ตอนที่แล้วตอนต่อไปในเหวงูถัง ที่ลึกและมืด และเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ปิดกันแสงแดดจากดวงอาทิตย์ ก่อให้เกิดความรู้สึกว่าเป็นพื้นที่ที่อันตรายอย่างมาก ‘หลงยี่’ จับคอของ ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ไว้ แล้วเดินไปยืนอยู่ด้านหลังซากพญางูถัง เขาใช้ซากของพญางูถังเป็นที่กำบังและบดบังสายตาของฉิน ‘เทียนขู’
ดังนั้น ‘ฉิน เทียนขู’ จึงไม่สามารถมองเห็น’หลงยี่’ได้ ‘ฉิน เทียนขู’จึง รู้สึกหงุดหงิด เขาอยู่ในระดับวู่เต้าลำดับที่7 แต่กลับถูกเด็กที่อยู่ในระดับวุ่เต้าลำดับที่5 ปั่นหัว จึงทำให้เขารู้สึกอึดอัดและรำคาญเป็นอย่างมาก
“ใช้ศพในการบังสายตาของข้าเพื่อที่จะหนีอย่างนั้นรึ?”
เมื่อ ‘ฉิน เทียนขู’ เห็น ‘หลงยี่’หลบอยู่ข้างหลังซากของพญางูถัง เขาจึงถอนหายใจ และคิดว่าไม่ว่า’หลงยี่’จะใช้วิธีการใดก็ไม่สามารถหลบจากเงื้อมมือของเขาได้พ้น เขาคิดว่าในสถานการณ์นี้ตัวเองเป็นดั่งนายพรานและ’หลงยี่’เป็นได้แค่เหยื่อ
ทันใดนั้น ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ ก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ทำให้ใจของ’ฉิน เทียนขู’ ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที สถานการณ์ชักจะไม่ดีแล้ว เขาต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ร่างของ’ฉิน เทียนขู’ ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและในเวลาเพียง สองถึงสาม ก้าวกระโดด เขาสามารถขึ้นไปอยู่บนซากของพญางูถัง และสามารถที่จะมองเห็น’หลงยี่’ และ น้องสาวของเขา
“ปล่อยน้องสาวของข้าเดี๋ยวนี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วเจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ! “
‘ฉิน เทียนขู’ เห็น’หลงยี่’ ที่กำลังบีบคอ ของ’ฉิน หรงเอ๋อ’ ที่อ่อนเพลียและไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะสามารถร้องได้แม้กำลังเจ็บปวด
“ติดกับแล้ว”
ในมือข้างหนึ่ง ของ’หลงยี่’ ยกหินที่หนัก ราว 10,000 จินบนพื้นและขว้างหินไปทางซากของพญางุถัง ‘ฉิน เทียนขู’ ยังไม่ทันได้ขยับตัวหินนั้นก็กระแทกเข้ากับท้องของพญางูถัง ด้วยน้ำหนักของหิน และพลังของ’หลงยี่’ ท้องของพญางูถัง ได้แตกและหินยังกระแทกเครื่องในของมันแตกกระจายทำให้เลือดและสิ่งต่างๆในท้องของพญางูถังกระจายออกมา
‘ฉิน เทียนขู’ ที่ยืนอยู่บนซาก ของพญางูถังก็ถูกเลือดและของเหลวที่อยู่ภายในท้องของพญางูถังเต็มๆ ตัวของเขานั้นเปียกโชกและเหม็นมาก กลิ่นเหม็นเริ่มแพร่กระจายออกมาจากตัวเขา
“นี่คือโอกาสอันเหมาะสมที่หามิได้แล้ว !”
‘หลงยี่’ โยน ‘ฉินหรง เอ๋อ’ลงพื้น และหันไปรอบๆ และวิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูงสุดของเขาทันที
“บัดซบ ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้!”
‘ฉิน เทียนขู’ไม่คิดว่า’หลงยี่’จะมีแผนอย่างนี้ และ เลือดของพญางูถังได้กระเด็นเข้าตาจนเขาไม่สามารถลืมตาได้ชั่วขณะ ตั้งแต่ที่เขา ได้เข้าสู่โลกของระดับ วู่เต้า เขานั้นถูกเรียกว่าอัจฉริยะของตระกูลฉินแห่งเมืองยี่กวน เขานั้นไม่เคยถูกทำให้อับอายขนาดนี้
ขณะนี้ ตัวของเขานั้นเปียกโชกไปด้วยเลือดและอวัยวะภายในของสัตว์อสูร เมื่อเขาเห็น’หลงยี่’หนีไป โดยทิ้ง ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ไว้ เขาก็ระเบิดจิตสังหารออกมาทั่วร่างกายของเขา
“มันต้องตาย !”
‘ฉิน เทียนขู’ สาบานกับตัวเอง และให้มันเป็นแรงผลักดันตัวของเขา หลังจากขจัดเลือดและสิ่งสกปรกบางส่วนออกจากร่างกายฉิน เทียนขูก็กระโดดไปยังด้านข้าง’ฉิน หรงเอ๋อ’
“หรงเอ๋อ ข้าจะพาเจ้าไปด้วย เราจะไปฆ่ามันกัน “
‘ฉิน เทียนขู’ กล่าวขึ้นเพราะเขาจะไม่ยอมพลาดท่าอีกเป็นครั้งที่2 ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ พยักหน้าเงียบๆ แต่ก็รู้ว่าตนนั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้ จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วอย่างรุนแรงเพราะกลิ่นที่เหม็นลอยออกมาจาก ‘เทียนขู’
‘เทียนขู’ เห็นว่าน้องสาวเขาทำหน้ารังเกียจ ความเกลียดชังของเขาต่อ’หลงยี่’ก็พลันทวีคูณขึ้นมากไปอีก เขาอุ้ม ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ขึ้นและวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดไปยังทิศทางที่’หลงยี่’ได้วิ่งหนีไป
แต่เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายได้ขยายกว้างมากขึ้นแล้ว ถึงแม้ว่าความเร็วของ ‘ฉิน เทียนขู’ ในระหว่างอุ้ม ‘ฉิน หรงเอ๋อ’ จะไม่ลดลงเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไล่ตาม ‘หลงยี่’ได้ในระยะเวลาสั้นๆ
แน่นอน ‘หลงยี่’ไม่ได้วิ่งหนีอย่างเดียว พี่น้องคู่นี้ไม่เพียง แต่พยายามที่จะชิงเอา หนี่ตัน ของพญางูถัง แต่ยังวางแผนที่จะปิดปาก ‘หลงยี่’ ดังนั้นหลงยี่จึงคิดวิธีเอาคืน และอย่างน้อยคือต้องได้ อาวุธของ ‘ฉิน เทียนขู’ เป็นสิ่งตอบแทน
‘หลงยี่’ นั้นได้ วิ่งห่างออกมาเป็นระยะทางหลายลี้ แต่ว่า’ฉินเทียน ขู’ที่ตามมาพร้อมกับอุ้ม’ฉินหรงเอ๋อ’ ไว้อยู่ไม่ไกลเขาแล้ว แต่ครั้งนี้ ‘หลงยี่’ ได้มาถึงแผนการณ์ขั้นสุดท้ายของเขาแล้ว
“พี่ชาย ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย !”
“พี่ชาย ช่วยพวกเราด้วย !”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังอย่างต่อเนื่องจาก ศิษย์สายนอกที่ถูกเถาวัลย์รัดเอาไว้
“เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเจ้าเอง “
‘หลงยี่’ กล่าว และกระโดดข้ามพวกเขาหายเข้าไปในพุ่มไม้สีเข้ม พวกเขามองหน้ากันด้วยความผิดหวัง และคิดว่าจะมีคนมาช่วยเหลือพวกเขาจริงๆหรือ? ในต่อมาพวกเขาก็เข้าใจสิ่งที่’หลงยี่’พูด เขาเห็น ‘ฉิน เทียนขู’ และ’ฉิน หรงเอ๋อ’ มาจากทิศทางเดียวกับ’หลงยี่’ พวกเขาจึงรู้สึกราวกับฟ้ามาโปรด และได้ตะโกนเรียก:
“พี่ชาย ฉิน น้องสาวฉิน มาช่วยพวกเราที”
สำหรับศิษย์นิกายเดียวกันถ้ามีคนตกอยู่ในอันตรายแล้วคนอื่น ๆ จะต้องช่วยเป็นธรรมดา เมื่อสัมผัสความแข็งแกร่งของเขาได้ พวกเขาก็รู้ทันทีว่า ‘ฉิน เทียนขู’นั้นเป็นศิษย์สายใน เพียงแค่นั้น ก็สามารถตัดเถาวัลย์เหล่านี้ได้อย่างสบายๆ
“พวกเจ้าเห็น ชายชุดดำผ่านมาทางนี้หรือไม่”
‘ฉิน เทียนขู’ ถามพวกเขาโดยน้ำเสียงที่หงุดหงิด พร้อมกับร่างกายที่มีกลิ่นเหม็นลอยออกมา พร้อมกับก้าวเข้าไปหาพวกเขา ชายหนุ่มทั้ง3คนไม่ได้ตอบกลับบ แต่ก็ต้องประหลาดใจพร้อมกับที่’ฉิน เทียนขู’ ในสิ่งทิ่กำลังเกิดขึ้น ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มด้วย ของเหลวจากร่างกายของพญางูถังดึงดูดเถาวัลย์ให้เข้ามายังเขา
‘ฉิน เทียนขู’ เข้าใจทันที เพียงเขาเดินเข้าไปใกล้ ศิษย์สายนอกทั้ง3คนนั้นไม่แม้แต่เถาวัลย์ที่พันรอบตัวทั้ง3คนนั้น แต่เถาวัลย์รอบๆที่ซ่อนอยู่ก็ตามกลิ่นที่ติดมากับเขา และล้อมรอบเขาไว้ทันที
“พวกเจ้าดูแลน้องสาวของข้าให้ดีดี!”
‘ฉิน เทียนขู’ ส่งตัวฉินหรงเอ๋อ ให้ศิษย์สายนอกทั้ง3คนและจึงรีด ซวน ฉี ในร่างกายของเขามาใช้ทันที
“คลื่นซวนพิฆาต!”
ออร่าสีฟ้าเขียว ของซวน ฉี ที่เข้มข้น ได้กลายเป็น ใบมีดสายลมและบินไปตัดเถาวัลย์ตรงหน้าทันที แต่ความเร็วของเถาวัลย์เส้นอื่นนั้น เร็วมาก ในช่วงระยะเวลาสั้นๆก็สามารถรัดเขาไว้ได้ คมหนามบนเถาวัลย์เหล่านี้ เห็นว่า ‘ฉิน เทียนขู’ เป็นพญางูถัง จึงจ้องที่จะดูดเลือดของเขาทันที!
“ปล่อยข้าเซ่!”
‘ฉิน เทียนขู’ คำรามเสียงดังลั่นและในเวลานี้ความแข็งแกร่งของเขาก็ได้แสดงออกมา ความแตกต่างระหว่างผู้ที่ฝึกฝนการต่อสู้และ สัตว์อสูรนั้นคือ ผู้ที่ฝึกฝนวิชาการต่อสู้จะสามารถใช้อาวุธต่อสู้ได้ในขณะที่เหล่าสัตว์อสูรไม่สามารถใช้ได้ ในที่สุด ‘ฉิน เทียนขู’ ก็ได้เรียกอาวุธของเขาออกมาซึ่งอาวุธชิ้นนี้เขาได้รับมาจาก นิกายเจิ้นเทียน จากการที่ได้กลายเป็นศิษย์สายใน
หลังจากที่เขาเรียกใช้อาวุธซวนฉี ภายในร่างกายของเขาเหมือนถูกกระตุ้นจากอาวุธของเขา ซึ่งมันยังปล่อยคลื่นใบมีดสายลมออกมา ระลอกหนึ่ง ใบมีดสายลมเหล่านี้นั้น รุนแรงมากกว่า คลื่นซวนพิฆาต ของ’ฉิน เทียนขู’ ใบมีดสายลมนั้นเปรียบเสมือนเคียวของยมทูตที่สามารถคร่าชีวิตของผู้คนได้อย่างง่ายดาย
จึงทำให้ใบมีดสายลมเหล่านั้น ตัดเถาวัลย์ได้ราวกับว่าไม่เคยมีมันอยู่ และถ้าบางที’หลง ยี่’ได้เผชิญกับใบมีดสายลมเหล่านี้นั้น อาจจะจบชีวิตหรือพิการถ้าไม่สามารถหลบใบมีดสายลมเหล่านี้ได้ทันท่วงที อย่างไรก็ตามเถาวัลย์นั้นมีจำนวนมากเกินไปถึงขนาดที่ยักษ์ใหญ่อย่างพญางูถังยังไม่สามารถหนีออกจากดงเถาวัลย์ได้
แล้ว มนุษย์อย่าง’ฉิน เทียนขู’เล่าจะหลบหนีได้อย่างไร แม้ว่า ‘ฉิน เทียนขู’จะสามารถตัดเถาวัลย์ได้เร็วกว่าพญางูถังแต่ทว่าร่างกายของเขาก็ยังคงถูกพันไปเรื่อยๆ และยังถูกหนามของเถาวัลย์เจาะเข้าไปในผิวหนังของเขา เลือดที่ไหลออกมาจากตัวของเขา ทำให้เถาวัลย์ถอนหนามออกเหมือนมันรังเกียจ
แต่กลิ่นพญางูถัง จาก’ฉิน เทียนขู’ ที่เถาวัลย์ชื่นชอบนั้น ทำให้มันยังไม่อาจปล่อยตัวเขาไป ทั้งสองฝ่ายนั้นพยายามต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พวกเจ้าทั้งสามคน รีบตามชายหนุ่มชุดดำไป เขามี หนี่ตันของพญางูถัง !”
‘ฉิน หรงเอ๋อ’ที่ยืนพิงต้นไม้เพราะต้องทรงตัว เนื่องจากขาที่กำลังเจ็บอยู่ ได้ตะโกนบอกให้ สามหนุ่ม ไปไล่ตาม’หลงยี่’
“หนี่ตัน ของพญางูถังอย่างนั้นหรือ?”
ทั้งสามคน ที่พึ่งหลุดออกมาจาก ดงเถาวัลย์และได้ยินข่าวเกี่ยวกับ หนี่ตัน ของพญางูถัง ทำให้พวกเขาตกใจทันที แม้ว่า พวกเขาจะสามารถนำหนี่ตันมาได้ แต่มันก็ต้องเป็นของ ‘เทียนขู’ ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยินยอมที่จะใช้โอกาสนี้ในการผูกมิตรกับสองพี่น้องตระกูลฉิน เพราะมันอาจจะเป็นผลดีในอนาคตของต่อพวกเขาเอง
ความคิดของทั้ง3คน นั้นตรงกันพอดีพวกเขามองหน้ากันจากนั้นพยักหน้าและ วิ่งไปในทิศทางที่’หลงยี่’ หนีหายไปในทันที ……
‘หลงยี่’ ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ทิศทางตรงข้าม มุมปากของเขาได้เว้าลงเล็กน้อย เขารู้ว่าไม่นาน สามหนุ่มนี้ ก็จะกลายเป็นลูกน้องของ’ฉิน เทียนขู’ แต่มันไม่สำคัญอย่างใดนั้นเพราะพวกเขาไปผิดทาง ‘หลงยี่’ ได้บด หนี่ตัน ของพญางูถัง และเริ่มดูดซับ หลิงชี ทันที
หนี่ตัน ของ งูถังทั่วไป อาจเทียบเท่ากับ ยาทิพย์โอสถระดับปานกลาง แต่ว่านี่เป็นหนี่ตัน ของพญางูถังมันอาจจะเทียบเท่าได้กับยาทิพย์โอสถชั้นเยี่ยมก็เป็นได้ !
‘หลง ยี่’ ดูดซับ หลิงชี มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและการไหลเวียนของพลังภายในร่างกายของเขาก็เป็นไปอย่างราบรื่น ผลจากตราเก้ามังกรซ่อนนั้นเหมือนดั่งฟ้าประธานพร เขารู้สึกว่าพลังและซวนฉีของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความแข็งแกร่งของเขาก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น จากเดิมที่ 16,000 จิน ก็เพิ่มขึ้นไปยัง 18,000 จิน
ความแข็งแกร่ง 18,000 จิน เป็นขีดจำกัดของ วู่เต้าลำดับที่ 5 และถ้าใครต้องการยกระดับความแข็งแกร่งมากขึ้นอีก ก็ต้องทะลวงผ่านมันไปให้ได้
(การจะทะลวงขีดจำกัด จะมีคล้ายๆสภาพคอขวดที่จะต้องทะลวงผ่านไป *สุดหล่อ)
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจของ ‘หลงยี่’ เต้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น ในขณะที่ การไหลเวียนของ ซวนฉี ก็มากยิ่งขึ้น และความแข็งแกร่งก็เพิ่มมากขึ้น เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะ ก้าวเข้าไปสู่วู่เต้าลำดับที่6 พลังของเขามากขึ้น และ น่าเกรงขามมากขึ้นและน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม
เขาดูดซึม หลิงชี จากหนี่ตัน ได้อย่างรวมเร็ว และ หมดจด จากหนี่ตัน ที่เต็มไปด้วยหลิงชี เหลือเพียงกองเศษซากที่ไร้ประโยชน์ เสียงที่ออกมาจากร่างกายของเขาบ่งบอกว่าเขากำลังพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ และวู่เต้าลำดับที่6 ก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมของเขา
แต่เสียงเหล่านี้นั้น ทำให้’ฉิน หรงเอ๋อ’เกิดความสงสัย กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ที่’ฉิน เทียนขู’ ติดอยู่ในเถาวัลย์ และสุดท้ายเพราะ อาวุธวิเศษของเขาทำให้เขาได้ตัดเถาวัลย์ทั้งหมดและเป็นอิสระ
อย่างไรก็ตามเขาก็ต้องขอบคณเถาวัลย์เล็กน้อย เพราะเถาวัลย์พวกนี้นั้นระหว่างต่อสู้พวกมันได้ดูดกลิ่นเหม็นที่มาจาก พญางูถังจนหมด
“พี่ชาย ข้าได้ยินเสียงบางอย่างจากทางนั้น!”
‘ฉิน หรงเอ๋อ’ ชี้ไปยังพุ่มไม้บริเวณใกล้เคียง แต่เพราะเธอเจ็บขาทำให้เธอไม่กล้าไปตรวจสอบ แต่ตอนนี้’ฉิน เทียนขู’นั้นเป็นอิสระจากเถาวัลย์แล้ว เธอก็คะยั้นคะยอให้เขาไปตรวจสอบที่มาของเสียงที่เธอได้ยิน และในทางที่เธอชี้ไปนั้น คือทางที่’หลงยี่’ ได้ซ่อนตัวและ แอบดูดซับหนี่ตันของพญางูถัง
“เจ้าเด็กนั้นแอบหนีไปดูดซับ หนี่ตันอย่างนั้นรึ”
‘ฉิน เทียนขู’ รู้สึกถึง ความเข้มข้นของหลิงชี จากในพุ่มไม้ แสดงให้เห็นถึง ผู้ฝึกตนที่กำลังแข็งแกร่งขึ้น ทำให้เขาจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่พุ่มไม้ น้องสาวของเขาที่ต้องการใช้หนี่ตัน ของพญางูถังเพื่อยกระดับในการบ่มเพาะของเธอ
เขาจะทนได้อย่างไรเมื่อมันมีคนใช้มันต่อหน้าต่อตาเขา
“ถึงแม้ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น ข้าก็จะฆ่าเจ้า!”
‘ฉิน เทียนขู’สาบานกับตนเอง และเดินไปยังพุ่มไม้ที่’หลงยี่’ซ่อนตัวอยู่ !
………………….
ผู้แปล : บรรเจิด
ปรับสำนวน : Marionette
ที่มา: