พลังของวารีสวรรค์มันทรงพลังมากกว่าที่ซวนหยวนได้จินตนาการไว้ ซวนหยวนรู้สึกราวกับถูกพลังของมันฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ แม้แต่นักสู้ขอบเขตราชันย์ก็ไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดที่ซวนหยวนได้รับได้ แต่ซวนหยวนมีร่างกายแห่งการสรรค์สร้าง และด้วยความช่วยเหลือของเฒ่าโลภมาก ทำให้พลังของวารีสวรรค์ส่วนใหญ่ถูกยับยั้ง
 
 
 
แต่อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับซวนหยวนที่จะทนต่อความเจ็บปวดนี้ได้ ร่างของซวนหยวนถูกปกคลุมไปด้วยหยาดเหงื่อและเลือด ซวนหยวนเริ่มหมดสติและเข้าไปอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน มันเป็นดินแดนที่ว่างเปล่า และมีหญิงสาวที่ใส่ชุดคลุมสีฟ้าอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น นัยน์ตาของนางดูสดใส แต่ใบหน้าของนางดูโกรธเกรี้ยว นางถาม “ทำไมเจ้าถึงอยากกลืนกินข้า?”
 
 
 
“ข้าต้องการเจ้าเพื่อแข็งแกร่งขึ้น ข้าจะได้ปกป้องคนที่ข้ารักได้” ซวนหยวนกล่าว และรู้สึกตะลึง หญิงสาวคนนี้จะต้องเป็นวารีสวรรค์แน่ๆ
 
 
 
“เจ้ารู้หรือไม่ ถ้าเจ้ากลืนกินข้าเจ้านายของข้าจะต้องตาย?” นางกล่าวอย่างโกรธเคือง
 
 
 
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเจ้านายของเจ้ามาก แต่นางต้องอยู่อย่างทนทุกข์ทรมานมาหลายปี นางต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เจ้าเข้าใจความรู้สึกนั้นหรือไม่?” ซวนหยวนถาม
 
 
 
“ถึงอย่างนั้นมันก็ดีกว่าถ้าเจ้านายของข้าต้องหายไป”
 
 
 
“เจ้าไม่ใช่มนุษย์ เจ้าไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของพวกเรา นางถูกคนที่นางรักทรยศ และฆ่า มันเป็นเรื่องเจ็บปวดมากสำหรับเจ้านายของเจ้า ถ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปทั้งๆอย่างงี้” ซวนหยวนส่ายหัว
 
 
 
“เจ้ากล้าดียังไงถึงพูดว่าข้าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้? สาเหตุของเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะข้า ถ้าข้าไม่มีตัวตน นางคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และมีทุกอย่างที่นางต้องการ แต่ข้ากลับทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมี ชีวิตของนางเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่” นัยน์ตาของวารีสวรรค์เต็มไปด้วยน้ำตา
 
 
 
“เจ้าไม่ควรโทษตัวเอง ทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเจ้า มนุษย์บางคนมีทั้งความโลภ และความโหดเหี้ยม มันเป็นเพราะความคิดชั่วร้ายนี้ต่างหากที่ผิด” ซวนหยวนเดินเข้าหาวารีสวรรค์อย่างช้าๆ เขาไม่สนใจอันตรายใดๆ “ข้ารู้เจ้าอยากอยู่กับเจ้านายของเจ้าตลอดไป แต่นางต้องอยู่อย่างทนต่อความทุกข์ทรมานอยู่ทุกวันที่ถูกคนรักทรยศและฆ่า เจ้ารู้ไหมนางต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน?”
 
 
 
“ข้าไม่รู้ ข้าไม่อยากฟัง ปล่อยข้าไป!” นางปิดหูของตัวเอง และกรีดร้อง ขณะที่ซวนหยวนอ้าแขน และโอบกอดนางไว้
 
 
 
“วารีสวรรค์ เจ้าไม่ผิด เจ้าควรปลดปล่อยเจ้านายของเจ้าไปสู่สุคติ หลังจากนั้นบางทีนางอาจจะลืมเรื่องราวอันโหดร้ายพวกนี้ทั้งหมด เจ้านายของเจ้าอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน ทุกๆปีนางต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว และโศกเศร้า แม้ว่าเจ้าพยายามให้เจ้านายอยู่กับเจ้า แต่เจ้าก็รู้วิญญาณของนางสักวันหนึ่งก็ต้องจากไป ถูกไหม?”
 
 
 
นางเงยหน้าขึ้น และมองซวนหยวน “ข้าไม่ผิด? ทั้งหมดมันเป็นความผิดของข้า! ความผิดของข้า…”
 
 
 
“เจ้าจำคนที่ทรยศเจ้านายของเจ้าได้หรือไม่?” ซวนหยวนถาม
 
 
 
“ข้าไม่มีวันลืมหน้าของมัน!” นางตอบกลับอย่างรวดเร็ว
 
 
 
“เป็นหนึ่งเดียวกับข้า และออกไปจากที่แห่งนี้ พวกเราจะตามหามัน และแก้แค้นให้เจ้านายของเจ้า นี่คือสิ่งที่ข้าทำได้ ข้าจะฆ่ามันผู้ที่ทำให้เจ้านายของเจ้าต้องเจ็บปวด”
 
 
 
“เจ้าทำได้?”
 
 
 
“แน่นอน! ข้าไม่เคยลืมคำพูดของตัวเอง!” ซวนหยวนพยักหน้า
 
 
 
“ก็ได้ ข้าจะไปกับเจ้า เจ้าต้องฆ่าผู้ชายคนนั้นถ้าเจ้าเจอมัน….” ร่างของนางกลายเป็นแสงสีฟ้า และผสานเข้ากับร่างกายของซวนหยวนทันที
 
 
 
—–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—–
 
 
 
ในโลกแห่งความจริงซวนหยวนได้สลบไป และกำลังนอนอยู่บนพื้น ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เฒ่าโลภกำลังรออยู่ในร่างของเงาข้างกริช จากนั้นเฒ่าโลภมากก็มองไปที่หญิงสาวคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาว และถาม, “เจ้าดูคุ้นเคย ข้ารู้จักเจ้าใช่ไหม?”
 
 
 
“เจ้าเป็นสหายของจักรพรรดิแห่งการกลืนกินใช่ไหม เจ้าคือ ความโลภใช่ไหม?” นางยิ้มเล็กน้อย
 
 
 
“ถูกต้อง เจ้า….” ใบหน้าของเฒ่าโลภมากเริ่มเบลอ “ข้าไม่สามารถรักษาพลังของข้าได้ ความทรงจำมากมายของข้าได้หายไป ข้าจำเจ้าไม่ได้”
 
 
 
“ไม่ต้องกังวล ข้าจำเจ้าได้ จักรพรรดิได้ช่วยชีวิตของข้าไว้ตั้งแต่ข้ายังเด็ก คนในตระกูลของข้าทุกคนถูกสังหาร ทำให้ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว และเมื่อจักรพรรดิมาถึง เขาได้กลืนกินศัตรูทั้งหมดของข้า และมอบพลังของพวกมันให้แก่ข้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าสามารถตามหาวารีสวรรค์ได้ ข้าต้องการตามหาจักรพรรดิแห่งการกลืน และอยากขอบคุณเขา แต่ข้าหาเขาไม่พบ”
 
 
 
“เขามักจะอยู่อย่างสันโดษ และอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง นิกายที่เขาสร้างขึ้นมามีสมาชิกเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือตัวเขาเอง มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาเขาพบ” เฒ่าโลภมากกล่าวอย่างสงบ “เขาช่วยผู้คนไร้เดียงสามากมายตลอดชีวิตของเขา แม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้ว่าเขาช่วยผู้คนไปกี่คน โปรดอย่าโกรธข้าที่ข้าจำเจ้าไม่ได้ คุณผู้หญิง”
 
 
 
“แน่นอนข้าไม่โกรธ เขาเป็นคนที่หวังดีต่อข้ามากๆ เขาสอนทักษะแก่ข้าเพื่อใช้ปกป้องตัวเอง แล้วไข่ที่อยู่ตรงโน้นเป็นของจักรพรรดิแห่งการกลืนกินใช่ไหม?” นางมองออกไปข้างนอกมองดูไข่ และยิ้ม
 
 
 
ทันใดนั้น พระราชวังใต้น้ำก็สั่นไหวอย่างรุนแรง คริสตัลของพระราชวังได้สูญเสียสีสัน และพลังไป ทำให้พลังปราณที่อยู่รอบๆพระราชวังเริ่มเบาบางลง มันเป็นเพราะซวนหยวนได้วารีสวรรค์มาครอบครองไว้แล้ว และไข่ได้ดูดซับพลังปราณทั้งหมดจากคริสตัล
 
 
 
“ไข่ได้กลืนกินเกือบทุกอย่างที่อยู่ใกล้พระราชวัง เมื่อพลังปราณเริ่มหายไปทำให้พระราชวังเริ่มพังทลายลง ให้ข้าช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่” เฒ่าโลภมากกล่าว
 
 
 
“ไม่จำเป็น พระราชวังถูกสร้างขึ้นจากร่างกายของชายที่ต้องการปกป้องข้าเมื่อข้าถูกสังหาร ตอนนี้ข้ากำลังหายไป ข้าอยากถูกฝังไว้กับคนที่รักข้ามากที่สุด ลาก่อน ความโลภและทายาทของจักรพรรดิแห่งการกลืนกิน ข้าจะใช้พลังเฮือกสุดท้ายของข้าเพื่อให้พวกเจ้าออกไปจากที่แห่งนี้ นายน้อยทำให้วารีสวรรค์ยอมเชื่อฟัง วารีสวรรค์จะช่วยให้เจ้าออกไปจากทะเลแห่งนี้….” นางยิ้ม และส่ายหัว ร่างของนางกลายเป็นแสงจุดเล็กๆ เป็นแสงเดียวกันที่ซวนหยวนได้เห็นเมื่อมาถึงพระราชวัง ในไม่ช้าหญิงสาวคนนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย หลงเหลือเพียงแสงจุดเล็กๆ เฒ่าโลภมากตะโกนไปที่ไข่ ขณะนี้ไข่มีสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์สีทอง ถึง 6 ดวงแล้ว “เจ้าจะดูดกลืนทุกสิ่งที่อยู่จากพระราชวังเลยรึไง? ยังดูดไม่พออีกเรอะ? กลับมาได้แล้ว!”
 
 
 
ไข่สั่นไหวอย่างรุนแรง และพุ่งเข้าไปในแหวนของซวนหยวน เฒ่าโลภมากก็เช่นกัน เขากลับเข้าไปในกริช
 
 
 
แสงโอบกอดซวนหยวนและสร้างพลังลึกลับขึ้นมา และส่งร่างของซวนหยวนออกไปข้างนอก ในขณะที่ซวนหยวนได้จากไป พระราชวังเริ่มพังทลาย และถูกฝังไว้ใต้ทะเล
 
 
 
คนที่นางรักมากที่สุดกลับเป็นคนที่ฆ่านาง
 
 
 
คนที่รักนางมากที่สุดกลับยอมตายเพื่อปกป้องนาง
 
 
 
และนางก็ถูกฝังไว้ใต้ทะเลลึกอย่างโดดเดี่ยวพร้อมกับคนที่รักนางอย่างแท้จริง
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นกับทะเลแห่งนี้?” บนหน้าผา เหล่านักฆ่าที่กำลังรอซวนหยวนอยู่กรีดร้องขึ้นมา โดยปกติแล้วทะเลแห่งนี้จะมีคลื่นที่รุนแรงโหมกระหน่ำอยู่เสมอ แต่ตอนนี้มันกลับเป็นทะเลที่นิ่งสงบ
 
 
 
“พวกเราควรออกไปจากที่นี่ ตอนนี้ทะเลมันนิ่งสงบแล้ว มันจะต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนในนิกายอย่างแน่นอน พวกเราควรออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
 
 
 
“ตามนั้น! เจ้าเด็กนั้นป่านนี้มันคงตายอยู่ที่ก้นทะเลแล้ว” ชายที่มาจากตระกูลหยินออกคำสั่ง ทำให้เหล่านักฆ่าแยกย้ายจากไปทันที
 
 
 
หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนานในทะเลที่นิ่งสงบแห่งนี้ ได้ปรากฏน้ำวนขนาดยักษ์อยู่ใจกลางทะเลสีคราม