| Great Demon King | 1042 | 2368 วันที่แล้วตอนที่แล้วตอนต่อไป

 
 
 
 
 
ไกลออกไป ฝุ่นควันดำทะมึนลอยคละคลุ้งในขณะที่เสียงฝีเท้าหนักดังระรัวขึ้นเรื่อย ๆ จนหัวใจของทุกคนเต้นตามราวจังหวะกลอง สิ่งแรกที่ปรากฏให้เห็นคือแสงวับวาวของดาบที่สะท้อนต้องแสงอาทิตย์ ตามมาด้วยร่างกายกำยำแข็งแรงของเหล่าออร์คที่นั่งอยู่บนหลังหมาป่ายักษ์กำลังใกล้เข้ามา
 
หน่วยรบหมาป่าเหล่านี้ผ่านการปล้นสะดมมา กระเป๋าใบใหญ่ที่แขวนอยู่ข้างตัวหมาป่ายักษ์เต็มล้นจนตะเข็บแทบปริ ราวกับว่าร้านค้าทุกร้านในเมืองดรอลถูกยกเค้าจนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างแทบไม่เหลือแม้แต่ฟางสักเส้น
 
บางที อาจเป็นเพราะหน่วยรบหมาป่าแบกขนสิ่งของที่ช่วงชิงมาจากสงครามเยอะเกินไป จนส่งผลต่อความเร็วของหมาป่ายักษ์อย่างเห็นได้ชัด  จึงเป็นสาเหตุให้พวกบีชเชอร์และคนอื่น ๆ หนีรอดพ้นมาถึงที่นี่ แม้ม้าที่ขี่จะผอมกะหร่องมากก็ตาม
 
เบื้องหลังก้อนหินใหญ่หานซั่วถือหน้าไม้อันแข็งแรงและทรงพลังไว้อย่างมั่นคงพร้อมกับเพ่งสมาธิอย่างสงบไปยังออร์คผู้กล้าที่ควบนำอยู่ด้านหน้าสุดของกองทัพหน่วยรบหมาป่า และเคียงข้างเขาแฟนนี่กำลังถือหน้าไม้อยู่เช่นกันเธอเปลี่ยนทิศทางการเล็งเป้าอย่างกะทันหัน ความเด็ดเดี่ยวเป็นประกายวาบในดวงตาของเธอแม้เผชิญกับอันตรายแฟนนี่ก็รู้วิธีทำใจให้แข็งและไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใด
 
มือของลิซ่าว่างเปล่าแม้ไม่ได้ถืออาวุธใด ๆ แต่เธอก็กำลังรวมตัวอยู่กับนักเรียนคนอื่น ๆ ด้านหลังก้อนหินขนาดใหญ่ที่หานซั่วเป็นคนจัดการเอามาวางไว้ก่อนหน้านี้  สิ่งที่พวกเขาต้องทำจึงมีเพียงออกแรงผลักเพื่อส่งให้ก้อนหินร่วงหล่นลงไปและทำลายล้างทุกชีวิตเบื้องล่างให้แหลกคาพื้นดิน ซึ่งให้ผลลัพธ์ที่น่าสยดสยองกว่าหน้าไม้หลายเท่าตัว
 
เสียงเห่าหอนของเหล่าหมาป่ายักษ์ดังลั่นขึ้นแล้วในที่สุด หน่วยรบหมาป่ากว่า 10 ตัวที่ว่องไวราวสายลมและรวดเร็วดุจสายฟ้าก็มาถึงยังปากทางเข้าตรงกลางระหว่างหุบเขาความเร็วของพวกมันนั้นบ้าคลั่งเสียจนไม่ทันคาดคิดว่าจะมีการดักซุ่มโจมตีรออยู่ พวกมันกวัดแกว่งดาบยาวในมือพร้อมทั้งเฆี่ยนให้หมาป่ายักษ์รีบห้อตะบึงต่อไป
 
โบร๋วววววว…. โบร๋วววววว….
 
ทันใดนั้นเอง เหล่าหมาป่ายักษ์ที่นำหน้ามาก็สะดุดเข้ากับเชือกที่ขึงไว้จนเสียการทรงตัว พวกมันร้องอย่างเสียขวัญขณะที่ร่างของออร์คที่ขี่อยู่บนหลังหมาป่ายักษ์ทั้ง 4 ตนร่วงหล่นและพุ่งไปข้างหน้า
 
ซ่าาา… ซ่าาา… ซ่าา… !!
 
ออร์ค 4 ตนตะกายแขนขาไปมาอย่างบ้าคลั่งขณะที่ร่างที่สูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิงกำลังร่วงลงสู่บ่อน้ำกรดเบื้องหน้า ตามมาด้วยเสียงวัตถุกระแทกผิวน้ำจนสาดกระจาย
 
เมื่อร่างจมอยู่ในบ่อน้ำกรดพวกมันก็ส่งเสียงร้องโหยหวนน่าสยดสยองไม่ต่างจากหมาป่ายักษ์ของพวกมันราวกับเสียงกรีดร้องของวิญญาณที่กำลังทุกข์ทรมานสอดประสานกับเสียงเห่าหอนของหมาป่า เมื่อน้ำกรดสัมผัสร่างกายทั้งเนื้อหนังเลือดเส้นผม และแม้แต่เสื้อผ้าก็หลอมละลายจนแปรเปลี่ยนน้ำกรดให้กลายเป็นทะเลเลือดสีแดงฉาน เหลือเพียงซากโครงกระดูกขนาดมหึมาจำนวน 4 ร่างในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
 
ออร์คทั้ง 4 ตนนั้นเป็นเพียงผู้โชคร้ายกลุ่มแรกยังมีหน่วยรบหมาป่าอีก 3 ตนที่ตามหลังมาติด ๆ ที่ไม่สามารถหยุดการพุ่งตัวได้อย่างกะทันหันเช่นเดียวกันพวกมันร่วงลงในบ่อน้ำกรดและกลายเป็นซากโครงกระดูกสีขาวจำนวน 3 ร่างในชั่วพริบตา
 
“บ่อน้ำกรดพวกนี้นี่มหัศจรรย์สมชื่อเวทมนตร์ศาสตร์แห่งความตายระดับสูงจริง ๆ อาจารย์แฟนนี่ท่านนี่เยี่ยมยอดมาก ๆ เลย! กลับไปวิทยาลัยได้เมื่อไหร่ท่านต้องสอนข้าให้ได้เลยนะครับ!”
 
หานซั่วกระซิบกระซาบกับแฟนนี่ด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นพลังอันน่าพิศวงของเวทย์บ่อน้ำกรด
 
แต่ทว่าเขาก็เพิ่งสังเกตว่าสีหน้าของแฟนนี่ซีดเผือดและสายตาที่เธอเหม่อมองบ่อน้ำกรดนั้นก็ผิดปกติเขาใช้ร่างกายค่อย ๆ กระทุ้งเธอเบา ๆ และถามขึ้นอีกครั้ง
 
“อาจารย์แฟนนี่ท่านเป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
 
ทันไดนั้นเองราวกับแฟนนี่เพิ่งคืนสติได้เมื่อโดนหานซั่วกระทุ้งเข้าและพูดอย่างหวาดกลัว
 
“ป..เปล่าจ้ะไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่…ตั้งแต่ที่ข้าเรียนรู้เวทย์บ่อน้ำกรดจนชำนาญนี่ก็เพิ่งเป็นครั้งแรกที่ข้าใช้มันจริง ๆ และข้าก็ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่ามันจะอันตรายร้ายแรงถึงขนาดนี้”
 
ขณะที่หานซั่วและแฟนนี่กำลังคุยกันอยู่หน่วยรบหมาป่าอีกกว่า 10 ตนก็พุ่งชนกันเองจนล้มระเนระนาดเพราะส่วนหนึ่งของพวกมันด้านหน้าล้วนตกลงไปในบ่อพวกที่ตามมาข้างหลังจึงพยายามหยุดหมาป่ายักษ์อย่างสุดแรงแต่บางตนก็หยุดไม่อยู่และร่วงลงไปในบ่อเพราะแรงกระแทกจากพวกด้านหลัง
 
และแล้วเชือกที่ขึงดักให้สะดุดและบ่อน้ำกรดก็ไม่เป็นผลอีกต่อไปเมื่อเหล่าออร์คที่กำลังสับสนและตื่นตระหนกเริ่มลุกขึ้นใหม่และโห่ร้องขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า
 
“ฆ่ามันนนน!”
 
ในตอนนั้นเองหานซั่วก็เบ่งพลังร้องคำรามลั่นอย่างสุดเสียง
 
ลิซ่าและคนอื่น ๆ ที่ลับคมอาวุธของตัวเองมาพร้อมสรรพและกระหายรอจังหวะของตัวเองมานานเต็มทีเมื่อได้ยินเสียงของหานซั่วพวกเขาก็ร้องตะโกนตามทันทีพลันออกแรงดันก้อนหินขนาดใหญ่ให้กลิ้งตกจากหน้าผาแล้วก้อนหินกว่าสิบก้อนก็ลอยอยู่กลางอากาศสะท้อนกับแสงแดดอย่างสวยงามก่อนจะกลิ้งลงไปทางฝูงหน่วยรบหมาป่าเบื้องล่างพร้อมกับเสียงราวกับแผ่นดินสะเทือน
 
ในที่สุดเหล่าหน่วยรบหมาป่าผู้เคยเป็นผู้ไล่ล่ากลับเป็นเหยื่อผู้ถูกล่าเสียเองก้อนหินขนาดยักษ์จำนวนมากกลายเป็นอาวุธสังหารที่คร่าชีวิตออร์คทั้งกลุ่มอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกมันกระจุกตัวรวมกันและยังไม่ทันมีโอกาสได้จัดกระบวนรบใหม่ก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทั้งหมดทำเอาไว้อย่างสาสมโดยการเผชิญหน้ากับก้อนหินยักษ์พวกนั้นอย่างไม่มีทางหนีพ้น
 
ก้อนหินขนาดยักษ์จำนวน 4 ก้อนร่วงลงไปทับออร์ค 6 ตนพร้อมทั้งหมาป่ายักษ์พาหนะของพวกมันจนร่างแหลกเละไม่มีชิ้นดีในขณะที่ก้อนหินใหญ่ก้อนอื่น ๆ กลิ้งตามลงไปสมทบเกิดเป็นเสียงร้องโหยหวนอย่างทรมานแสนสาหัสดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
 
เมื่อการโจมตีโดยก้อนหินยักษ์ระลอกใหญ่ได้สิ้นสุดลงหน่วยรบหมาป่าทั้ง 15 ตนตายคาที่ส่วนอีกกว่า 10 ตนที่เหลือก็ทั้งตกอยู่ในความสับสนอลหม่านและได้รับบาดเจ็บร้ายแรงหลายแห่งขณะที่พวกมันส่งเสียงร้องอย่างตระหนกตกใจและหวาดกลัวอยู่นั้นเองก็สังเกตว่าเส้นทางด้านหลังที่มีก้อนหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่แต่ทว่าจู่ ๆ ก็มีร่างจำนวนมากก็พลันปรากฏกายขึ้นจากด้านข้างของหุบผา พร้อมด้วยเวทมนตร์โจมตีและลูกดอกจำนวนมากที่โหมกระหน่ำใส่พวกมันอย่างไม่หยุดยั้ง
 
“เจ้าพวกออร์คป่าเถื่อน! ตายซะตายกันซะให้หมด!”
 
ไอรีนจากสาขาเวทมนตร์ธาตุแสงที่ยืนอยู่ที่ริมผาด้านหนึ่งเธอก่นด่าสาปแช่งด้วยเสียงแผ่วเบาและสีหน้าขยะแขยงเกินบรรยายพร้อมกับร่ายเวทย์ธาตุแสงโจมตีพวกออร์คร่วมกับบีชเชอร์ราวกับว่าในที่สุดพวกเขาก็พบเป้าหมายระบายความกดดันหลังจากที่ต้องหนีจากการไล่ล่าอย่างไร้ความปรานีของพวกหน่วยรบหมาป่ามาเป็นเวลานาน
 
ในตอนนั้นยังเหลือหน่วยรบหมาป่าอีกราว 30 ตัวที่ยังรอดชีวิตอยู่ในทางกลางหุบเขาแต่พวกมันก็ต้องพบกับเวทมนตร์โจมตีหลากชนิดจากทั้งสองฝั่งของหน้าผาหานซั่วพร้อมด้วยหน้าไม้ในมือกำลังเพ่งสมาธิด้วยความสงบเพื่อเล็งเป้าหมายออร์คทุกตัวที่โดนลูกดอกของหานซั่วจะล้มลงไปกองกับพื้นทันทีในเวลาเพียงชั่วพริบตาแม้จะไม่ใช่การโจมตีที่อวัยวะสำคัญแต่พวกมันก็ไม่มีวันลุกขึ้นได้อีกเป็นครั้งที่สอง
 
“เอ๋? ทำไมออร์คที่เจ้ายิงโดนถึงลุกขึ้นไม่ได้อีกแบบนั้นล่ะแผลพวกนั้นอย่างมากก็แค่เจ็บนิดหน่อยเองอย่างตัวที่ข้ายิงถ้าไม่โดนจุดสำคัญเข้าล่ะก็พวกมันแทบไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ”
 
แฟนนี่นิ่วหน้าและถามด้วยความสับสนหลังเฝ้าสังเกตมาได้ระยะหนึ่ง
 
“ฮะ ๆ ๆนั่นสินะครับพอดีก่อนหน้านี้ข้าปลีกเวลามานั่งชุบผงยาพิษที่หัวลูกดอกอยู่ได้ผลดีมาก ๆ เลยแค่ยิงถากผิวพวกมันไปหน่อยเดียวก็เห็นผลแล้วล่ะครับ”
 
หานซั่วยิงลูกดอกใส่ออร์คอีกตัวหนึ่งอย่างแม่นยำขณะอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับยิงไปพูดไปอย่างไรก็ไม่มีทางพลาดเป้า
 
แฟนนี่สะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินหานซั่วอธิบายและชี้หน้าว่าเขาอย่างโกรธจัด
 
“เจ้า! เจ้านี่ชักจะชั่วร้ายเกินไปแล้วนะไปเรียนวิธีป่าเถื่อนแบบนี้มาจากไหนกัน? ต่อให้เป็นสงครามระหว่างจักรวรรดิเจ้าก็ห้ามใช้ลูกธนูอาบยาพิษเด็ดขาด… ถึงมันจะไม่ใช่ข้อห้ามที่เป็นลายลักษณ์อักษรของอาณาจักรแห่งความลึกล้ำก็เถอะ”
 
หานซั่วพยายามแย้งแต่ก็พูดอย่างอาย ๆ
 
“ก็นี่มันเป็นการต่อสู้ที่มีชีวิตเราเป็นเดิมพันนี่ครับจะชั่วร้ายหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวหรอกฆ่าพวกมันโดยลงทุนให้น้อยที่สุดก็เป็นอะไรที่ถูกต้องแล้วข้าว่าท่านยึดติดกับกฎแล้วก็แนวคิดล้าสมัยพวกนั้นมากเกินไปแล้วล่ะ”
 
“ใช่ค่ะไบรอันพูดถูกพวกออร์คสารเลวนี่ทั้งเผาเมืองเข่นฆ่าปล้นและชิงทรัพย์สินทุกอย่างของเมืองดรอลไปมากมายแถมยังใช้ประโยชน์ช่วงฤดูหนาวคอยรุกรานเมืองต่าง ๆ ตามชายแดนจักรวรรดิอีกไม่จำเป็นต้องใช้กฏอะไรกับเผ่าพันธุ์อย่างพวกมันหรอกค่ะ”
 
จู่ ๆ ลิซ่าก็พูดแทรกขึ้นมาเข้าข้างความคิดของหานซั่วอย่างเห็นได้ชัด
 
“หืม? พวกเจ้าสองคนนี้เหลือเกินเลยจริง ๆ! ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงสนิทกันได้ไบรอันครั้งนี้ข้าจะปบ่อยเจ้าไปก่อนเจ้าห้ามบอกใครเด็ดขาดตอนที่กลับไปยังจักรวรรดิแล้วและห้ามเจ้าทำแบบนี้อีกในอนาคตด้วยไม่งั้นล่ะก็ถ้ามีใครรู้เข้ามีหวังได้ส่งทหารมาจับกุมเจ้าแน่”
 
แฟนนี่กลอกตามองทั้งคู่พร้อมทั้งว่ากล่าวตักเตือนเสียยกใหญ่
 
หานซั่วรู้ว่าแฟนนี่มีเจตนาดี ผงยาพิษที่ขายในเมืองดรอลมีไว้เพื่อใช้จัดการเหล่าสัตว์วิเศษที่ดุร้ายป่าเถื่อนในป่าทมิฬเท่านั้น และโดยทั่วไปแล้วก็ไม่มีใครกล้าใช้มันกับศัตรูท่ามกลางกลางวันแสก ๆ แบบนี้
 
อย่างไรก็ตามหานซั่ว็เพียงรับฟังคำเตือนของแฟนนี่ไว้แม้จะนึกไม่ชอบใจอยู่เงียบ ๆ ก็ตามถ้าสถานการณ์มันคับขันจนชีวิตต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายแบบนี้เขาก็โยนคำเตือนทิ้งไปกับสายลมอยู่ดีและอาจจะหาวิธีชั่วร้ายกว่าเดิมทำเสียอีกด้วยซ้ำ
 
หลังจากโดนลูกดอกและเวทมนตร์โจมตีจำนวนมากถาโถมเข้าใส่หน่วยรบหมาป่าของพวกออร์คทั้งหมดที่เหลือก็ทำได้เพียงใช้หน้าไม้ยิงใส่ผู้ซุ่มโจมตีที่อยู่ริมผาเท่านั้น แต่เมื่อหานซั่วและคนอื่น ๆ กำลังได้เปรียบทั้งด้านภูมิศาสตร์และจำนวนการกระหน่ำโจมตีอย่างต่อเนื่องนั้นก็ทำให้ออร์คค่อย ๆ ล้มตายไปทีละตัว ๆ กลายเป็นเพียงก้อนเนื้อที่จมกองเลือดแน่นิ่งและตายสนิท
 
เมื่อเหลือหน่วยรบหมาป่าอยู่เพียง 5 ตนพวกมันก็เริ่มหวาดหวั่นเมื่อหมาป่ายักษ์ของพวกมันปีนหน้าผาหนีไม่ได้พวกมันก็กระโดดลงจากหลังหมาป่าทิ้งแม้กระทั่งกระเป๋าใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยของมีค่ามากมายก่อนจะรีบหนีอย่างไม่คิดชีวิต
 
“แย่ล่ะสิพวกมันกำลังจะหนีไปแล้วถ้ามีสักตัวเหลือรอดไปล่ะก็ต้องมีหน่วยรบหมาป่าพวกของมันตามมาอีกเป็นโขยงแน่ ๆ ทุกคนไล่ตามมันให้ทัน!”
 
สีหน้าของหานเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นสถานการณ์เบื้องหน้าเขาร้องตะโกนด้วยความเร่งรีบแต่ทว่าตัวเขาเองกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
 
ทุกคนต่างตกใจเมื่อได้ยินที่หานซั่วพูดและรีบไถลตัวลงจากหน้าผ้าเพื่อไล่ตามออร์คที่กำลังหนีนักรบ 3 คนที่เอาแต่หลบซ่อนตัวมาโดยตลอดก็ออกวิ่งสุดฝีเท้าจากหน้าผาที่เต็มไปด้วยหินตะปุ่มตะป่ำและเร่งความเร็วตามกลุ่มออร์คไปพร้อมเหล่านักเวทย์อีกจำนวนหนึ่งบีชเชอร์ที่วิ่งนำตามมาด้วยจีนบาคและนักเรียนคนอื่น ๆ จากสาขาศาสตร์แห่งความตายต่างชูคทาเวทมนตร์ขึ้นสูงและวิ่งออกไป
 
ทันใดนั้นเองตอนที่แฟนนี่กำลังจะพุ่งตามออกไปก่อนที่เธอจะออกมาจากที่ซ่อนตัวหลังก้อนหินยักษ์หานซั่วก็รีบยื่นทั้งสองแขนออกไปคว้ารอบเอวของแฟนนี่ไว้ในท่าสวมกอดจากด้านหลัง พลางกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา
 
“มันอันตรายนะท่านจะออกไปทำไม?”
 
เมื่อเอวกิ่วบางของแฟนนี่ถูกแขนของหานซั่วรวบเอาไว้ทั้งร่างของเธอสิ้นเรี่ยวแรงทันที เมื่อเธอหันไปก็เห็นพวกนักเรียนสาขาศาสตร์แห่งความตายที่กำลังจะออกตามไปเช่นกัน หันกลับมาจ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจโดยเฉพาะลิซ่าที่ดูเหมือนกำลังพยายามข่มความโกรธเอาไว้อย่างสุดชีวิต
 
แฟนนี่นิ่งอึ้งคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะแต่เมื่อเธอรวบรวมสติได้พวงแก้มของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันทีพร้อมทั้งพยายามสะบัดตัวดิ้นให้หลุดและพูดอย่างโกรธเคือง
 
“ทำอะไรของเจ้าน่ะ? รีบ ๆ ปล่อยข้าเร็วเข้าสิรั้งข้าไว้แบบนี้ทำไม?”
 
“ออร์คพวกนั้นไม่รอดอยู่แล้วล่ะแต่ตอนนี้พวกเรามีอะไรที่สำคัญกว่าให้ทำไม่ใช่เหรอ?”
 
หานซั่วปล่อยเธอไปและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
 
“แล้วมีอะไรที่มันสำคัญมากกว่านี้อีกล่ะ?”
 
แฟนนี่และทุกคนต่างถามด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน
 
“ก็พวกผลพลอยได้จากสงครามไงครับ!ของมากมายในกระเป๋าบนตัวหมาป่ายักษ์พวกนั้นกลับไปถึงจักรวรรดิเมื่อไหร่ต้องขายได้ทองเป็นกอบเป็นกำแน่ ๆ เลยล่ะ!”
 
หานซั่วหัวเราะชอบใจขณะที่ตัวเขาเองก็รีบพุ่งลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง
 
แฟนนี่ลิซ่าและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกแต่แล้วพวกเขาก็เลิกลังเลทันทีเมื่อเห็นคนแปลกหน้าแสนฉลาดคู่หนึ่งวิ่งลงจากริมผาอย่างว่องไว ทุกคนต่างโหร้องด้วยความยินดีก่อนจะวิ่งเข้าหาซากหมาป่าที่ถูกฆ่าเพื่อเก็บเกี่ยวผลพลอยได้จากสงคราม ละทิ้งสติยั้งคิดและพฤติกรรมปกติตามเดิมของจนเองไปอย่างสิ้นเชิง
 
 
 
 
ติดตามอัพเดทและอ่านตอนต่อไปทันที ที่นี่ >>> Facebook : Louktan Translate นิยายแปลไทย
 
 
 
 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10
   

ตอนที่แล้วตอนต่อไป