แปลไทยโดย : Takumi Kun

ตรวจทาน       : Subaru Kyun

=====================================================

ชายหนุ่มทั้งสองได้ตกตายอย่างน่าอับอายยิ่งนัก พวกเขาไม่ได้ตกตายโดยศัตรู พวกเขาได้พาร่างไร้วิญญาณของลีชานหมิงลงมาจากเขา พวกเขาได้ลงจากเขาเรียบร้อย พวกเขาทั้งหมดต่างรู้สึกเหมือนหนีความตายพ้นแล้ว เมื่อคิดว่าปลอดภัยแล้วพวกเขากลับโดนสังหารโดยพวกเดียวกันเอง



“เจียงเฉินมันแข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร เขาสามารถสังหารคนระดับแก่นแท้มนุษย์ได้โดยที่เขาอยู่ระดับเพียงฉีไห่ขั้นกลาง ข้าไม่อยากที่จะเชื่อว่าข้ามองผิดไป”


เฉินซวงขมวดคิ้ว เขากำลังคิดถึงชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมสีขาวที่เข้าไปยังภูเขาก่อนหน้า ก่อนที่จะขึ้นเขาไป ทุกๆคนต่างรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่ลีชานหมิงเข้าไปด้วยและจะมีผู้ใดคาดคิดว่าผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดกลับมาจะเป็นร่างไร้วิญญาณในตอนจบ


“ลีชานเย่ว์สังหารคนของตัวเอง เจ้านี่ช่างโหดร้ายยิ่งนัก ดูเหมือนว่าตระกูลที่ขึ้นตรงกับเจ้าคงผิดหวังนะ”


หยานเจิ้นหยุนหัวเราะเสียงดัง เขาไม่ลืมโอกาสที่จะได้เยาะเย้ยลีชานเย่ว์ คนอื่นๆอาจกลัวลีชานเย่ว์แต่หยานเจิ้นหยุนหาได้สนใจไม่


“หยานเจิ้นหยุน”


ลีชานเย่ว์ตะโกนออกมาเขาได้ซัดฝ่ามือใส่หยานเจิ้นหยุน ตอนนี้เขาได้ปลดปล่อยความกราดเกรี้ยวออกมา บุตรคนสุดท้ายของเขา ที่เขาปลาบปลื้มมากตอนนี้ได้ตกตายแล้ว เขาได้เป็นดั่งภูเขาไฟที่กำลังปะทุ การเยาะเย้ยของหยานเจิ้นหยุนเป็นการจุดประกายภูเขาไฟ


“ฮึ่ม!”


หยานเจิ้นหยุนสบถออกมาอย่างเยือกเย็น เขาได้ปลดปล่อยพลังออกมาและซัดลีซานเย่ว์กลับไป ทั้งคู่สูสีกันต่างคนต่างถอยไปคนละก้าว ทั้งคู่ต่างสู้กันมากว่าสิบปี และไม่มีผู้ใดที่เหนือกว่า


“ลีชานเย่ว์ เจ้าเก็บความโศกเศร้าจากการตายของบุตรชายไว้ แต่ทำไมเจ้าถึงไม่ให้ผู้อื่นมีความสุขได้ล่ะ? ฮ่าฮ่า ข้า,บิดาเจ้ามีความสุขยิ่งนัก อารมณ์ของข้าเบิกบานอย่างยิ่ง และตื้นตันสุดๆ แต่เป็นไอ้แก่โง่อย่างเจ้าไม่ใช่หรือที่คิดจะสังหารคนทั้งหมดของข้าบนเขา อย่าบอกนะว่ามีเพียงแค่คนของ

ลีชานหมิงเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ฆ่าคนของข้าได้ แต่พวกข้าไม่สามารถฆ่าพวกเจ้าได้ ฮ่าฮ๋าฮ่า”


หยานเจิ้นหยุนหัวเราะดังลั่นอีกครั้ง เขาพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งพยายามจะทำให้ลีชานเย่ว์โกรธจนตาย


ว้ากกกกกกกกกกกก!


ลีชานเย่ว์คำรามออกมาก่อนกระโจนใส่หยานเจิ้นหยุนดั่งสิงโต ปากของเขาแทบจะพ่นเปลวเพลิงออกมาได้


ไม่นานนัก ทั้งสองก็ได้เริ่มการต่อสู้


เฉินซวงและอีกสองคนส่ายหัว การต่อสู้ของทั้งสองคนนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขา การต่อสู้ระหว่างคนจากเมืองสีชาดไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขาเลย ทั้งสองคนนี้อยู่ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นปลายและลีชานเย่ว์เกรี้ยวกราดถึงที่สุด เฉินซวงและพวกไม่มีกำลังมากพอที่จะห้ามปราม


ในขณะเดียวกันตระกูลหยานได้ลงจากเขาด้วย แม้พวกเขาจะเลอะเทอะแต่ไม่มีผู้ใดหายไป ทุกๆคนต่างปิติยินดี เหมือนกับพวกเขาเพิ่งได้รับชัยชนะจากการต่อสู้มา


เมื่อหยานหยางและคนอื่นๆออกมา พวกเขาได้เห็นการต่อสู้ของลีชานเย่ว์และหยานเจิ้นหยุน และได้มองไปยังศพทั้งสามที่อยู่ด้านข้าง ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ พวกเขารู้ว่าทั้งสองสู้กันเพราะเหตุใด


“พี่ใหญ่เจียงเฉิน ท่านรู้ได้เช่นไรว่าทั้งสองคนจะไม่รอดหลังจากออกมา”


หยานจงมองไปยังเจียงเฉินที่ยืนถัดจากเขาด้วยความเคารพและชื่นชม


เจียงเฉินยิ้มเล็กน้อย “นั่นเพราะว่าลีชานหมิงตายน่ะสิ และพวกเขายังรอดมาได้ เมื่อลีชานเย่ว์เห็นร่างไร้วิญญาณของลีชานหมิงเขาก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเด็กๆของเขาตายหมดแล้ว เขาก็จะเสียสติและฆ่าพวกนั้นยังไงล่ะ”


“พี่ใหญ่เจียงเฉินปราดเปรื่องยิ่งนัก”


หยานจงรู้สึกเคารพเทิดทูนเจียงเฉินมากขึ้นอีก


“เจียงเฉิน ไอ้สารเลวมารับความตายซะ!”


เมื่อลีชานเย่ว์เห็นเจียงเฉินเดินออกจากภูเขา ตาของเขามีไฟลุกออกมา บุตรชายทั้งสามของมันได้โดนชายหนุ่มผู้นี้สังหาร ลีชานเย่ว์ต้องการที่จะกินเจียงเฉินทั้งเป็น


ลีชานเย่ว์ทิ้งหยานเจิ้นหยุนทันที และกระโจนใส่เจียงเฉิน


“ลีชานเย่ว์ จะฆ่าใครนั้นถามข้าแล้วหรือยัง”


แน่นอนว่าหยานเจิ้นหยุนไม่ปล่อยให้ลีชานเย่ว์สมความปรารถนา เขาได้ขวางลีชานเย่ว์ แม้เขาจะไม่ได้เข้าไปในภูเขาด้วย แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดของเขาทำให้พอคาดเดาได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ชัดเจนว่าเจียงเฉินได้ช่วยชีวิตทุกคนจากตระกูลหยานเอาไว้ หากไม่มีเจียงเฉินล่ะก็คงไม่เป็นลีชานหมิงและคนตระกูลลีที่ตาย แต่จะเป็นหยานหยางและคนของเขาที่ตาย


เจียงเฉินเริ่มแรกได้ช่วยคนของเขาไว้ และช่วยหยานเฉินหยู่และช่วยเหลือนางเรื่องชีพจรเก้าหยิน ตอนนี้เขาได้ช่วยชีวิตเหล่าอัจฉริยะรุ่นเยาว์ทุกๆคนไว้อีกจากการจู่โจมอย่างรุนแรงของตระกูลลีในตอนนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจียงเฉินคือวีรบุรุษของตระกูลหยาน แม้เขาจะต้องสละชีพของเขา เขาก็จะต้องปกป้องเจียงเฉินไว้ให้ได้


“เจ้าหมาสีเหลืองตัวนั้นนี่”


ทันใดนั้น เสียงตะลึงงันได้ออกมาจากปากของหรวนหลิงจากนิกายกระบี่สวรรค์ นางได้กระโดดออกมาจากกลุ่ม ดวงตาสวยงามจับจ้องไปยังหวงต้าที่ยืนข้างๆเจียงเฉิน เหมือนเปลวไฟปะทุออกจากตานาง


“มันเป็นไอ้หมาบ้าตัวนั้นจริงๆด้วย! ทำให้พวกเราต้องมาใส่รองเท้าเหล็กในตอนที่ล่ามัน”


เชาฮัวดึงดาบออกมาพร้อมปลดปล่อยพลังออกมา


“พวกเราจะเคลื่อนตัวพร้อมกัน ถลกหนังมันทั้งเป็น อย่าให้ไอ้หมาบ้านี่มันหนีไปได้อีกครั้ง”


เฉินซวงคำราม ทั้งสามได้พุ่งโจมตีพร้อมกันขณะที่กำลังกัดฟันแน่น พวกเขาพุ่งมาอย่างกับพายุพุ่งตรงไปยังหวงต้า


บัดซบ!นี่มันเกิดอะไรขึ้น


ในขณะนั้นทุกคนต่างตื่นตระหนก แม้แต่หยานเจิ้นหยุนและลีชานเย่ว์ที่กำลังสู้กันอย่างรุนแรงก็ยังหยุดสู้ ทุกๆคนมองไปยังทั้งสามจากนิกายกระบี่สวรรค์ที่กำลังกราดเกรี้ยว พวกเขาทั้งสุภาพอ่อนโยนในช่วงก่อนหน้านี้ เหตุใดถึงได้เปลี่ยนเป็นมีโทสะเมื่อเจอหมาตัวนี้


คนจากตระกูลหยานในที่สุดก็นึกขึ้นได้ ไม่แปลกที่พวกเขาจะรู้สึกคุ้นๆเพราะมันเป็นหมาที่ศิษย์จากนิกายกระบี่สวรรค์กำลังตามหาอยู่ 


ดูทางด้านทั้งสามคนที่ไม่สามารถรอที่จะทรมานหมาตัวนี้และเผามันให้เป็นเถ้าถ่าน ทุกคนต่างมีคำถามในใจว่าหมาตัวนี้ไปทำอะไรให้พวกเขาเกลียดเสียขนาดนี้


“บัดซบ! ไอ้สามคนนี่มันมาได้อย่างไร”


หวงต้าเปิดปากออกมาบ่นทันที มันรีบวิ่งไปซ่อนหลังเจียงเฉินทันทีทำให้เจียงเฉินพูดไม่ออก และมันแลบลิ้นเยาะเย้ยแก่ทั้งสามและส่งสายตาหยาดเยิ้มไปยังหรวนหลิง


“น่ารักดี ของเจ้าเล็กมาก ทำไมเจ้าไม่มาเป็นสัตว์เลี้ยงมนุษย์ของข้าล่ะ ข้าจะช่วยแก้ไขเจ้าเอง”


หวงต้าได้โดนทั้งสามไล่ล่ามา แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้กลัวพวกเขาเลย มันไม่ลืมที่จะเกี้ยว

หญิงสาวน่ารักๆ 


ในความเป็นจริงนั้นหวงต้ามีทักษะยุทธพอๆกับเจียงเฉิน มันสามารถที่จะสังหารยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้นได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่สามารถที่จะสู้กับยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ระดับกลางได้ เพราะความรวดเร็วของมันทำให้ทั้งสามยากที่จะจับมันได้


เมื่อได้ยินหวงต้าพูดว่าของนางเล็ก ระดับความโกรธของนางพุ่งทะยาน


“ส่วนไหนของย่าเจ้าที่เล็กกันหา!? ไอ้หมาเดนตายข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็นแน่นอน”


หรวนหลิงเหวี่ยงดาบใส่เจียงเฉิน


“ไอ้หวงต้า ไอ้สารเลว”


เจียงเฉินแทบกระอักเลือดออกมา เขาไม่รู้ว่าหวงต้าได้ไปทำอะไรกับศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์ พวกเขาถึงได้ไล่ตามมาขนาดนี้ หมาตัวนี้สามารถหลบการโจมตีพวกนั้นได้ง่ายดายแต่มันดันหลบหลังเขา ชัดเจนว่ามันให้เจียงเฉินรับหน้าแทน


ช่างเป็นโชคที่น่ากลัวเหลือเกิน แต่เมื่อการโจมตีของหรวนหลิงมาถึง เขาได้โบกมือของเขาปลดปล่อยพลังแสงออกมาป้องกันตัวเขา


“ไอ้หนุ่มหลบไป มันไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า”


เฉินซวงต้องเจียงเฉินอย่างเย็นยะเยือก


“เข้าใจแล้ว”


เจียงเฉินผงกหัว จริงๆมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา เขาขยับหลบข้างๆทันที


“บัดซบ นี่ข้าเสียเวลาตามเจ้ามานะ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไร้ใจขนาดนี้”


หวงต้านั้นยืดหยุนและรวดเร็วยิ่งนัก มันรีบไปซ่อนหลังเจียงเฉินอีกครั้ง


“ไปไหนก็ไป เจ้าหมาโง่”


เจียงเฉินขยับข้างอีกครั้ง หวงต้าก็ไปซ่อนหลังเขาอีกครั้ง หมาตัวนี้เหมือนกาวเหนียวติดหนึบ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สลัดมันไปไม่ได้


“พี่เฉิน เห็นชัดเจนว่าไอ้หนุ่มนี่มันเกี่ยวข้องกับหมาตัวนี้ ฆ่ามันพร้อมๆกันเลยละกัน”


หรวนหลิงพูดอย่างเกรี้ยวกราด


“ดี ฆ่าพวกมันทั้งคู่”


เฉินซวงพูดออกมาชัดเจน ทั้งสามได้ปลดปล่อยพลังออกมาและจู่โจมพร้อมๆกัน ดาบทั้งสามที่เปล่งประกายได้เหวี่ยงใส่เจียงเฉิน


“เวรเอ้ย”


เจียงเฉินบ่นออกมา และแทบกระอักเลือดเพราะหวงต้าอย่างไรก็ตามตอนนี้เขาได้โดนหาเรื่องแล้ว ในฐานะที่เคยเป็นเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด ทั้งสามคนนี้กล่าวโทษเขาโดยที่ไม่ถามอะไรเขาแม้แต่น้อย และตอนนี้ทั้งสามต้องการที่จะฆ่าเขา เขาไม่รู้ว่าหวงต้ามันทำอะไรไว้ เขาจะไม่โมโหได้อย่างไร


เปรี้ยง!


เจียงเฉินปลดปล่อยดัชนีสุริยะนิ้วเดียวออกมา และหวงต้าพ่นลำแสงสีทองออกมาจากปาก ทั้งคู่ได้โจมตีใส่ดาบของทั้งสาม


เปรี้ยง!


“จงฟังไว้ อย่าได้มายั่วยุข้า!”


เจียงเฉินนั้นโกรธมากและชี้นิ้วไปที่ทั้งสาม นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย นิกายกระบี่สวรรค์รึ เหอะ เขาไม่ได้สนใจอุจจาระสุนัขเลย


“ฮึ่ม! อยู่กับไอ้หมาปากเสีย หาที่ตาย!”


หรวนหลิงสบถออกมาอย่างเย็นชา จิตสังหารแผ่พุ่งออกมาจากพวกเขาทั้งสาม พวกเขาได้คิดว่าเจียงเฉินเป็นเพื่อนกับหวงต้า นั้นเป็นเหตุที่พวกเขาต้องสังหารเจียงเฉินด้วย


“ทั้งสามท่านได้เข้าใจอะไรผิดหรือไม่?”


หยานเจิ้นหยุนรีบถาม ทำไมมันลงเอยเช่นนี้ ทำไมเขาได้สู้กับคนนิกายกระบี่สวรรค์เพราะหมา?


“ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกท่านผู้นำตระกูลหยาน เหตุผลที่พวกเรามาไกลเพราะต้องการฆ่าหมาตัวนี้ และเจียงเฉินได้เกี่ยวข้องกับหมาตัวนี้ มันสมควรตายแล้ว ท่านผู้นำตระกูลหยาน คนจากนิกายกระบี่สวรรค์ต้องการที่จะสังหารพวกมัน ตระกูลเจ้ากล้าที่จะปกป้องพวกมันงั้นรึ”


เฉินซวงมองไปที่หยานเจิ้นหยุนอย่างเย็นชา


“ผู้นำตระกูลหยาน กรุณาหลบไปเถิด นี่เป็นเรื่องระหว่างข้าและนิกายกระบี่สวรรค์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ตระกูลหยาน จะไม่มีผู้ใดในตระกูลหยานเข้ามายุ่งเรื่องนี้”


เจียงเฉินมีสายตาเย็นยะเยือก จิตสังหารที่ทรงพลังสามารถรู้สึกได้จากตัวเขา ไอ้พวกเวรพวกนี้มันทำให้เขาโกรธขึ้นมากแล้ว


เมื่อบางคนได้ตัดสินใจแล้วว่าจะสังหารเขา ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ใครก็ตามที่ต้องการสังหารเขามันคือศัตรู นี่เป็นคติของเจียงเฉิน


ลีชานเย่ว์ผู้ที่ยืนอยู่ทางด้านข้าง ได้รู้สึกปิติยินดีขึ้นมาทันใด เขาไม่เคยคาดคิดว่าเจียงเฉินจะไปท้าทายนิกายกระบี่สวรรค์ ทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้นแล้ว เขาต้องการที่จะเห็นหยานเจิ้นหยุนจะสามารถปกป้องเจียงเฉินได้ไหม


“ดี ในเมื่อเจ้ายอมรับมันงั้นเจ้าก็ตายไปพร้อมกับหมานี่ซะ”


เชาฮัวพูดก่อนที่จะโจมตีเจียงเฉินอีกครั้ง เขาไม่ใช่ลีชานหมิงที่เพิ่งจะทะลวงเข้าสู่แก่นแท้มนุษย์ เขาได้อยู่ขั้นแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้นมาสักพักแล้ว เขาไม่เคยเห็นเจียงเฉินที่อยู่ขั้นฉีไห่ระดับกลางอยู่ในสายตา


“หวงต้า เจ้าไปทำอะไรให้พวกนี้กัน?”


เจียงเฉินถามออกมา


“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ มีสมาธิป้องกันตัวก่อนเถอะ” 


หวงต้าได้แนะนำเจียงเฉิน


เฟี้ยว!


เชาฮัวรวดเร็วยิ่งนัก เขามาถึงด้านหน้าเจียงเฉินทันที


“ไปตายซะ!”


เจียงเฉินรู้สึกถึงจิตสังหาร เขาได้ปลดปล่อยลำแสงสีเขียวออกจากฝ่ามือเขา


************************************************************************


จบจ้า โปรดติดตามตอนต่อไป ค้างนิดๆแหะ




หากชอบนิยายเรื่องนี้สามารถติดตามอัพเดทได้ที่