แปลไทยโดย   Takumi Kun
 

ตรวจทาน         Takumi Kun
 
************************************************************************

      หลังจากที่สังหารยามทั้งสองไป เจียงเฉินเงยหน้าขึ้นฟ้าและตระหนักว่ามันสายแล้ว เขาเดินออกไปจากที่คับแคบแห่งนี้เมื่อออกไปก็พบเพียงแค่พื้นที่รกร้าง อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบ
 

ตามความทรงจำของเขาแล้ว ที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลและเป็นพื้นที่รกร้างภายในเมืองฟ้าหอม มันถูกเพิกเฉยมากว่าสิบปี ในวันทั่วไป ไม่มีผู้ใดมาที่แห่งนี้ พี่ชายของเขาช่างสรรหาสถานที่คุมขังเขาได้ดีเหลือเกิน
 

“ข้าเป็นผู้แข็งแกร่งในชีวิตที่แล้วของข้า ข้าก็จะไม่อ่อนแอในชีวิตนี้เช่นกัน ชีวิตที่แล้วของข้ามันจบไปแล้ว อดีตก็คืออดีต เมื่อตอนนี้ข้าได้ครอบครองร่างนี้จากนี้ไปข้าคือเจ้า เจียงเฉินคนใหม่ ครอบครัวของเจ้าคือครอบครัวของข้า ศัตรูของเจ้าคือศัตรูของข้า เส้นทางไปสู่อนาคต พวกเราจักเดินไปด้วยกัน!”
 

ด้วยตาลุกวาว เขาออกจากพื้นที่รกร้าง
 

คฤหาสน์เจ้าเมืองตกอยู่ในความวุ่นวายเมื่อสามวันที่ผ่านมาขณะที่เจียงเฉินได้หายตัวไป ถึงแม้ว่าเจียงเฉินคนเก่าจะทำแต่สิ่งโหดร้ายและน่ารังเกียจ เขาไม่เคยหายไปกว่าสามวัน
 

เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้าเมือง แม้ว่าเจ้าเมืองไม่เคยที่จะพลาดวันใดที่จะต่อว่าเขา ในใจของเขานั้นรักใคร่เจียงเฉินเป็นอย่างมาก ผู้คนสามารถบอกได้อย่างง่ายดายจากยาล้ำค่าทั้งหมดที่เขามอบให้เจียงเฉิน
 

ยามทุกคนต่างออกตามหานายน้อยของพวกเขา พวกเขาหาทุกซอกมุมแต่ไม่มีสัญญาณว่าจะพบเขา ในที่สุดเจ้าเมืองก็มีคำสั่งออกมาหากหานายน้อยไม่พบก่อนตะวันตกดิน ยามทุกคนไม่ต้องกลับมา
 

ที่ดินรกร้างที่เจียงเฉินโดนจองจำ กลุ่มของยามได้เดินเข้ามาใกล้หลังจากที่ค้นหาในทุกๆที่แล้ว ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงพื้นที่ที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้
 

“เฮ้อ นายน้อยผู้นี้ไม่เคยให้พวกเราพักบ้างเลย เขาคงจะไปสำราญอยู่ที่ใดล่ะมั่ง แต่พวกเราต้องทนทุกข์ ข้าไม่ได้กินอะไรมาตลอดวันแล้ว”
 

“หยุดตำหนิเถอะ เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านเจ้าเมือง พรุ่งนี้จะถึงวันทำพิธีหมั้นหมายกับตระกูลมู่หรง หากพวกเราไม่อาจหานายน้อยพบ….อย่าได้คาดว่าจะมีสิ่งดีๆรอพวกเราเลย”
 

“นายน้อยคงไม่มายังสถานที่ห่างไกลเช่นนี้หรอก พวกเรามาที่นี่เสียเวลาเปล่า..เดี๋ยว!มีคนตรงมาทางนี้!”
 

ขณะที่ยามทั้งหลายกำลังตำหนิ ยามผู้หนึ่งที่นำพวกเขาเห็นร่างของคนสวมชุดสีขาวกำลังเดินมาทางพวกเขา
 

“นายน้อย!”
 

ยามได้ตะโกนออกมาด้วยความแปลกใจ มันขยี้ตาและมองดูอีกครั้งร่างของคนผู้นั้น มันจะสามารถเป็นคนใดได้อีกนอกจากนายน้อย?
 

“หัวหน้า!นั่นมันนายน้อย พวกเราพบนายน้อยแล้ว ฮ่าฮ่า”
 

ยามได้กระโดดขึ้นจากที่ๆมันยืนอยู่ ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น น้ำตาเกือบไหลออกจากดวงตาของมัน ราวกับว่าผู้อยู่ตรงหน้ามิใช่นายน้อย แต่ว่าเป็นบิดาของมัน
 

“เขาคือนายน้อยล่ะ! เขาคือนายน้อยจริงๆ!ขอบคุณพระเจ้า!”
 

ยามสองสามคนวิ่งมาทางเจียงเฉิน แม้ว่าพวกมันจะไม่รู้ว่านายน้อยของพวกมันมาพื้นที่รกร้างทำไม มันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกมันพบนายน้อยแล้ว ยังมีชีวิตอยู่และพวกมันตื่นเต้นมาก ดูไม่เหมือนกับคนที่แขนหรือขาขาดหายไป
 

“เจียงเฉิง เหตุใดพวกเจ้าถึุงมาอยู่ที่นี่?”
 

[ยามผู้นี้คือเจียงเฉิง  ไม่ใช่เจียงเฉิน]
 

เจียงเฉินมองไปยังหัวหน้ายาม เขารู้จักชายคนนี้ นามของมันคือเจียงเฉิง!
 

“นายน้อย ในที่สุดพวกเราก็พบท่าน!หากว่าท่านไม่ปรากฎตัว ท่านเจ้าเมืองคงสังหารพวกข้าสิ้น!”
 

เจียงเฉิงพูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มันดูเหมือนว่ามันจะร้องไห้จากความยินดี
 

เจียงเฉินมีสีหน้างุนงง แต่ด้วยไหวพริบของเขา มันไม่ได้ทำให้เขาใช้เวลามากกว่าเสี้ยววินาทีในการเข้าใจทุกสิ่ง เขาได้หายตัวไปกว่าสามวัน ดังนั้นบิดาของเขาจึงเป็นกังวลว่าจะพบกับอันตราย เขาสามารถที่จะนึกได้ว่าพวกยามอาจไม่สามารถนอนอย่างเป็นสุขได้
 

เมื่อคิดถึงบิดาของเขา ผู้ที่เขาไม่เคยพบเจียงเฉินสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นในใจได้ แม้ว่าเขาจะเป็นถึงเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่แล้วของเขา เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ที่ปรารถนาที่จะดูแลเขาในชีวิตที่แล้ว เขาเป็นเด็กกำพร้า เขาไม่เคยมีโอกาสได้รู้จักถึงความรักของครอบครัว
 

“มันดูเหมือนว่าข้าอาการหนักงั้นรึ? เจ้าไม่จำเป็นต้องตายแล้ว มาสิ กลับบ้านกันเถอะ”
 

เจียงเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม
 

“นายน้อยโปรดขี่ม้านี่เถิด”
 

เจียงเฉิงรีบส่งม้าที่ตัวเองนั่งไปให้เจียงเฉิน
 

“ข้าไม่ต้องการมัน ข้าจักเดินเอง พวกเจ้าทุกคนต่างพยายามกันมามาก เมื่อพวกเราไปถึงที่บ้าน ทุกๆคนสามารถรับสิบเหรียญทองจากคลังได้”
 

เจียงเฉินพูดเหมือนว่ามันไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
 

อะไรนะ สะ..สิบ เหรียญทองงั้นรึ?
 

เจียงเฉิงเกือบจะเป็นลมเมื่อมันได้ยินเช่นนั้น ไม่ใช่ได้เพียงแค่มันคนเดียว!ยามทุกๆคนต่างมึนงง สิบเหรียญทอง ค่าจ้างของพวกเขาได้เพียงสิบเหรียญเงินต่อเดือนเท่านั้น!
 

ครั้งหนึ่งเจียงเฉินเคยเป็นถึงเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจเงินมากเกินไป แต่สำหรับยามเหล่านี้สิบเหรียญทองนับเป็นทรัพย์สินมากมายนัก!
 

เกิดอะไรขึ้นกับนายน้อย?นี่มันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด
 

นายน้อยใจกว้างเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?
 

เขาไม่ขี่ม้าและเมื่อพวกเขาพบกับนายน้อยเมื่อก่อนหน้านี้ เขาไม่ต่อว่าพวกมันเหมือนที่เขาทำอยู่ประจำ
 

หลังจากที่หายตัวไปสามวัน นายน้อยได้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งโดยสิ้นเชิง
 

“ไปกันเถอะ รีบตามนายน้อยไป”
 

เจียงเฉินนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกประหลาดใจมากเช่นนี้ ยามทั้งหลายต่างเร่งความเร็วและตามนายน้อยของพวกมันไป พวกมันไม่ได้ขี่ม้า ผู้ใดจะกล้าขี่ม้าในเมื่อนายน้อยของพวกมันได้เดินอยู่ด้านหน้า?
 

……………………………………………………
 

ภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เจ้าเมือง
 

ชายวัยกลางคนเดินกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้ากระวนกระวาย ชายผู้นั้นสวมชุดไหม ร่างกายล่ำสันและสูงเจ็ดฟุต เขาเป็นเจ้าเมืองฟ้าหอม เจียงเจิ้นไห่! ( 1 ฟุต เท่ากับ 30.48 ซม.)
 

“อย่าได้กังวลเลยท่านพ่อ ข้าแน่ใจว่าพวกเขาจะต้องพบเจียงเฉินแน่นอน”
 

ชายหนุ่มดูดีสวมชุดสีขาวที่ยืนข้างเจ้าเมือง มันดูเหมือนว่าเขาจะอายุราวสิบเจ็ดถึงสิบแปดปีและเมื่อมองครั้งแรกไม่ว่าผู้ใดก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนทั่วไป ใบหน้าของเขาดูโศกเศร้า แต่ภายในมีความสุขยิ่ง
 

“เจ้าเด็กนิสัยเสียเอ๊ยไม่เคยให้ข้าสบายใจได้ หากว่าเขามีความสามารถเพียงครึ่งเดียวของเจ้า ข้าคงได้หัวเราะได้กระทั่งในฝัน”
 

เจียงเจิ้นไห่พูดอย่างอับจนหนทาง
 

“นายน้อยกลับมาแล้ว!”
 

ยามผู้หนึ่งได้เข้ามา ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
 

‘อะไรนะ!!’
 

เจียงรู่หลงเกือบตะโกนออกมา ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
 

“เขากลับมาแล้ว?”
 

เจียงเจิ้นไห่รู้สึกโล่งใจและตะโกนในทันที “บอกให้เขาเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
 

เมื่อสัมผัสได้ถึงท่านเจ้าเมืองกำลังอารมณ์เสีย ยามผู้นั้นกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “ท่านเจ้าเมือง นายน้อยบอกว่าเขาเหนื่อยแล้ว จากนั้นนายน้อยก็เข้าห้องไปเพื่อพักผ่อน เขาจะมาพบท่านในวันรุ่งขึ้น”
 

“อะไรกัน?! มารยาทของเด็กคนนี้ไปไหนหมด?!”
 

เจียงเจิ้นไห่จ้องไปยังยามขณะที่เขาพูด
 

“ท่านพ่อ บางทีเจียงเฉินอาจเหน็ดเหนื่อยจริงๆก็ได้ ยิ่งกว่านั้นพรุ่งนี้จะมีการจัดพิธีหมั้นหมายกับตระกูลมู่หลง ปล่อยให้เขาพักเถอะขอรับ”
 

เจียงรู่หลงบอกกับพ่อบุญธรรมของตน
 

“รู่หลงอย่าเอาแต่เข้าข้างมันสิ เจ้าบ้านี่นับวันยิ่งดื้อดึงขึ้นเรื่อยๆ”
 

เจียงเจิ้นไห่กล่าวอย่างโมโห
 
“อย่าได้อารมณ์เสียไปเลยท่านพ่อ ให้ข้าไปคุยกับเขาเอง”
 
เจียงรู่หลงกล่าว
 
“ก็ดี ส่งคนไปจับตาดูเขา และอย่าให้เขาเดินออกมาจากห้อง ข้าไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในพิธีหมั้นหมายในวันพรุ่งนี้”
 
เจียงเจิ้นไห่โบกแขนของเขาแล้วเดินจากไป
 
คฤหาสน์ของเจ้าเมืองมีอาณาเขตกว้างขวาง มันเป็นเรื่องปกติที่เจียงเฉินจะมีคฤหาสน์ขนาดใหญ่ ยืนอยู่ในเรือนที่พักมือทั้งสองไขว้หลังและแสงจันทร์สาดส่องมายังเขา เขายืนรอคนที่เขารู้จัก เขารู้ว่าคนผู้นั้นจักมาหาเขาอย่างแน่นอน
 
ภายนอกประตู ร่างของคนไม่รู้ว่าปรากฎขึ้นจากที่แห่งใด มันคือเจียงรู่หลง เมื่อมันเห็นเจียงเฉินกำลังยืนในเรือนที่พักโดยที่ไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด ความโหดร้ายได้แสดงออกมาทางสีหน้าของมัน
 

“เจ้าพวกบ้านนอกไร้ประโยชน์ พวกมันกล้าดีอย่างไรถึงปล่อยให้เจ้าบ้านี่รอดกลับมาได้?”
 

ด้วยคิ้วขมวดบนหน้ามัน ใบหน้าของเจียงรู่หลงเปลี่ยนกลับไปเป็นปกติขณะที่มันกำลังเดินไปยังคฤหาสน์ของเจียงเฉิน
 

“น้องชายข้า เจ้าไปทีแห่งใดมาตั้งสามวัน?เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นกังวลเพียงใด?”
 

เจียงรู่หลงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลและแฝงไปด้วยความสุขเมื่อได้พบน้องชายของมันอีกครั้ง
 

“ท่านพี่”
 

ทันใดนั้นเจียงเฉินได้กระโดดไปหาพี่ชายของเขาสวมกอดเขาแล้วก็พูดออกมา “ท่านพี่ ท่านได้เกือบสูญเสียน้องชายของท่านผู้นี้ไปแล้ว!”
 

ทำท่าเศร้าโศก น้ำตาของเจียงเฉินไหลรินลงบนบ่าของเจียงรู่หลง คิ้วของเจียงเฉินขมวดบนใบหน้าเขาขณะที่สวมกอดเจียงรู่หลง
 

“เกิดสิ่งใดขึ้นน้องชายข้า? ผู้ใดกล้ามารังแกเจ้า?บอกข้ามา ข้าจักแก้แค้นให้แก่เจ้าเอง!” เจียงรู่หลงตอบ
 

“มันเป็นพวกบ้านนอกทั้งสอง หยางหย่งและหยางช่วง พวกเขาต้องการสังหารข้า”
 

เจียงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงโกรดเกรี้ยวขณะที่เขาเอาหัวออกจากบ่าของเจียงรู่หลง
 

รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินชื่อของพี่น้องหยาง ด้วยใบหน้าไม่แยแส เจียงรู่หลงกล่าว “อะไรนะ?พวกมันกล้าดีอย่างไรถึงมาทำเช่นนี้กับเจ้า?ข้าจักไม่ปล่อยมันไปง่ายๆแน่!”
 

“ท่านพี่พวกมันตกตายไปแล้วล่ะ”
 

ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว เจียงเฉินมองสีหน้าของเจียงรู่หลง พยายามค้นหาเนื้อแท้ แต่เจียงรู่หลงซ่อนความรู้สึกได้ดี ผู้ที่เคยเป็นถึงเซียนผู้ยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตามเจียงเฉินเป็นดวงตาเฉียบคมเหมือนอินทรีย์ เขาสามารถที่จะสังเหตุเห็นถึงแม้เศษเสี้ยวการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเจียงรู่หลง
 

“พวกมันตายแล้วรึ? พวกมันอยู่ระดับขั้นที่หกอาณาจักรฉีจิงเชียวนะ เจ้าสังหารพวกมันได้อย่างไรกัน?”
 

เจียงรู่หลงถามด้วยความแคลงใจ กระหายรอการตอบสนอง
 

“อย่าล้อกันเล่นสิท่านพี่ ข้ามันเป็นผู้ฝึกตนที่โง่มาก และข้าอยู่เพียงระดับอาณาจักรฉีจิงขั้นแรกเอง! ข้าไม่ใช่คู่มือของพี่น้องหยางหรอก แต่ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งยอดฝีมืออาณาจักรฉีจิงขั้นที่แปดมาช่วยข้าสังหารพี่น้องหยาง!แต่แย่หน่อยที่ท่านผู้มีพระคุณไปต้องการสิ่งตอบแทนแต่อย่างใด เขาออกไปทันทีหลังจากที่สังหารพี่น้องหยาง….ข้าไม่ทราบกระทั่งนามของเขา..ช่างน่าเศร้า”
 

เจียงเฉินพูดด้วยความโล่งอกและเสียใจ
 

‘บัดซบ เจ้านี่ทำไมโชคดีเช่นนี้’
 

สบถในใจ เขาไม่ได้สงสัยในสิ่งที่เจียงเฉินพูดเพราะเพียงเท่านี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดเจียงเฉินถึงสามารถกลับมาได้โดยปลอดภัย
 

ในเวลาเดียวกันเจียงรู่หลงก็รู้สึกโล่งใจด้วยเช่นกัน พี่น้องหยางได้ตกตายไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงความลับของเขา ยังมีโอกาสที่จะสังหารเจียงเฉินอีกในอนาคต
 

“มันไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้ายที่พวกมันได้ตกตายไป ที่สำคัญที่สุดคือเจ้าได้กลับมาอย่างปลอดภัย!หากไม่เช่นนั้น ชีวิตที่เหลือของข้าจะจมอยู่ในความเสียใจที่ไม่อาจปกป้องเจ้าได้!”
 

ใบหน้าที่ดูเป็นกังวลของเจียงรู่หลงทำให้เจียงเฉินรู้สึกคลื่นไส้
 

“ท่านพี่เยี่ยมยอดที่สุด!”
 

เจียงเฉินแกล้งขอบคุณต่อ ‘พี่ชายผู้นี้’
 

“อย่าได้พูดเช่นนั้นพวกเราเป็นพี่น้องกันน่ะ พรุ่งนี้จะถึงวันพิธีหมั้นหมายกับตระกูลมู่หรง เจ้าต้องเตรียมให้พร้อม น้องชายข้า สำหรับเจ้านี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งของชีวิต หากเจ้าได้แต่งงานกับบุตรธิดาของตระกูลมู่หรง เจ้าจะนำพาสิ่งที่ดีมาสู่ตระกูลของพวกเรา”
 

เจียงรู่หลงกล่าวขณะเอามือวางบนบ่าของเจียงเฉิน มีตระกูลใหญ่ในเมืองฟ้าหอมอยู่สองตระกูล หนึ่งคือตระกูลของเจ้าเมืองและอีกหนึ่งคือตระกูลมู่หรง ตระกูลมู่หลงเป็นขุมพลังด้านธุรกิจอุตสาหกรรม และความสัมพันธ์กับทั้งสองตระกูลไม่ได้ดีสักเท่าไร มีการแข่งขันมากมายในระหว่างพวกเขา หากว่าพวกเขาสามารถที่จะแต่งงานกันได้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพัฒนามากขึ้น เป็นการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อย่างมากทั้งสองฝ่าย
 

“แต่งงานกับบุตรธิดาของพวกเขางั้นรึ? ข้าไม่ต้องการมัน”
 

เจียงเฉินส่ายหัวและพูดยืนยัน
 

“น้องชายข้า นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของเจ้า ท่านพ่อได้จัดเตรียมสิ่งต่างๆมากมายในการแต่งงานครั้งนี้ เจ้าไม่อาจล้มเลิกมันได้แล้วตอนนี้”
 

เจียงรู่หลงพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเจียงเฉิน 
 

“ข้าจริงจังนะ ข้าไม่แม้จะได้ยลโฉมบุตรีตระกูลมู่หรงว่าเป็นอย่างไร? มันเป็นเรื่องน่าขันหากท่านขอให้ข้าแต่งงานกับนาง และข้ายังเด็กเกินไป หากว่าท่านต้องการที่จะแต่งงานกันระหว่างสองตระกูล ข้าคิดว่าท่านเหมาะสมที่สุด ท่านเองก็เป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเช่นกัน และท่านก็อาวุโสกว่าข้า ข้าไม่อาจที่จะแต่งงานก่อนท่านพี่ ไม่มีทาง!ข้าไม่จักทำมัน ท่านจักต้องทำด้วยตัวท่านเองหากว่าท่านต้องการ”
 

เจียงเฉินยืนยันในการตัดสินใจของเขาอย่างแน่วแน่
 

หลังจากที่ได้ฟังเจียงเฉินอธิบาย เจียงรู่หลงรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ ‘น้องชาย’ผู้นี้ได้ทำสิ่งที่มีประโยชน์ครั้งแรก โดยเฉพาะเมื่อเหตุจูงใจที่จะสังหารเจียงเฉินเพื่อที่เขาจะได้แต่งงานกับบุตรธิดาของตระกูลมู่หรง เพื่อเลื่อนสถานะของตนเองในทั้งสองตระกูล!
 



************************************************************************
 

อิอิอิ จบตอนจ้า อิอิอิ