I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Dragon Martial Emperor ตอนที่ 24 เนรคุณ

| Dragon Martial Emperor | 753 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

หลังจาก’หลงยี่’ได้ยินคำพูดของศิษย์น้องหญิงเขาก็ขมวดคิ้วทันที เขาไปขโมยหนี่ตันของเธอมาอย่างนั้นหรือ   เขาอุตส่าห์ช่วยเธอแต่เธอกลับจะมาขโมยหนี่ตันจากเขาอย่างนั้นหรือ

เห็นได้ชัดว่า’หลงยี่’พึ่งจะฆ่าพญางูบินไปไม่นานนี้ แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่เธอเป็นคนฆ่ามัน   ‘หลงยี่’ได้ช่วยเธอไว้ แทนที่เธอจะขอบคุณเขา แต่กลับจ้องจะขโมยหนีตันไปจากเขา!   ‘หลงยี่’ มองดู ทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาพลันมีความรู้สึกว่าเคยเจอพวกเขามาก่อน   จากนั้นเขาก็นึกได้ว่า ว่า ทั้งคู่นี้  นั้นมาจากตระกูลฉิน

ตระกูลฉิน จากเมือง ยี่กวน   ‘ฉิน หรงเอ๋อ’และพี่ชายของเธอ’ฉิน เทียนขู’ พี่ชายและน้องสาวคู่นี้ได้รับคำสั่งจากตระกูลฉินให้เข้าร่วมนิกายเจิ้นเทียนในปีนี้

‘ฉินเทียนขู่’ อายุประมาณยี่สิบต้นๆ แต่เขาสามารถทะลวงถึงวู่เต้าลำดับที่7   การจะก้าวไปสู่วู่เต้าลำดับที่7นั้น ต้องผ่านการนำ ซวน ฉี ออกจากร่างกายเสียก่อน และความแข็งแกร่งของวู่เต้าลำดับที่7นั้น ไม่ใช่อะไรที่คนที่อยู่ในวู่เต้าลำดับที่5อย่างหลงยี่จะต่อกรได้

แต่ถ้า’หลงยี่’ มีโอกาสได้ดูดซับหนี่ตันและ ก้าวไปสู่วู่เต้าลำดับที่6แล้ว ก็อาจจะมีโอกาศที่จะต่อกรได้ ……

ดวงตาที่เย่อหยิ่งของของ ‘ฉิน เทียนขู’ ได้จ้องมาที่เขาอย่างชัดเจน และเขาได้กล่าวด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า

“ข้าคือศิษย์ภายในของนิกาย เจิ้นเทียน นามว่า ฉิน เทียนขู เจ้าน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าหรอก จงมองหนี่ตันของพญางูบินนั้นมาให้ข้าเสียโดยดีเถอะ ถ้าไม่เจ้าอาจจะได้ลิ้มรสความทรมาน “

“บัดซบ นี่มันอะไรกัน ข้าเป็นคนฆ่า  พญางูบินแท้ๆ และเป็นคนช่วยน้องสาวของเจ้าไว้ เจ้ายังจ้องจะแย่งชิงหนี่ตันของข้าอีกอย่างนั้นหรือ”

‘หลงยี่’ กล่าว พลันแสดงรอยยิ้มดูถูกบนหน้าของเขา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องชายเจ้าช่างน่าขันยิ่งนัก ! “

‘ฉิน เทียนขู’ หัวเราะ:

“เจ้ามีความแข็งแกร่งเพียงแค่วู่เต้าลำดับที่5 กล้าพูดว่าเจ้าสามารถปราบ พญางูบินระดับ7ได้อย่างนั้นหรือ เห็นได้ชัดว่า นอกจากเจ้าจะใช้วิธีที่น่ารังเกียจเอามันไปจากน้องสาวข้า เจ้าก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว! “

ได้ยินคำพูดของ’ฉิน เทียนขู’ แล้ว’หลงยี่’ ก็เข้าใจทันที   ‘หลงยี่’หันไป’ฉิน หรงเอ๋อ’ และเห็นว่าเธอไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยสายตาของเธอนั้นจ้องมาที่หนี่ตันของเขาโดยไม่กระพริบเลย

ถ้าเธอได้รับ หนี่ตัน แล้วเธอก็จะสามารถที่จะก้าวเข้าสู่วู่เต้าลำดับที่ 6 แล้วเธอก็จะมีสิทธิ์เข้าร่วมในการแข่งขันเก็บเกี่ยวที่อุทยานโสมโบราณ!   เธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปแม้จะต้องทรยศผู้มีพระคุณแต่เธอจะต้องได้รับหนี่ตันมาให้ได้โดยที่ไม่ต้องเสียอะไรเลย

ในบริเวณนี้นอกจาก’หลงยี่’ และสองพี่น้องแล้วไม่มีใครอีกเลย

ดังนั้นในตาของเธอจึงไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย มีแต่ประกายของความโลภที่ต้องการหนี่ตันชิ้นนั้น

“ฉินหลง เอ๋อ ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะไปเอาหนี่ตัน ชิ้นนั้น มาให้เจ้าเอง “

‘ฉิน เทียนขู’ หันไปบอกกับ ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ จากนั้น เขาก็หันหน้ามาหา’หลงยี่’ และยิ้มในตาของเขามีประกายความขี้เล่นเกิดขึ้นและกล่าวว่า

“เจ้าต้องการให้ข้าเป็นคนไปเอามาเองอย่างนั้นรึ”

“พี่ชายท่านไม่ต้องเดือดร้อนขนาดนั้น  เดี๋ยวข้าจะมอบหนี่ตันของพญางูบินให้เจ้าก็ได้”

‘หลงยี่’ พูดขึ้นนอย่างใจเย็น เขายกมือขึ้นแล้ว ทำที จะโยนหนี่ตัน ไปให้’ฉินเทียนขู’

“ดี ดูเหมือนเจ้ายังคงรู้ฐานะของตัวเองอยู่ “

‘ฉิน หรงเอ๋อ’คาดไวแล้ว ว่าในที่สุด’หลงยี่’จะมอบหนี่ตันให้กับเธอแล้วพี่ชายของเธอจะฆ่าเขาทันที ทั้งนี้เพราะพี่น้องคู่นี้จะไม่ยอมให้ ‘หลงยี่’มีชิวิตอยู่เด็ดขาด เพราะกลัว ‘หลงยี่’จะแพร่กระจายข่าวเรื่องนี้ ไปถึงภายในนิกาย!

ต่อจากนั้น ‘หลงยี่’ ก็โยนอะไรบางอย่างมาให้ ‘ฉิน เทียนขู’ แต่มันไม่ใช่หนี่ตัน!

แต่เขาโยนเถาวัลย์ที่เต็มไปด้วยหนามมาทาง ‘ฉินเทียนขู’ และเขาก็ใช้ก้าวพริบตา และวิ่งหนีไป

“ลองถามมัน !”

เมื่อ’ฉิน เทียนขู’ เห็นสิ่งที่ ‘หลง ยี่’ โยนมาใบหน้าที่เย่อหยิ่งของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นแว้บหนึ่ง จากนั้นเขาใช้ทักษะบางอย่าง ทำให้เกิด คลื่นลม สีเขียว และเขาได้ปล่อยคลื่นนั้น ออกไปเปรียบเสมือนดาบตัดลง บนเถาวัลย์นั้นเป็นเศษซาก

‘ฉินเทียน ขู’ ร่ายทักษะประเภทเสริมความเร็วเพื่อไล่ตามหลงยี่และรีบวิ่งไปทางหน้าทันที

“พี่ชาย ท่านต้องเอา หนี่ตันของข้าคืนมาจากเขา !”

‘ฉิน หรง เอ๋อ’ ตะโกนบอก’ฉิน เทียนขู’

“หลงเอ๋อ เจ้าไม่ต้องกังวล !”

‘ฉิน เทียนขู’ กล่าวและ เขาจึงใช้ทักษะด้านความคล่องตัวที่ดีที่สุดของเขาได้ฝึกมา เพื่อไล่ตามหลงยี่ ซึ่งความเร็วของมันนั้นเร็วกว่า ‘หลงยี่’ อย่างแน่นอน !

ทักษะที่เขาใช้เป็นทักษะของตระกูลฉินจากเมืองยี่กวน ซึ่ง ความเร็วของมันไม่ได้น้อยไปกว่า ก้าวพริบตา ของนิกายเจิ้นเทียนเลย ระยะห่างของพวกเขานั้นไล่หลังมาอย่างกระชั้นชิด ในเวลาเพียง เผาไหม้ครึ่งก้านธูป

จากเดิมที่’หลงยี่’หนีออกมาโดยทิ้งระยะห่างไว้ที่20-30ฟุต ด้วยความเร็วของ’ฉินเทียนขู’ในตอนนี้นั้นทำให้ระยะห่างเหลือเพียงแค่10ฟุตแล้ว   ในระยะ10ฟุตนั้นเป็นระยะไกลที่สุดที่’ฉิน เทียนขู’ สามารถโจมตีได้

“คลื่นซวนพิฆาต”

‘ฉิน เทียนขู’ ได้ปล่อยคลื่นลมสีเขียวที่แข็งแกร่งออกมาและเล็งไปยัง’หลงยี่’

“ก้าวพริบตา !”

แม้ว่าจะช้าไปนิดหน่อยแต่เขาก็สามารถใช้ ก้าวพริบตา หลบไปได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปด   การโจมตีของ ‘ฉี เทียนขู’ นั้น ใกล้หลังของ’หลงยี่’ขึ้นเรื่อยๆ และ ทันทีที่มันจะถูกตัวของ’หลงยี่’

‘หลงยี่’ก็หายไปกับสายลมทันที และหลังจากนั้น เขาก็ไปโผล่ข้างหน้าในตอนนี้ระยะห่างระหว่างเขาทั้งสอง เกินกว่า30 ฟุต เข้าไปแล้ว

“มันอาศัยก้าวพริบตาของมันที่ถูกฝึกฝนในระดับต้าเฉิง ในการหลบการโจมตีของข้าไป แต่ว่า เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถหนีข้าได้อีกครั้งอย่างนั้นหรือ”

ต่อมาเขาใช้ทักษะ คลื่นซวนพิฆาต อีกครั้ง คราวนี้คลื่นซวนพิฆาตกลับเปลี่ยนเป็นสีดำเพราะมีการใช้ ซวน ฉี ในการโจมตี ทำให้การพุ่งตรงเข้าไปหา’หลงยี่’อย่างรวดเร็ว ยิ่ง’หลงยี่’ หลบออกด้านข้างและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม คลื่นซวนพิฆาต เป็นทักษะชั้นสูง นอกจากนั้นพลังของ ‘ฉิน เทียนขู’ ได้อยู่ใน ลำดับที่ 7 ดังนั้นใบมีดสายลมจึงทะลุตัดผ่านต้นไม้ยักษ์และทะลุผ่านทางด้านขวาของ’หลงยี่’!

ชิ !   ใบมีดสายลม บาดแขนของ’หลงยี่’เป็นแนวยาวแต่เขาไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียวและเขาออกวิ่งอีกครั้งแทนที่ความเร็วจะลดลงแต่ความเร็วของเขากลับเพิ่มขึ้น

“ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะหนีได้อีกนานแค่ไหน”

‘ฉิน เทียนขู’ ยิ้ม ความขี้เล่นปรากฏบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกสนุกเพราะเหมือนกับการที่แมวไล่จับหนู บางครั้ง เขาก็หัวเราะเยาะ ‘หลงยี่’

ในป่าของเหวงูบินนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้จึงปิดกั้นการลอดผ่านเข้ามาของแสงอาทิตย์อย่างสมบูรณ์ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าในนี้เกิดอะไรขึ้น ฉิน เทียนขู รู้อยู่แล้ว ว่าถ้าเขาฆ่า ‘หลงยี่’ไป สิ่งแวดล้อมเหล่านี้จะช่วยปกปิดร่องรอย จากศพของ’หลงยี่’

แต่ช่วงเวลาถัดมานั้น รอยยิ้ม บนใบหน้าของ ‘ฉิน เทียนขู’ พลันหายไป

“เจ้าเด็กนี่กำลังทำอะไรของมัน หรือว่ามันจะ .. .”

‘ฉิน เทียนขู’ กำลังยุ่งอยู่กับการไล่จับอย่างสนุกสนานจึงไม่รู้ว่าความจริงแล้วหลงยี่ กำลังหลอกล่อให้เขาวิ่งเป็นวงกลม และ กำลังกลับไปที่จุดเริ่มต้น   ขาของ’ฉิน หรงเอ๋อ’ ได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้เคลื่อนไหวได้อย่างยากลำบาก

‘ฉิน เทียน ขู’ จึงทิ้งเธอไว้ให้อยู่กับซากของพญางูบิน และไล่ตาม’หลง ยี่’ มาโดยหารู้ไม่ว่า เขากำลังวิ่งเป็นวงกลม และในที่สุดก็วนกลับมาถึงที่เดิมแล้ว

‘หลงยี่’ที่ได้วิ่งนำหน้า’ฉิน เทียนขู’ไป ก็ยิ้มออกมา

“หรงเอ๋อ ระวัง !”

‘ฉิน เทียนขู’ ตะโกนเสียงดังทันทีที่เห็น ‘ฉิน หรงเอ๋อ’

‘ฉิน หรงเอ๋อ’ ที่กำลังฝันถึง หนี่ ตัน ที่กำลังจะได้จากพี่ชายเธอในไม่ช้าจึงไม่ทันได้ระวังตัว   ก่อนที่เธอจะรู้ตัว’หลงยี่’ ก็ปรากฏขึ้นที่ข้างกายของเธอและคว้าคอของเธอไว้

“อะไรกัน !”

‘ฉิน หรงเอ๋อ’ ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆมีมือที่แข็งแรงมาบีบคอของเธอไว้ทำให้เธอหายใจไม่ออกและไม่สามารถที่จะส่งเสียงใดๆได้

“หยุดอยู่ตรงนั้นซะ !”

‘หลงยี่’ ขู่ ‘ฉิน เทียนขู’ ที่ใกล้เข้ามา และ ‘เทียน ขู’ เองก็เห็น’หลงยี่’ กำลังบีบคอน้องสาวตัวเองอยู่

“ปล่อย หรงเอ๋อ ซะ มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายดีแน่ !”

‘ฉิน เทียนขู’ มั่นใจในความแข็งแกร่งของเขาและได้ประมาท’หลงยี่’ และตอนนี้ ‘หลงยี่’นั้นได้มีโอกาสที่จะหลุดพ้นจากสถาการณ์นี้ แม้ว่าการที่มี’ฉิน หรงเอ๋อ’ เป็นตัวประกันแล้ว คนทั่วไปก็มักจะประมาท แต่ไม่ใช่สำหรับอดีตนักฆ่าอย่างเขา

“ถ้าเจ้าก้าวอีกแม้เพียงก้าวเดียวน้องสาวเจ้าจะได้กลายเป็นศพอย่างแน่นอน “

‘หลง ยี่’ กล่าว ขณะที่กำลังเพิ่งแรงบีบ ทำให้’ฉินหรง เอ๋อ’หายใจไม่ออกอย่างหนัก เธอพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะหลุดพ้นจากเงื้อมมือ’หลงยี่’ แต่ความแข็งแกร่งของ’หลงยี่’นั้นมีมากกว่าเธอทำให้เธอตกอยู่ภายในกำมือของเขาอย่างสมบูรณ์

“เจ้าทราบหรือไม่ว่า นิกายของเรา มีกฏที่ห้ามฆ่าคนจากนิกายเดียวกัน”

‘ฉิน เทียนขู’ พูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังข่มขู่ แต่เท้าของเขาหยุดนิ่งไม่ได้ขยับ   เขาไม่กล้าที่จะทำอะไรกับ’หลงยี่’มาก เพราะตอนนี้น้องสาวของเขาตกอยู่ภายในกำมือของ’หลงยี่’

“ดี ข้าขอคืนคำพูดนี้ให้กลับเจ้า “

‘หลงยี่’ ยิ้ม และกล่าวว่า

“เจ้าถอยออกไป 100 ก้าวซะมิฉะนั้นเจ้าจะได้เห็นน้องสาวเจ้าตายด้วยตาของเจ้าอย่างแน่นอน”

‘ฉิน เทียนขู’ ลังเล แต่ในที่สุดเขาก็เริ่มถอยอย่างช้าๆ

“เร็วขึ้นอีก !”

‘หลง ยี่’ตะโกน

” ถ้าเจ้ายังไม่เลิกล้อเล่นแสดงว่าเจ้าต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ตาย”

คำพูด ของ’หลงยี่’ ก่อให้เกิดโทสะปะทุในใจ ของ ‘เทียนขู’ แต่เขาก็ไม่อาจจะต่อต้านได้ และต้องเชื่อฟัง

“ถ้าข้าได้ตัวน้องสาวของข้าคืนมาแล้ว เจ้าจะต้องกลายเป็นศพ “

‘ฉิน เทียนขู’ สาปแช่งหลงยี่ในใจ  ระยะห่างของเขาและ’หลงยี่’กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ก่อนหน้านี้เจ้าได้บอกว่าศิษย์ชั้นในจะได้รับอาวุธคู่กายสำหรับใช้ต่อสู้ใช่หรือไม่ โยนมันมาซะ ไม่งั้นเจ้าจะได้รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อ “

‘หลง ยี่’ พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น และ’ขู่ ฉิน เทียนขู’

“เจ้าเด็กน้อย นี่มันจะมากไปแล้ว เจ้าเป็นศิษย์สายนอก ส่วนตัวข้าเป็นศิษย์สายใน ถ้าเจ้ายังทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ต่อไป ข้าจะไม่ให้เจ้ามีอนาคตที่ดีในนิกายเป็นแน่ “

‘ฉิน เทียนขู’ พูดข่มขู่มาจากที่ห่างไกลมันเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะยอมจำนนต่อ’หลงยี่’

“ทำไมยังทำอะไรยืดยาดอยู่อีก โยนอาวุธมาซะ! “

‘หลง ยี่’ตะโกนขู่อีกครั้ง   แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้รับการตอบสนองจาก’ฉิน  เทียนขู’ ราวกับเขาหายไปกับความมืดของป่า

“ดูท่าว่าในสายตาพี่ชายเจ้าจะเห็นอาวุธสำคัญกว่าชีวีตของเจ้า.”

‘หลงยี่’ บอกกับ’ฉิน หรงเอ๋อ’ด้วยน้ำเสียงผิดหวัง   คำพูดของ ‘หลงยี่’ทำให้ ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ใจหาย พี่ชายของเธอเห็นอาวุธคู่กายสำคัญกว่าเธออย่างนั้นหรือ เขาทิ้งเธอได้โดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือตายจริงๆหรือ   เป็นไปไม่ได้

“เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าแน่นอน “

‘ฉิน หรงเอ๋อ’ กล่าว   เธอจึงคิดว่าพี่ชายของเธอมีความคิดว่า’หลงยี่’ไม่กล้าที่จะทำร้ายเธอจึงไม่ได้โยนอาวุธคู่กายมา ถ้าข่าวที่’หลงยี่’ฆ่าเธอในเหวงูบินแพร่กระจายออกไป เขาจะได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง และ ถูกไล่ออกจากนิกายอย่างแน่นอน

‘หลงยี่’ ยิ้มและกล่าวว่า

” เจ้ากำลังคิดว่าพี่ชายของเจ้ากลับไปที่นิกายและไปฟ้องผู้อาวุโสสินะ”

‘หลง ยี่’กล่าวขึ้นในขณะที่ กำลังระมัดระวังรอบๆตัว และด้วยทักษะการรับรู้ของ วู่เต้าลำดับที่ 5 เขาก็สัมผัสได้ว่า ‘เทียน ขู’กำลัง ย่องเข้ามาหาเขา

“วางแผนลอบโจมตีข้าอย่างนั้นรึ”

‘หลงยี่’ พูดออกมา

บางที’ฉิน เทียนขู’ อาจจะคิดว่า’หลงยี่’คงไม่ได้สังเกตรอบๆ ‘หลงยี่’ นั้นอยู่ในระดับวู่เต้าลำดับที่5 ถ้าโดนการโจมตีของเขาเพียงครั้งเดียวอาจถึงตายได้ แต่ในสถานการณ์แบบนี้คนส่วนใหญ่จะรู้สึกตื่นเต้นทำให้หัวใจเต้นเร็วจึงทำให้เสียความเยือกเย็นของเขา

‘หลงยี่’ กำคอของ ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ แน่น และค่อยๆเดินไปพร้อมเธอ   ทางที่เขากำลังเดินไปนั้นเป็นทิศทางที่มีซากของพญางูบินอยู่และมันเป็นสถานที่ที่อยู่ตรงกลางระหว่าง’หลงยี่’และ’ฉินเทียนขู’

มันแสดงให้เห็นว่า’หลงยี่’ รู้ว่า ‘ฉินเทียนขู’กำลังคิดจะลอบโจมตีเขา

………………….

ผู้แปล : บรรเจิด

ปรับสำนวน : Marionette

Solar Spark : ตอนนี้ได้คนปรับสำนวนคนใหม่ เพราะงั้นสำนวนอาจต่างจากตอนก่อนๆนะฮะ แล้วถ้ามีอะไรก็ติชมกันมาได้นะครับ ผู้แปลและผู้ปรับสำนวนจะได้เก็บไปพัฒนาต่อไป 🙂

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments