แปลไทยโดย Takumi Kun

ตรวจ เรียบเรียง Subaru-Kyun


=====================================================

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก ลีชานเย่ว์ตะโกนอีกด้วย แต่โชคไม่ดี….ยังไงก็ตามความเร็วของเจียงเฉินรวดเร็วมาก แม้แต่ระดับแก่นแท้มนุษย์ยังไปหยุดเจียงเฉินไม่ทัน


เฟี้ยว…!


ลำแสงที่อยู่บนนิ้วของเจียงเฉินนั้นได้เหวี่ยงออกไปดั่งดาบที่คมกริบ ลีช่างห่าวตอบสนองอย่างรวดเร็ว โยกตัวไปด้านข้างเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการโดนตัดขาดสองท่อน ในขณะเดียวกันก็ได้เตรียมการต้านทานการโจมตีด้วยวิญญาณทมิฬเชือดเฉือน 


แต่น่าเสียดาย มันช้าไปแล้ว


ฉัวะ…!


เสียงโดนฟันต่างได้ยินกัน ลำแสงของเจียงเฉินโดนข้อมือของลีช่างห่าว พลังหยวนของลีช่างห่าวไม่อาจต้านทานการโจมตีไม่สำเร็จ วิญญาณทมิฬเชือดเฉือนเองก็ช้าไป มือทั้งสองข้างของ ลีช่างห่าวได้ถูกตัดออก วิญญาณทมิฬเชือดเฉือนได้ตกสู่พื้น เลือดพุ่งออกจากบริเวณที่เคยเป็นมือของเขาราวกับน้ำพุ


อ๊ากกกกกกกกกกกก….!


ความเจ็บปวดจากมือของเขานั้นทำให้เขาได้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เจียงเฉินไม่เคยสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจียงเฉินยกแขนขึ้นเตรียมตบเขา


เพียะ..!


เสียงตบนั้นได้ยินถ้วนหน้า ลีช่างห่าวร่วงลงบนพื้น


ตูม!


เจียงเฉินยกเท้าเหยียบลงบนใบหน้าของลีช่างห่าว และเขาก็ขยี้เท้าลงบนใบหน้าของลีช่างห่าว……..ลีช่างห่าวที่อยู่ใต้เท้าเขานั้นไม่ว่าจะดิ้นรนสักแค่ไหนก็ไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้ เขาทำได้แค่เพียงส่งเสียงร้องโอดครวญไปด้วยความเจ็บปวด


เงียบสนิท………. สถานที่แห่งนี้เงียบสนิท ไม่มีใครจินตนาการว่ามันจะลงเอยเช่นนี้ ผู้ใดจะคิดว่าคนที่มียุทธภัณฑ์ระดับต่ำอย่างลีช่างห่าวจะพ่ายแพ้เจียงเฉินในไม่กี่วินาที


ทุกคนกำลังพยายามที่จะเข้าใจการเคลื่อนไหวของเจียงเฉินเมื่อครู่ ไม่มีผู้ใดมองออกว่าเจียงเฉินสามารถที่จะหลบการโจมตีที่ไม่สามารถหลบได้แบบนั้นได้อย่างไร


“ปล่อยบุตรชายข้าซะ!”


ลีชานเย่ว์ในที่สุดก็ออกอาการ มันตะโกนอย่างมีเกรี้ยวกราดต่อเจียงเฉิน ถ้าบุตรชายของมันไม่ได้อยู่ใต้เท้าเจียงเฉินและเจียงเฉินสามารถที่จะสังหารได้ทุกเวลา มิเช่นนั้นตอนนี้มันคงพุ่งเข้าไปฉีกเจียงเฉินเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน


ทุกคนจากตระกูลลีต่างเกรี้ยวกราด พวกเขาไม่เคยคิดว่าเจียงเฉินแข็งแกร่งแม้แต่ลีช่างห่าวที่อยู่ระดับฉีไห่ขั้นปลายและมียุทธภัณฑ์ระดับต่ำจะมาพ่ายแพ้แก่เขา มันช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก


“ปล่อยเขางั้นเหรอ ? เจ้าล้อเล่นหรือไม่ อย่าลืมสินี่มันการประลองเป็นตายนะ”


เจียงเฉินมองไปยังลีชานเย่ว์ที่กังเวลอยู่ด้วยรอยยิ้มเย็นชาของเขา และขยี้เท้าลงบนหน้าลีช่างห่าวต่อ


“เจ้าเด็กเวร! ถ้าแกกล้าที่จะแตะต้องบุตรชายข้าอีกครั้งเดียว ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆซะ”


ลีชานเย่ว์เกือบที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ รอยแผลเป็นที่น่าเกลียดได้สั่นสะเทือนทำให้ดูน่ากลัวยิ่ง มันได้สูญเสียบุตรชายไปแล้วคนหนึ่ง และถ้ามันสูญเสียอีกคนหนึ่งมันจะบ้า ที่สำคัญกว่านั้นหากลีช่างห่าวโดนฆ่าต่อหน้าเขานั้นเท่ากับว่าตบหน้าเขาต่อหน้าฝูงชน


“ลีชานเย่ว์นั้นโกรธซะแล้ว แต่ข้าคิดว่าพวกเขาตกลงกันแล้วว่านี่เป็นการต่อสู้จนตายไปข้างนึง”


“ข้าคาดเดาว่าเจียงเฉินไม่กล้าที่จะสังหารลีช่างห่าวหรอก ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะสังหารบุตรของลีชานเย่ว์ต่อหน้าต่อตาเจ้าตัว”


“มันยากที่จะพูดนะ เจียงเฉินมันยิ่งบ้าอยู่ด้วยและบางทีมันอาจจะสังหารเขาก็ได้นะ นอกจากนี้ทั้งสองตระกูลต่างเหมือนไฟกับน้ำ แม้เจียงเฉินจะปล่อยไปแต่ลีชางเย่ว์ก็ไม่ปล่อยมันไปอยู่ดี”



………………………………………………………………………………………………………………


ทุกคนต่างพูดคุยกันและกระซิบกระซาบกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขามองไปยังเจียงเฉินด้วยอีกท่าทีหนึ่ง การต่อสู้ในวันนี้ทำให้นักสู้ไร้ชื่อได้มีชื่อเสียงในเมืองสีชาด


ไม่มีผู้ใดในตระกูลหยานพูดสิ่งใดออกมา สิ่งที่พวกเขาต้องการทำตอนนี้คือสนับสนุนเจียงเฉินและปกป้องเขา 
 
 
 
ภายหลังจากที่ได้รู้จักเจียงเฉินได้สองวัน พวกเขาได้รับรู้ว่าเจียงเฉินเป็นผู้ที่ยึดมั่นในความคิดของตน ไม่ว่าเขาจะต้องการที่จะสังหารลีช่างห่าวหรือไม่ ไม่มีทางที่พวกเขาเปลี่ยนการตัดสินใจของเจียงเฉินได้ แม้แต่คำขู่ของลีชานเย่ว์ยังไม่ส่งผลต่อเขา


ในความจริงเขานั้นเคยเป็นถึงเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก เขาไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด เมื่อเขาเห็นลีชานเย่ว์ขู่เขา เจียงเฉินไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ในความเป็นจริงแล้วคำขู่ของลีชานเย่ว์นั้นเหมือนผายลมเพียงเท่านั้น


เจียงเฉินไม่แม้จะไปมองลีชานเย่ว์ว่าโกรธแค่ไหน เท้าที่ขยี้หน้าของลีช่างห่าวอยู่ก็ได้เพิ่มแรงเข้าไปจนกระทั่งได้ยินเสียงร้าวออกมาจากกระโหลกของลีช่างห่าว เสียงเหมือนกระดูกแตก เลือดออกท่วมหน้าของลีช่างห่าว เสียงกรีดร้องอย่างน่ากลัวยิ่งขึ้น


“เจ้าเด็กเวร !เจียงเฉิน ข้าจะถลกหนังแกออกมาทั้งเป็น”


ลีชานเย่ว์ดั่งสิงโตที่กำลังมีโทสะ มันกราดเกรี้ยวอย่างมากแต่เขาไม่กล้าที่จะพุ่งออกไป มันกลัวว่าเจียงเฉินจะฆ่าลีช่างห่าวทันทีที่มันพุ่งออกไป


“จะถลกหนังข้าทั้งเป็นรึ? ทำไมไม่ถลกหนังเจ้านี่ก่อนล่ะ?”


เจียงเฉินกระทืบลงบนพื้นอย่างแรงทำให้ วิญญาณทมิฬเชือดเฉือนปลิวกระเด็นขึ้นฟ้า และเขาจับมัน


“อืม ดาบนี่ก็ไม่ได้แย่เท่าไรนัก ถือซะว่าเป็นของรางวัลสำหรับการต่อสู้นี้ละกัน ส่วนของลีช่างห่าว การประลองเป็นตายนั้นหมายความว่าต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายถูกต้องไหม?”


เจียงเฉินพูดอย่างไม่แยแส ปลายแหลมของวิญญาณทมิฬเชือดเฉือนสัมผัสคอของลีช่างห่าว


ความเย็นเฉียบจากปลายแหลมของดาบทำให้ลีช่างห่าวเสียวสันหลัง ในตอนนี้เขาสัมผัสได้ชัดเจนว่าความตายกำลังมาเยือน


“ไม่นะ อย่า… อย่าฆ่าข้าเลย”


ลีช่างห่าวร้องขอด้วยเสียงที่พูดแล้วฟังไม่ค่อยชัดนัก เขาไม่ได้อยากจะตาย เขาเป็นบุตรคนรองของตระกูลลีและเขายังเป็นอัจฉริยะแห่งเมืองสีชาดอีกด้วย เขายังมีอนาคตที่สดใส เขาจะตายไม่ได้


“เจียงเฉิน เจ้ากล้าดีอย่างไร”


มันเหมือนจะมีอะไรออกมาจากจมูกของลีชานเย่ว์ (อาจจะเป็นควันก็ได้มั้ง??)


ผู้คนต่างกลั้นหายใจ คาดเดาได้ว่าไม่ว่าอย่างไรเจียงเฉินก็จะสังหารลีช่างห่าวแน่นอน


“ลีชานเย่ว์ เจ้าบอกว่าเจ้ามีบุตรชายสามคนสินะ ข้าจะสังหารพวกมันไปก่อนสักสองละคนกัน”


ใบหน้าของเจียงเฉินดูสงบนิ่งและผ่อนคลาย แต่การกระทำของเขานั้นไร้ความปราณี วิญญาณทมิฬเชือดเฉือนได้กดลงไปที่คอของลีช่างห่าว เลือดไหลพุ่งออกมา ลีช่างห่าวชักกระตุกเพียงไม่กี่วินาทีและแน่นิ่งไป


ณ ที่แห่งนั้นเงียบสนิทในทันใด ดวงตาของลีชานเย่ว์เบิกกว้างมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง…


“โอ้สวรรค์ เขาสังหารลีช่างห่าวจริงด้วย”


“คนๆนี้โหดเหี้ยม! เขาเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก เขาฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาเลย”


“บุตรชายคนรองของตระกูลลีโดนสังหารในเมืองสีชาติ เขาถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาของลีชานเย่ว์ นี่มันบ้าไปแล้ว”


ทุกๆคนต่างตกตะลึงและจ้องมองไปยังเจียงเฉินและรอยยิ้มสบายๆของเขา พวกเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ชายหนุ่มผู้นี้มีความกล้าบ้าบิ่นดุจเหล็กกล้า


“ว้ากกกกกกกกกกกกกก!”


ในที่สุดลีชานเย่ว์ก็มีปฎิกิริยา มันเงยหน้าขึ้นและคำรามอย่างบ้าคลั่ง เขากลายเป็นสัตว์ป่าที่กำลังคลั่ง กลิ่นอายของยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์แผ่ออกมาเหมือนคลื่นถาโถม ทุกๆคนต่างหายใจติดขัด ยิ่งคนที่ยืนใกล้ๆลีชานเย่ว์ทรุดลงไปกระอักเลือด


มันโกรธแค้นอย่างมาก บุตรชายของตัวเองโดนสังหารตายต่อหน้าต่อตา และผู้ที่มีประสบการณ์เช่นนี้ก็คงทำเช่นเดียวกัน


“น้องเจียง กลับมาก่อน”


หยานเจิ้นหยุนเตรียมพร้อมไว้แล้ว เมื่อลีชานเย่ว์เคลื่อนไหว พวกเขาก็จะมาอยู่ด้านหน้าเจียงเฉิน


“หลีกไป!”


ดวงตาของลีชานเย่ว์แดงก่ำ มันได้ซัดฝ่ามือออกไปแต่หยานเจิ้นหยุนก็ปล่อยพลังออกมาไปปะทะกับฝ่ามือของมัน


ตูม..!


อากาศโดยรอบของพวกเขาระเบิดออก ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองสีชาดทั้งสองกำลังสู้กัน การปะทะกันของทั้งสองนั้นทำให้อุณหภูมิของอากาศรอบๆตัวเพิ่มสูงขึ้น และคนที่ดูการต่อสู้ได้กระเด็นไปด้านหลัง การต่อสู้ของยอดฝีมือแก่นมนุษย์นั้นทรงพลังยิ่ง  ยิ่งใกล้พวกเขามากเท่าไรนั่นหมายถึงชีวิต


เจียงเฉินยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีไม่แยแส พลังของลีชานเย่ว์ไม่ได้ทำให้เขาหวาดกลัวแม้แต่น้อย เขานั้นมั่นคงดั่งภูเขา เหมือนกับว่าไม่ได้แยแสอะไรศัตรูแม้แต่น้อย


“หยานเจิ้นหยุนหลีกทางซะ เดี๋ยวนี้! ตอนนี้ไอ้เด็กเปรตนี่มันฆ่าบุตรชายข้าไปสองคนแล้ว ข้าจะถลกหนังมันทั้งเป็นวันนี้”


ลีชานเย่ว์คำรามอย่างเกรี้ยวกราด


“ฮึ่ม! ลีชานเย่ว์เจ้าวางแผนที่จะทิ้งชื่อเสียงทั้งหมดของเจ้าไปแล้วใช่ไหม นี่มันการประลองเป็นตาย และบุตรชายเจ้าพ่ายแพ้ เจ้าต้องโทษว่าบุตรชายเจ้าที่มันอ่อนแอแล้วแส่หาเรื่องเอง ตอนนี้ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ได้พยายามที่จะทำร้ายชายหนุ่มที่เด็กกว่าเจ้ามาก เจ้าต้องการทิ้งชื่อเสียงเจ้าจริงๆสินะ”


หยานเจิ้นหยุนสบถออกมาอย่างเย็นชา แน่นอนว่าเขาจะไม่หลีกทางให้ เจียงเฉินผู้กอบกู้ของตระกูลหยาน เขาได้ช่วยชีวิตหยานเฉินหยู่เอาไว้ แม้เขาต้องเสียสละชีวิตของเขา เขาก็จะปกป้องเจียงเฉินด้วยทั้งหมดที่เขามี


“หยานเจิ้นหยุน เจ้าจะหลีกทางหรือไม่หลีก! นี่เป็นเรื่องระหว่างตระกูลลีและเจ้าเด็กเวรนั่น ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหยาน”


ลีชานเย่ว์กำหมัดแน่น จนได้ยินเสียงดังแกร้ก..


“ปัญหาของเจียงเฉิน คือปัญหาของข้า ถ้าเจ้าต้องการที่จะสู้ ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเอง”


หยานเจิ้นหยุนตัดสินใจอย่างแน่วแน่ เขาปลดปล่อยพลังแก่นแท้มนุษย์ออกมาแสดงให้เห็นว่าเขาจะปกป้องเจียงเฉินด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี


“ดี….! ทุกคนจงฆ่าเจียงเฉินเพื่อข้าซะ”


ลีชานเย่ว์ไม่สามารถหักห้ามความโกรธเขาได้อีกแล้ว เมื่อสั่งให้ทุกคนโจมตี เขาก็ได้ซัดฝ่ามือใส่หยานเจิ้นหยุน 


เมื่อคนของตระกูลลีเคลื่อนไหว ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ทั้งหกของหอคอยหมอกฝนเองก็เคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน เคลื่อนไหวพร้อมกันไปอยู่ตำแหน่งที่เจียงเฉินยืนอยู่


“ตระกูลหยานจะปกป้องเจียงเฉินด้วยทั้งหมดที่มี จะไม่มีผู้ใดสามารถแตะต้องเขาได้ตราบเขาอยู่ที่นี่”


หยานหงไท่ก็ปลดปล่อยพลังเช่นกัน มีคนออกมามากขึ้นเรื่อยๆจากหอคอยหมอกฝน มันนับได้ว่าร้ายแรงแล้ว


ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ทั้งหก เป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหยาน ตระกูลลีมากันไม่กี่คนถ้าพวกนั้นต้องการที่จะสู้กับหอคอยหมอกฝนมันจะกลายเป็นการสู้อยู่ฝ่ายเดียว


“เจียงเฉินไปทำอะไรให้ตระกูลหยานกัน ทำไมเหล่ายอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ทั้งหมดถึงได้ต้องการช่วยเหลือเขา”


“อาการของคุณหนูหยานอาจได้รับการรักษาแล้วก็ได้? ไม่สิ เป็นไปไม่ได้หรอก อาการของคุณหนูหยานนั้นระดับปรมาจารย์ทั้งหลายยังยอมแพ้เลย”


ทุกคนตกตะลึง พวกเขาเริ่มคิดว่าเมื่อตระกูลหยานปกป้องเจียงเฉินขนาดนี้มันต้องมีรูปธรรมสิ 


คนจากตระกูลลีสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป แม้แต่ลีชานเย่ว์ก็หยุดโจมตีของมัน การที่ตระกูลหยานมีท่าทีเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดคิดไว้


“หยานเจิ้นหยุน เจ้าต้องการที่จะทำสงครามกับตระกูลลีของข้าสินะ”


ลีชานเย่ว์นั้นเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมา มันฟื้นความมีเหตุมีผลของตนเองแล้ว


“ถ้าเจ้าต้องการทำสงคราม……ข้าจะสู้ แต่ข้าคาดว่าเจ้าคงไม่อยากเห็นเมืองสีชาดเป็นสนามรบหรอกนะ”


หยานเจิ้นหยุนพูดโดยที่ไม่ได้ก้าวถอยหลังแม้แต่น้อย


“ท่านผู้นำตระกูลขอรับ ข้าคิดว่าวันนี้ปล่อยมันไปก่อน ยังมีโอกาสอีกมากมายที่จะฆ่ามันได้ในอนาคต”


ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์คนหนึ่งได้กระซิบลีชานเย่ว์ด้วยโทรจิต ดูจากท่าทีตระกูลหยานวันนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารเขาในวันนี้ นอกจากนั้นการประลองเป็นตายระหว่างลีช่างห่าวและเจียงเฉินก็ได้ตกลงกันไว้ด้วย


แววตาเกรี้ยวกราดของลีชานเย่ว์จ้องมายังเจียงเฉิน ที่ยืนยิ้มด้านหลังคนอื่นๆ มันมองดูร่างของลีช่างห่าวที่กองอยู่บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด แม้เขาจะไม่ต้องการที่จะปล่อยเจียงเฉินไปในวันนี้ก็ตาม เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าเขาวันนี้ ณ อาณาเขตของหอคอยหมอกฝน


“ไอ้เด็กเวร ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นชิ้นๆภายหลัง”


ลีชานเย่ว์พูดอย่างเย็นชา เขาหันกลังกลับไปพร้อมคนของเขาและร่างของลีช่างห่าว


ผู้คนต่างกระซิบกระซาบกันถึงการต่อสู้วันนี้ ลีช่างห่าวตายแล้ว และตระกูลลีสูญเสียยุทธภัณฑ์ระดับต่ำไปอีกด้วย เป็นการสูญเสียสองต่อของตระกูลลี


ชื่อของเจียงเฉินนั้นแพร่กระจายไปทั่วเมือง



************************************************************************

โปรดติดตามตอนต่อไป….!!!