แปลไทยโดย : Takumi Kun
 

ตรวจทาน       : Subaru-Kyun
 

=====================================================
 

เจียงเฉินได้ทำให้แน่ใจว่าเขาได้ใส่พลังวิญญาณของเขาลงไปเมื่อเขาพูด ส่งผลให้เหลียงตงสั่นสะท้าน ตาของเขาไม่ได้มองไปยังหยานเฉินหยู่อีก ตอนนี้พวกเขามองไปยังชายหนุ่มชุดสีขาว
 

“เจ้าเป็นใคร?”
 

เหลียงตงถาม
 

“เจียง เฉิน”
 

เจียงเฉินบอกชื่อของเขาอย่างเฉยเมย เขาได้วางแผนไว้ในใจแล้ว
 

“ศิษย์พี่เหลียง เจ้าเด็กนี่ยุ่งเกี่ยวกับเจ้าหมาสีเหลืองตัวนั้น เขาคงไม่ใช่คนดีแน่! ข้าแน่ใจว่าเขาเป็นพวกเดียวกับเจ้าหมา สังหารพวกมันทั้งคู่เถอะ!”
 

ชายคนหนึ่งพูดอย่างโหดร้าย
 

“เจ้าอย่ายั่วยุข้าจะดีกว่า หากเจ้าทำ พวกเจ้าทั้งหมดก็จะพบกับจุดจบเช่นเดียวกับทั้งสามคน เฉินซวง หรวนหลิงและเชาฮัว ข้าได้สังหารพวกเขาทั้งหมด”
 

เจียงเฉินยังคงพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงไม่แยแส
 

“อะไรนะ?”
 

เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เจียงเฉินพูด พวกเขาทั้งสี่อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อ ตาของพวกเขามุ่งไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา เพื่อตรวจสอบเขาอย่างระมัดระวัง
 

“เจ้าหนู เจ้ายังไม่รู้หรือยังไงว่าพวกข้าคือใคร? ข้าจะบอกเจ้าเอง พวกข้ามาจากนิกายกระบี่สวรรค์! เจ้ากล้าที่จะสังหารศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์ ต่อจากนี้จะไม่มีสถานที่ให้เจ้ารอดชีวิตได้ในแคว้นฉี ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ใต้ผืนดินหรือจะอยู่บนฟ้า ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยเจ้าได้”
 

ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางพูดอย่างโอหัง
 

“ประเสริฐ ประเสริฐมาก! เจียงเฉิน ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมาจากที่ใด เมื่อเจ้ากล้าที่สังหารศิษย์ของสำนักกระบี่สวรรค์ เจ้าจะต้องตาย! เจ้าและหมาสีเหลืองตัวนั้นจะต้องตายวันนี้! และสำหรับหญิงสาวผู้น่ารักคนนั้น ข้าจะดูแลนางเองหลังจากนี้!”
 

เหลียงตงพูดอย่างเย็นชา แต่เมื่อเขามองหยานเฉินหยู่ ดวงตาเขาสะท้อนถึงตัณหาของเขาตอนนี้
 

“เจ้านี่ไม่มีความคิดเสียเลยกับสิ่งที่เจ้าได้นำพาตนเองพูดคำเหล่านี้ออกมา”
 

ดวงตาของเจียงเฉินกลายเป็นเย็นยะเยือก ในใจของเขาได้พิพากษาเหลียงตงด้วยความตาย
 

“ฮึ่ย! ฆ่ามันซะ!”
 

เหลียงตงออกคำสั่งอย่างหนักแน่น
 

หลังจากที่เขาพูดจบ ศิษย์ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้นทั้งสองได้ปลดปล่อยพลังออกมาและพุ่งตรงไปยังเจียงเฉิน
 

ดูจากสถานการณ์แล้ว เจียงเฉินส่ายหัว ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้นทั้งสอง พวกเขากำลังหาที่ตาย
 

แว่บ!
 

ทันใดนั้นเจียงเฉินได้ขยับ ร่างของเขาสั่นเล็กน้อย มันกลายเป็นแสงสีขาวและไปถึงด้านหน้าทั้งสองคนในเสี้ยววินาที
 

ความเร็วของเจียงเฉินรวดเร็วอย่างมาก เขาชี้นิ้วชี้ทั้งสองข้างของเขาออกมาด้วยความเร็วดุจฟ้าผ่าสัมผัสบริเวณกึ่งกลางคิ้วของทั้งสอง พลังอันแข็งแกร่งของทั้งสองหายไปในทันทีและร่างกายพวกเขาที่กำลังพุ่งไปด้านหน้าก็แข็งเป็นหินทันที พวกเขาหยุดขยับเขยื้อน
 

เจียงเฉินผลักพวกเขาเล็กน้อย ชายทั้งสองก็ร่วงสู่พื้นหน้าแหงนขึ้นฟ้า ระหว่างคิ้วของพวกเขามีหลุมที่เต็มไปด้วยเลือด เลือดอุ่นๆได้ไหลออกมาโดยไม่มีสัญญาณว่าจะหยุด ทั้งสองคนตาเบิกกว้าง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก่อนตาย
 

ซู้ด……
 

ด้วยการเป็นพยานกับสิ่งที่เกิดขึ้น เหลียงตงและยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางอีกคนหยุดไม่ได้ที่จะหายใจลึกๆ มุมมองที่พวกเขามองเจียงเฉินนั้นเปลี่ยนไป
 

ทั้งสองคนที่นอนอยู่บนพื้นตอนนี้อยู่ระดับแก่นแท้มนุษย์ แม้เหลียงตงโจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเขา ก็ไม่สามารถที่จะสังหารพวกเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้สามารถบอกเขาได้บางอย่าง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่่าเชื่อ
 

ในตอนนี้พวกเขาทั้งสองได้จำได้ว่าชายหนุ่มผู้สังหารเฉินซวง และเฉินซวงนั้นเป็นผู้ที่มียุทธภัฑ์ระดับต่ำ
 

“เฮะเฮะ ดูนี่สิ นี่่คือผลของการกระทำของพวกเจ้า! พยายามที่จะสู้กับข้าบิดาเจ้า และเจ้าจะต้องทุกข์ทรมานและอนาถยิ่งกว่าตอนนี้! เจ้าจะตายด้วยร่างกายขาดเป็นชิ้นๆ”
 

หวงต้าได้หัวเราะเสียงดัง มันจะหมายความว่าเจ้านี่ได้วิ่งไปยังร่างไร้วิญญาณและใช้เท้าที่แข็งแกร่งของมันขยี้หัวกระโหลกพวกเขา เมื่อหวงต้าได้ลงมือนั้น โหดเหี้ยมนัก
 

“น่าขัน! เจียงเฉินเจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำสิ่งใดตอนนี้?”
 

เหลียงตงตะโกนออกมา เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น ทั้งทั่วแคว้นฉีไม่เคยมีผู้ใดกล้าที่จะสังหารศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์กลางสาธารณะ พวกเขากล้าเกินไปแล้ว
 

“อย่าบอกนะว่ามีแค่พวกเจ้านั้นได้รับอนุญาตให้สังหารได้น่ะ?”
 

เจียงเฉินแค่นเสียงอย่างดูถูก เขาเดินตรงไปหาเหลียงตงและอีกคนอย่างช้าๆ ออร่าของผู้ที่อยู่เหนือกว่าสามารถที่จะสัมผัสได้จากตัวเขา แค่เพียงสายตาอย่างเดียวพวกเขาทั้งสองคนก็รู้สึกถูกกดดัน
 

เหลียงตงนั้นทำดีกว่าอีกคนหนึ่ง ศิษย์ระดับแก่นแท้มนุษย์ได้เริ่มสั่นเทิ้ม หลังจากเจียงเฉินได้ทะลวงเข้าสู่อาณาจักรแก่นแท้มนุษย์ เขาได้กลายเป็นคนที่ทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่สามารถที่จะเทียบได้
 

“ศิษย์พี่เหลียง พวกเราควรทำเช่นไรดี?”
 

ชายคนนั้นถามด้วยท่าทีที่หวาดกลัว
 

“ฮึ่ม! อย่าไปกลัว ข้าสัมผัสได้ว่าชายคนนี้อยู่แค่ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้น เขาไม่ใช่คู่มือข้าหรอก”
 

เหลียงตงสบถอย่างเย็นชา เขาขยับแขนและนำดาบยาวเปล่งประกายออกมา ดาบของเขาเคลื่อนไหวเหมือนงูพุ่งเข้าโจมตีเจียงเฉิน
 

“เจ้าไม่สามารถที่จะทนได้แม้แต่การการโจมตีเพียงครั้งเดียวของข้า”
 

เจียงเฉินได้ชี้นิ้วของเขาออกมาและให้ดัชนีทองคำยักษ์พุ่งตรงไปยังเหลียงตงด้วยพลังที่ไม่สามารถต่อกรด้วยได้
 

“อะไรกัน?”
 

เหลียงตงตะโกนออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาสามารถรู้สึกถึงพลังมหาศาลจากดัชนีทองคำนั่นได้ มันเหมือนกับว่าภูเขาขนาดใหญ่ได้พุ่งใส่เขา เขาได้หมดทางหนีอย่างสมบูรณ์ มันเป็นเรื่องลำบากที่จะหายใจ
 

“เข้ามา-ดาบสะบั้น”
 

เหลียงตงกัดฟันแน่น เขาอยู่ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นปลาย ดังนั้นเขาจึงได้รับผลตอบแทนเป็นเพลงดาบของนิกายกระบี่สวรรค์ ดาบนั้นมีเสียงแตกออกมาเมื่อเหวี่ยงดาบไปยังดัชนีสีทองขนาดยักษ์
 

เปรี้ยง!
 

เสียงระเบิดดังสนั่นออกมาหลังจากดัชนีทองคำยักษ์ได้ปะทะกับดาบยาว แม้หลังจากที่เหลียงตงได้โต้กลับด้วยความสามารถทั้งหมดของเขา เขายังล้มเหลวในการป้องกันตัวเองจากทักษะดัชนีสุริยะทั้งหก
 

เหลียงตงลอยไปไกลจากแรงปะทะ หลังของเขากระแทกกับต้นไม้ใหญ่ที่ห่างออกไปหลายสิบฟุต ทำให้ต้นไม้หักโค่น เหลียงตงนอนอยู่บนพื้นและกระอักเลือดออกมา ดาบยาวอยู่ห่างจากเขาสองสามฟุต
 

อั่ก!
 

เหลียงตงอาเจียนออกมาอีกครั้ง ชิ้นส่วนของอวัยวะภายในบางส่วนสามารถเห็นได้จากเลือดที่เขาอาเจียนออกมา นี่แสดงให้เห็นถึงความสาหัสของแผลที่เขาเป็นอยู่  แม้แต่แก่นแท้มนุษย์ภายในทะเลลมปราณได้มีรอยร้าวบางส่วนที่เปลือกนอก
 

เจียงเฉินเดินไปหาเหลียงตงก้มตัวลงฉกดาบยาวไป มันเป็นยุทธภัณฑ์ระดับต่ำ
 

“ปล่อย…….ปล่อยข้าไปเถอะ….”
 

เหลียงตงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ กำลังอ้อนวอนอยู่ ไม่มีผู้ใดต้องการที่จะตายโดยเฉพาะผู้ที่มีอนาคตที่สดใส
 

ฉัวะ!
 

หลังจากที่เหลียงตงพูดจบ เจียงเฉินได้เหวี่ยงดาบยาวในมือของเขา เพียงแค่เหวี่ยงเพียงครั้งเดียว เจียงเฉินได้ทำลายดวงตาทั้งสองของเหลียงตง
 

อ๊ากกกกก!
 

ร่างกายของเหลียงตงชักกะตุก และเขากรีดร้องออกมาอย่างน่ากลัว เขาปิดเบ้าตาทั้งสองของเขาขณะที่กรีดร้องอย่างหัวใจแตกสลาย  “ตาของข้า ตาข้า เจ้าทำลายดวงตาข้า!”
 

“ข้าต้องการให้เจ้าได้รู้ว่าตาบอดแล้วเจ้ารู้สึกอย่างไร ตอนนี้เจ้าได้ลิ้มรสความรู้สึกนั่นแล้ว มันถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว”
 

เจียงเฉินไม่มีความปราณีแม้แต่น้อย เขาเสียบคอของเหลียงตงด้วยดาบยาวของเขา เสียงร้องอย่างน่าเวทนาพลันเงียบในทันใด เจียงเฉินได้ตัดสินใจว่าจะสังหารเขาตั้งแต่แรกพบ ทำลายดวงตาของเขาก่อนที่จะสังหารเขาเป็นการลงทัณฑ์สำหรับการมองหยานเฉินหยู่อย่างหยาบช้า
 

หลังจากที่สังหารเหลียงตง เจียงเฉินหันไปหาอีกคนหนึ่ง ชายคนนั้นสั่นด้วยความกลัว หน้าของเขาซีดเซียวและเขามองเจียงเฉินเหมือนมองเห็นปีศาจร้าย เพียงแค่การจ้องมองของเจียงเฉินก็ทำให้เขาสั่นสะท้านถึงไขกระดูก
 

“ไม่! อย่าฆ่าข้าเลย! ข้ายังไม่อยากตาย!”
 

ชายคนนั้นคุกเข่าลงบนพื้นโดยไร้ซึ่งศักดิ์ศรีใดๆ ในความจริงนั้น ภายใต้ออร่าของเจียงเฉินที่กดข่มอยู่ เขาไม่มีทางที่จะป้องกันตัวเขาแม้ว่าเขาจะมีศักดิ์ศรีก็ตาม
 

“ดูหน้าตาที่น่าสมเพชนั่นสิ ฆ่าเจ้าก็ทำให้มือข้าสกปรกเสียเปล่า”
 

เจียงเฉินพูดพร้อมมองอย่างรังเกียจ
 

“ใช่แล้ว ฆ่าข้านั้นทำให้มือของท่านสกปรกเสียเปล่า! วอนให้ท่านคิดว่าข้าเป็นเพียงแค่ผายลมและปล่อยข้าไปเถิด!”
 

ชายคนนั้นโขกหัวให้ เมื่อได้ยินเจียงเฉินพูดว่าการฆ่าเขานั้นทำให้มือเปื้อนสกปรกเสียเปล่า แม้เป็นการเหยียดหยามเขาโดยตรง ทำให้เขามีความสุขมาก มันเหมือนกับว่าไม่ได้ดูถูกแต่เป็นการสรรเสริญ
 

“บัดซบ เจ้านี่มันใช้ไม่ได้เลย!”
 

หวงต้าพูดด้วยความหมั่นใส้  “เจ้าหนูหลบไป ให้ข้าขยี้หัวมันด้วยการเตะของข้า!”
 

เมื่อเขาได้ยินหวงต้าพูดว่า ‘ขยี้หัวของเขา’ ชายคนนั้นเริ่มร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาและน้ำมูกของเขาไหลออกมาเหมือนน้ำตก และของเหลวสีเหลืองบางอย่างได้ไหลออกมาจากกางเกงของเขา ศิษย์ของนิกายกระบี่สวรรค์ได้ปัสสาวะราดด้วยความหวาดกลัว
 

“ไสหัวไปซะ!”
 

เจียงเฉินขมวดคิ้วของเขา และตะโกนใส่ชายคนนั้นด้วยท่าทางเย็นชา 
 

“อะไรนะ?”
 

ชายคนนั้นตัวสั่น เขามองไปยังเจียงเฉินด้วยความตกตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าเจียงเฉินหมายความเช่นไร เป็นไปได้อย่างไรที่เจียงเฉินจะปล่อยเขาไปและขอให้เขาไปให้พ้น?มันสามารถเป็นไปได้อย่างไร?
 

“รีบหายไปให้พ้นจากสายตาของข้าซะก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ”
 

เจียงเฉินจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจ
 

“ขอรับ!”
 

ศิษย์คนนี้รู้สึกเหมือนได้รับอภัยโทษจากองค์ราชา เขารีบกลิ้งคลานไปที่อื่นด้วยความเร็วสูง  แน่นอนเขาวิ่งเพื่อชีวิตของเขา เขาจะช้าอยู่ได้อย่างไร?
 

“เจ้าหนู เจ้าปล่อยมันให้เป็นอิสระด้วยเหตุใดกัน? เจ้าสังหารศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์ต่อหน้ามันนะ และตอนนี้เจ้าได้ปล่อยมันไปอีก? นิกายกระบี่สวรรค์จะต้องส่งคนมาไล่ล่าเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าคิดอะไรของเจ้าอยู่?”
 

หวงต้าดูงุนงง ตัดหญ้าโดยไม่ถอนราก มันไม่ใช่สิ่งที่เจียงเฉินจะทำ
 

“เจ้าไม่ได้รู้สิ่งใดเลย”
 

เจียงเฉินจ้องหวงต้าและพูด “เจ้าได้มาอยู่ฝ่ายเดียวกับข้า นิกายกระบี่สวรรค์จะมาตามล่าข้าโดยที่ไม่ได้สนว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น หากข้าไม่ได้ปล่อยเขาไป เดี๋ยวก็จะมีคนอื่นๆจากนิกายกระบี่สวรรค์มาตามหากลุ่มนี้ เหมือนกับกลุ่มนี้ตามหากลุ่มที่แล้ว หากพวกเราไม่ได้พบเจอกับพวกเขาตอนนี้ก็ตาม พวกเขาก็จะตามรอยเส้นทางและไปถึงยังเมืองสีชาดเร็วๆนี้หรือหลังจากนี้ เมื่อพวกเขาไปถึง สิ่งที่ได้เกิดขึ้นในเมืองนั้นก็จะเปิดเผยออกมาต่อพวกเขา”
 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียงเฉินพูด หยานเฉินหยู่เข้าใจถึงการกระทำของเขาและค่อนข้างกลัว “สิ่งที่ท่านพี่เจียงเฉินพูดนั้นถูกต้องแล้ว หากในกรณีนี้ นิกายกระบี่สวรรค์ได้โทษตระกูลหยานและตระกูลเจียง ด้วยกำลังของตระกูลหยานและตระกูลเจียง ไม่มีทางที่จะป้องกันตัวพวกเขาเองได้จากนิกายกระบี่สวรรค์”
 

ข้าต้องการทำให้แน่ชัดว่าเมืองชีชาดนั้นปลอดภัย ที่ข้าได้ปล่อยเขาไปนั้นจะทำให้นิกายกระบี่สวรรค์ได้มองข้าเป็นเป้าหมายของพวกเขา และพวกเขาจะไม่ไปยังเมืองสีชาด นิกายกระบี่สวรรค์ ข้า เจียงเฉิน ยังสามารถที่จะสู้กับพวกเขาได้ แต่ตระกูลหยานและตระกูลเจียงนั้นไม่สามารถ
 

ใบหน้าของเจียงเฉินดูเคร่งเครียด นี่เป็นสาเหตุหลักที่ปล่อยเขาไป หากเขาสังหารทิ้ง นิกายกระบี่สวรรค์ก็จะส่งคนกลุ่มอื่นออกตามหาทั้งสี่ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็จะไปยังเมืองสีชาด การปล่อยเขาไปนั้นทำให้มุ่งความสนใจมาที่เจียงเฉินเอง
 

“ประเสริฐมากเจ้าหนู เจ้ามีความกล้าหาญ!”
 

หวงต้าชมและพูด “แต่พวกเราไม่ถึงแม้แต่ส่วนในของแคว้นฉีและได้ทำให้นิกายกระบี่สวรรค์เป็นศัตรูของพวกเราไปแล้ว ในอนาคตมันไม่ได้ราบรื่นแน่เจ้าหนุ่ม”
 

“หากข้ามีชีวิตที่ราบรื่น ข้าคงไม่มายังแคว้นฉี ข้าคงอยู่ในเมืองฟ้าหอมและเป็นนายน้อยอยู่ นั่นล่ะชีวิตราบรื่นของข้า”
 

เจียงเฉินยิ้มและพูด “ไปกันเถอะ นี่อีกแค่พันไมล์ก่อนพวกเราจะออกจากเขาต้นกำเนิดและไปยังส่วนในแคว้นฉีเอง”
 

เจียงเฉินพาหยานเฉินหยู่และหวงต้าไปกับเขาและออกเดินทางต่อ ดวงตาโตน่ารักของหยานเฉินหยู่ได้จับจ้องไปยังเจียงเฉิน นางรู้สึกว่าใจของนางเต้นรัว
 

บุรุษผู้นี้แหละที่นางต้องการ เขาเป็นวีรบุรุษในใจนาง เขาดูหล่อเท่ห์ ดูทันสมัย มีรับผิดชอบและแข็งแกร่งสุดๆ
 

หนึ่งพันไมล์นั้นไม่มีสิ่งใดเกิดกับทั้งสาม ไม่มีสัตว์อสูรบริเวณภายนอกเขาต้นกำเนิดที่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา ดังนั้น หลังผ่านไปสองชั่วโมง พวกเขาได้ออกจากเขาต้นกำเนิด
 



************************************************************************
 

จบจ้า  ออกจากเขาต้นกำเนิดแล้ว เตรียมตัวผจญภัยกับเจียงเฉินในตอนต่อไป….
 

To be Continue….