GDK ตอนที่ 30 ช่วงเวลาแสนเย้ายวนบนหลังม้า
 
ระหว่างทางไปยังเมืองดรอล สัมภาระที่หานซั่วแบกไว้ก่อนหน้านี้ ถูกแบ่งไปยังม้าตัวอื่น ๆ
 
หานซั่วนั่งอยู่ด้านหลังของแฟนนี่ ร่างกายของทั้งคู่สัมผัสกันตามจังหวะการเคลื่อนไหวของม้า กลิ่นหอมรัญจวนใจอ่อน ๆ อบอวลไปพร้อมกับเส้นผมของเธอที่พริ้วสยายตามลมอยู่เบื้องหน้าหานซั่ว
 
แฟนนี่นั่งตัวตรงอยู่บนหลังม้าด้วยท่วงท่าสง่างาม สัดส่วนโค้งเว้าภายใต้ชุดคลุมอาจารย์ของเธอล้วนดึงดูดให้หานซั่วต้องแอบชำเลืองมองด้วยความปลื้มปริ่ม เมื่อม้าเริ่มควบออกไป ร่างกายของทั้งคู่ก็ค่อย ๆ ขยับใกล้ชิดกันเข้าไปทุกที
 
จนในที่สุด ท้องน้อยของหานซั่วและก้นกลมกลึงของแฟนนี่ก็สัมผัสแนบชิดกัน ม้าที่ออกควบไปด้วยความเร็วทำให้ทั้งคู่ทรงตัวได้ไม่มั่นคงนัก ท้องน้อยของเขาและก้นงามงอนของเธอจึงต้องเด้งไปมาสอดรับกันตามจังหวะ ชุดคลุมนักเวทย์ก็ช่างบางเบาจนไม่อาจปิดกั้นสัมผัสแสนวิเศษนี้ได้แม้แต่นิดเดียว และแล้ว ความปรารถนาที่ยากต่อการควบคุมของหานซั่วก็ตั้งชันขึ้นมา
 
หานซั่วเองในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เมื่อจุดสำคัญบนร่างกายท่อนล่างอยู่ดี ๆ ก็แข็งตัวขึ้นมาเอาดื้อ ๆ และมันก็ต้องโยกไปมาเรื่อย ๆ ตามการควบของม้าที่วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด ในพื้นที่ตรงกลางระหว่างแก้มก้นงามงอนของแฟนนี่พอดิบพอดี
 
เมื่อการกระตุ้นอันรุนแรงจากจุดสัมผัสระหว่างหานซั่วและแฟนนี่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ก็ยิ่งปลุกเร้าให้หัวใจของหานซั่วพุ่งพล่านจนเขาแทบต้องร้องออกมา หานซั่วชำเลืองมองแฟนนี่จากข้างหลัง ต้นคอขาวผ่องของแฟนนี่เป็นสีชมพูระเรื่อ ทำให้เธอดูมีสเน่ห์เย้ายวนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
 
แฟนนี่ผู้แสนเซ็กซี่เป็นสาวในจินตนาการของหานซั่วมาโดยตลอด และเขาก็อยู่ในวัยหนุ่มคึกคะนองที่ควบคุมร่างกายตนเองได้ยากลำบากที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น หานซั่วยังเวอร์จิ้นอยู่ และไม่เคยรู้จักความสัมพันธ์เชิงชู้สาว จึงทำให้การกระตุ้นที่เขากำลังได้รับอยู่นี้ดูรุนแรงราวฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย และทุกสิ่งก็เริ่มเตลิดจนอยู่เหนือการควบคุม
 
เมื่อไม่สามารถควบคุมความปรารถนาได้อีกต่อไป หานซั่วยื่นมือที่สั่นเทาออกไปที่เอวอ่อนนุ่มของแฟนนี่ และจับเอวของเธอไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เพื่อให้ร่างกายส่วนล่างของพวกเขากระชับแนบชิดกันมากขึ้นอีก
 
ทันใดนั้นเอง หลังมือทั้งสองข้างของหานซั่วก็เกิดความเจ็บปวดที่แทบบาดลึกถึงกระดูก หานซั่วเงยหน้าขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจและเห็นใบหน้าที่อับอายและโกรธเกรี้ยวของแฟนนี่ หน้าอันสวยงามของเธอแดงเรื่อเพราะความโกรธเมื่อเธอหันมา ดวงตาหยาดเยิ้มคู่นั้นจ้องมองหานซั่วอย่างดุร้าย เธอพูดเบา ๆ ว่า
 

 
“บ้าจริง ควบคุมตัวเองหน่อยสิ ไบรอัน ไม่งั้นข้าโยนเจ้าลงไปจากหลังม้าจริง ๆ ด้วย”
 
แต่แล้ว แฟนนี่ก็บอกได้ทันทีว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับหานซั่ว ใบหน้าของเขาแดงขึ้น และเนื้อตัวกระตุกสั่นไม่หยุด เขาหอบหายใจอย่างแรงนานประมาณ 5 วินาที ก่อนที่ร่างกายทั้งตัวจะแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง และกลับสู่สภาพปกติ เหลือเพียงอาการหอบหายใจ
 
แฟนนี่รู้สึกได้ทันทีถึงของเหลวข้นเหนียวบางอย่างที่ด้านหลังของเธอ
 

 
“ขอ…ขอโทษครับ อาจารย์แฟนนี่! ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”
 
เมื่อเห็นว่าแฟนนี่กำลังเดือดขึ้นอีกครั้ง หานซั่วผละตัวเองออกมา และรีบคร่ำครวญด้วยความรู้สึกผิด แม้จะกำลังคิดถึงช่วงเวลาอันแสนเย้ายวนนี้วนไปวนมาอยู่ในหัว และไม่ได้รู้สึกกลัวหรือรู้สึกผิดจริง ๆ อย่างที่เขากำลังแกล้งทำ
 
แฟนนี่ยับยั้งความโกรธไว้ เธอเข้าใจดีธรรมชาติของเด็กหนุ่มวัยนี้ และในเมื่อร่างกายของเขามาสัมผัสเข้ากับจุดที่ไม่เหมาะสมเอง ปฏิกิริยาของหานซั่วจึงแค่เป็นไปตามสัญชาติญาณ ไม่ใช่เพราะจงใจ
 
แต่ก็เหมือนว่าเขากระทำชำเราเธออยู่ดี ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นจริง ๆ ก็ตาม แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แฟนนี่ก็รู้สึกไม่พอใจและโกรธที่หานซั่วมาปลดปล่อยตัวเองข้างหลังเธอ
 
และหานซั่วก็ไม่สามารถรับมือแฟนนี่ไหวแน่ ๆ ถ้านักเวทย์ระดับสูงอย่างเธอเกิดบันดาลโทสะขึ้นมา หานซั่วมีใจให้แฟนนี่ และกลัวเหลือเกินว่าแฟนนี่จะเล่นงานเขาได้อย่างไม่สนใจเหตุผลใด ๆ เขาทั้งไม่รู้ และทำตัวไม่ถูกกับสภาพจิตใจของแฟนนี่ในตอนนี้
 
ในขณะที่หานซั่วกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นเอง อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงแรงหยิกรุนแรงที่ต้นขาด้านในทั้งสองข้างและร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับเสียงของแฟนนี่
 

 
“เจ้านี่จริง ๆ เลย ไบรอัน ไว้ข้าจะจัดการกับเจ้าทีหลัง!”
 
 
“อาจารย์แฟนนี่คะ เกิดอะไรขึ้น? แล้วไบรอัน เจ้าเป็นอะไรของเจ้าน่ะ?”
 
ลิซ่าได้ยินเสียงร้องของหานซั่ว จึงรีบหันกลับมาถาม
 

 
“ไม่มีอะไรจ้ะ เขาเสียการทรงตัวไปหน่อย ก็เลยตกใจเท่านั้นเอง”
 
แฟนนี่รีบตัดบทก่อนที่หานซั่วจะทันอ้าปากพูดอะไรออกไป
 
ความเงียบมาเยือนอีกครั้งเมื่อทุกคนต่างเร่งรีบมุ่งหน้าไปตามทาง ครึ่งชั่วโมงต่อมา หานซั่วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อท่อนล่างของเขาตั้งชันขึ้นอีกครั้ง เมื่อแฟนนี่รู้สึกได้อีก เธอก็รีบทิ้งระยะห่างจากคณะเดินทาง และสั่งอย่างโกรธเกรี้ยวให้หานซั่วเป็นคนบังคับม้า
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ข้าไม่ตั้งใจจริง ๆ นะครับ และข้าก็ขี่ม้าไม่เป็นด้วย”
 
หานซั่วปีนขึ้นบนหลังม้าอย่างยอมจำนน ในขณะที่แฟนนี่เต็มไปด้วยความโกรธทั้งน้ำเสียงและสีหน้า
 

 
“เงียบซะ แล้วก็ตั้งใจฟังข้าดี ๆ ข้าจะสอนเจ้าเองว่าต้องขี่มันยังไง”
 
ทั้งสองคนสลับตำแหน่งกัน หานซั่วนั่งด้านหน้า และแฟนนี่ซ้อนอยู่ด้านหลัง แฟนนี่ซึ่งเคยอ่อนโยนและดีกับหานซั่วเสมอ แต่ตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้วเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
 
แรกทีเดียว หานซั่วยังไม่เข้าใจสิ่งที่แฟนนี่สอนในทันที ม้าจึงเดินไปมาอย่างไร้ทิศทาง มันควบวิ่งอย่างบ้าคลั่ง และส่งเสียงร้องดังลั่น ร่างกายของหานซั่วและแฟนนี่จึงเสียการทรงตัว จนหน้าอกเต่งตึงของเธอสัมผัสหลังของหานซั่วซ้ำแล้วซ้ำอีก การเรียนขี่ม้าเป็นสิ่งที่นอกเหนือความคาดหมายของหานซั่ว และสมาธิของเขากำลังแตกกระจายโดยสิ้นเชิง
 
หลังจากติดขัดอยู่ชั่วครู่พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างโกรธเคืองของแฟนนี่ หานซั่วก็เริ่มควบคุมม้าได้ แฟนนี่จึงจัดตำแหน่งร่างกายให้เข้าที่ และใช้สองมือยันหลังของหานซั่วไว้ ป้องกันไม่ให้หน้าอกกลมกลึงไปโดนหลังของเขาอีก เธอนำทางต่อไป และมุ่งหน้าสู่เมืองดรอล
 
เมื่อหานซั่วและแฟนนี่มาถึง ท้องฟ้าเริ่มหลัว และใกล้ตกค่ำเต็มที จีนและกลุ่มนักเรียนกำลังรออยู่ พวกเขาเฝ้ามองถนนอย่างร้อนรน
 
จีนรีบเดินเข้ามาหาทันทีที่เห็นพวกเขา เขามองแฟนนี่และพูดอย่างรัวเร็วว่า
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ หายไปไหนมาครับ? ข้านึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านเสียอีก ข้าเป็นห่วงแทบแย่”
 
 
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ครึ่งทางหลังนี่ ไบรอันอยากลองขี่ม้าเองดูบ้างน่ะ ข้ามัวสอนเขาอยู่ ก็เลยมาช้าไปหน่อย”
 
แฟนนี่สงบใจลงแล้ว เธอยิ้มให้กลุ่มนักเรียนพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
 

 
“เยี่ยมไปเลย ทุกคนมากันครบแล้ว อาจารย์จีนคะ พวกเราหาโรงแรมกันได้รึยัง?”
 
 
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ เอาม้าเก็บเข้าคอกเสร็จเมื่อไหร่ พวกเราก็เข้าพักได้เลย และรุ่งเช้าก็จะได้ตรงไปยังป่าทมิฬทันทีครับ”
 
ร่างกายปราดเปรียวของแฟนนี่เคลื่อนตัวลงจากม้าอย่างสวยงาม เธอนิ่วหน้าขณะยืดเหยียดเส้นสาย
 

 
“เดินทางมาทั้งวัน เหงื่อชุ่มไปหมดเลย ข้ากลับไปอาบน้ำที่โรงแรมดีกว่า ไบรอัน เอาม้าเก็บเสร็จแล้วมาที่ห้องข้าด้วยนะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
 
 
“เข้าใจแล้วครับ อาจารย์แฟนนี่”
 
หานซั่วตอบตกลงด้วยสีหน้าผิดหวัง เขารู้ดีกว่าแฟนนี่ต้องการให้เขาสำนึกเรื่องน่าอับอายก่อนหน้านี้แน่ ๆ
 
แฟนนี่รีบมุ่งหน้าไปยังโรงแรมทันทีที่พูดจบ หานซั่วรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะของร่างกายท่อนล่าง จึงเข้าใจดีว่าทำไมเธอถึงรีบร้อนอยากอาบน้ำมากถึงขนาดนั้น แต่ทว่า รอยยิ้มเยาะกลับฉาบขึ้นบนหน้าเขา
 
หานซั่วและนักเรียนชายของศาสตร์แห่งความตายกลุ่มหนึ่งนำม้าทั้ง 6 ตัวไปเก็บที่คอกตามคำสั่งของจีน จากนั้นจึงตามเขากลับไปยังโรงแรม
 

 
“อาจารย์จีนครับ เมืองดรอลอยู่ห่างไกลจากจักรวรรดิ และยังอยู่ติดกับป่าทมิฬขนาดนี้ ในเมืองมีร้านค้าแปลก ๆ เต็มไปหมด ตอนนี้ยังไม่มืดเท่าไหร่ พวกเราขอไปเดินเล่นได้ไหมครับ? แล้วเราก็รู้จักโรงแรมแล้วด้วย ขอกลับช้าหน่อยได้ไหมครับ?
 
บาคโพล่งขึ้นมาทันที ส่วนนักเรียนคนอื่นก็แอบลุ้นอย่างมีความหวัง แต่เมื่อดูจากท่าทีของพวกเขาแล้ว ราวกับมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า
 

 
“ไม่ได้”
 
จีนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด และมองพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ
 

 
“พวกเจ้าคิดจริง ๆ รึว่าข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าตั้งใจจะทำอะไร? เมืองดรอลน่ะ เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า เมืองแห่งความเสื่อมทราม เพราะตำแหน่งที่ตั้งที่ไม่เหมือนใครและอันตรายจะเกิดขึ้นกับนักผจญภัยหรือพ่อค้าคนใดก็ตามที่มาที่นี่ได้ทุกเมื่อ พวกนั้นถึงต้องแสวงหาความตื่นเต้นอยู่เสมอไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น และชื่อเสียงของสิ่งบันเทิงในเมืองนี้ก็เป็นที่ร่ำลือไปทั่วจักรวรรดิ หืม? พวกเจ้าน่ะ อยู่ห่าง ๆ เรื่องพวกนั้นไว้ดีกว่า”
 
จริงอย่างที่จีนพูด เมื่อหานซั่วลองเพ่งมองสิ่งรอบข้างให้ชัดเจนยิ่งขึ้นก็รู้ได้ทันที เพราะทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลากลางคืน แต่แสงไฟข้างทางทั้งสองฝั่งถนนของเมืองดรอลกลับสว่าง เด็กสาวหลายคนที่แต่งหน้าหนาเตอะ ยืนอยู่ตามหัวมุมถนน พวกเธอยิ้มอย่างยั่วยวน และร้องเรียกคนเดินถนนที่ผ่านไปมา ด้วยท่าทียินยอมพร้อมจะตอบสนองทุกสิ่งทุกอย่างที่คนพวกนั้นปรารถนา
 
คำพูดของจีนชัดเจน เหล่าเด็กหนุ่มผู้ผิดหวังจึงต้องเดินตามอาจารย์กลับโรงแรมไป พวกเขาถอนใจอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับบ่นอุบอิบถึงความใจร้ายของจีน
 
เมื่อถึงโรงแรม จีนก็ส่งนักเรียนไปตามห้องที่จัดไว้ เขามองหานซั่วพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ
 

 
“ครั้งนี้เงินของเรามีจำกัด เพราะเอาเงิน 50 เหรียญทองไปเช่าม้าหมดแล้ว แต่ข้าก็หาโรงเก็บของร้างให้เจ้าได้ที่หนึ่งแน่ะ โรงเก็บของที่ว่านั่นอยู่ด้านหลังฝั่งซ้ายมือของโรงแรมนี่เอง ไม่ต้องใช้กุญแจหรอก เจ้าเข้าไปได้เลยนะ”
 
จีนโบกมือเป็นเชิงขอโทษ และเมื่อพูดจบ เขาก็รีบจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้ม หานซั่วได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเบา ๆ ของจีนหลังจากเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว พร้อมกับพึมพำเบา ๆ
 

 
“สมน้ำหน้า เจ้าทาสหน้าโง่ บังอาจมาขี่ม้าตัวเดียวกับแฟนนี่ที่รักของข้าดีนัก!”
 
แล้วตัวตนเดิมของหานซั่วก็ปรากฏขึ้น ประสาทสัมผัสของเขาแจ่มชัดจนได้ยินเสียงหัวเราะและทุกคำที่จีนพึมพำออกมา หานซั่วยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับสาปแช่งด้วยเสียงแผ่วเบา ตามมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
 
รอให้แฟนนี่ตกเป็นของข้าก่อนเถอะ… แล้วข้าค่อยมองเจ้าร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดทีหลัง
 
และหานซั่วก็เดินตรงไปยังห้องของแฟนนี่
 …………………………………
 
ติดตามอัพเดทและอ่านตอนต่อไปทันที ที่นี่ >>> 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10