** เพจใหม่ค่ะ !! เพราะคาดว่าในอนาคตจะมีแปลมากกว่า 1 เรื่อง จึงเปิดใหม่เป็นเพจกลางสำหรับอัพเดททุกเรื่องไปเลยทีเดียวนะคะ
 
** FB จะอัพเดทเร็วกว่าที่อื่นล่วงหน้า 1 ตอน **
 
Chapter 4 : หน้าอกที่แบนราบเหมือนแผ่นขนมปัง
 
เมื่อนักเรียนสาขาศาสตร์แห่งความตายตื่นขึ้นในตอนเช้าและรีบเตรียมตัวเพื่อไปยังอาคารเรียนเวทมนตร์สายธาตุมืด แจ็คเริ่มสติแตกและไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะเข้าร่วมแผนการของหานซั่ว แต่ความกลัวของเขาก็ลดน้อยลงเมื่อหานซั่วเล่าแผนการให้ฟัง สุดท้ายแล้ว แจ็คก็เห็นด้วย เพราะนึกได้ว่าหานซั่วกำลังทำเพื่อเขาอยู่ นี่เขามีความเป็นลูกผู้ชายน้อยกว่าไบรอันรึไงนะ?
 
รูปปั้นของนักเรียนดีเด่นแห่งวิทยาลัยบาบิโลนมากมายเรียงรายตามทางเดินหิน ประติมากรรมที่สูงใหญ่ราวกับมีชีวิตเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นเครื่องหมายของความภาคภูมิใจอันยิ่งใหญ่และเกียรติยศของวิทยาลัย
 
หนึ่งในหน้าที่ของไบรอันคือการปัดฝุ่นรูปปั้นเหล่านี้ทุกวัน ซึ่งเขาต้องทำมาตั้งแต่ตอนอายุ 10 ขวบ โดยใช้บันไดเล็ก ๆ ช่วยปีนขึ้นไปตอนที่ยังตัวเตี้ยกว่านี้ และหลังจากงานอันยากลำบากนี้เสร็จแล้วเท่านั้น ที่เขาถึงจะได้รับอนุญาตให้พักทานอาหารได้
 
เมื่อพวกเขากำลังทำความสะอาดรอยแตกร้าวของรูปปั้นจอมขมังเวทย์หนวดเฟิ้มคนหนึ่ง หานซั่วหันไปพูดกับแจ็ค
 

 
“ข้าว่านะ แจ็ค คงดีเนอะ ถ้าสักวันนึง รูปปั้นของเราถูกสร้างขึ้นตรงนี้บ้าง”
 
 
“ไบรอัน อย่าไร้สาระน่า พวกเราเป็นแค่เด็กรับใช้นะ ดีแค่ไหนแล้วที่ได้กินจนอิ่มทุกมื้อกับไม่โดนทุบตีทุกวัน อย่างพวกเราจะไปเป็นจอมเวทย์กับเขาได้ยังไง? โอ…ไบรอัน เจ้าเปลี่ยนไปจริง ๆ เมื่อก่อนเจ้าไม่มีวันมีความคิดบ้า ๆ แบบนี้ และไม่มีวันพูดความคิดนั่นออกมาด้วยซ้ำ!”
 
 
“แล้วทำไมจะคิดไม่ได้ล่ะ?”
 
 
“การเป็นจอมเวทย์น่ะ เราต้องมีคุณสมบัติพอ และต้องมีเหรียญทองมากพอที่จะเข้าเรียนในวิทยาลัยเวทมนตร์ แถมยังต้องผ่านบททดสอบกับการสอบอีกหลายระดับ ขนาดพวกเด็ก ๆ ที่ไม่ว่าจะมาจากตระกูลสูงศักดิ์แค่ไหนก็ต้องมีคุณสมบัติจริง ๆ เหมือนกัน สำหรับพวกเราที่เป็นคนธรรมดานี่เป็นไปไม่ได้เลย อ้อ… ลืมไป เจ้าเองก็เป็นทาสแท้ ๆ ไม่ใช่เสรีชน นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เรียกว่าไม่มีหวังเลยก็ว่าได้!“
 
 
“เราก็อยู่ในวิทยาลัยเวทมนตร์อยู่แล้วนี่นา แถมไม่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนเลยด้วย หึหึหึ เรียกว่าโชคสองชั้นเลยดีกว่า ถ้าเราไม่เรียนเวทมนตร์ตอนนี้ อนาคตเราจะกล้าบอกใครว่ามาจากวิทยาลัยเวทมนตร์และศาสตร์แห่งพลังบาบิโลนได้ยังไงล่ะ?”
 
 
“ไบรอัน อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย เราไม่ใช่นักเรียน แต่เป็นเด็กรับใช้ อย่างน้อยข้าก็ออกจากวิทยาลัยได้ในอนาคต แต่เจ้าน่ะ – เจ้าไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้นะ!“
 
แจ็คใจลอยอยู่ครู่หนึ่งขณะเช็ดถูรูปปั้นของ แคลร์ จอมขมังเวทย์ โดยไม่ได้สนใจรายละเอียดเครื่องหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของรูปปั้นเลยแม้แต่น้อย แจ็คเพียงคิดว่าไบรอันแค่เพี้ยน ๆ ก็เลยพูดอะไรอย่างตรงไปตรงมาเท่านั้น
 

 
“ฮ่า เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ดูสิ ยัยแม่มดลิซ่านั่นกำลังเดินมาทางนี้ รีบเตรียมทำตามแผนเถอะ!”
 
หานซั่วเหลือบเห็นลิซ่าจากไกล ๆ เธอกำลังเดินกะเผลกมาทางพวกเขา พลางคิดว่าอย่างน้อยความทรงจำหลังจากรับใช้วิทยาลัยมา 6 ปี ของไบรอันก็มีประโยชน์ เพราะเขาจำเส้นทางที่ใช้ประจำวันของคนบางคนที่นี่ได้
 
ลิซ่ามักจะนอนตื่นสาย และส่วนใหญ่จะเดินอย่างเชื่องช้าไปยังห้องเรียนด้วยตัวคนเดียว แม้แต่วันนี้ก็เช่นกัน วันนี้เธอสวมชุดคลุมแม่มดสีดำ ผมยาวสีทองนุ่มน่าสัมผัสปลิวตามแรงลม ดูเหมือนนอนหลับไม่เต็มอิ่มในคืนที่ผ่านมา เพราะเธอหาวไปตลอดทางที่เดิน
 
ลิซ่าเป็นเด็กน่ารัก แต่อาจเป็นเพราะเธอยังไม่โตเต็มวัยสาวอย่างสมบูรณ์นัก และอายุเพียง 16 ปี บริเวณหน้าอกของเธอจึงยังไม่กลมกลึงเท่าที่ควร ข่าวลือแว่วมาว่าลิซ่าไม่ค่อยพอใจกับหน้าอกแบนราบของตัวเองนัก และกำลังพยายามหาทางแก้ไขอยู่
 
หานซั่วและแจ็คแอบมองอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ …เมื่อลิซ่าเดินเข้ามาใกล้จึงพยายามขัดถูรูปปั้น แคลร์ จอมขมังเวทย์ อย่างจริงจัง พลางแอบพูดคุยกันขณะทำงาน โดยไม่สนใจการปรากฏตัวของเธอ
 

 
“ไม่มีทาง ไบรอัน เจ้าต้องฟังผิดมาแน่ ๆ บาคกล้าพูดแบบนั้นถึงลิซ่าได้ยังไง?”
 
ทั้งคู่ทำทีเป็นกระซิบคุยกันเบา ๆ แล้วจู่ ๆ แจ็คก็พูดเสียงดังขึ้นด้วยความประหลาดใจ
 
ลิซ่ากำลังเดินอย่างเหม่อลอยขณะที่ได้ยินใครบางคนเอ่ยชื่อเธอ ความสนใจของเธอพุ่งไปยังต้นเสียงของประโยคนั้น ขณะมองทางข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
 
เด็กผู้หญิงทุกคนกระหายใคร่รู้ในสิ่งที่คนอื่นพูดถึงตัวเองลับหลัง และลิซ่าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เธอเดินไปไกลพอที่จะหลบอยู่หลังรูปปั้นอีกชิ้นหนึ่ง เพื่อไม่ให้สองคนนั้นเห็นเธอและไม่กล้าพูดออกมา เธอเงี่ยหูฟังขณะที่แอบมองพวกเขาอย่างลับ ๆ
 
เจ้าไบรอันกึ่งบ้ากึ่งปัญญาอ่อนนั่นเองนี่นา! ลิซ่ายังคงโกรธและอยากสั่งสอนเขาให้รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง ๆ แต่ก่อนอื่น เธออยากได้ยินว่าบาคพูดถึงเธอว่าอะไร
 
หานซั่วยิ้มย่องและพูดว่า
 

 
“ไม่ ข้าไม่ได้หูฝาด ตอนพวกนั้นเดินไปที่ห้องเรียนน่ะ บาคพูดกับนักเรียนคนอื่นว่า หน้าอกของลิซ่าน่ะ แบนอย่างกับแผ่นขนมปังที่ถูกรีดให้แบนอีกที!”
 
เมื่อได้ยิน แจ็คถึงพยายามกลั้นหัวเราะด้วยกำลังทั้งหมดที่มี หน้าของเขาเริ่มแดง และเนื้อตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด
 
อีกด้านหนึ่งของรูปปั้น ใบหน้าของลิซ่าเข้มขึ้นด้วยความโกรธ ดวงตาคู่งามของเธอฉายแววโมโหถึงขีดสุด ริมฝีปากน่ารักเริ่มสั่น พร้อมขบฟันขาวราวไข่มุกของเธอจนเกิดเสียง ตัวเธอสั่นไปด้วยความโกรธอยู่ครู่หนึ่ง และเดินย่ำเท้าออกไปอาคารเรียนอย่างอารมณ์เสีย จนลืมไปสนิทว่าเคยนึกอยากสั่งสอนไบรอันมากแค่ไหน
 
แจ็คกลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไปเมื่อเห็นลิซ่ารีบร้อนเดินจากไปยังทิศทางตรงข้าม เธอเลือดขึ้นหน้าจนกลายเป็นสีม่วง
 

 
“ฮ่าฮ่าฮ่า…!”
 
เขาระเบิดหัวเราะออกมาหลังจากที่พยายามกลั้นมานาน และพูดพลางหัวเราะว่า
 

 
“ไบรอัน เจ้านี่ร้ายจริง ๆ ขนาดเด็กรับใช้อย่างเรายังรู้เลยว่าเจ้าบาคนั่นชอบลิซ่าอยู่ และลิซ่าก็ไม่ขอบให้ใครมาล้อเรื่องหน้าอกของเธอ เห็นหน้าเธอเมื่อกี้ไหม เจ้าบาคงานเข้าแน่ ๆ”
 
หานซั่วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ และรีบเก็บแปรงออกไป
 

 
“เลิกทำความสะอาดแคลร์ก่อนเถอะ รีบไปดูอะไรเด็ด ๆ กันดีกว่า!“
 
แจ็ครีบเก็บแปรงด้วยท่าทางสง่างาม ใส่ในถุงผ้ารอบเอวตามคำแนะนำของหานซั่ว พลางหัวเราะ
 

 
“ไปกันเถอะ ข้าอยากเห็นลิซ่าเล่นงานบาคจะแย่ สาสมแล้วกับที่มาต่อยข้าเมื่อเช้านี้”
 
เด็กรับใช้ศาสตร์แห่งความตายทั้งสองคนรีบตามลิซ่าไปด้วยความฮึกเหิม พวกเขาวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังอาคารเรียน ผ่านเหล่านักเรียนที่ต่างฉงนในพฤติกรรมของพวกเขา ซึ่งนึกสงสัยว่าเมื่อเช้า เจ้าเด็กรับใช้ขี้ขลาดสองคนนี้ต้องลุกจากเตียงผิดด้าน** แน่ ๆ
 
** น่าจะเป็นสำนวนว่า ทำอะไรผิดเพี้ยนไปจากเดิม
 
ที่วิทยาลัยเวทมนตร์และศาสตร์แห่งพลังบาบิโลน ศาสตร์แห่งความตายเป็นสาขาแยกย่อยออกมาจากเวทมนตร์สายธาตุมืด นักเรียนศาสตร์แห่งความตายจึงต้องใช้ห้องเรียนร่วมกันกับนักเรียนเอกเวทมนตร์ธาตุมืดคนอื่น ๆ และอยู่ภายใต้การสอนของเหล่าอาจารย์
 
ด้วยความมุ่งมั่นอันน่าชื่นชมของลิซ่า เมื่อหานซั่วและแจ็คไปถึง ลิซ่าไปถึงก่อนหน้าพวกเขาและกำลังระบายความโกรธเคืองโดยการทุบตีบาครัว ๆ
 

 
“ลิซ่า ขนาดพวกเด็กรับใช้ยังรู้เลยว่าข้ารู้สึกยังไงกับเจ้า แล้วข้าจะพูดเกี่ยวกับเจ้าแบบนั้นได้ยังไง? เจ้าได้ยินมาจากใครกันน่ะ?”
 
บาคซึ่งตาซ้ายเขียวช้ำเรียบร้อยแล้ว กระโดดหลบการโจมตีของคำสาป “ศรกระดูก” เขาฉวยโอกาสช่วงที่หยุดชั่วครู่หนึ่ง รีบยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ซึ่งดูหมดสภาพเต็มที
 
บาคทุบตีแจ็คอย่างแรงตอนที่เจอเขาครั้งล่าสุด แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไบรอันเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าเพราะฝีมือของบาค
 
บาคอายุ 17 ปี เป็นลูกชายของตระกูลสูงศักดิ์เล็ก ๆ ตระกูลหนึ่ง แต่กลับอยู่ในจอมเวทย์ฝึกหัดระดับล่างสุด ทว่ายังคงเหนือว่าจอมเวทย์เริ่มต้นระดับสูง ไม่รวมที่เขาพยายามยั้งมือเพราะชอบเธอ จึงไม่แปลกที่เขาถูกโจมตีอย่างรวดเร็วเมื่อเผชิญหน้ากับลิซ่าผู้กำลังเกรี้ยวกราด
 

 
“หึ ไม่ใช่เรื่องของเจ้า พวกนั้นไม่ได้ตั้งใจบอกให้ข้ารู้ แสดงว่ามันต้องเป็นเรื่องจริง ถ้าเจ้าจะใจร้ายกับข้าขนาดนี้ ก็รับความโมโหของข้าไปซะ!“
 
หานซั่วกับแจ็คก็ไม่ได้ “ตั้งใจ” พูดให้ลิซ่าได้ยินจริง ๆ แถมหานซั่วยังกึ่งบ้ากึ่งปัญญาอ่อนอีก ไม่มีทางเลยที่คนแบบนั้นจะสร้างเรื่องโกหกแบบนี้ขึ้นมาได้ และทาสรับใช้ไม่กล้าโกหกแน่!
 
เมื่อเกี่ยวกับเรื่องต้องห้ามของลิซ่า เธอจะไม่พูดเรื่องนั้นออกมาให้ใครได้ยิน โดยเฉพาะเวลามีคนอยู่แถวนั้น เธอจึงทุ่มสุดตัวในการสั่งสอนบาคให้รู้สำนึกเพื่อไม่ให้ใครก็ตามกล้าล้อเลียนเธออีก
 

 
“วิญญาณแห่งทหารกล้าผู้ล่วงลับเอ๋ย จงสดับฟังคำเรียกแห่งสาส์นทมิฬ และปรากฏกายเบื้องหน้าข้า!“
 
ลิซ่ายกแขนสีขาวผอมบางของเธอขึ้นฟ้าพร้อมกับร่ายเวทย์ เมื่อคาถาสมบูรณ์ นักรบโครงกระดูกสีขาวถือมีดกระดูก 2 ตัว โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเธอ พวกมันเร่งความเร็วพุ่งเข้าใส่บาคพร้อมส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดของกระดูกที่เสียดสี และชูมีดในมือขึ้นสูงขณะที่เธอชี้มือไปทางเขา
 
หานซั่วตกตะลึงขณะยืนมองจากด้านข้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความน่าพิศวงของเวทย์มนตร์ศาสตร์แห่งความตายของจริงด้วยตาตัวเอง ร่างกายของเขาแทบระเบิดออกด้วยความสงสัยใคร่รู้ พร้อมจับตามองอย่างจริงจังในทุกการเคลื่อนไหวเบื้องหน้า
 

 
“พลังสมาธิของลิซ่าไม่เลวเลยนี่ อัญเชิญนักรบโครงกระดูกมาได้ตั้ง 2 ตัว”
 
 
 
“หึ สาขาเอกศาสตร์แห่งความตายนี่อ่อนแอมากอยู่แล้ว พวกนักเรียนก็มาพาลไม่สามัคคีกันแบบนี้อีก ไม่สงสัยเลยว่าทำไมศาสตร์นี้ถึงได้อ่อนแอที่สุดในวิทยาลัย ช่างเป็นจุดด่างพร้อยของเวทมนตร์สายธาตุมืดจริง ๆ!”
 
…
 
นักเรียนเวทย์มนตร์สายธาตุมืดคนอื่น ๆ เริ่มจับกลุ่มคุยกันเมื่อลิซ่าอัญเชิญนักรบโครงกระดูกออกมา จากที่พวกเด็กนักเรียนคุยกัน หานซั่วก็ได้รู้ว่าในเวทมนตร์สายเดียวกัน แบ่งได้ออกเป็น 5 ระดับ ซึ่งขึ้นอยู่กับระดับพลังสมาธิด้วย หากจอมขมังเวทย์ผู้ใช้ความตายใช้พลังสมาธิระดับสูงในการอัญเชิญโครงกระดูก ก็จะสามารถอัญเชิญได้ในจำนวนที่เพิ่มมากขึ้น
 
บาครู้สึกหดหู่และสาปแช่งคนปล่อยข่าวลืออยู่ภายในใจนับร้อยครั้ง ถ้าบาคฝึกใช้คาถาเวทมนตร์สายธาตุมืดและมีพลังสมาธิมากพอ หานซั่วและแจ็คคงไม่มีทางได้มาสนุกสนานกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตอนนี้แน่
 
นักรบโครงกระดูดไล่กวดเขาไปทั่วอย่างควบคุมไม่ได้ ในที่สุดบาคก็ต้องใช้เวทมนตร์เดียวกันอัญเชิญโครงกระดูกเล็ก ๆ ตัวหนึ่งขึ้นมา ปรากฏเป็นภาพของเด็กชายหนึ่งคนกับโครงกระดูกอีกหนึ่งตัว เริ่มต่อสู้กับนักรบโครงกระดูกที่เหลือ
 
นักเรียนเวทมนตร์สายธาตุมืดคนอื่น ๆ หัวเราะลั่นเมื่อเห็นสภาพน่าสมเพชของบาค คำเย้ยหยันทำให้เขาเสียสมาธิ ผลคือโดนนักรบโครงกระดูกตัวหนึ่งของลิซ่าเตะเข้าที่ท้องอย่างแรง หน้าเขากลายเป็นสีม่วงด้วยความเจ็บปวดและค่อย ๆ ร่วงลงไปกองกับพื้น
 
ลิซ่ารีบหยุดโครงกระดูกของเธอเมื่อเห็นบาคถูกโจมตี และโครงกระดูกเริ่มเงื้อมีดขึ้นเพื่อจบหน้าที่ของมัน เธอก็ส่งโครงกระดูกกลับสู่มิติอื่น
 
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่การต่อสู้ถึงตาย และวิทยาลัยก็ห้ามไม่ให้มีการต่อสู้ลักษณะนี้อยู่แล้ว ลิซ่าไม่กล้าทำร้ายบาคจริง ๆ อารมณ์โกรธของเธอสงบลงเมื่อเห็นว่าบาบาคบาดเจ็บ
 
บาคยืนขึ้นและส่งโครงกระดูกกลับไปยังมิติอื่นเช่นกัน เขากวาดตามองไปรอบ ๆ และเห็นหานซั่วกับแจ็คกำลังหัวเราะเยาะเขาด้วยเสียงอันดัง บาครู้สึกจมไปด้วยความโกรธพร้อมก่นด่าว่า
 

 
“ขี้ข้าชั้นต่ำอย่างแกสองคนกล้าหัวเราะข้างั้นเรอะ?”
 
บาคไม่กล้าระบายอารมณ์ใส่ลิซ่า และยิ่งไม่กล้าเมื่อพวกรุ่นพี่ในสาขาศาสตร์แห่งความตายยังคงอยู่รอบ ๆ เขาจึงทำได้เพียงหาที่ระบายใส่เด็กรับใช้สองคนที่อยู่แถวนั้นซึ่งกำลังหัวเราะเยาะเขา และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก
 
ลิซ่าค่อนข้างพอใจกับการระบายความโกรธของเธอ แต่เมื่อเห็นบาคไม่สนใจเธอและหันไปสนใจอย่างอื่นแทน เธอก็ทวีความโกรธขึ้นอีกครั้งและร่ายคำสาปอย่างเยือกเย็น
 

 
“โอ ความมืดมิดนิรันดร์เอ๋ย จงมอบพลังแห่งความตายให้แก่ข้า สร้างความเจ็บปวดแก่วิญญาณในร่าง… คำสาปฉีกวิญญาณ!“
 
กลุ่มก๊าซสีดำควบแน่นขึ้นตรงหน้าลิซ่า และพุ่งเข้าใส่บาคทันที กลุ่มก๊าซเคลื่อนตัวลอยไปในอากาศจนกระทั่งก่อตัวกลายเป็นเปลวไฟสีดำ
 
ท่าทีของบาคพลันเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเปลวไฟเวทมนตร์จาก “คำสาปฉีกวิญญาณ” พุ่งตรงเข้ามาหาเขาหลังได้ยินลิซ่าร่ายเวทย์จบ ไม่ทันได้คิดอะไร เขาก็หันหลังกลับและรีบวิ่งไปทางหานซั่วและแจ็คทันที เมื่อ “คำสาปฉีกวิญญาณ” ใกล้ถึงตัว เขาก็ทิ้งตัวลงกลิ้งไปกับพื้น
 
แผนของบาคได้ผล แต่หานซั่วผู้ไร้ซึ่งการป้องกันใด ๆ และกำลังหัวเราะชอบใจอย่างถึงที่สุดเมื่อเห็นบาคล้มกลิ้งลงตรงหน้าเขา ขณะนั้นเองที่ “คำสาปฉีกวิญญาณ” พุ่งเข้าใส่ร่างกายของหานซั่วอย่างจัง
 
ตาของหานซั่วกลอกไปด้านหลังพร้อมกันกับที่หัวของเขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมากะทันหัน…
 
และเขาก็ล้มลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น