“ทำไมเจ้าต้องจากไป? เจ้าไม่ได้สังเกตท่าทีของนางรึ? เจ้าโชคดีอะไรเยี่ยงนี้เจ้าหนู! นางนั้นทำเพื่อเจ้าด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่เหมือนกับไป๋ นางไม่ได้หวังผลกำไรจากเจ้า” เสียงหัวเราะของเฒ่าโลภมากสะท้อนออกมาจากภายใจของซวนหยวน 
 
 
 
“หุบปาก! ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ซวนหยวนหงุดหงิด เขาต้องการที่จะหลีกเลี่ยงฟางยู่โหยว ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน คงจะมีสิ่งที่เขาไม่มีวันจะบอกนางได้ ซวนหยวนต้องการไปที่ราชวงศ์ตะวันออกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยอาจารย์เฉินลู่ของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่อยากมีความสัมพันธ์อันใดในระหว่างนี้ ในทางกลับกันศัตรูเองก็ใช้โอกาสที่เขาเข้ามาในการทดสอบนี้เพื่อที่จะสังหารเขา ถ้าฟางยู่โหยวตามเขาไปด้วยพวกมันอาจจะจ้องทำร้ายนางด้วยเช่นกัน การทดสอบเหมืองเป็นโอกาสที่ดีที่จะสังหารผู้อื่นได้โดยไม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย 
 
 
 
 
 
“เจ้าหนู ข้าล่ะเป็นห่วงเจ้าจริงๆ เจ้านั้นไม่เข้าใจจิตใจของผู้อื่น แต่สำหรับข้ามันง่ายมากเลยที่จะบอกว่าผู้หญิงคนไหนจริงใจหรือคนไหนต้องการที่จะใช้เจ้า แน่นอนว่าไป๋นั้นดีกว่าฟางยู่โหยวมาก แต่นางนั้นให้ความสำคัญกับผลกำไรมากกว่าสิ่งใด นางคงไม่เต็มใจที่จะช่วยเหลือเจ้าหากเจ้าตกอยู่ในอันตราย แต่ถ้าเป็นฟางยู่โหยว นางจะ…” เฒ่าโลภมากเริ่มสาธยายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด 
 
 
 
“เจ้ากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักไปตั้งแต่เมื่อไร?” ซวนหยวนถามอย่างขุ่นเคือง 
 
 
 
“ข้าแค่เตือนให้เจ้าระวังหญิงสาวที่เข้าใกล้เจ้า อย่าปล่อยให้นางใช้เจ้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องเสียใจในท้ายที่สุด” เฒ่าโลภมากหัวเราะเบาๆและเตือนซวนหยวนอย่างจริงจัง 
 
 
 
” ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยถูกผู้หญิงหลอกใช้ในอดีต? หรือจะองค์จักรพรรดิก็ด้วย?” ซวนหยวนล้อเลียน เฒ่าโลภมากกลายเป็นเงียบงันด้วยคำยั่วยุของซวนหยวน ไม่นานเขาก็กล่าวขึ้นอีก ” หรือว่าที่ข้าพูดมานั้นถูกต้อง! เจ้าไม่แม้จะเป็นมนุษย์ แล้วผู้หญิงจะหลอกเจ้าได้เยี่ยงไร? บางทีคงอาจจะเป็นองค์จักรพรรดิ? แต่เขาทรงพลังมาก มันต้องเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับคนที่หลอกเขา ข้าละไม่เจ้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะสามารถทำได้?”
 
 
 
ซวนหยวนพยายามยั่วยุเฒ่าโลภมาก แต่เขาก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แผนของเขาล้มเหลวอย่างน่าสังเวช “ไอเฒ่าจิ้งจอก…” 
 
 
 
ซวนหยวนเริ่มมองไปรอบๆและสังเกตหินแหลมคมมากมายที่อยู่บนพื้น เพราะดูจากลักษณะของภูมิทัศน์ของพื้นที่และอากาศแล้ว หินที่นี่จะต้องมีพิษ พวกมันสามารถเจาะทะลุยุทธภัณฑ์ระดับจิตวิญญาณได้อย่างง่ายดายราวกับเศษกระดาษ 
 
 
 
พื้นที่โดยรอบถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าเรืองแสงทำให้ซวนหยวนมองเห็นได้จางๆจากระยะไกล มีอุโมงค์เหมืองหลายแห่งยื่นออกไปตามพื้นที่ต่างๆ แต่ละอุโมงค์เต็มไปด้วยบรรยากาศด้านลบและมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง 
 
 
 
ซวนหยวนเลือกอุโมงค์ที่อยู่ใกล้ที่สุด มันทำให้เขาประหลาดใจ ” พลังของพื้นที่แถวนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าพื้นที่มายาตอนนั้นเสียอีก บ้าเอ้ย! นักอัญมณีช่างทรงพลังยิ่งนัก! ถ้าข้าสามารถเรียนรู้ตำราแห่งการครอบครองได้มากกว่านี้ ข้าสามารถที่ใช้พลังของที่ดินทำลายทั้งกองทัพโดยที่ไม่ต้องออกไปสู้แม้แต่น้อย”
 
 
 
“แน่นอน แต่ละภูมิประเทศถูกสร้างขึ้นโดยการสะสมของพลังปราณและพลังจากปฐพีนั้นแข็งแกร่งกว่าของมนุษย์ ดังนั้นเจ้าจำเป็นต้องศึกษาตำราแห่งการครอบครองให้มาก เจ้านั้นเต็มไปด้วยความโชคดี ไอหนู เจ้าจะพบสิ่งดีๆมากมายในเส้นทางของเจ้า” ความโลภอธิบายอย่างเงียบๆ 
 
 
 
“ฮ่าๆๆๆ บอกข้ามา เป็นเจ้าหรือองค์จักรพรรดิที่ถูกเท? ” ซวนหยวนหัวเราะ เฒ่าโลภมากกลายเป็นเงียบอีกครั้ง 
 
 
 
ตลอดทาง ซวนหยวนสังเกตเห็นซากศพของปีศาจจำนวนมาก ต้องมีบางคนผ่านเส้นทางนี้มาก่อน เขาค่อยๆเข้าไปในอุโมงค์เหมืองขนาดใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง เขารู้สึกถึงพลังงานด้านลบที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
ซวนหยวนมองเขาไปข้างใน ไม่ไกลจากทางเข้าเป็นหุบเขาขนาดใหญ่ที่ทอดตัวลงไปข้างล่างมันถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรยากาศที่รุนแรงซึ่งดึงดูดปีศาจมากมาย ภายในหุบเขามีหินต่อสู้จำนวนมาก แม้แต่หินที่เล็กที่สุดยังมีขนาดเท่ากับศีรษะของมนุษย์ ซวนหยวนรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าถ้าเข้าไปลึกกว่านี้ จะต้องกับหินต่อสู้คุณภาพสูงมากอย่างแน่นอน 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ปีศาจเกือบทั้งหมดมีขนาดเป็น 2 เท่าของปีศาจขนาดปกติ ร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยมัดกล้ามขนาดใหญ่ เสียงของกล้ามเนื้อที่ขยับฟังดูน่ากลัวเป็นอย่างมากและยังมีกรงเล็บขนาดใหญ่ ในสายตาของพวกมันนั้นมีแต่ความกระหายเลือด พวกมันทั้งหมดมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยเท่ากับมังกร 80 ตัว และมีจำนวนไม่ต่ำกว่า 3,000 ตัว 
 
 
 
ซวนหยวนสังเกตฮวงจุ้ยของพื้นที่และตกตะลึง 
 
 
 
“นี่มันพื้นแห่งความบ้าคลั่ง! มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะปีศาจที่บ้าคลั่งเหล่านี้และนำหินต่อสู้ออกมา” 
 
 
 
จากนั้นซวนหยวนก็สังเกตเห็นยักษ์หลายตัวอยู่ที่กลางหุบเขา พวกมันแข็งกว่าตัวที่เขาเคยสู้ด้วยถึง 2 เท่า ปีกของพวกมันกางออกและเกล็ดของมันราวกับมีดที่แหลมคม ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับมังกร 180 ตัว และดูแล้วยังมียักษ์มากกว่า 55 ตัวในหุบเขาแห่งนี้ 
 
 
 
เมื่อซวนหยวนกำลังคิดหาวิธีสกัดหินต่อสู้เหล่านี้โดยที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับปีศาจมายาที่กำลังบ้าคลั่ง ได้มี 2 เงา พุ่งเข้ามาในทิศทางที่เขาอยู่ ” 
 
 
 
“หรือว่าเราจะหาเจ้าหนูนั่นไม่พบ? บางทีอาจจะเป็นเพราะข้อมูลที่ศิษพี่หั่วทาวให้มานั้นผิด” ชายคนหนึ่งขมวดคิ้ว เขามีกล้ามเนื้อที่ใหญโตและมีนามว่า นู่ หลง เป็นอันดับที่ 30 ในรายชื่ออันดับศิษย์
 
 
 
“มันก็ยากอยู่ เขาเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา แต่ข้าสัมผัสถึงเขาได้เมื่อหยุดเคลื่อนไหว เราต้องเข้าใกล้กว่านี้” ชายอีกคนปลดปล่อยออร่าที่ดูอันตราย เขายิ้มเหมือนกับนักล่าที่กำลังเข้าหาเหยื่อ เขามั่นใจอย่างมากว่าสามารถจัดการกับเหยื่อของเขาได้ 
 
 
 
“ถูกต้อง ไอเด็กนั่นกล้าที่จะสังหารนายน้อยของตระกูลข้า มันคงคิดว่าพวกเราไม่กล้าที่จะแก้แค้นมัน? มีเพียงแค่เฟิงเลี่ยที่หนุนหลังมันอยู่ ตระกูลนู่ได้รับการสนับสนุนจากศิษย์และผู้อาวุโสอีกหลายคน เพียงศิษย์แค่คนเดียวที่ได้รับการหนุนหลังจากเฟิงเลี่ย มันจะไปทำอะไรได้” นู่หลงยิ้ม 
 
 
 
“มันเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างศิษย์แท้จริง มันอาจจะคิดว่าสามารถทำได้ทุกอย่างที่มันต้องการเพียงเพราะมีพลังเล็กน้อย? ถึงแม้ว่าเราจะไม่ฆ่ามัน แต่มันก็จะถูกเหล่าศิษย์แท้จริงฆ่าอยู่ดี “
 
 
 
“ได้ยินว่ามันมียุทธภัณฑ์ปฐพีระดับสูงมากมาย เราคงต้องแบ่งกันหลังจากฆ่ามันแล้ว มันสามารถที่จะปลดปล่อยแสงเซียนเจ็ดสีได้ ถ้าเราสามารถที่จะสังหารมันได้มันจะพิสูจน์ว่าพวกเรานั้นมีศักยภาพที่ดีขึ้นและจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนของพวกเรา! ตอนนี้พวกเราเข้าใกล้มันแล้ว เราต้องรีบฆ่ามันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว” 
 
 
 
เลี่ยฉางและนู่หลงเป็นนักสู้ขอบเขตกษัตริย์ระดับสูง ดวงตาของพวกมันเปล่งแสงแห่งความโลภออกมาในขณะที่เข้าใกล้ซวนหยวนเรื่อยๆ พวกมันเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อย่างช้าๆ แต่ซวนหยวนกลับไม่รู้ถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้