ตอนที่แล้วตอนต่อไปควันลอยขึ้นสูงไปยังท้องฟ้าจากเกาะเล็กๆเกาะหนึ่งในทะเล พร้อมกับกลิ่นหอมของปลาเผา ดวงตาของโม่โฉวเปล่งประกายทันที ขณะที่นางจ้องดูปลาที่ดูน่าอร่อยนี้ราวกับหมาป่าที่หิวโหย
“อดทนหน่อยเด็กน้อย อีกไม่นานก็ได้กินแล้วแล้ว” ซวนหยวนกล่าว การทำอาหารด้วยเนื้อสัตว์ และปลาเป็นความสามารถพิเศษของซวนหยวนที่เขาได้รับจากการใช้ชีวิตอยู่ในป่าหลายปี แน่นอนม่อโฉวไม่อาจต้านทานกลิ่นหอมของอาหารที่เขาปรุงได้
ซือหว่านจ้องมองไปที่ซวนหยวน และม่อโฉว ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเล็กน้อยในใจของนาง นางชื่นชอบซวนหยวนแต่ในขณะเดียวกันนางก็มีความเกลียดชังบางอย่างอยู่ในใจ
“ข้าไม่ใช่เด็กน้อยนะ! กลิ่นอาหารมันหอมมากจริงๆ บางทีป้าเหม่ยอาจจะชอบมัน….” เมื่อม่อโฉวนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้นางซึมเศ้ราอีกครั้ง ทำให้ซวนหยวนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก – ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวไปมากกว่าเขา
“ม่อโฉว จริงๆแล้วป้าเหม่ยยังไม่ตาย นางแค่ไปที่ไกลแสนไกลเท่านั้น สักวันหนึ่งเจ้าและนางจะต้องพบกันอีกครั้ง ถ้าโชคชะตามันจะนำพาเจ้าและป้าเหม่ยมาพบกัน” ซวนหยวนยิ้มให้กำลังใจ
“จริงหรือ?” ม่อโฉวเงยหน้าขึ้นมอง
“แน่นอน ข้าไม่โกหกเจ้าหรอก” ซวนหยวนกล่าว แต่ภายในใจเขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อถึงจุดๆหนึ่งทุกคนล้วนต้องตาย แม้แต่ผู้ที่แข็งแกร่งอย่างขอบเขตเซียน หรือขอบเขตจักรพรรดิ สักวันหนึ่งพวกเขาก็ต้องให้พ่ายแพ้ให้กับเวลา แม้ว่าซวนหยวนจะไม่ได้โกหกที่พูดว่าจะได้พบเจอป้าเหม่ยอีกครั้ง บางงทีพวกเขาอาจได้พบกันอีกครั้งหลังจากที่ป้าเหม่ยกับชาติมาเกิดใหม่
“ข้าหวังว่าสักวันหนึ่งข้าจะได้พบเจอป้าเหม่ยอีกครั้ง!” รอยยิ้มที่สดใสปรากฏแทนที่ใบหน้าอันเศร้าหมองของม่อโฉว ความเศร้าโศกของเด็กหายไปได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งมันแตกต่างจากความเศร้าโศกของผู้ใหญ่ “พี่ซวนหยวน ข้าหิวแล้วววว!”
“เอาล่ะ ปลาตัวนี้มันหนักเกินไปสำหรับเจ้า เจ้าไม่สามารถถือมันไหวแน่ๆ ข้าจะยกไปให้เจ้าเอง” ปลาที่มาจากทะเลสีครามแห่งนี้มันจะมีขนาดใหญ่มากๆ พวกมันมีน้ำหนักอย่างน้อย 12 จิน ม่อโฉวยังคงเป็นเพียงแค่เด็กหญิงตัวน้อย และไม่เคยฝึกฝนร่างกายแต่อย่างใด นางไม่สามารถหยิบปลายักษ์ได้ด้วยมือข้างเดียวแบบซวนหยวน
ม่อโฉวรีบเปิดปากพูดอย่างรวดเร็ว เมื่อนางสังเกตเห็นซือหว่าน นางจึงพูดกับซวนหยวน “พี่ซวนหยวน พี่ซือหว่านอาจจะหิวก็เป็นได้ พวกเราควรจะแบ่งปลาให้นาง”
ซือหว่านอาย และพูดเบาๆว่า “ข้าไม่ต้องการ”
“ท่านโกหก!” ม่อโฉวกรีดร้อง ซือหว่าน และม่อโฉวพูดคุยกันเป็นเวลานานพอสมควรเมื่อซวนหยวนออกทะเลไปหาปลา ม่อโฉวสามารถเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ และนางเป็นคนที่โกหกไม่เก่งมากๆ
“ไม่ต้องห่วง ม่อโฉว และซือหว่าน พวกเราควรจะกินด้วยกัน ตกลงไหม?” ซวนหยวนยิ้มอย่างไร้เดียงสา
ม่อโฉวพยักหน้า และเริ่มกินปลา หลังจากที่กินใบหน้าของม่อโฉวได้ปรากฏรอยยิ้มอย่างมีความสุข เห็นได้ชัดว่ามันจะต้องอร่อยมากแน่ๆ
“เจ้าหญิง ท่านควรจะกินอะไรสักหน่อย” ซวนหยวนเอาปลาไปให้ซือหว่าน ม่อโฉวพยักหน้าให้ซือหว่านพร้อมกับยกนิ้วขึ้นมา เหมือนกำลังบอกว่ามันอร่อยจริงๆ
ในที่สุดนางก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ และเหลือบมองซวนหยวน เขาทำให้นางอับอายขายหน้า แต่นางก็ยังคงอ้าปากเล็กๆ และกัดปลา ขณะเดียวกันซวนหยวนก็จ้องมองไปที่ริมฝีปากของนาง
“เจ้ากำลังมองอะไร” ซือหว่านถาม
“พี่ซวนหยวนอาจจะชอบท่าน!” ม่อโฉวหัวเราะคิกคัก
“หยุดพูดไร้สาระ!” ซวนหยวนแกล้งทำเป็นโกรธ “กินปลาต่อไปซะ”
ม่อโฉวโกรธทันทีเมื่อถูกซวนหยวนด่า “ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ พี่ซวนหยวนนั้นแหละโกหก! ที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองชอบพี่ซือหว่าน”
ใบหน้าของซือหว่านกลายเป็นสีแดงทันที พร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว นางไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน
หลังจากกินปลาเสร็จ พระจันทร์ก็ได้ปรากฏอยู่บนท้องฟ้า เกาะกลายเป็นสถานที่ที่เงียบสงบมากๆในเวลากลางคืน ม่อโฉวได้นอนหลับไปแล้วบนต้นหญ้าอ่อนๆ ส่วนซวนหยวนและซือหว่านพวกเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ยักษ์ด้วยกัน และจ้องมองชมพระจันทร์
“ตกลง ท่านจะไม่มอบทักษะให้ข้าจริงๆหรือ?”
“อย่าพยายามโน้มน้าวข้า ข้าไม่ได้โกหกเจ้า ถ้าเจ้าฝึกฝนมันจะเป็นอัตรายต่อเจ้า” ซือหว่านไม่เห็นด้วย
“ข้าสามารถผลึกพลังของท่านได้ ท่านคิดว่าในตอนนี้ท่านสามารถทำอะไรข้าได้?”
“แม้ว่าเจ้าจะเรียนรู้ทักษะได้ แต่จะมีนักฆ่ามากมายที่ส่งมาจากราชวงศ์มายามาสังหารเจ้า เพราะมันเป็นความลับสูงสุดของราชวงศ์มายา” ซือหว่านถอนหายใจ หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของนางก็แดงอีกครั้ง “นอกจาก….”
“นอกจาก?” ซวนหยวนถาม
“นอกจาก…เจ้าจะเข้ามาอยู่ในตระกูลของข้า……….” นางพูดอย่างแผ่วเบา ราวกับกระซิบ
“ถ้างั้นท่านอยากแต่งงานกับข้าไหม?” ซวนหยวนกล่าวอย่างจริงจัง
คำพูดของซวนหยวนทำให้ซือหว่านถึงกับพูดไม่ออก นางตื่นตระหนก และตอบกลับหลังจากตะลึงเป็นเวลานาน “ใครอยากจะแต่งงานกับเจ้ากัน? ข้าจะไม่แต่งงานกับเจ้า”
“ดี ถ้าเป็นเช่นนั้นก็มอบทักษะให้ข้าเสียเถิด หรือจะให้ข้าใช้กำลังเพื่อให้ตระกูลของท่านรับรู้ว่าข้าเป็นสามีของท่าน” ซวนหยวนกล่าวและขยับตัวเข้าไปใกล้ซือหว่าน
“ได้โปรดอย่าทำเช่นนั้น…..” ซือหว่านตกใจมาก
“ถ้างั้นก็มอบทักษะให้ข้าซะ ข้าให้คำมั่นสัญญาถ้าทักษะมันอัตรายเกินไปสำหรับข้า ข้าจะไม่ฝึกฝนมัน ข้าไม่ได้โง่ที่จะรนหาที่ตาย ข้าแค่อยากรู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อข้าหรือไม่ แต่ถ้าท่านไม่มอบมันให้กับข้า ข้าจะทำให้ข้าเป็นสามีของท่าน ท่านอาจจะกลับไปยังดินแดนของท่านพร้อมกับลูกของข้า ตระกูลของท่านจะต้องดีใจแน่ๆ” ซวนหยวนพูดข่มขู่
ซือหว่านไม่มีทางเลือกอื่น และในที่สุดนางก็มอบทักษะให้ซวนหยวน
“เฒ่าโลภมากตรวจสอบทักษะที่ซวนหยวนได้รับ และพูดกับซวนหยวนว่า “นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น นางจะต้องมีทักษะที่น่าสนใจอื่นๆแน่ๆ ทำไมเจ้าไม่ขอทักษะจากนางเพิ่มอีกล่ะ?”
“ไม่ ข้ามีคติประจำตัวของตัวเอง มีสิ่งที่ทำได้ และมีสิ่งที่เจ้าไม่สามารถทำได้ ซือหว่านเป็นคนนดี ข้าจะไม่ใช้นางเพื่อผลประโยชน์” ซวนหยวนพูดกับเฒ่าโลภมาก
“ก็ได้ ถ้าเจ้าพูดเช่นนั้นล่ะก็” เฒ่าโลภมากรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
ในเวลานั้นซือหว่านจ้องมองซวนหยวนอย่างเคร่งครึม “สัญญากับข้า ถ้าเจ้ารู้สึกว่าไม่สามารถฝึกฝนทักษะนี้ได้ก็หยุดฝึกซะ และห้ามบอกเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้เด็ดขาด”
“แน่นอน” ซวนหยวนพยักหน้า “เอาล่ะ วันนี้พวกเราก็เหนื่อยมามากแล้ว พวกเขาควรพักผ่อนสักหน่อย ข้าจะพาม่อโฉวกลับไปยังนิกายในวันพรุ่งนี้ ส่วนท่าน ท่านควรกลับไปยังดินแดนมายา ถึงแม้ท่านจะเป็นคนที่แข็งแกร่งมากๆ แต่ท่านอยู่ในดินแดนของมนุษย์มันทำให้ท่านสูญเสียพลังไปมากขณะที่อยู่ดินแดนของมนุษย์”
“ซือหว่านมองซวนหยวนตั้งแต่หัวจรดเท้า “เจ้าไม่รู้หรือถ้าเจ้าส่งตัวข้าให้กับนิกายเจ้าจะได้รับผลประโยชน์มากมายมหาศาล? เจ้าจะได้รับคะแนนศิษย์ และของรางวัลมากมาย นอกจากนี้เจ้ายังได้รับการเลื่อนสถานะ แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าเจ้าปล่อยข้าไป เจ้าจะต้องถูกลงโทษ”
“ท่านต้องการให้ข้าพาตัวท่านกลับไปยังนิกายเพื่อให้ข้าแลกเปลี่ยนตัวท่านเป็นของรางวัลงั้นหรือ?” ซวนหยวนถาม
“ถ้าเจ้าถูกลงโทษเป็นเพราะปล่อยข้าไป ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้าหรอกนะ” ซือหว่านยิ้ม
————————————————
เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ซวนหยวน ซือหว่าน และม่อโฉวได้เดินไปที่ชายหาดเพื่อล้างหน้าล้างตา
และได้มีนกอินทรีย์ขนาดยักษ์คำรามเสียงดังขณะบินผ่านท้องฟ้า บนหลังของมันมีชายอยู่คนหนึ่ง นั่นคือ ลู่หยู่เซียง เขาสังเกตเห็นซวนหยวน และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ซวนหยวน ในที่สุดข้าก็เจอเจ้า เจ้าฆ่าปี้เย่ว และขุ่ยหย่า แล้วเจ้าก็หลบหนีความผิดของตัวเองเลยมาแอบอยู่ที่นี่ วันนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้ ความโกรธแค้นของข้าจะหายไปก็ต่อเมื่อข้าได้สังหารเจ้าแล้วเท่านั้น!”