ตอนที่แล้วตอนต่อไปในบ้านไม้ที่อยู่ติดลำธาร ม่อโฉวกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่สูงเกินไปสำหรับนาง ทำให้ขาของนางห้อยอยู่ในอากาศ ใบหน้าของนางดูเศร้าเล็กน้อย ซูเหม่ยที่นั่งอยู่ข้างม่อโฉวกำลังคบคิดเกี่ยวกับชีวิตในวันข้างหน้า เงิน 100 เหรียญกษัตริย์ที่ซวนหยวนมอบให้นั้นมีค่ามหาศาลแต่นางก็ไม่อาจพึ่งพามันตลอดไปได้ ซูเหม่ยได้รับคำแนะนำจากซวนหยวนและปฏิเสธเหล่าลูกข้าที่มาหานางตั้งแต่ซวนหยวนจากไป นางตั้งใจอย่างแน่วแน่จะต้องให้ม่อโฉวมีชีวิตที่ดีกว่านางให้ได้
“ป้าเหม่ย!” จู่ๆม่อโฉวก็เรียกซูเหม่ยอย่างกะทันหันในระหว่างที่นางยังคงอยู่ในภวังค์
“เกิดอะไรขึ้นหรือ หลานรัก?” ซู่เหม่ยถาม
“ตอนนี้ข้ารู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง”
“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับนายน้อยหรือ?”
“ข้าไม่รู้ ข้าได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เป็นไร ป้าเหม่ย ท่านห้ามทิ้งข้านะ ท่านจะต้องอยู่กับข้านะ” ม่อโฉวกล่าวอย่างจริงจัง
“โถ่เอ้ย เด็กโง่ ข้าไม่ทิ้งเจ้าหรอก” ซูเหม่ยยิ้มอย่างอบอุ่น
จากนั้นก็ได้มีบางคนมาเคาะที่หน้าประตู “นายหญิงซู ข้าหลี่หวู่เอว”
“นายน้อยหลี่? ม่อโฉวไปอยู่ในห้องของเจ้า ข้าจะไปถามนายน้อยหลี่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยหรือไม่” ซูเหม่ยมีความสุขเมื่อได้ยินเสียงของหลี่หวู่ นายน้อยหลี่ได้ทิ้งความประทับใจไว้ให้กับนางเมื่อเห็นถึงวิธีการที่เขาใช้จัดการกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ซูเหม่ยเปิดประตูและโค้งคำนับให้กับหลี่หวู่ “คารวะ นายน้อยหลี่”
หลี่หวู่ถูกล่อลวงด้วยเสน่ห์ของซูเหม่ยในทันที แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ด่างพร้อยเพราะงานที่นางทำ
“นายหญิงซู นายน้อยซวนหยวนได้ทิ้งอะไรไว้ที่นี่หรือไม่?”
“ซวนหยวน? นั่นคือชื่อของนายน้อยอย่างงั้นหรือ?”ซูเหม่ยรู้สึกประหลาดใจกับคำถาม จากนั้นนางก็ส่ายหัว “ข้าไม่รู้ เขาลืมอะไรไว้ที่บ้านของข้าอย่างงั้นหรือ? เขาเพียงให้เงินข้าไว้ 100 เหรียญกษัตริย์สำหรับไว้ใช้จ่ายในอนาคต”
“ ดี ถ้าเจ้าไม่รู้อะไรก็ได้เวลาตายของเจ้าแล้ว” รอยยิ้มของหลี่หวู่แปลเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย เขาใช้มือบีบไปที่คอของซูเหม่ยและกระซิบไปข้างๆหูนาง “นายน้อยซวนหยวนของเจ้ามันคงจะตายไปแล้วตอนนี้ เจ้าก็ตามมันลงไปอยู่ในนรกก็แล้วกัน! ฮ่าๆๆ ”
ซูเหม่ยตายจากแรงบีบของหลี่หวู่ในทันที ม่อโฉวที่เฝ้าดูเหตุการณ์มาตลอดกรีดร้องในทันที “ป้าเหม่ย! อย่าทิ้งข้าไปนะ! ข้าควรจะทำยังไงดี? ป้าเหม่ย!”
“แม่หนูน้องตาบอดคนนี้ เมื่อนางโตขึ้นจะต้องกลายเป็นสาวงามอย่างแน่นอน…. เข้าไปค้นในบ้าน ดูสิว่าซวนหยวนมันทิ้งอะไรเอาไว้บ้าง!” หลี่หวู่สั่ง นักสู้ขอบเขตกษัตริย์ทั้ง 20 คนรีบพุ่งเข้าไปในบ้าน ด้วยสภาพของม่อโฉวในตอนนี้เห็นได้ชัดว่านางช็อคเป็นอย่างมาก
“ป้าเหม่ย…. ข้าบอกให้ท่านอยู่กับข้าไงเล่า… พวกมันทั้งหมดเป็นคนเลว พวกมันฆ่าป้าเหม่ย นายน้อยบอกข้าว่าเพียงแค่เพ่งสมาธิและคิดเพียงว่าจะเตะพวกคนชั่วออกไป” ทันใดนั้นม่อโฉวได้เปิดใช้งานรูปแบบที่ซวนหยวนสร้างขึ้น มีแสงสว่างจ้าโผล่ออกมาจากหน้าอกของนาง มันคือพลังที่ใช้ในการควบคุมรูปแบบ
พลังอำนาจที่ถูกปลดปล่อยออกมาราวกับสายฟ้า ในตอนนั้นนักสู้ขอบเขตกษัตริย์ทั้ง 13 คนกลายเป็นเถ้าธุลีในทันที ส่วนที่เหลือต่างหวาดกลัวและหลบหนีออกจากบ้านในทันที
“นายน้อย มีบางอย่างผิดปกติ มีรูปแบบบางอย่างอยู่ที่นี่!”
หลี่หวู่รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก “ข้ารู้! ซวนหยวนจะต้องทิ้งบางอย่างเอาไว้ที่นี่อย่างแน่นอน ทำลายบ้านซ่ะ!”
หลี่หวู่หยิบมีดขึ้นมาและเริ่มทำลายบ้าน บ้านไม้ที่เปราะบางไม่อาจทนรับการโจมตีที่รุนแรงได้ มันพังทลายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พบคริสตัลระดับสูงสุดถึง 10 ที่กำลังรายล้อมม่อโฉวอยู่ มันปลดปล่อยสายฟ้าที่ทรงพลังปกป้องนางไว้
หลี่หวู่กลายเป็นตื่นเต้นยิ่งขึ้นเมื่อจ้องมองไปยังรูปแบบตรงหน้า “น่าเสียดายอะไรเช่นนี้! รูปแบบถูกสร้างขึ้นเพื่อคนชั้นต่ำเหล่านี้ มันคงจะสูญสลายไปเมื่อพลังของคริสตัลหมดลง สาวน้อยตาบอดคนนี้จะต้องมีสมบัติบางอย่างอยู่แน่!”
“ทำไมเจ้าถึงต้องฆ่าป้าเหม่ย? นางไม่เคยทำร้ายใคร นางกระทั้งรักษาสัตว์ที่บาดเจ็บ นางเป็นคนดี…. นางปฏิบัติกับข้าที่ตาบอดราวกับลูกสาวของนาง… นางเป็นแม่ของข้า… ทำไมเจ้าถึงฆ่าแม่ของข้า!? หือๆๆ ” น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาของเด็กน้อย แต่ละคำที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ นางคุกเข่าลงบนพื้นและเริ่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา
“เป็นเพียงคนชั้นต่ำจะอยู่หรือตายมันก็มีค่าเท่ากัน ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้าหากเจ้ายอมบอกว่าของที่ซวนหยวนซ่อนไว้อยู่ที่ไหน? เจ้าค่อนข้างจะน่ารักทีเดียว ทำไมเจ้าไม่มาเป็นคนรับใช้ของข้าล่ะ? เจ้าจะได้ทั้งอาหารและขนมหวาน เจ้าคิดอย่างไร?” หลี่หวู่หัวเราะ ในเวลานั้นนักสู้ขอบเขตกษัตริย์เหลือต่างก็โจมตีรูปแบบอย่างต่อเนื่อง พลังปราณของคริสตัลถูกนำออกมาใช้อย่างรวดเร็ว
“ป้าเหม่ยไม่ใช่คนชั้นต่ำ… นางเป็นคนดีแต่เจ้ามันคนสารเลว ข้าไม่อยากฟังเจ้าอีกต่อไป!” ม่อโฉวหัวใจแตกสลายเพราะการตายของซูเหม่ย การโจมตีที่น่ากลัวเริ่มเข้าใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ
นางเคยมีครอบครัวและอยู่อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้นางเป็นเพียงแค่เด็กตาบอดที่ต้องถูกทิ้งให้อยู่ในโลกที่โหดร้ายเพียงลำพัง การโจมตียังคงดำเนินอย่างต่อเนื่องถึง 1 ชั่วโมงจึงเริ่มปรากฏรอยแตกที่คริสตัล พวกมันไม่อาจปลดปล่อยอำนาจของรูปแบบได้อีกต่อไป ม่อโฉวไม่ได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงเพราะนางทำได้เพียงร้องไห้อยู่ตลอดเวลา
“นังเด็กบ้า รีบส่งของที่ซวนหยวนให้กับเจ้ามาซ่ะ มิฉะนั้นในตอนที่รูปแบบหายไปอย่างสมบูรณ์ ข้าจะฆ่าเจ้า” หลี่หวู่เริ่มข่มขู่ เหล่านักสู้ขอบเขตกษัตริย์ที่เหลือต่างใช้พลังปราณไปเกือบหมด ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องใช้เม็ดยาเสริมสร้างความแข็งแกร่งเพื่อฟื้นฟูพลังปราณ
“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย ข้ากลัว พวกมันคนชั่วฆ่าป้าเหม่ยไปแล้ว!”
“มันตายไปแล้ว มันไม่มีทางมาช่วยเจ้าได้หรอก!” หลี่หวู่เริ่มหัวเราะเยาะ
“หลี่หวู่ เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป?” ทันใดนั้นซวนหยวนก็ปรากฏตัวขึ้นจากด้านบน นัยน์ตาของเขาแดงฉานไปด้วยความโกรธพร้อมกับพลังที่เทียบเท่ากับมังกร 450 ตัวพวยพุ่งออกมาจากร่างกาย ในตอนที่เขาปลดปล่อยพลังออกมาอย่างกะทันหันมันได้บดขยี้กระดูกของเหล่านักสู้ขอบเขตกษัตริย์และทำให้พวกมันล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
หลี่หวู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แรงกดดันจากซวนหยวนกำลังบดขยี้ร่างกายของเขาอยู่ “เป็นไปได้อย่างไร? เจ้าหลบหนีจากท่านพ่อของข้า… หลี่กังได้อย่างไร? เขาคือแม่ทัพแห่งเมืองหลี่โส่ว เขาจะต้องตามล่าเจ้า หากเจ้าฆ่าข้า!”
ซวนหยวนเรียกน้ำสีฟ้าออกมาจากฝ่ามือของเขาและใช้มันครอบหัวของหลี่หวู่เอาไว้เหมือนฟองอากาศ แรงกดดันของน้ำค่อยๆไหลเข้าไปข้างในตัวเขา ความหวาดกลัวแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา
“ได้โปรดนายน้อย ปล่อยข้าไปเถอะ… อย่าฆ่าข้าเลย ข้าจะทำทุกอย่างที่ท่านต้องการ”
มีเวลาไม่มากนักก่อนที่เหล่านักฆ่าจะไล่ตามมาทัน ซวนหยวนปลดปล่อยหมัดที่ทรงพลังและบดขยี้ศีรษะของหลี่หวู่ในทันที สมองและเลือดกระจัดกระจายไปทั่ว จากนั้นก็ทำลายส่วนที่เหลือของเขา
“ม่อโฉว ข้าขอโทษ เป็นเพราะข้ามาที่นี่…” ซวนหยวนกล่าวด้วยความรู้สึกผิด เขาได้ยินทุกอย่างที่ม่อโฉวกล่าวเพราะตัวเขาเชื่อมต่อกับรูปแบบ นางเป็นเหมือนเขาในตอนที่เขายังเป็นขอทาน ซวนหยวนถูกขอทานชราเก็บมาเลี้ยงและเขาเปรียบเสมือนโลกทั้งใบของซวนหยวน การตายของขอทานชราทำให้หัวใจของซวนหยวนแตกสลาย มันราวกับว่าทั้งโลกของเขาไม่มีอะไรเหลือแล้วอีกแล้ว
“ช่วยข้าด้วย! ข้ากลัว พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พวกมันกลับฆ่าป้าเหม่ย!” ม่อโฉวพุ่งตรงไปยังซวนหยวนและกอดเขาไว้แน่นราวกับว่าเป็นที่พึ่งสุดท้ายในชีวิตของนาง ซวนหยวนเริ่มปลอบเด็กหญิงตัวน้อย
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ข้าจะดูแลเจ้านับจากนี้ ข้าขอโทษที่ไม่อาจช่วยป้าเหม่ยไว้ได้ แต่ตอนนี้มีคนกำลังไล่ล่าข้าอยู่ พวกเราจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ มิฉะนั้นพวกเราจะอยู่ในอันตราย”
“ข้า.. ข้าอยากที่จะเห็นป้าเหม่ยเป็นครั้งสุดท้าย… ข้าอยากที่จะจดจำนางเอาไว้…”
นางไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ในขณะที่พูด นางรวบรวมสมาธิทั้งหมดและบังคับให้ด้วยตาของนางเปิดออก ในตอนนั้นเองแสงสีเขียวอ่อนเริ่มส่องประกายออกมาจากดวงตาของนางอย่างช้าๆ
จู่ๆเฒ่าโลภมากก็กล่าวออกมา “นางกำลังจะเบิกเนตร ดวงเนตรพันวิญญาณสามารถมองเห็นได้ทุกสิ่ง”
ม่อโฉวจ้องมองซูเหม่ยด้วยดวงตาของนาง “ป้าเหม่ย ข้าขอโทษ… ข้าขอโทษ…”
หัวใจของซวนหยวนราวกับถูกมีดกรีดแทง เขาสาบานว่าจะปกป้องเด็กน้อยคนนี้ด้วยชีวิตของเขานับจากนี้ไป
แต่ในตอนนั้นเองเหล่าผู้คุ้มกันมังกรสวรรค์และเหล่านักฆ่าต่างมาถึงอย่างรวดเร็ว “ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้วซวนหยวน วันนี้คือวันตายของเจ้า!”