GDK ตอนที่ 25 : เจ็บปนสุข
 
 
 
ลอว์เรนซ์มองหานซั่วอย่างประหลาดใจ เขาก็ยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า
 
 
 

 
“ดีมาก”
 
 
 
ร่ายกายของเขาเคลื่อนไหวอีกครั้ง และมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าหานซั่วด้วยความเร็วเพียงชั่วพริบตา เขาปล่อยลูกเตะที่รุนแรงและเร็วราวสายฟ้า ซึ่งยังคงเล็งไปที่ท้องของหานซั่ว
 
 
 
หานซั่วโดนลูกเตะเข้าที่ท้องเต็ม ๆ ซึ่งเจ็บเกินบรรยาย เขารู้ดีว่าความเร็วในการโจมตีและความแข็งแกร่งของอัศวินระดับกลางอย่างลอว์เรนซ์นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขา  หรือใครก็ตามที่ยังไม่บรรลุอาณาจักรพลังเวทย์ปีศาจขั้นรูปธรรมจะสามารถทนรับไหวแน่นอน
 
 
 
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หานซั่วนั้นไร้ซึ่งความเกรงกลัวอย่างสิ้นเชิง แต่เขากลับรอคอยอย่างกระตือรือร้นเสียด้วยซ้ำ แก่นมนตราภายในร่างกายไหลเวียนโคจรผ่านบริเวณท้องของเขาเป็นระยะ จึงทำให้ความเจ็บปวดลดลงอย่างรวดเร็ว เขารวบรวมสมาธิอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน และเผชิญหน้ากับการโจมตีของลอว์เรนซ์ที่กำลังจะตามมาด้วยอาการสงบ
 
 
 
เมื่อเท้าของลอว์เรนซ์พุ่งเข้ามา เท้าของหานซั่วก็ถีบส่งตัวเขาเองให้ถอยไปข้างหลังเพื่อหลบเท้าของลอว์เรนซ์ด้วยความเร็วราวสายฟ้า แต่ทว่า ลอว์เรนซ์ไม่ได้แปลกใจหรือลังเลใด ๆ เขายังคงรัวหมัดและลูกเตะโจมตีใส่หานซั่วที่กำลังถอยหนีอย่างรุนแรงและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
 
 
 
ลอว์เรนซ์เป็นอัศวินระดับกลาง ที่สามารถเพิ่มสมรรถภาพทางร่างกายได้เหนือกว่าคนธรรมดาที่มีกล้ามเป็นมัด โดยการใช้ออร่าต่อสู้มาเพิ่มทั้งพละกำลังและความแข็งแกร่งในการโจมตี แม้ความเร็วของหานซั่วตอนนี้ก็ยังไม่สามารถหลบทันหากเป็นการโจมตีต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว
 
 
 
พลั่ก พลั่ก พลั่ก
 
 
 
เสียงการโจมตีปะทะร่างเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อหานซั่วทำได้เพียงป้องกันใบหน้าเท่านั้น ทิ้งให้หน้าอก เอว ท้อง แขน และขา ต้องเจ็บจากการโจมตีที่ลอว์เรนซ์ใส่มาไม่ยั้ง
 
 
 
ความเจ็บปวดบนร่างกายเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อโดนโจมตีเข้าหลายครั้ง ความเร็วในการหลบหลีกเริ่มช้าลงตามสภาพร่างกาย ยิ่งเขารับการโจมตีมากเท่าไหร่ ขาของเขาก็ยิ่งเริ่มหนักอึ้งมากเท่านั้น การขยับเขยื้อนร่างกายแต่ละครั้งกลับต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
 
 
 
หากไม่ใช่เพราะในช่วงที่ผ่านมา หานซั่วฝึกฝนเวทมนตร์และความแข็งแกร่งของร่างกายมาอย่างต่อเนื่อง ถ้าเป็นร่างกายเดิมของไบรอันที่ทั้งอ่อนแอและบอบบาง ต้องมารับพายุการโจมตีที่โหมกระหน่ำของลอว์เรนซ์แบบนี้ คงตายอย่างรวดเร็วในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
 
 
 
ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับคล็อดและเอริค ทั้งคู่ยิงออร่าต่อสู้ใส่หานซั่วโดยตรง ซึ่งออร่าต่อสู้ที่บ้าคลั่งก็ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยแก่นมนตราทันทีที่มันเข้าไปในร่างกาย เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างกายของเขาเจ็บปวดทรมานกับความเสียหายที่ได้รับมากนัก
 
 
 
และทั้งสองครั้งก็ไม่ได้ทำให้หานซั่วบาดเจ็บรุนแรง จึงทำให้เขาประเมินค่าทหารและอัศวินต่ำไปสักหน่อย พอมาเจอลอว์เรนซ์ถึงได้ตาสว่าง ในที่สุดเขาก็รู้ตัวว่าตนเองเข้าใจผิดมาโดยตลอด
 
 
 
การที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บมากมาย เป็นเพราะผลอันน่ามหัศจรรย์ของแก่นมนตรา ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ทันทีที่ออร่าต่อสู้พุ่งเข้าใส่ร่างกาย อวัยวะภายในของเขาคงจะแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมคล็อดถึงตกตะลึงขนาดนั้นที่หานซั่วไม่ได้ตายอย่างสยดสยองในทันทีตอนที่ออร่าต่อสู้ของเขาพุ่งใส่หานซั่ว และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ว่าทำไมเอริคถึงมั่นใจนักว่าหานซั่วต้องตายอย่างแน่นอน โดยไม่คิดจะมาตรวจดูศพเลยแม้แต่น้อย
 
 
 
แต่ลอว์เรนซ์ใช้ออร่าต่อสู้ในรูปแบบที่แตกต่างออกไป เขาไม่ได้ยิงออร่าต่อสู้ใส่หานซั่วเพื่อหมายจะทำลายอวัยวะภายใน กลับกัน ลอว์เรนซ์ใช้มันเพื่อเพิ่มความเร็วและความรุนแรงในการโจมตี ทำให้แก่นมนตราไม่สามารถแสดงผลใด ๆ ได้ และหานซั่วต้องรับการโจมตีทางกายภาพด้วยร่างกายของตัวเองเท่านั้น
 
 
 
พลั่ก!
 
 
 
เท้าข้างเดิมอัดเข้ามาที่ท้องของหานซั่วอีกครั้ง เขาเซถอยหลัง เมื่อรับการโจมตีไม่ไหวอีกแม้แต่ครั้งเดียว เขาก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
 
 
 
หานซั่วซี่โครงหักสองซี่ และบาดเจ็บอีกหลายแห่ง นอกจากใบหน้าที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แล้ว ทั่วทั้งร่างเจ็บปวดอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หานซั่วพยายามฝืนร่างกายให้ยืนขึ้น แต่ก็ต้องล้มแปะลงกับพื้นทุกครั้ง
 
 
 
การพลิกตัวหรือเคลื่อนไหวแต่ละครั้งนั้นเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่หานซั่วกลับรู้สึกปลื้มปิติยินดี เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่าแก่นมนตรากำลังหมุนวนเร็วขึ้นมากกว่าปกติ และโคจรผ่านความเจ็บปวดทุกแห่ง พร้อมให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเมื่อกระดูกที่หัก และบาดแผลที่เปิดนั้นร้อนราวกับลุกเป็นไฟ
 
 
 
หานซั่วเข้าใจแล้วว่าข้อสรุปของเขาเมื่อครั้งก่อนถูกต้อง วิธีที่เร็วที่สุดในการบรรลุอาณาจักรพลังรูปธรรมก็คือ “การทำให้แตกหัก” แก่นมนตราที่โคจรอย่างผิดปกติตอนนี้กำลังฟื้นฟูกระดูกที่หักของเขาอยู่ รวมทั้งฟื้นฟูเส้นเอ็น กระดูก กล้ามเนื้อ และผิวกายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และมันจะทำให้ร่างกายของเขาทนทานมากยิ่งขึ้น
 
 
 
แม้จะเจ็บปวดอย่างเหลือเชื่อ แต่หานซั่วก็ค่อนข้างพอใจ เขากัดฟันขณะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อม ๆ กับที่หัวเราะอย่างชั่วร้าย ในที่สุดเขาก็ยันให้ตัวเองยืนขึ้นได้สำเร็จ และมองไปที่ลอว์เรนซ์
 
 
 

 
“ข้าว่า…เราน่าจะเป็นหุ้นส่วนกันต่อไปได้อีกนานเลยนะ”
 
 
 
ลอว์เรนซ์หยุดและยืนตรงหน้าหานซั่ว เขานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นหานซั่วยังยืนไหวทั้ง ๆ ที่ล้มไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ในฐานะผู้โจมตี ลอว์เรนซ์รู้ดีถึงพลังที่เขาใช้โจมตีเมื่อครู่ แม้คู่ซ้อมธรรมดา ๆ ที่เก่งพอจะป้องกันตัวจากออร่าต่อสู้ได้ แต่ไม่มีใครสามารถรับการโจมตีได้เท่ากับที่หานซั่วดึงดันรับไปแล้วแน่
 
 
 
แต่สิ่งที่ทำให้ลอว์เรนซ์ประหลาดใจมากที่สุด คือการได้เห็นหานซั่วที่เจ็บปวดทรมานจากการโจมตีอย่างรุนแรง กลับสามารถหัวเราะร่าด้วยเสียงอันดังทั้ง ๆ ที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ลอว์เรนซ์ได้ยินแล้วก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างแท้จริง และคิดว่ามันช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก
 
 
 
เมื่อหานซั่วพูดถึงการเป็นหุ้นส่วนในระยะยาว ตอนแรกลอว์เรนซ์อึ้งไปชั่วขณะ แต่แล้วเขาก็ยิ้ม
 
 
 

 
“ไบรอัน เจ้านี่น่าสนใจดีนะ แต่การเป็นหุ้นส่วนในระยะยาวมันก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของเจ้าด้วย ว่าจะรับการโจมตีมากกว่านี้ได้อีกรึเปล่า บอกตามตรง วันนี้ข้ายังใช้กำลังไม่เต็มที่เลย และไม่ได้ใช้ดาบด้วย ข้ามีเงินมากมายอยู่แล้ว ถ้าเจ้ายังอยากได้อยู่ล่ะก็ มาหาข้าได้ทุกเมื่อ ข้ายังคงเสนอเงิน 5 เหรียญทองต่อครั้งเหมือนเดิม เจ้าคิดว่าไง?”
 
 
 
หานซั่วพยักหน้ารับ
 
 
 

 
“ไม่มีปัญหา ข้าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ล่ะ!”
 
 
 

 
“ดี ไบรอัน เจ้านี่น่าสนใจจริง ๆ หวังว่าเจ้าจะหายดีไว ๆ ล่ะ การโจมตีครั้งต่อไปของข้าจะหนักหน่วงกว่านี้แน่ เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ!”
 
 
 
เมื่อลอว์เรนซ์ออกไปแล้ว หานซั่วยังไม่ได้ออกตามไปทันที เขากลับนั่งลงในท่าขัดสมาธิ และโคจรแก่นมนตราซ้ำแล้วซ้ำอีกตามหลักของการฝึกเวทมนตร์ เพื่อฟื้นฟูร่างกายที่ได้รับความเสียหายรุนแรง
 
 
 
ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่เคยหมดไปค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากโคจรแก่นมนตราอย่างต่อเนื่อง ขาที่เคยหนักอึ้งกลับค่อย ๆ มีแรงมากขึ้น แม้จะยังเจ็บไปทั่วทั้งตัว แต่ความเจ็บปวดดูเหมือนจะเป็นอะไรที่เข้าท่ากว่าการอยู่อย่างไร้ชีวิตชีวาแบบที่เขาเคยเป็นในโลกก่อนหน้านี้มาก
 
 
 
ทุกการเคลื่อนไหว หน้าของเขาจะบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด หานซั่วหัวเราะเสียงดัง พยายามฝืนทนภายใต้ความเจ็บปวดที่เหมือนจะไร้ที่สิ้นสุด เขาค่อย ๆ ยืนขึ้น และเดินโซซัดโซเซออกไปจากสนามฝึกซ้อม
 
 
 

 
“โอ ไบรอัน เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่า?”
 
 
 
หานซั่วได้ยินเสียงเฮือกอย่างประหลาดใจทันทีที่เขาเดินออกมาจากสนามฝึกซ้อม เมื่อหมุนตัวกลับมา เขาก็เห็นคาล ทหารหนุ่มจิตใจดี ผู้ที่พยายามโน้มน้าวให้หานซั่วล้มเลิกการเข้าร่วมตั้งแต่อยู่ในห้องรับรอง ชุดคลุมของคาลเปื้อนฝุ่น หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ นอกจากนี้แล้ว ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
 
 
 

 
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
 
 
 
หานซั่วส่งรอยยิ้มจาง ๆ ให้คาลพร้อมกับน้อมหัว
 
 
 
คาลเป็นทหารเจนสนาม มองเพียงปราดเดียวเขาก็รู้ว่าหานซั่วไม่ได้เป็นอย่างที่พูด เพราะผ่านประสบการณ์ในฐานะเป้ามนุษย์มาอย่างช่ำชอง เขารู้ดีว่าแม้ร่างกายภายนอกจะไม่ปรากฏให้เห็น ก็ไม่ได้แปลว่าร่างกายไร้ซึ่งการบาดเจ็บ และวิธีที่หานซั่วพูดและแสดงออกมาก็บอกได้ชัดเจนว่าสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ค่อนข้างแย่ทีเดียว
 
 
 
คาลรีบเดินเข้ามาหาหานซั่วและยื่นมือมาช่วยประคองให้เขายืนได้ถนัด เขานิ่วหน้าและพูดว่า
 
 
 

 
“ไม่เป็นอะไรที่ไหนล่ะ ร่างกายเจ้าสะบักสะบอมขนาดนี้ มาเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้าเอง ดีนะ ที่เจ้าเดินออกมาแบบยังมีชีวิต ข้านึกว่าเจ้าจะโดนซ้อมในนั้นจนตายไปแล้วซะอีก!”
 
 
 
คาลพูดด้วยความหวังดี แต่หานซั่วเป็นเพียงเด็กรับใช้ในสาขาศาสตร์แห่งความตาย และอยู่ในสถานะคนสติไม่ดีอีกต่างหาก ถ้าเขากลับไปกับคาลล่ะก็ รังแต่จะก่อให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นเสียเปล่า ๆ
 
 
 
อีกอย่าง หานซั่วไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร แม้จะรู้สึกแย่มากแค่ไหน เขาก็ต้องอดทนไว้เท่านั้น ถ้าค่อย ๆ เดินไปช้า ๆ คงไม่เป็นไร หานซั่วจึงปัดมือของคาลออกพร้อมกับยิ้ม
 
 
 

 
“ขอบคุณนะ คาล ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ข้ากลับเองได้”
 
 
 
หานซั่วหันตัวกลับออกไปทันทีที่พูดจบ แต่แล้ว ร่างที่แลดูคุ้นตาก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจากที่ไกล ๆ — คล็อดนั่นเอง
 
 
 
มีเป้ามนุษย์คนหนึ่งเดินตามหลังคล็อดมาด้วย ทั้งคู่กำลังเดินไปยังสนามฝึกซ้อมของนักเรียนอัศวิน ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่เพื่อฝึกซ้อมกับเป้ามนุษย์ด้วยเช่นกัน
 
 
 
หานซั่วพร้อมที่จะมีเรื่องกับคล็อดอยู่แล้วเมื่อเขาเดินเข้ามาในสมาคมอัศวิน ครั้งสุดท้ายที่สาขาเวทมนตร์ธาตุแสงนั้น เจ้าโครงกระดูกตัวเล็กของหานซั่วเกือบถูกคล็อดทำลาย และตัวเขาเองก็ต้องเจ็บตัวเพราะออร่าต่อสู้ของคล็อด ถ้าไม่ใช่เพราะแก่นมนตราห่อหุ้มออร่าต่อสู้เอาไว้ล่ะก็ ป่านนี้เขาคงตายไปนานแล้ว
 
 
 
แต่คล็อดกลับลืมเรื่องพวกนั้นไปนานแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าหานซั่วเป็นนายของเจ้าโครงกระดูกตัวเล็กนั่น ในขณะที่หานซั่วจดจำเหตุการณ์นั้นไว้อย่างฝังใจ เพื่อรอคอยโอกาสที่จะได้แก้แค้น แม้จะเตรียมตัวมาเจอกับคล็อดอีกครั้ง แต่สภาพร่างกายของเขาตอนนี้ก็ย่ำแย่เกินไป เขาจึงยังไม่อยากปะทะกับคล็อดตอนนี้ แต่ถ้าหานซั่วเดาผิด และคล็อดยังคงแค้นเรื่องเมื่อคราวก่อนอยู่ และถ้าคล็อดคิดอยากแก้แค้นขึ้นมา เขาก็คงต้องตายสถานเดียว
 
 
 
ในหัวของหานซั่วรีบคิดหาทางหลบเลี่ยง ในขณะที่คล็อดหันหน้าไปคุยอย่างออกรสกับเพื่อนนักเรียนอัศวินคนอื่น ๆ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  และกำลังเดินตรงเข้ามา
 
 
 
……………………
 
อ่านตอนต่อไปทันที ที่นี่ 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10