮิ่นต้องการฆ่าซวนหยวน
 
 
 
“แน่นอน ต้องฆ่ามันทิ้งซะ แต่อย่าทำให้คุณหนูฟางได้รับบาดเจ็บ ไปฆ่ามันต่อหน้านาง นางจะได้รู้ว่าชายสามัญชนไม่ควรจะอยู่ในฐานะเดียวกับพวกเรา” ลู่ หยู่เชียง กล่าวในขณะที่กลับไปขี่นกนภาวารีของเขา
 
 
 
“แน่นอน!” เซี่ย อู๋เฮิ่น กระโดดขึ้นไปขี่หลังหมาป่าขนทองของเขาในเวลาเดียวกัน
 
 
 
“ผู้คุ้มกันตระกูลเซี่ย จับทุกคนที่มาจากตระกูลฟาง แต่อย่างเพิ่งฆ่าพวกเขา”
 
 
 
“ผู้คุ้มกันตระกูลลู่ ร่วมมือกับตระกูลเซี่ยจับคนที่มาจากตระกูลฟางซะ”