ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลี่หวู่บุตรชายของแม่ทัพหลี่กังแห่งเมืองหลี่โส่ว เมื่อคืนคนรับใช้ทั้ง 2 ของเขาบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นโดยบิดเบือนจากความเป็นจริง
“พวกข้าได้ยินมาว่ามีผู้หญิงอาศัยอยู่ในบ้านไม้ที่ติดกับลำธาร มีคนบอกว่านางนั้นมีเสน่ห์และเร่าร้อนอย่างมาก พวกเราไปที่นั่นเพื่อที่จะพบนางแต่ในตอนนั้นได้มีเด็กหนุ่มที่หยิ่งยโสเข้ามาทำร้ายพวกเราและเกือบจะสังหารหลี่เอี๋ยน จากนั้นก็ขโมยนางไป”
หลี่หวู่ตกตะลึงเล็กน้อย เขารอจนถึงเช้าจากนั้นก็ตรงไปยังบ้านไม้ข้างลำธาร เขาเป็นชายที่สูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อใหญ่โต เขาปรับแต่งอวัยวะทั้ง 5 เรียบร้อยแล้วและเป็นนักสู้ที่อยู่จุดสูงสุดของขอบเขตกษัตริย์ หลี่หวู่ยังมาพร้อมกับนักสู่ขอบเขตพฤกษาอีกนับ 10 คน
ซูเหม่ยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เมื่อนางได้ยินเสียงจากด้านนอกนางรีบลุกขึ้นและหยุดซวนหยวนที่กำลังจะเปิดประตู “นายน้อยซวนหยวนรีบหนีไปทางประตูหลัง พวกมันมีมากเกินไป”
“นั่นไม่เป็นปัญหา” ซวนหยวนตอบ
ซวนหยวนถอดชุดของนิกายนักสู้มังกรออกและทำลายมันด้วยพลังปราณของเขา ในตอนนี้เขาอยู่ในเขตของราชวงศ์ตะวันออกและไม่ต้องการที่จะถูกฆ่าเพราะความขัดแย้งระหว่าง 2 มหาอำนาจ ในตอนที่เขาเปิดประตู ซูเหม่ยกัดฟันแน่น แต่นางก็รวบรวมความกล้าและเดินออกไปข้างนอกเช่นเดียวกัน
“เจ้ากลับมาแส่หาความตาย” ซวนหยวนกล่าว เขาส่วมยุทธภัณฑ์ปฐพีระดับสูง ทำเขาดูเหมือนนายน้อยที่ดูสง่างามและหยิ่งยโส
ในตอนนี้หลี่หวู่ตระหนักได้ว่าซวนหยวนจะต้องเป็นตัวตนที่มีพื้นเพไม่ธรรมมา อย่างน้อยที่สุดซวนหยวนกล้าเผชิญหน้ากับเขาด้วยตัวคนเดียวซึ่งปราศจากความกลัว ในเวลานี้หลี่หวู่ได้เปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนน้อมเล็กน้อยแต่ก็ยังคงความหยิ่งยโสเอาไว้ “นายน้อย มีคนบอกข้าว่าท่านได้ทำร้ายหนึ่งในคนรับใช้ของตระกูลข้า ท่านสามารถบอกพวกเราได้หรือไม่ว่าจริงๆแล้วเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่? ถ้าสิ่งที่พวกเขาพูดมาเป็นความจริง ข้าก็ต้องขอทวงความยุติธรรมให้แก่คนของข้า”
เมื่อเห็นซูเหม่ยที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านดวงตาของหลี่หวู่เป็นประกายในทันที นางมีเสน่ห์เย้ายวนเหมือนที่คนของเขาบอก จากนั้นซูเหม่ยก็อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น ” ข้ามีนามว่าซูเหม่ย เมื่อวานข้าได้ช่วยนายน้อยผู้นี้ขึ้นจากลำธาร เขายังคงไม่ได้สติแต่เมื่อคนรับใช้ของท่านมาพวกเขาต้องการที่จะให้ข้าปรนนิบัติ แต่ไม่มีเตียงใดๆเหลืออยู่ในบ้านดังนั้นข้าจึงขอให้พวกเขากลับไป แต่ในตอนนั้นพวกเขาได้บุกเข้ามาในบ้านตอนที่นายน้อยซวนหยวนตื่น นายน้อยซวนหยวนได้ทำร้ายพวกเขาเพราะพวกเขาทำร้ายข้าก่อน ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยนายน้อยหลี่”
หลี่หวู่กลายเป็นโกรธเกรี้ยว คนรับใช้ของเขาต้องการที่จะหลับนอนกับโสเภณีและแต่งเรื่องโกหกเขา ใบหน้าของเขากลายเป็นมืดมน ในตอนนั้นเองคนรับใช้ทั้ง 2 ได้รีบคุกเข่าและอ้อนวอนอย่างบ้าคลั่ง
” นายน้อย นายน้อย พวกเราไม่ได้โกหกท่าน แต่เด็กหนุ่มคนนั้น….”
หลี่หวู่เมินเฉยต่อคำแก้ตัว เขารีบสั่ง “นำพวกมันออกไปและฆ่ามันเสีย”
ทันใดนั้น นักสู้ขอบเขตพฤกษา 2 คนได้นำพวกมันเข้าไปในป่า จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องที่น่าเวทนาของคนรับใช้ทั้ง 2
หลี่หวู่หันไปทางซวนหยวนและกล่าวขอโทษ “นายน้อย พวกเรากระทำผิดต่อท่าน โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย ข้าหลี่หวู่บุตรชายของแม่ทัพหลี่แห่งเมืองหลี่โส่ว เพื่อเป็นการขอโทษข้าขอเชิญท่านไปเยี่ยมชมเมืองหลี่โส่วในฐานะแขกของข้า ท่านคิดเช่นไร?”
ซวนหยวนคิด “ข้าอยู่ที่ชายแดนของราชวงศ์ตะวันออก มาดูสิว่าข้าจะได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลหยินบ้าง”
ดังนั้นซวนหยวนจึงตอบตกลง เขาหันไปหาซูเหม่ย “นายหญิงซู ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้า นายน้อยหลี่เป็นคนมีเหตุผล ดังนั้นข้าจึงแน่ใจว่าจะไม่มีปัญหาอะไรในอนาคต โปรดดูแลตัวเองด้วย”
ซูเหม่ยถอนหายใจ นางรู้ว่าซวนหยวนจะต้องจากไป แต่นี่มันไม่กระทันหันเกินไปหรือ? ม่อโฉวยังไม่ได้ตื่นมาเพื่อที่จะกล่าวลา แต่ในตอนนั้นเองเงาร่างน้อยๆได้เดินมาอยู่ที่ด้านหลังของซูเหม่ย
“ข้าจะเตะเจ้าพวกคนชั่วด้วยสิ่งที่ท่านให้กับข้า! ขอบคุณนายน้อยซวนหยวน!” ม่อโฉวกล่าวอย่างเงียบๆ
“รักษาด้วยด้วยนะ” ม่อโฉวยังคงกล่าวด้วยความอาวอน
“อื้ม!” ซวนหยวนยิ้ม
ซูเหม่ยจ้องมองซวนหยวนและหลี่หวู่หายลับไปจากสายตา
___________________________________
“นายน้อยซวนหยวน ท่านคิดยังไงเกี่ยวกับเมืองหลี่โส่ว?” หลี่หวู่กล่าวอย่างสุภาพ ตลอดทางเขาอดทนอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองให้แก่ซวนหยวนฟัง
“แม้ว่านี่จะเป็นเมืองที่อยู่ตรงชายแดน แต่ก็มากไปด้วยผู้คนและเป็นเมืองที่มั่งคั่ง เป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ” ซวนหยวนตอบ ในตอนนั้นเอง เฒ่าโลภมากก็กล่าวเตือนเขา ” เจ้าหนู ระวังตัวด้วย เด็กน้อยคนนั้นเตือนเจ้าให้ระวังเมื่อเจ้าจากมา นางจะต้องรับรู้ได้ว่าหลี่หวู่เป็นคนไม่ดี”
“ข้าขอเสียมารยาทถามได้ไหมว่านายน้อยเป็นใคร?” หลี่หวู่ถาม
“ข้าเป็นเพียงผู้ฝึกตนพเนจร” ซวนหยวนตอบ
“ประเสริฐ ดูแล้วเหมือนว่าข้าจะอายุมากกว่าท่านเพียงเล็กน้อยนายน้อยซวนหยวน พวกเรามาสาบานเป็นพี่น้องกันเป็นอย่างไร พวกเราสามารถบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ในอนาคตหากเราร่วมมือกัน”
“ขอบคุณ นายน้อยหลี่ แต่ข้ายังคงคุ้นเคยกับความเป็นอิสระ” ซวนหยวนพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ “ข้าสงสัยว่าในเมืองมีตลาดหินหรือไม่? ข้าต้องการที่จะเสี่ยงโชค”
“แน่นอน! ท่านถามได้ดี! ตลาดหินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองมีชื่อว่า ตลาดหินโหยวหยุน ข้าชอบไปที่นั่นและพยายามเสี่ยงโชคเช่นกัน แต่ข้าก็มีโชคไม่มากพอและต้องเสียเวลา วันนี้ข้ามีวาสนาได้พบเจอกับท่าน บางทีข้าอาจจะมีโชคและได้อะไรกลับมาบ้าง! ไปกันเถอะ”
“มันเป็นเพียงแค่งานอดิเรกเล็กๆน้อยๆ” ซวนหยวนยิ้ม แต่ในใจของเขาเริ่มเบื่อหน่ายหลี่หวู่ขึ้นเรื่อยๆ
ซวนหยวนต้องการทดสอบความรู้จากตำราแห่งการครอบครอง เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก จักรพรรดิแห่งการครอบครองใช้เวลาหลายปีในการทดลองและทำความเข้าใจเกี่ยวกับหินและผลึกต่างๆ ซวนหยวนเองก็ต้องการที่จะทดลองเช่นกัน ไม่งั้นการที่เขาเสียเวลาในการค้นคว้าตำราแห่งการครอบครองจะสูญเปล่า
ด้วยการนำของหลี่หวู่ พวกเขาได้มาถึงตลาดหินโหยวหยุนอย่างรวดเร็ว ด้านหน้ามียามคอยเฝ้าระวังอยู่หลายแห่ง ทรัพย์สินที่อยู่ด้านในมีมูลค่าสูงมาก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเฝ้าระวังอย่างหนาแน่น
“ฮ่าๆๆ ไปกันเถอะพี่น้อง ได้เวลาเสี่ยงโชคแล้ว!” หลี่หวู่หัวเราะ จากนั้นก็นำซวนหยวนเข้าไปด้านใน
___________________________________
ในเทือกเขาอยู่ไม่ไกลจากชายแดนของนิกายนักสู้มังกรได้มีนักฆ่าจากตระกูลหยินรวมตัวกันอยู่ นักสู้ขอบเขตนักพรตได้ถือกระจกสีดำขึ้นมา มันทรงพลังยิ่งกว่าของอู๋หมิงเสียด้วยซ้ำ
จากนั้นกระจกก็ลอยขึ้นกลางอากาศ หลังจากดูดซับปราณจากนักสู้ขอบเขตนักพรตเข้าไปก็ปรากฏเงาขึ้นในกระจก นักสู้ขอบเขตนักพรตได้คุกเข่าต่อหน้าเงานั้น
“นายน้อย, ซวนหยวนสมควรที่จะตกตายไปแล้ว ข้าไม่อาจสัมผัสได้ถึงพลังของไข่มุกอีกต่อไป” เขากล่าวอย่างนอบน้อม
“ไอพวกไร้ประโยชน์ มันยังไม่ตาย มันอยู่ที่เมืองหลี่โส่วของชายแดนราชวงศ์ตะวันออก ไปและสังหารมันเดี๋ยวนี้!” ร่างเงากลายเป็นเกรี้ยวกราด เสียงของเขาราวกับฟ้าผ่าส่งผลให้นักสู้ขอบเขตกษัตริย์ทั้ง 10 ถึงกับกระอักเลือด
“นั่นเป็นไปไม่ได้ นายน้อย พวกเราบังคับให้มันดำลงไปยังส่วนลึกของทะเล ในทะเลแห่งนั้นแม้แต่ตัวตนของนักสู้ขอบเขตราชันย์ก็ยังยากที่จะเอาชีวิตรอดกลับมาทั้งยังมีน้ำวนที่ทรงพลัง ไม่มีทางที่มันจะยังมีชีวิตอยู่”
“ไม่เป็นเช่นนั้น มันยังคงมีไข่มุกอยู่ดังนั้นข้าถึงรู้ว่ามันยังไม่ตาย นอกจากว่ามันจะยกไข่มุกให้กับคนอื่น ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกเจ้าจะต้องนำไข่มุกกลับมาให้ได้ รอคำสั่งต่อไปเมื่อไปถึงเมืองหลี่โส่ว แม่ทัพหลี่กังจะช่วยพวกเจ้าจัดการกับซวนหยวน ถ้าเป็นไปได้ก็พามันกลับมาหาข้า เราสามารถใช้มันเพื่อล่อน้องสาวของข้าให้กลับมายังตระกูลได้” นายน้อยแห่งตระกูลหยินกล่าว
” รับทราบแล้วขอรับ นายน้อย”
เมื่อเงาในกระจกหายไป เหล่านักฆ่าที่เหลือก็สามารถกลับมาหายใจได้สะดวกอีกครั้ง
“ไปยังเมืองหลี่โส่ว!” นักสู้ขอบเขตนักพรตกล่าวด้วยความหงุดหงิด เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าซวนหยวนรอดชีวิตได้อย่างไร แม้แต่ตัวเขาเองก็คงจะต้องตกตายอย่างแน่นอนหากลงไปในทะเลที่น่ากลัวแห่งนั้น
“ทำไมมันถึงยังมีชีวิตอยู่?” นักสู้ขอบเขตนักพรตอีกคนถาม
“ข้าไม่รู้ บางทีมันอาจจะได้รับการปกป้องจากหยินเฉินลู่ก็เป็นได้ แต่มันจะไม่โชคดีแบบนั้นอีกต่อไป ข้าจะหักแขนและขาของมัน แล้วมาดูกันสิว่ามันจะสามารถหลบหนีไปได้อีกหรือไม่!”