ตอนที่แล้วตอนต่อไป
ในตอนนั้นเอง ได้มีชายที่สวมเสื้อคลุมยาวสีดำได้เดินเข้ามา เขาเป็นชายที่สูงสง่าและปลดปล่อยกลิ่นอายของนักสู้ขอบเขตราชันย์ที่สูงส่งออกมา
ซวนหยวนตระหนักได้ว่าเขาจะต้องเป็นเจ้าของตลาดหินโหยวหยุนอย่างแน่นอนเมื่อเห็นชายชราและอื่นๆในลานที่เจ็ดโค้งคำนับให้เขาอย่างสุภาพ
เจ้าของตลาดหินโหยวหยุน, โหยวหยุนล้ง ยิ้ม “ข้าเชื่อว่าเหล่านายน้อยคงเหน็ดเหนื่อยจากการเดิมพัน พวกเราจะให้ผู้คุ้มกันไปส่งพวกท่านที่บ้าน นอกจากจากนี้เราจะมอบคริสตัลระดับสูงสุดจำนวน 100 ก้อนให้กับผู้ที่แพ้เดิมพัน เพื่อที่จะแสดงความขอบคุณที่สนับสนุนเรามาตลอด”
เหล่านายน้อยที่ร่ำรวยที่สูญเสียเงินเป็นจำนวนมากต่างรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่ได้ของกำนันบางสิ่งกลับคืนมา
เจ้าของตลาดสามารถรับมือกับสถานการณ์อย่างนี้ได้เป็นอย่างดี ด้วยการให้ของสัก 2-3 ชิ้นและเชิญพวกเขากลับ ซึ่งเป็นหนทางที่สามารถทำให้พวกเขายังคงรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้ได้และลดความเสี่ยงที่กลโกงของตลาดหินโหยวหยุนจะถูกเปิดเผยโดยซวนหยวน
ซวนหยวนรู้สึกประทับใจ โหยวหยุนล้งจะต้องไม่ได้เป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอน
จากนั้นก็เหลือเพียงแค่ ซวนหยวน, ซือหว่าน, โหยวหยุนล้ง และนักสู้ขอบเขตราชันย์อีก 10 คน
“ข้าเป็นเจ้าของตลาดหินโหยวหยุนแห่งนี้ มีนามว่า โหยวหยุนล้ง นายน้อยหยินท่านยังเยาว์วัยแต่กลับมีพรสวรรค์ที่สูงส่งมากนัก ข้าเชื่อว่าในบรรดาผู้คนที่มาในวันนี้ท่านคือนักอัญมณีที่เก่งกาจที่สุด เจ้าหญิงซือหว่าน ท่านคงเห็นสมบัตินี้แล้ว โปรดช่วยตรวจสอบหินก้อนนี้และบอกข้าว่ามันเป็นสมบัติหรือไม่?”โหยวหยุนล้งยิ้ม เขาหยิบกล่องที่ทำจากหยกขึ้นมาและหันไปหาเหล่านักสู้ขอบเขตราชันย์ “สหาย พวกเจ้าคงไม่ได้มาในวันนี้เพื่อที่จะดูมันหรอกหรือ?”
เมื่อกล่องถูกเปิดออกมา เฒ่าโลภมากกรีดร้องออกมาในทันที “มันคือความทรงจำดั่งเดิมของข้า! ด้วยความช่วยเหลือจากมันจะทำให้ข้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตราชันย์และสามารถช่วยเจ้าจัดการกับซือหว่านและกลืนกินอัคคีต่อสู้ของนางได้!”
ซวนหยวนคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เขารอคอย เขาไม่อาจหลบหนีจากซือหว่านได้ด้วยตัวเอง แต่ความทรงจำดั่งเดิมนี้อาจจะช่วยเขาได้
ซวนหยวนหรี่ตาและยิ้ม “เรามาดูกันเถอะว่ามันคืออะไร”
หินมีรูปร่างน่าเกลียดและแปลกประหลาด อย่างไรก็ตามทักษะกลืนกินในตัวของซวนหยวนได้มีปฏิกิริยากับหินก้อนนี้ เขารู้ว่ามันมีพลังที่ยิ่งใหญ่ถูกซ่อนไว้อยู่
“พวกเราไม่สามารถตัดหินก้อนนี้เพื่อเปิดมันได้ แม้ข้าจะใช้พลังธาตุแล้วก็ตาม ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร” โหยวหยุนล้งกล่าว
“บางทีข้าอาจจะลองเปิดมันด้วยอัคคีต่อสู้ของข้า” ซือหว่านเองก็ไม่รู้จักหินก้อนนี้เหมือนกัน แต่นางก็อยากที่จะลองดู
“โปรดลองดูเถิดเจ้าหญิง อัคคีต่อสู้คือสมบัติธรรมชาติที่หายาก เป็นวาสนาของข้าที่จะได้เห็นมัน” โหยวหยุนล้มลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็เห็นด้วยในที่สุด
“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำลายความทรงจำดังเดิมของข้าด้วยอัคคีต่อสู้?” เฒ่าโลภมากกล่าวอย่างเหยียนหยาม
ซือหว่านถือหินไว้ในมือและปลดปล่อยเปลวไฟปีศาจออกมา ความร้อนที่รุนแรงถูกปลดปล่อยออกมาทำให้ทุกคนในห้องถูกบังคับให้ก้าวถอยหลัง ยกเว้นซวนหยวนเพียงผู้เดียวที่ไม่ไหวติง นางยังคงพยายามเผาหินต่อไปเป็นเวลา 15 นาทีก่อนที่จะยอมแพ้ แต่หินกลับไม่บุบสลายแม้แต่น้อย
“ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน” ซือหว่านส่ายหัวและส่งหินกลับไปให้โหยวหยุนล้ง
นอกจากซวนหยวนและซือหว่าน คนอื่นๆต่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ซวนหยวนที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเปลวไฟปีศาจต่างทำให้ซือหว่านและเหล่านักสู้ขอบเขตราชันย์ประหลาดใจ ซวนยหวนยังกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ารู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับหินนี้ ให้ข้าลองและถ้าเป็นไปได้โปรดยกมันให้กับข้าได้หรือไม่?”
“โปรดลองดูถ้าท่านรู้สึกเช่นนั้น แต่ข้าไม่อาจสัญญาได้ว่าจะยกให้กับท่าน” โหยวหยุนกล่าว
“ข้าจะลองดู” ซวนหยวนตอบ จากนั้นเขาก็เริ่มลงมือ
“เฒ่าโลภมากรีบดูดกลืนความทรงจำดั่งเดิมของเจ้าซ่ะ ชีวิตของข้าอยู่ในมือเจ้า!” ในตอนนั้นได้มีแสงสีดำออกมาจากร่างกายของซวนหยวน หินสั่นอย่างรุนแรงและถูกดูดกลืนเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
โหยวหยุนล้งตกตะลึงมันสายเกินไปที่จะดึงหินกลับออกมา แม้แต่ซือหว่านก็ประหลาดใจเช่นกัน
“นายน้อยหยิน เกิดอะไรขึ้น?” โหยวหยุนล้งแทบจะร้องไห้ออกมา
“เจ้าหนู ซื้อเวลาให้ข้าหน่อย ข้าต้องใช้เวลาในการผสานเข้ากับความทรงจำ” เฒ่าโลภมากกล่าว ในตอนนั้นซวนหยวนรีบคิดแผนการขึ้นมา เขาตั้งใจทำร้ายอวัยวะของตัวเองและกระอักเลือดออกมา
“ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันราวกับว่ามีบางอย่างเชื่อมโยงข้ากับหินก้อนนี้ก่อนที่จะมีบางอย่างโจมตีข้าจากด้านใน….”
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าซวนหยวนต้องการขโมยหินของเขา แต่ตอนนี้เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของซวนหยวนทำให้เขาเชื่อในสิ่งที่ซวนหยวนพูด เขาไม่เคยได้หินเรื่องหินหลอมรวมเขากับร่างกายของคนมาก่อน
“นายน้อยหยิน ท่านรู้สึกเช่นไรบ้าง? ให้ข้าได้ตรวจสอบร่างกายของท่าน!”
ซวนหยวนมองกลับไปด้วยความโกรธ เขารีบกล่าวออกมา “ท่านล้ง ท่านคิดว่าข้าต้องการเอาหินไปจากท่าน? ตระกูลของข้าไม่ได้อ่อนแอ พวกเราไม่สนใจกับหินเล็กน้อยพันนี้ ข้าเรียนรู้ทักษะลับมากมายจากตระกูล ท่านคิดว่าข้าขโมยหินนี้ด้วยทักษะของตระกูลหยินใช่หรือไม่?”
โหยวหยุนล้งโกรธ เขาไม่คิดว่าซวนหยวนจะกล่าวหาเขาเช่นนี้ แต่ซวนหยวนมาจากตระกูลหลิน และพวกเขายังถูกรายล้อมไปด้วยพยานอีกหลายคนรวมถึงเจ้าหญิงซือหว่าน ดังนั้นเขาไม่สามารถสังหารซวนหยวนได้และกล่าวอย่างช้าๆ “ นายน้อยหยิน ข้าแค่กังวลว่าหินนั่นจะทำอันตรายต่อท่าน โปรดให้ข้าตรวจสอบเถิด!”
“ท่านล้ง ข้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ท่านต้องใช้ทักษะบางอย่างกับหินเพื่อที่จะขโมยทักษะของตระกูลไปจากข้า!?” ซวนหยวนกล่าวขณะกระอัดเลือดมากขึ้น
ซวนหยวนถอยหลังไป 2-3 ก้าวและยืนอยู่ข้างชายชรา จากนั้นเขาก็หยิบผงหยกที่แตกสลายขึ้นมาจากพื้น “ข้ากล่าวถูกใช่หรือไม่? โหยวหยุนล้ง เจ้ามันชั่วช้า นี่คือหยกสือสาร ไอแก่นี่คงบอกเจ้าเกี่ยวกับการมาของข้าใช่หรือไม่!?”
โหยวหยุนล้งประหลาดใจ ซวนหยวนถึงกับสังเกตเห็นหยกสือสาร แต่ในความเป็นจริง เขาไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายซวนหยวน “นายน้อย ท่านเข้าใจผิดแล้ว เมื่อมีแขกคนสำคัญมายังตลาดของข้า ข้าเพียงมาทักทายพวกท่านด้วยตัวเอง มันถือเป็นกฎของพวกเรา แม้ว่าท่านจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ข้าก็ยังคงมาเพื่อทักทายเจ้าหญิงซือหว่านอยู่ดี”
“อย่าได้โกหกข้า! ข้าตระหนักถึงกลโกงของพวกเจ้าได้ นั่นคือเหตุผลที่เจ้าต้องการจะสังหารข้า!”ซวนหยวนกรีดร้องออกมา จากนั้นเขาก็เดินไปหาเหล่านักสู้ขอบเขตราชันย์ “ให้ข้าบอกถึงความชั่วร้ายของตลาดหินแห่งนี้ โหยวหยุนล้งใช้เทคนิคพิเศษนำคริสตัลออกมาจากหินเพื่อหลอกลวงพวกท่าน อย่างไรก็ตามด้วยความรู้ของข้า ข้าสามารถที่จะจับกลโกงพวกนั้นได้!” ซวนหยวนใช้ปราณเล็กน้อยบดทำลายหินแปดก้อน มันแตกสลายราวกับทำมาจากแก้ว โหยวหยุนล้งต้องการที่จะหยุดเขา แต่ซือหว่านและคนอื่นๆก็อยากจะรู้เช่นกันว่าซวนหยวนต้องการที่จะเปิดเผยอะไร ดังนั้นโหยวหยุนล้งจึงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้
“ข้าได้ศึกษาเกี่ยวกับอัญมณีมาหลายปีแล้ว โปรดดู คริสตัลเหล่านี้ถูกแทนที่ด้วยขยะ แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปกปิดความเสียหาย แต่ก็ยังสามารถสังเกตความแตกต่างได้ ตอนนี้พวกท่านเห็นหรือไม่?”
หนึ่งในนักสู้ขอบเขตราชันย์ซึ่งเป็นชายชรา สังเกตและพยักหน้า เขาโกรธมาก “นายน้อยหยินกล่าวได้ถูกต้อง โหยวหยุนล้ง เจ้าต้องอธิบายเรื่องนี้อย่างละเอียด!”
“แม้ว่าข้าไม่อาจจะแยกความแตกต่างได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาคริสตัลไม่ได้เลยจากหินแปดก้อนภายในลานที่เจ็ดแห่งนี้ มันพิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่นายน้อยหยินกล่าวมาถูกต้อง” ชายอีกคนหนึ่งกล่าวด้วยความโกรธ
“ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าจะทำกับพวกเราแบบนี้ ‘สหาย’? เจ้าจะอธิบายอะไรหน่อยไหม?”
ซวนหยวนถอนหายใจ เขาอาจจะซื้อเวลาได้บ้าง เขายังกล่าวไปอีกว่า “เจ้าคงจะตระหนักได้ว่าข้ารู้ถึงกลโกงของเจ้าซึ่งเป็นเหตุผลที่เจ้าส่งคนอื่นๆกลับไปและทำให้มีพยานน้อยลง เจ้าคงคิดว่าข้าโง่มากสินะ? หินไม่ได้แปลกประหลาดนี้ มันคืออาวุธสังหาร! รอจนกว่าข้าจะกลับไปยังตระกูลและข้าจะรู้ว่าเจ้าใช้วิธีการใดกันแน่!”
โหยวหยุนล้งรู้ว่าเขาไม่สามารถปกปิดจากคนเหล่านี้ได้ แต่โชคดีที่มีคนไม่มากนักอยู่ที่นี่ เขากำลังคำนวณว่าจะฆ่าพยานเหล่านี้อย่างไรและจ้องมองไปยังซวนหยวน
“อะไร? เจ้าอยากที่จะสังหารข้าหลังจากที่ข้าเปิดเผยเรื่องทั้งหมด? เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้?”
ก่อนที่โหยวหยุนล้งจะได้ตอบโต้ ในตอนนั้นได้มีเสียงตะโกนออกมาจากด้านนอก “ทุกคนในเมืองหลี่โส่วฟังทางนี้! ข้าคือผู้คุ้มกันมังกรสวรรค์จากตระกูลหยิน พวกเราได้รับคำสั่งมา ให้นักสู้ทุกคนช่วยกันจับกุมศิษย์จากนิกายนักสู้มังกรผู้ที่สังหารคนจากตระกูลของพวกเราไป 2 คน มันมีนามว่าซวนหยวน ถ้าเป็นไปได้ก็ให้จับเป็น!”
ทันใดนั้นซวนหยวนกลายเป็นตื่นตัวในทันที นี่มันวิกฤตแล้ว!
ความคิดที่จะสังหารซวนหยวนของโหยวหยุนล้งหายไปในทันที เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เมื่อผู้คุ้มกันมังกรสวรรค์มาที่นี่ “นายน้อยหยินนี่เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ ข้าเพียงทำผิดพลาดเล็กน้อย ข้ามาพบท่านด้วยความบริสุทธิ์ใจ ข้าไม่ได้มีความตั้งใจที่จะสังหารท่านและข้ายังไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับหิน!”
“เจ้ากล้าทำร้ายคนจากตระกูลหยิน เจ้าจะต้องอธิบายให้ดีกว่านี้! ตระกูลของข้ากำลังตามจับคนจากนิกายนักสู้มังกร ข้าจะไปจัดการเรื่องนั้นก่อน” หลังจากกล่าวเสร็จ ซวนหยวนก็บินออกไป
“อย่าเพิ่งไป! ข้ายังมีหลายสิ่งที่จะถามท่าน!” โหยวหยุนล้งพยายามลั้งซวนหยวน
ในตอนนั้น หลี่หวู่ได้นำนักสู้ขอบเขตนักพรตจากตระกูลหลิน เหล่านักฆ่าและพ่อของเขาแม่ทัพหลี่กัง เข้าไปยังลานที่เจ็ด
“เขาอยู่ที่ไหน? ข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของไข่มุก แต่มันกำลังห่างออกไป” นักสู้ขอบเขตนักพรตกล่าว
“ท่านล้ง ชายผู้ที่รู้ทักษะลับของตระกูลหยินอยู่ไหน? เขาคือคนที่พวกเรากำลังไล่ตาม เขาขโมยทักษะลับของตระกูลหยิน!” หลี่หวู่ถามโหยวหยุนล้ง
โหยวหยุนล้งแทบจะเป็นลมเมื่อได้ยินคำถามของหลี่หวู่ ไอเด็กนั่นหลอกเขา!
“ตามข้ามา มันเพิ่งจะหนีไป ข้าจะฆ่ามันด้วยตัวเอง!” เขากล่าว
หลี่หวู่รู้ดีว่าเขาไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ แต่เขาจำได้ว่าซวนหยวนร่ำรวยอย่างมาก บางทีเขาอาจจะซ่อนบางอย่างเอาไว้ในบ้านไม้ข้างลำธารหลังนั้น เขารีบนำนักสู้ที่อยู่จุดสูงสุดของขอบเขตกษัตริย์ทั้ง 20 คนไปยังบ้านที่ซูเหม่ยและม่อโฉวอาศัยอยู่