แปลไทยโดย : Subaru-Kyun , Takumi Kun
 

ตรวจทาน       : Subaru-Kyun
 
=====================================================
 

ปัง….!!
 

      หยินจงเฉิงที่กำลังโกรธจัด ได้ซัดฝ่ามือไร้เทียมทานเข้าใส่อีกครั้ง แต่ในครั้งนี้เขาได้ซัดฝ่ามือขณะเหินอยู่กลางอากาศ การโจมตีทางอากาศได้ทำให้ยอดฝีมือแก่นแท้สวรรค์ได้เปรียบเมื่อต่อกรกับศัตรู เขาจะซัดฝ่ามือใส่เมื่อไรก็ได้ ตราบที่เขาต้องการ แม้ว่าทั้งสามคนนี้มีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ไม่ว่าอย่างไร เร็วๆนี้ทั้งสามต้องถูกเขาสังหารเป็นแน่
 

พลังฝ่ามือไร้เทียมทานพุ่งลงมาจากด้านบน ทั้งสามไม่มีทางเลือกนอกจากต้านทานฝ่ามือด้วยการพลังอย่างมหาศาล
 

พื้นปฐพีสั่นสะเทือน แผ่นดินใต้เท้าของเจียงเฉินแยกออกเป็นทางยาว
 

“ฮ่าฮ่า……เจ้าหนู ข้าจะฝังศพพวกเจ้าทั้งหมดในวันนี้ ให้มันรู้ซะบ้างว่ายอดฝีมือแก่นแท้สวรรค์ไม่ใช่ผู้ใดที่เจ้าสามารถต่อกรด้วยได้”
 

หยินจงเฉิงพูดเสียงดัง พร้อมกับซัดฝ่ามือต่อเนื่อง เสียงระเบิดดังขึ้นเป็นระลอก การต่อสู้ได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกๆสิ่งภายในบริเวณไม่กี่ไมล์โดยรอบได้รับผลกระทบจากการต่อสู้ครั้งนี้
 

“พวกเขาจบสิ้นแล้ว ! หากว่ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาต้องตายเป็นแน่”
 

“ใช่แล้ว ยอดฝีมือแก่นแท้สวรรค์ได้เปรียบนัก     พวกเขาควบคุมพลังธรรมชาติไม่ได้ บินไม่ได้ ทำได้แต่เพียงป้องกันไม่สามารถโจมตีกลับได้ แม้ว่าพวกเขาสามารถร่วมกันป้องกันการโจมตีได้ แต่คงทนได้ไม่นานนักหรอก พวกเขาต้องแพ้แน่”
 

เหล่าคนดูต่างคิดว่าทั้งสามต้องตายภายในวันนี้ จากการต่อสู้ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ แม้จะเกิดปาฏิหารย์ก็ยังเป็นไปไม่ได้
 

ปัง…..!
 

“บัดซบ !! เจ้านกแก่นี่ทำให้ข้ามีโกรธจนได้นะ  เจ้าหนู มาทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่ จนเจ้านกบ้านี่ฉี่ราดจนตายดีกันกว่า”
 

หวงต้า พูดด้วยท่าทีเคียดแค้น 
 

“แล้วเจ้ามีแผนอะไร?”
 

เจียงเฉินถาม นอกจากนี้เขาเริ่มสูญเสียความเยือกเย็นจากการรับฝ่ามือเหล่านี้ หยินจงเฉิงไม่ยอมเลิกร า และปล่อยพวกเขาไป
 

“ไปถล่มคฤหาสน์เจ้าเมืองกันดีกว่า จากน้้นค่อยมาฆ่าเจ้านกแก่บ้านี่”
 

หวงต้าพูด
 

“ความเร็วของเรายังไม่เร็วพอ สงสัยต้องใช้ปีกสีเลือดพาพวกเจ้าทั้งสองไป”
 

เจียงเฉิน ตอบ
 

“ข้า บิดาเจ้า ไม่อยากเป็นภาระแก่เจ้า เจ้าคิดว่าบิดาเจ้าเป็นเพียงแค่แมว เพราะว่าเสือ ไม่ได้โชว์เขี้ยวเล็บของมัน สาวน้อย! ขึ้นมาบนหลังของข้า”(ประมาณว่าอย่าคิดว่าข้าทำไม่ได้ เพียงเพราะข้าไม่เคยทำมาก่อน)
 

หวงต้าเรียกหยานเฉินหยู่
 

“เจ้าค่ะ”
 

โดยปราศจากความลังเลใดๆ หยานเฉินหยู่ขึ้นไปบนหลังของหวงต้า นางไม่รู้ว่าหวงต้าจะทำอะไร แต่นางรู้อย่างเดียวหวงต้าไม่มีทางทำร้ายนางเป็นแน่
 

“ก๊ะ ก่ะ ก่ะ ตอนนี้เจ้าได้เป็นพยาน ให้พลังอันยิ่งใหญ่ของปู่เจ้าได้เป็นที่ประจักษ์”
 

หลังจากที่หวงต้าหัวเราะ ได้มีแสงสีทองสว่าง รอบตัวมัน เพียงพริบตาเดียว ปีกสีทองสว่างคู่หนึ่งได้ปรากฏขึ้นโดยสมบูรณ์ เมื่อมันกระพือปีก หวงต้าก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงสีทองบินไปสู่ฟากฟ้า มันบินไปพร้อมกับหยานเฉินหยู่ที่อยู่บนหลังของมัน
 

“เ**ย”
 

ตาของเจียงเฉินเบิกกว้าง เจ้าหมานี่มันแสร้งทำเป็นบินไม่ได้ ทั้งที่มันรู้วิธีการบิน เห็นได้ชัดว่าปีกของเจ้าหวงต้าได้มาเมื่อมันทะลวงผ่านอาณาจักรแก่นแท้มนุษย์ มันไม่บอกให้ใครรู้ ถึงอย่างนั้นก่อนหน้านี้มันยังบอกให้เจียงเฉินแบกมันอีก ช่างเป็นหมาที่หน้าไม่อาย หากไม่ใช่ว่าหยินจงเฉิงทำให้มันอารมณ์เสีย มันคงไม่มีทางโชว์ปีกของมันให้เห็นแน่
 

“ดูนั่นสิ! หมาบินได้ !!”
 

“บัดซบ! แม้แต่หมาก็ยังมีปีก มันน่าอัศจรรย์เสียจริง”
 

เมื่อทุกคนเห็นหมาสีเหลืองบินได้ ตาของพวกเขาก็แทบจะหลุดออกจากเบ้าเพราะความตกตะลึง
 

“ฮ่าฮ่า……หยินจงเฉิง ในเมื่อเจ้ายังไม่เลิกรา พวกเราจะเล่นกับเจ้าเอง “
 

เจียงเฉินหัวเราะเสียงดัง ปีกสีเลือดคู่หนึ่งปรากฏบนหลังของเขา ก่อนที่จะบินขึ้นฟ้าตามหวงต้าไป หยินจงเฉิงมองไปยังเจียงเฉินและหวงต้าอย่างตกตะลึง มันทั้งคู่ลอยอยู่ตรงข้ามเขา หัวของเขาพลันว่างเปล่า
 

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! ทำไมชายหนุ่มคนนั้นถึงบินได้ด้วยละ”
 

“ท่านแม่! ข้าเห็นคนมีปีกด้วยละ”
 

“ดูนั่น ! พวกเขาบินอยู่หน้าเมืองจันทราสีเงิน อยากรู้เหลือเกินว่าพวกเขาจะทำเช่นไรต่อ”
 

      บนท้องฟ้า เจียงเฉินและหวงต้าบินอยู่ด้านหน้าเมืองจันทราสีเงินด้วยความเร็วสูง เพียงแค่พริบตาพวกเขาก็บินมากว่าสิบสองไมล์
 

      จนถึงตอนนี้หยินจงเฉิงเพิ่งจะได้สติ เขามีความรู้สึกไม่ดีกับสิ่งนี้ เขารีบไล่ตามไปในทันที
 

      ทั้งสองปรากฏตัวเหนือเมืองจันทราสีเงิน หวงต้าหัวเราะเสียงดังตลอดทาง เมื่อมันและเจียงเฉินมาถึงเมืองจันทราสีเงิน พวกเขาก็พุ่งตรงไปยังคฤหาสน์เจ้าเมือง
 

“ดูนั่นสิ! พวกเขาเป็นใครกัน ?”
 

“ชายหนุ่มชุดสีขาว กับหมาสีเหลือง…….เดี๋ยวก่อนนะ นั่นไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ทำให้หยินเร็นตาบอดที่ภัตตาคารจันทราสีเงินไม่ใช่หรือ?”
 

“ทำไมพวกเขาถึงกลับมาละ แถมยังบินอยู่ด้วย”
 

      หลายคนเพิ่งเห็นเจียงเฉินและหวงต้าเป็นครั้งแรก นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหมากับคนมีปีก พวกเขาจึงอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา
 

“บัดซบ !! หยุดเดียวนี้นะ !!!”
 

ด้านหลังของเขาได้ยินเสียงตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวของหยินจงเฉิง แน่นอนว่าหยินจงเฉิงรู้ว่าเจียงเฉินกับหวงต้าจะทำอะไร
 

“ฮี่ฮี่….ลงมือกันเถอะ ถล่มคฤหาสน์เจ้าเมืองกัน!!”
 

เจียงเฉินหัวเราะ เขาซัดพลังใส่ตัวอาคาร ลำแสงสีทองพุ่งออกมาจากหมัดของเขากระแทกกับอาคารทั้งแถว
 

ตู้มมมมมมมมม………..!!
 

สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่พังพินาศในทันที อาคารทั้งแถวกลายเป็นฝุ่นขี้เถ้า พวกมันถูกทำลายโดยสมบูรณ์
 

“ก่ะก่ะ…………”
 

หวงต้าก็ไม่แพ้กัน ลำแสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างกายของมัน ลำแสงสีทองนี้เหมือนฝนดาบร่วงลงสู่คฤหาสน์เจ้าเมือง
 

คฤหาสน์เจ้าเมืองตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นทุกที ผู้คนต่างวิ่งและคลานออกมาจากสิ่งก่อสร้างในคฤหาสน์เจ้าเมือง หลายคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาวิ่งอย่างไร้จุดหมาย
 

“หยุดเดี๋ยวนี้!!!”
 

ในที่สุดหยินจงเฉิงก็ตามทั้งสามคนทัน เมื่อเขาเห็นกว่าครึ่งของคฤหาสน์ได้กลายเป็นขี้เถ้า เขาโกรธจนปอดแทบจะระเบิด เขาด่าว่าลูกชายที่ไร้ประโยชน์ของเขาในใจ ตัว***อะไรที่เขาไปล่วงเกินกัน? มันได้นำความยุ่งเหยิงเข้าสู่คฤหาสน์! ถึงแม้ว่าเขาจะสังหารทั้งสามคนได้ แต่เขาไม่สามารถชดเชยสิ่งที่เขาเสียไปได้
 

“เจ้านกแก่ วันนี้ข้าจะทำให้คฤหาสน์ของเจ้าเหลือแต่เพียงซากปรักหักพัง”
 

หวงต้าเผยฤทธิ์เดชของมัน มันพ่นลูกพลังงานสีทองออกจากปาก ชนเข้ากับตึกขนาดมหึมา ตึกนั่นถูกเป่าทิ้งกลายเป็นฝุ่นขี้เถ้าในทันใด
 
อ๊าาาาาาา!

เสียงกรีดร้องดังออกมาจากที่หอคอยที่เขาอยู่ ชายร่างอ้วนเกือบขาดครึ่งจากระเบิด เขาได้ตายในเวลาถัดมา

“เร็นเอ๋อร์!”

หยินจงเฉิงกรีดร้องออกมาเหมือนสัตว์ ชายอ้วนที่หวงต้าได้สังหารไปไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหยินเร็น ดวงตาของเขาไม่มีและ เขาได้มีบาดแผลร้ายแรง เขากำลังรักษาตัวในหอคอยแต่หยินจงเฉิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดเช่นนี้ขึ้น

“ก่ะก่ะ ช่างเป็นชายที่น่าสมเพชเสียจริง! เขารอดมาจากเหตุการณ์ในภัตตาคารจันทราสีเงินมาได้และ
ได้ตายภายหลังภายในบ้านตัวเอง นี่มันน่าสะใจจริงๆ!”

“ไอ้หมาบัดซบ ข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็น!!!”

หยินจงเฉิงไม่สามารถที่จะควบคุมความกราดเกรี้ยวได้อีกต่อไป เขาเหวี่ยงแขนและขวานขนาดยักษ์ได้ปรากฎออกมาในมือของเขา

ขวานเปล่งประกาย นี่คือยุทธภัณฑ์ระดับกลาง! ยุทธภัณฑ์ระดับกลางเป็นสมบัติล้ำค่า มันยากมากที่ยอดฝีมือแก่นแท้สวรรค์ขั้นต้น จะสามารถครอบครองไว้สักชิ้น มันอาจเป็นเพราะหยินจงเฉิงเป็นเจ้าเมืองเขาจึงสามารถได้ยุทธภัณฑ์ระดับกลางมาโดยบังเอิญ

ชิ้ง!

ขวานขนาดยักษ์เหวี่ยงจากอากาศและพยายามที่จะตัดหวงต้าให้ขาดครึ่ง ขวานได้ผนึกทุกทางรอบๆหวงต้า ทำให้มันหลบหลีกได้ยาก

“ฮึ่ม!”

หวงต้าสบถออกมาอย่างเย็นยะเยือก ร่างของมันได้ขยับ และพลังศักดิ์สิทธิ์ได้พุ่งออกมาจากร่างของมัน และได้ตัดผนึกที่ปรากฎจากการโจมตีของขวานนั่น
มันกระพือปีกสีทองของมันและหลบการโจมตีอย่างเย่อหยิ่ง

ตูม!

ในอีกทางหนึ่ง เจียงเฉินฮึกเหิมยิ่งกว่าเก่า แต่ละหมัดของเขามีพลังงานที่มีพลังทำลายล้างสูง และแต่ละหมัดร่วงใส่ส่วนต่างๆของคฤหาสน์เจ้าเมือง
หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเพียงไม่นานคฤหาสน์เจ้าเมืองก็จะพินาศโดยสมบูรณ์

เสียงกรีดร้องและเสียงร้องดังออกมาจากทุกๆที่ในเขตคฤหาสถ์ ทุกๆคนต่างหลบหนีทั่วทุกพื้นที่ต่างมองหาทางออก เจียงเฉินและหวงต้าไม่เคยสนใจชีวิตของพวกเขา แม้เป้าหมายของเขาจะเป็นสิ่งก่อสร้างไม่ใช่ผู้คนด้านใน ยังมีผู้บริสุทธิ์บางส่วนได้รับบาดเจ็บ

“สวรรค์ คฤหาสน์เจ้าเมืองถูกทำลาย! นี่เป็นเหมือนความฝัน!”

“นี่มันรุนแรงเกินไป เหี้ยมโหดเกินไปแล้ว! ชายหนุ่มผู้นี้และหมาสีเหลืองจะตอแยไม่ได้เด็ดขาด พวกเขาได้สังหารนายน้อยตระกูลหลิวและทำให้หยินเร็นตาบอด! ตอนนี้พวกเขาได้โจมตีใส่คฤหาสน์เจ้าเมือง!”

“ดูเหมือนว่าเจ้าเมืองจะกดดันพวกเขามากเกินไป! เมื่อคนที่เหี้ยมโหดพวกนี้มีโทสะขึ้นมา พวกเขาจะน่ากลัวแบบสุดๆ! ข้าคิดว่าคฤหาสน์เจ้าเมืองจะถูกทำลายโดยสมบูรณ์เป็นแน่!”

………………………………………………………………………

ทุกๆคนต่างถอนหายใจ ไม่มีผู้ใดสามารถที่จะเยือกเย็นอยู่ได้เมื่อพวกเขามองไปยังชายหนุ่มที่มีปีกโลหิตและหมาสีเหลืองที่อยู่บนฟ้า พวกเขารู้สึกว่าโชคดีที่ชายหนุ่มคนนั้นและเจ้าหมาสีเหลืองได้มีเป้าหมายอยู่ที่คฤหาสน์เจ้าเมืองเท่านั้น

“หยุดสิโว้ย! เจ้าบ้า หยุดเซ่!!”

หยินจงเฉิงแทบจะบ้า เขายังเหวี่ยงขวานในมือของเขาอยู่ แต่เขาไม่แม้เฉียดเจียงเฉินและหวงต้าเลย เจ้าหมานี่รวดเร็วมาก เว้นแต่เขาจะสามารถทะลวงเข้าสู่อาณาจักรแก่นแท้สวรรค์ขั้นกลาง เขาไม่มีโอกาสที่จะแตะต้องพวกเขาแม้แต่น้อย

สิ่งที่ทำให้เขาพูดไม่ออกยิ่งกว่าคือแม้แต่อาวุธของเขาที่ได้ล็อคเป้าหมายเอาไว้และเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะหลบหลีก เมื่อใดก็ตามที่เขาโจมตีด้วยยุทธภัณฑ์ระดับกลาง ชายหนุ่มและหมาสีเหลืองตัวนี้มีความสามารถที่จะตัดผนึกที่ผนึกทางหลบของพวกเขานี่มันทำให้หยินจงเฉิงแทบอาเจียนเป็นเลือด

นอกจากนี้ หยินจงเฉิงต้องคอยระวังในขณะที่โจมตี หากขวานโจมตีเจียงเฉินและเจ้าหมาสีเหลืองนั่นพลาด พลังนั่นจะตกใส่เมืองแทนสร้างความเสียหายโดยที่ไม่สามารถรักษาได้

ตูม!ตูม!

การระเบิดเกิดขึ้นทั่วเขตคฤหาสน์เจ้าเมือง ด้านบนท้องฟ้ามีบุคคลทั้งสามบินอยู่รอบๆ ความเร็วของเจียงเฉินและหวงต้ารวดเร็วอย่างมาก หนึ่งคนมีปีกสีโลหิต ส่วนอีกหนึ่งเป็นกิเลนที่มีปีกที่เป็นความสามารถดั้งเดิมของมัน พวกเขามีข้อได้เปรียบอย่างมาก

หยินจงเฉิงยังโจมตีอย่างระวัง การโจมตีอย่างระวังนี่ทำให้ยากสำหรับเขาที่จะสร้างความเสียหายให้กับเจียงเฉินและหวงต้าคฤหาสน์เจ้าเมืองได้ถูกทำลายโดยสมบูรณ์

“หยินจงเฉิง เจ้าแส่หาเรื่องทั้งหมดให้ตัวเจ้าเองนะ!”

เจียงเฉินตะโกนเสียงดัง ในฐานะที่เคยเป็นเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก เขามีประสบการณ์จากเหตุการณ์ใหญ่โตมากมาย เขาแม้กระทั่ง ทะลวงประตูเข้าสู่อาณาจักรนิรันด์ คฤหาสน์เจ้าเมืองนี่ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเปรียบเทียบเลย

เมื่อหอคอยสุดท้ายภายในคฤหาสน์ได้ถูกทำลายลง หยินจงเฉิงได้กราดเกรี้ยวยิ่งกว่าเคยเป็นมา หน้าของเขาแหงนขึ้นสู่สวรรค์ และเขาเห่าหอนด้วยความเกรี้ยวกราด!

“ตาย!ข้าต้องการให้พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!!”

หยินจงเฉิงโกรธจนเห็นความโกรธของเขารั่วไหลออกมาจากร่างเขา พลังหยวนที่ทรงพลังของเขาได้แพร่กระจายไปกว่าสิบไมล์ขวานในมือของเขาส่องประกายและออร่าที่ทรงพลังของเขาได้ปกคลุมท้องฟ้าเหนือคฤหาสน์ ตั้งแต่เขตคฤหาสน์ได้ถูกทำลายโดยสมบูรณ์ ตอนนี้จึงไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งใดอีก แม้กระทั่งบุตรชายของเขาก็ตกตายแล้ว เขาต้องการที่จะแก้แค้น วันนี้เขาจะต้องสังหารชายหนุ่มผู้นี้และหมาปีศาจนี่ให้ได้

“ก่ะก่ะ ไว้เจอกันคราวหน้านะ!”

หวงต้าเริ่มหัวเราะออกมาแล้วกระพือปีกของมัน มันได้อุ้มหยานเฉินหยู่และหนีไปทั้งอย่างนั้น


************************************************************************

จบจ้า ><

 ก๊ะ ก่ะ ก่ะ ไว้เจอกันใหม่ ฮ่าฮ่า…..ได้ใจมากตอนนี้ (o_<)/