“นังสารเลว เจ้ากล้าที่จะท้าทายข้า ไม่มีใครในที่นี้สามารถช่วยเจ้าได้หรอกนะ” หญิงสาวที่กล่าวข่มขู่ นางเป็นน้องสาวของปี้เย่ว ชื่อ ปี้ฝู นางดูคล้ายกับปี้เย่วมาก ข้างๆนางมีผู้ชายศิษย์ภายในยืนอยู่หลายคนพวกมันล้วนอยู่ในขอบเขตพฤกษา พวกมันจ้องมองหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่อยู่บนพื้นราวกับหมาป่าที่หิวโหย นางงดงามกว่าปี้ฝูมาก
 
 
 
“จัดการซะ เล่นกับนางก่อน จากนั้นพวกเจ้าค่อยฆ่านางทิ้ง” ปี้ฝูกล่าวอย่างชั่วร้าย บุคลิกของนางเหมือนพี่สาวของนางมาก
 
 
 
“ปี้ฝู เจ้ากล้าที่จะฆ่าศิษย์ร่วมนิกาย? เจ้าจะต้องได้รับบทลงโทษ” นางสวมเสื้อผ้าศิษย์ภายในของนิกาย นางดูเหมือนจะถูกวางยา ทำให้นางไม่มีกำลังพอที่จะต่อสู้
 
 
 
“หลิ่ว เซียงเซียง เจ้าคิดว่าศิษย์พี่เฉิน จิ้นโฉวจะตกหลุมรักคนเช่นเจ้าหรือ? เขาอยู่ในอันดับที่ 4 เขาสามารถเลือกผู้หญิงได้มากเท่าที่เขาต้องการ เจ้าอย่าสำคัญตัวผิด” ปี้ฝูมองไปที่หลิ่ว เซียงเซียงอย่างน่ารังเกียจ ในที่สุดหลิ่ว เซียงเซียงก็เข้าใจสักทีว่าทำไมปี้ฝู ถึงเป็นปฏิปักษ์ต่อนาง นั่นเป็นเพราะจิ้นโฉว
 
 
 
“ปี้ฝู เจ้าจะฆ่าข้าก็ได้ถ้าเจ้าต้องการ แต่จิ้นโฉวยังไงก็ยังคงไม่มองเจ้า ถึงแม้เจ้าจะเขี่ยข้าออกไป แต่ยังไงเขาก็ไม่มีวันสนใจคนเช่นเจ้า!” หลิ่ว เซียงเซียง ยิ้มอย่างโกรธแค้น
 
 
 
ใบหน้าของปี้ฝูแดงเพราะความโกรธ ผู้หญิงคนนี้ได้ไปจี้จุดของนาง
 
 
 
“พวกเจ้าทุกคนสามารถเพลิดเพลินกับเรือนร่างของนางก่อนที่จะฆ่านาง จากนั้นค่อยโยนร่างเปลือยเปล่าของนางลงไปที่ภูเขาเพื่อให้ศิษย์คนอื่นๆเห็น
 
 
 
ใบหน้าของหลิ่ว เซียงเซียงเริ่มซีดขาวขึ้นเมื่อได้ยิน นักสู้ขอบเขตพฤกษานับสิบคน เข้ามาหานาง และเริ่มฉีกเสื้อผ้าของนาง
 
 
 
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา นางก็เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในที่ยังคงเหลืออยู่เท่านั้น
 
“ช่วยข้าด้วย!” นางดิ้นรนและกรีดร้องอย่างหวาดกลัว
 
 
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ผิวของนางช่างนุ่มนวลยิ่งนัก!’
 
 
 
“ใครจะเป็นไม้แรก?”
 
 
 
“แน่นอน ต้องเป็นข้า!”
 
 
 
“ถูกต้อง พี่ใหญ่ท่านต้องเป็นคนแรก…”
 
 
 
“ดูเรือนร่างของนางสิ…”
 
 
 
มืออันลามกของพวกมันกำลังลูบไล้ไปตามเรือนร่างของหลิ่ว เซียงเซียง นางอยากจะฆ่าตัวตายมากกว่าที่จะต้องเผชิญความอัปยศเช่นนี้
 
 
 
ทันใดนั้นได้มีพลังอันเยือกเย็นปกคลุมไปทั่ว ทำให้ทุกคนรู้สึกหายใจไม่ออก มันเป็นเพราะซวนหยวนที่เพิ่งมาถึง ด้วยจิตวิญญาณวายุในมือของเขา เขาสามารถเดินทางได้ราวกับพายุ จากนั้นซวนหยวนได้สะบัดมือของเขา และส่งพลังอันมหาศาลไปที่กลุ่มคนนับสิบ ส่งผลพวกมันถูกผลักกระเด็นด้านหลัง กระดูกของพวกมันถูกทำลายก่อนที่พวกมันจะกระแทกกับพื้น
 
 
 
ปี้ฝู กรีดร้องออกมา นางเป็นนักสู้ที่อยู่จุดสูงสุดของขอบเขตพฤกษาด้วยพลังเทียบเท่ามังกร 60 ตัว แต่พลังของซวนหยวนมันมากเกินไปที่นางจะต้านทานได้
 
 
 
“เจ้าเป็นใคร? ช่างกล้าที่จะท้าทายข้า!” ปี้ฝูไม่กลัวเพราะพี่สาวของนางปี้เย่วเป็นถึงนักสู้ขอบเขตกษัตริย์ และรู้จักกับคนอื่นๆมากมาย ทำให้นางไม่กลัวซวนหยวน
 
 
 
ซวนหยวนมองไปที่ปี้ฝู และคิดว่านางนั้นดูคุ้นหน้าคุ้นตามาก “เจ้ามีความเกี่ยวข้องกับปี้เย่วอย่างไร?”
 
 
 
ปี้ฝู เปลี่ยนท่าทีทันที และกล่าวอย่างภูมิใจว่า “ปี้เย่ว คือพี่สาวของข้า แล้วเจ้าเป็นใคร? เมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นน้องสาวของใคร แล้วทำไมเจ้าถึงมายุ่งเรื่องของข้า?”
 
 
 
“โอ้? ข้าไม่รู้มาก่อนเลย ถึงแม้เจ้าจะเป็นน้องสาวของปี้เย่ว แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับข้า” ซวนหยวนกล่าวขณะเข้าใกล้ตัวนาง
 
 
 
ใบหน้าของปี้ฝูกลายเป็นซีดขาว นางสั่นเทาขณะพูด “เจ้ากล้าที่จะฆ่าข้ารึ? ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจ!”
 
 
 
“ข้าแค่จะทำในสิ่งที่เจ้ากระทำกับคนอื่น” ซวนหยวนยิ้ม เขาเก็บจิตวิญญาณวายุ และถอดเสื้อผ้าของปี้ฝูออก และทำให้นางตกอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
 
 
 
“ได้โปรดอย่าฆ่าข้า ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ!” ปี้ฝู รีบวิ่งเข้าหาซวนหยวนราวกับคนไร้สติ นางโอบกอดซวนหยวนพร้อมกับกุมเป้าของซวนหยวน
 
 
 
“ข้าจะปล่อยให้เจ้าทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ ได้โปรดอย่าฆ่าข้า!”
 
 
 
ซวนหยวนหัวเราะเสียงดัง “ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม และข้าก็จะไม่ทำเช่นนั้น”
 
 
 
ซวนหยวนรวบแหวนต่อสู้ของนาง และอาวุธยุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นกลางของนาง จากนั้นเขาก็ผลักนางออกไป ปล่อยให้นางเปลือยกายอยู่บนพื้น จากนั้นซวนหยวนก็ไปรวบทรัพย์ทั้งหมดของกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบ เมื่อซวนหยวนทำธุระเสร็จจากนั้นเขาก็ส่งเสื้อผ้าให้กับหลิ่ว เซียงเซียง
 
 
 
“ใส่ซะ”
 
 
 
“ขอบคุณ ท่านช่วยข้าไว้จริงๆ” นางยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อนางรู้ว่าตัวนางยังอยู่ในสภายกึ่งเปลือยกายอยู่ นางจึงรีบใส่เสื้อผ้าทันที จากนั้นเมื่อนางใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย นางจึงลุกขึ้นยืน และโค้งคำนับซวนหยวน
 
 
 
“ขอบคุณที่ช่วยข้า ข้าสงสัยว่าข้าควรจะเรียกท่านว่าอย่างไรดี?”
 
 
 
“ซวนหยวน” ซวนหยวนตอบกลับ
 
 
 
ซวนหยวนกลัวว่าปี้ฝูจะฆ่านางทันทีเมื่อเขาปล่อยนางไว้ตามลำพัง ปี้เย่วจะต้องกลับมาแก้แค้นแน่นอนถ้านางรู้ว่าน้องสาวของนางถูกฆ่าตาย ดังนั้นเขาจึงปล่อยปี้ฝูไปเพราะเขาไม่มีพลังพอที่จะปกป้องตนเองจากปี้เย่วได้
 
 
 
จากนั้นซวนหยวนมองไปที่หลิ่ว เซียงเซียงและพูดว่า “ไปกันเถอะ”
 
 
 
นัยน์ตาของหลิ่ว เซียงเซียง เต็มไปด้วยจิตสังหาร แต่นางเห็นว่าซวนหยวนไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าปี้ฝู ดังนั้นนางจึงอดกลั้นที่จะฆ่าปี้ฝู และตามซวนหยวนไป
 
 
 
“ทำไมข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อน?” นางกำลังตรวจสอบซวนหยวนอย่างระมัดระวัง ยุทธภัณฑ์ที่ซวนหยวนสวมใส่มันไม่ธรรมดา แม้แต่เฉิน จิ้นโฉวก็ไม่มียุทธภัณฑ์ที่ล้ำค่าเช่นนี้มากนัก
 
 
 
“ข้าเพิ่งมาถึงภูเขาแห่งนี้ ข้ากำลังมุ่งหน้าไปยังห้องโถงภายใน” ซวนหยวนกล่าว “เจ้าจะต้องระมัดระวังตัวให้มากในอนาคต เจ้าจะไม่โชคดีเช่นนี้ถ้าข้าไม่ได้ผ่านมาพบเจ้า”
 
 
 
“ถูกต้องแล้วท่านซวนหยวน” นางมองไปที่ซวนหยวน อย่างอ่อนโยน
 
 
 
“ไม่จำเป็นที่จะต้องเรียกข้าว่าท่าน เรียกข้าซวนหยวนก็พอ”
 
 
 
“พี่ซวนหยวน ปี้เย่วจะไม่ปล่อยท่านไปอย่างง่ายดาย เมื่อนางรู้ว่าท่านเป็นคนช่วยข้า ท่านต้องระมัดระวังให้มากข้าจะไม่ร่วมเดินทางออกไปจากป่ากับท่าน ตระกูลของปี้เย่วมีสายตาสอดส่องอยู่ทุกหนแห่ง พวกมันอาจจะรู้ว่าท่านเป็นคนช่วยข้า ถ้าพวกมันเห็นเราอยู่ด้วยกัน มันจะไม่เป็นการดีสำหรับท่าน ข้าจะไปตามเส้นทางของข้า”
 
 
 
นางรู้ว่าซวนหยวนกำลังหลีกเลี่ยงปัญหาเพราะเขาไม่ได้ฆ่าปี้ฝู จากนั้นนางก็จะไปหาเฉิน จิ้นโฉว และบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น
 
 
 
“ก็ได้..ระวัดระวังตัวด้วย”
 
 
 
“พวกเราจะได้พบเจอกันอีก ข้าจะมาพบท่านในภายหลัง” นางกล่าวขณะวิ่งออกห่างจากซวนหยวนไปยังทิศทางตรงกันข้าม
 
 
 
จากนั้นซวนหยวนก็มุ่งไปยังห้องโถงภายในต่อ ภายใน 15 นาที เขาก็มาถึงห้องโถงอันงดงาม – ภายในห้องโถง
 
 
 
เมื่อซวนหยวนก้าวออกมาจากป่า ก็มีชายสองคนสังเกตเห็นเขาทันที พวกเขาเป็นนักสู้ที่กำลังรอผู้คนอยู่ที่ขอบป่า
 
 
 
“ไม่ใช่ว่า คุณหนูปี้ฝูได้พาตัวหลิ่ว เซียงเซียง เข้าไปในป่าทางทิศนั้นหรอกหรือ? แล้วเจ้านั่นมันเป็นใคร ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน!”
 
 
 
“เขาอาจจะเป็นศิษย์ภายนอก? ที่เพิ่งได้รับการเลื่อนสถานะ?”
 
 
 
“อาจเป็นไปได้!”
 
 
 
“ไปแจ้งท่านหญิง พวกเขากำลังรีบร้อน ถ้ามีใครเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหลิ่ว เซียงเซียงล่ะก็……”
 
 
 
พวกเขารีบวิ่งเข้าไปในป่า และจดจำใบหน้าของซวนหยวนไว้ในใจ….