เพจใหม่ !! อัพเดทตอนใหม่ล่าสุดที่นี่ค่ะ >>> 
 
Chapter 11 : คราวนี้เป็นกระบอง
 
ลิซ่าซึ่งกำลังรวบรวมสมาธิในการควบคุมนักรบผีดิบอย่างเต็มที่ ต้องตกตะลึงและยืนนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก เมื่อหานซั่วเปลี่ยนทิศทางตรงมาหาเธออย่างกะทันหัน เธอสลัดความตกใจ และรีบสั่งให้นักรบผีดิบวิ่งตามหานซั่ว ขณะที่เธอหายใจออกอย่างแผ่วเบาและเบี่ยงตัวหลบไปทางด้านข้าง
 
ลิซ่าไม่เข้าใจท่าทางของหานซั่วตอนที่เขาก้มหัวและโน้มหลังเป็นแนวโค้ง ออร่าที่คมกริบราวกับดาบแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาขณะพุ่งตัวเข้าจู่โจม ไม่เหมือนกับสิ่งใดที่หานซั่วเคยแสดงออกให้เห็นมาก่อน จึงทำให้ลิซ่าถึงกับอกสั่นขวัญหนี
 
แม้นักรบผีดิบจะอยู่ห่างไปเพียงก้าวเดียว แต่ความเร็วของมันกลับไม่สามารถไล่ถึงตัวหานซั่ว และไม่สามารถมาช่วยลิซ่าได้ด้วยการวิ่งระยะทางสั้น ๆ ลิซ่าจึงยากที่จะคงความสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านได้เหมือนก่อนหน้านี้ เธอวิ่งหนีอย่างไร้ทิศทางด้วยสีหน้าหวาดกลัว
 
เกิดเป็นภาพที่ประหลาดภายในห้องฝึกซ้อมห้องนั้น เมื่อนักรบผีดิบถือกระบองไม้วิ่งไล่ตามหานซั่ว หานซั่วเองก็ก้มหัวต่ำพุ่งเข้าใส่ลิซ่าโดยไม่พูดไม่จา ในขณะที่ลิซ่าวิ่งหนีไปรอบห้อง ลืมที่จะร่วมมือกับนักรบผีดิบเพื่อจัดการหานซั่วด้วยกันเสียสนิท
 

 
“ไบรอัน เจ้าบ้าไปแล้วรึไง? กล้าดียังไงมาวิ่งไล่ข้าแบบนี้!?”
 
ลิซ่าตะโกนไปด้วยขณะวิ่ง ความกลัวแจ่มชัดในน้ำเสียง
 
สำหรับหานซั่วที่กำลังวิ่งไล่อยู่ ในเวลานั้น จิตใจของเขามืดมัวและไม่ชัดเจน มีเพียงเสียง “ผู้ใช้เวทย์ปีศาจจะทำตามใจปรารถนา…” ที่ก้องดังวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดอย่างไม่รู้จบ
 
หานซั่วรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับลิซ่าให้ได้  มิเช่นนั้นแล้ว ไม่เพียงแต่วิทยาลัยจะลงโทษเขา แต่ครอบครัวของลิซ่าจะต้องเรียกร้องการชดใช้ด้วยเลือด ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แต่แค่คนเพียงคนเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เขาต้องทรมานอย่างแสนสาหัส เพราะเขาเป็นเพียงแค่ทาสรับใช้
 
อย่างไรก็ตาม เหตุผลก็คือเหตุผล ตรรกะก็คือตรรกะ แม้รู้ว่าเขาไม่ควรทำ จึงเหมือนกับว่าหานซั่วกินยาผิดขนาน จนไล่ตามลิซ่าอย่างไม่ยอมเลิกราเพราะเสียงในหัว “ผู้ใช้เวทย์ปีศาจจะทำตามใจปรารถนา…” วนเวียนจนส่งผลเป็นรูปธรรม
 
ทันใดนั้นเอง
 

 
“อ๊า!”
 
ลิซ่าร้องออกมาเบา ๆ ตอนที่วิ่งและสะดุดล้มลงอย่างแรง หานซั่ววิ่งใกล้ถึงตัวลิซ่าแล้ว และฉวยโอกาสนี้ย่นระยะทางโดยการก้าวใหญ่ ๆ เพียงก้าวเดียว
 

 
“อ๊า! ไบรอัน ทำอะไรน่ะ? ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรข้าล่ะก็ ข้าฆ่าเจ้าแน่!”
 
ลิซ่าเห็นหานซั่วยืนอยู่ข้างกายแล้วก่อนที่เธอจะทันได้ยันตัวเองให้ลุกขึ้น เธอโพล่งคำขู่ออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นหานซั่วยกเท้าซ้ายขึ้นทำท่าจะเตะเธอ
 
คราวนี้เอง หานซั่วทำสีหน้าแปลกประหลาด เขาขมวดคิ้วอย่างดุร้าย ราวกับกำลังลังเลอะไรสักอย่าง  ความมีเหตุผลของเขาอยากห้ามตัวเองไม่ให้เตะลิซ่า แต่เมื่อประโยค “ข้าจะฆ่าเจ้า” ดังขึ้นในใจ สีหน้าโหดร้ายก็ปรากฏขึ้น เท้าที่ยกลอยอยู่ก็พุ่งลงไปเตะก้นกลมกระชับของลิซ่าทันที
 
พลั่ก!
 
เกิดเป็นเสียงดังเมื่อเท้าโจมตีโดนเป้าหมายอย่างแรง เท้าของหานซั่วเหมือนเตะลงไปบนลูกบอลยาง เพราะความรู้สึกเด้งดึ๋งนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้
 

 
“อ๊า…”
 
ลิซ่ากรีดร้องอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนหมูถูกเชือด เธอสาปแช่งอย่างโมโห
 
ขณะเดียวกัน แก่นมนตราที่ห่อหุ้มออร่าต่อสู้ของคล็อดที่อกของหานซั่ว อยู่ดี ๆ ก็หมุนตัวคล้ายกระแสน้ำวน เค้าสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าออร่าต่อสู้ของคล็อดกำลังจางหายไปทีละน้อย ๆ ในวังวนของแก่นมนตราที่หมุนตัวด้วยความเร็วสูง
 
ออร่าต่อสู้สีเขียวอ่อนของคล็อดที่ยังหลงเหลือเป็นมวลใหญ่หายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา และแก่นมนตราในร่างกายของหานซั่วแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกว่าออร่าสีเขียวอ่อนนั่นถูกแก่นมนตรากำจัดไปจนหมดแล้ว
 
ในตอนนั้น แก่นมนตราที่รวมตัวกันบริเวณอกของหานซั่วก็เริ่มกระจายตัวโคจรไปทั่วร่างอย่างไร้ทิศทางอีกครั้ง เค้าสัมผัสได้ถึงพลังที่เคยจางหายไป บัดนี้ ได้ฟื้นฟูกลับมา แม้แต่สภาพจิตใจเองก็รู้สึกดีเยี่ยม ราวกับว่าเขาเพิ่งดื่มน้ำอมฤตเข้าไป
 
ในที่สุด หานซั่วก็เข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของในประโยค “ผู้ใช้เวทย์ปีศาจจะทำตามใจปรารถนา” แล้ว เขาพบว่าแก่นมนตราจะยิ่งหมุนวนเร็วขึ้นหากเขาทำตามความปรารถนาในใจจริง ๆ และยังสามารถที่จะดูดซับและแปรเปลี่ยนออร่าต่อสู้ให้กลายเป็นพลังงานสำหรับแก่นมนตราได้อีก
 

 
“ผู้ใช้เวทย์ปีศาจจะทำตามใจปรารถนา และใช้ประโยชน์จากสิ่งอื่นมาเสริมให้ตัวเอง การบ่มเพาะเป็นรูปแบบนี้เองสินะ!”
 
หานซั่วทำสีหน้าประหลาดขณะกำลังครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง
 

 
“โอ๊ย… เจ็บชะมัด! ไบรอัน ชั้นจะฆ่าเจ้า เจ้าทำข้าเจ็บ!”
 
ลิซ่านวดคลึงก้นของเธอที่ยังโดนหานซั่วเหยียบไว้อยู่ พร้อมกับขู่เสียงดัง ตาของเธอรื้นไปด้วยน้ำตา ดูเหมือนเมื่อกี้หานซั่วคงเตะเธอแรงพอสมควร
 
แล้วความคิดของเขาก็หยุดชะงัก และร้องด้วยความตกใจออกมาเบา ๆ เมื่อสังเกตเห็นลิซ่า เขารู้จักอารมณ์รุนแรงของลิซ่าดี และการแก้แค้นเอาคืนของเธอก็เป็นที่กล่าวขวัญไปทั่ว เธอไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่หลังจากที่ทำกับเธอแบบนี้
 
ลิซ่าร้องไห้จริง ๆ ดูเหมือนว่าก้นเธอไม่ได้เจ็บแค่เล็กน้อย ถ้าวิทยาลัยรู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ ต้องเป็นจุดจบของหานซั่วแน่ ๆ
 
ทันใดนั้นเอง กระบองพุ่งมาตรงหน้า และกำลังจะฟาดลงบนหัวของเขาตามคำสั่งของลิซ่า
 
หัวใจของหานซั่วหล่นวูบ เมื่อหันไปเห็นกระบองที่กำลังฟาดลงมา แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ากระบองเคลื่อนไหวช้าเหลือเกิน เขาก้าวเท้า และหลบการโจมตีนั้นอย่างง่ายดาย
 

 
“เอ๋?”
 
หานซั่วร้องออกมาอย่างประหลาดใจ ตามด้วยการเบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดายอีกครั้งที่กระบองฟาดลงมาเป็นครั้งที่สอง เขาตระหนักได้ว่าไม่ใช่เพราะนักรบผีดิบที่เคลื่อนไหวช้าลง แต่เป็นความเร็วในปฏิกิริยาโต้ตอบของเขาต่างหากที่พัฒนาขึ้น
 

 
“ฮี่ฮี่ฮี่ ก็ยังเล่นงานข้าไม่ได้อยู่ดี!”
 
เขาส่งเสียงหัวเราะแหลมพิลึกพิลั่นเมื่อคลายความกังวลแล้ว พร้อมกับหลบการโจมตีของนักรบผีดิบได้อย่างต่อเนื่อง ทุกขณะที่เคลื่อนไหว เขาสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขาว่องไวขึ้นเรื่อย ๆ จนมีแม้กระทั่งเวลามาพูดจาเยาะเย้ยลิซ่าได้
 
ลิซ่าตั้งใจจะใช้นักรบผีดิบช่วยแก้แค้นให้เธอ แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้าบ้าไบรอันนั่นอยู่ดี ๆ จะไวเป็นลิงได้ขนาดนี้ เขาหลบการโจมตีของนักรบผีดิบด้วยการกระโดดหลบไปทางนั้นทีทางนี้ที พร้อมกับแหย่แซวอย่างหน้าไม่อายเพราะเธอทำอะไรเขาไม่ได้
 

 
 “เจ้าบ้าไบรอัน ไม่ยอมให้หนีง่าย ๆ แบบนั้นหรอกน่า!”
 
ลิซ่าดูเหมือนจะเสียสมาธิเล็กน้อยเพราะความเจ็บที่ก้นของเธอ เมื่อเห็นว่านักรบผีดิบแตะต้องหานซั่วไม่ได้จริง ๆ เธอจึงขู่เสียงแหลม และส่งนักรบผีดิบกลับไปยังมิติอื่น
 
เธอพยายามลุกขึ้นจากพื้น แต่ก้นของเธอเจ็บเกินไปจากการเตะของหานซั่ว จนร้องออกมา
 

 
“โอ๊ยย!”
 
ขาของเธอทรงตัวไม่อยู่และทรุดลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง
 
หานซั่วก็เลิกรู้สึกกดดันเพราะนักรบผีดิบหายไปแล้ว จึงยิ้มอย่างไร้สติ เดินไปอยู่ข้าง ๆ ลิซ่า พร้อมยื่นมือผอม ๆ ให้และพูดว่า
 

 
“ให้ข้าพาเจ้าไปห้องพยาบาลนะ”
 
 
 “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ไอ้ปัญญาอ่อน!”
 
น้ำตาไหลลงมาเป็นสายขณะที่เธอตอบกลับหานซั่วไปอย่างโกรธเคือง ยังคงรู้สึกได้ถึงอาการเจ็บที่แผ่ซ่านมาจากก้น
 
หานซั่วตกใจหลังจากได้ยินเธอพูด สายตาชั่วร้ายและกวนประสาทฉายแววขึ้นในดวงตาของเขา จึงใช้มือซ้ายยื่นออกไปด้วยท่าทีกำลังจะสัมผัสก้นกลม ๆ นุ่มนิ่มของลิซ่า และพูดอย่างโง่ ๆ ว่า
 

 
“งั้น ข้านวดให้ก็ได้!”
 
แม้กระทั่งตอนที่ลิซ่าตอนโกรธ เธอก็ยังดูสวย แม้หน้าอกจะไม่ค่อยกลมกลึงสักเท่าไหร่ แต่ก้นของเธอกลับงามงอนผิดธรรมดา หัวใจของเขาพุ่งพล่านขึ้นทันทีที่สัมผัสก้นเธอ มันนุ่มอย่างเหลือเชื่อ แต่กลับกระชับแน่น เต็มไม้เต็มมืออย่างน่ารื่นรมย์ใจ
 

 
 “อ๋า ไปตายซะ ไบรอัน อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ!”
 
น้ำตายังคงส่องประกายบนใบหน้า พร้อมกับตกใจร้องเสียงดังทันทีที่รู้สึกว่าหานซั่วสัมผัสก้นเธอ กระทั่งมีแรงใช้ทั้งแขนและขาดิ้นฟาดใส่หานซั่วรัว ๆ
 
เท้าข้างหนึ่งของเธอเตะเข้าที่เข่าของหานซั่วพอดิบพอดีจนเขาเสียสมดุล และล้มลงบนตัวลิซ่า ในขณะที่มือซ้ายของเขายังกุมก้นของเธออยู่
 
เมื่อกลิ่นหอมละมุนจากตัวลิซ่าลอยต้องจมูก หัวใจของเขาก็พุ่งพล่านอีกครั้ง ร่างกายของลิซ่าอยู่ใต้ตัวเขาพอดี โดยที่มือยังจับก้นของเธอ คราวนี้สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามันนุ่มนิ่มมากแค่ไหน
 
ลิซ่ารู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่า เธอตัวแข็งและพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องมองกลับไปที่หานซั่ว
 
แต่เพียงชั่วครู่เดียว ลิซ่าไม่ได้กรีดร้อง แต่ยกสองมือขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาและเริ่มร่ายเวทย์
 

 
“โอ ความมืดอันเป็นนิรันดร์เอ๋ย จงแปรเปลี่ยนเป็นศรกระดูก และทำลายล้างตามประสงค์แห่งข้า…”
 
หานซั่วเสียขวัญและเริ่มลนลานเพราะรู้ว่านั่นเป็นคาถาเริ่มต้นของเวทย์ศรกระดูก เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบหากถูกศรกระดูกยิงด้วยระยะประชิดตัวขนาดนี้ สักส่วนในร่างกายของเขาต้องโดนศรกระดูกเสียบทะลุเอาแน่ ๆ ไม่ตลกแล้วสิ ท่าทีของลิซ่าเยือกเย็นซะขนาดนั้น เธอไม่ได้ล้อเล่นแน่ แต่เธอต้องการจะฆ่าเขาจริง ๆ
 
ความคิดวูบหนึ่งวาบขึ้นในหัวของเขา และตัดสินใจไม่รอให้ลิซ่าร่ายเวทย์จบ เขาตวัดแขนรอบตัวลิซ่า กดแขนของเธอลงและโอบกอดตัวเธอไว้แน่น ตามด้วยเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ และประกบปากที่เผยอออกของเขาเข้ากับริมฝีปากแดงอวบอิ่มของเธอทันที
 

 
“ทำลาย…. อ…อื้มมมมมม”
 
การร่ายเวทย์ของลิซ่าหยุดชะงัก เวทมนตร์จึงไม่สมบูรณ์
 
ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างนุ่มนวล ความรู้สึกเปียกนั้นแผ่ซ่านเข้าไปในใจของหานซั่ว สมองโล่งปลอดโปร่งราวกับว่าเสี้ยววินาทีนั้นกำลังอยู่บนก้อนเมฆ ร่างกายทั้งร่างเหมือนกำลังล่องลอยไกลออกไป และไม่รู้ตัวสักนิดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
 
แม้กระทั่งก่อนที่จะได้เข้ามาอยู่ในร่างกายของไบรอัน หานซั่วไม่เคยจูบกับผู้หญิงมาก่อน การจูบผู้หญิงสำหรับเขาจึงเป็นแค่เพียงทฤษฎี แต่ตอนนี้เกิดขึ้นจริงแล้ว ปฏิกิริยาในตอนนี้ของเขาจึงมีเพียงความสับสนระคนประหลาดใจ และคิดว่าความรู้สึกนี้ …มันมหัศจรรย์กว่าที่เคยจิตนาการไว้เสียอีก
 
ใบหน้าของลิซ่าแดงระเรื่อขึ้นและร้อนผ่าว เธอหายใจไม่เป็นจังหวะ ดวงตาพร่ามัวด้วยความสับสนไม่ต่างจากหานซั่ว จนไม่ทันได้ตระหนักว่าเธอเพิ่งถูกเขาทำอะไรบางอย่างลงไป
 
จู่ ๆ ลิซ่าก็หน้าแดงจัด และผลักหานซั่วออกอย่างแรง ชี้ไปที่เขา และพูดว่า
 

 
“เจ้าโง่ไบรอัน ทำไมเจ้าถึงชอบเอาอะไรแปลก ๆ ใส่ไว้ในกางเกงนัก คราวก่อนก็ก้อนหิน คราวนี้ยังเอากระบองอะไรใส่ไว้อีก!”
 
 
“….”
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10