ณ วิทยาลัยเวทมนตร์และศาสตร์แห่งพลังบาบิโลน เมืองออซเซ็น
หานซั่วรีบกินอาหารเช้า และซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่
ก่อนจะเดินทางไปยังวิทยาลัยเวทมนตร์และศาสตร์แห่งพลังบาบิโลนในช่วงสายของเช้าวันนั้น เขาไปที่ห้องสมุดเป็นที่แรก เพื่อแอบเอาตำรา “ศาสตร์แห่งความตายขั้นพื้นฐาน” และ
“พจนานุกรมคำศัพท์เวทมนตร์”
ทั้ง 2 เล่มที่เคยขอให้แจ็คแอบเอามาให้ไปคืนที่เดิม จากนั้นจึงเดินไปยังห้องทดลองของแฟนนี่
ประตูห้องทดลองเปิดอ้าอยู่ แฟนนี่อยู่ในชุดคลุมสีดำขลิบทอง เธอสวมแว่นตากรอบสีดำ และถือคทาเวทมนตร์ในมือซ้าย ส่วนมือขวากำลังใช้ปากกาวาดสัญลักษณ์เวทมนตร์ลงบนแท่นที่ตั้งอยู่กลางห้อง กำลังพูดอธิบายอะไรบางอย่าง
ข้าง ๆ
แฟนนี่
ฟิทช์กำลังฟังอย่างตั้งใจ
แต่สายตาของเขามักจะเหม่อมองใบหน้าของแฟนนี่อย่างเคลิบเคลิ้ม
แม้ความมีเสน่ห์ของแฟนนี่จะดูพร่องลงเล็กน้อยเมื่อสวมแว่นตา แต่เธอก็ได้บุคลิกที่เด็ดเดี่ยวและความงามแบบทรงภูมิปัญญามาแทน แต่ทว่า
สำหรับสายตาของหานซั่วนั้น
ความงดงามของเธอไม่ได้ลดน้อยลงเลยทั้งสายตาและจิตวิญญาณ เขายังคงจ้องมองเธอด้วยความหลงใหล
แฟนนี่พูดร่ายยาวอธิบายไปเรื่อย แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเพื่อมองฟิทช์ ก็พบว่าเขากำลังเอาแต่จ้องมองเธอราวกับตกอยู่ในภวังค์ เธอจึงนิ่วหน้าทันที
“ฟิทช์ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดรึเปล่า
?”
ฟิทช์ตื่นจากภวังค์และรีบพยักหน้า พร้อมกับยิ้ม
“อาจารย์แฟนนี่ ท่านอธิบายได้ชัดเจนแจ่มแจ้งมาก ข้าเข้าใจครับ”
และเมื่อแฟนนี่เงยหน้าขึ้นมองฟิทข์ เธอก็มองเห็นหานซั่วกำลังยืนอยู่ที่ประตู
หานซั่วในตอนนี้เริ่มสูงกว่าฟิทช์เล็กน้อยแล้ว
และร่างกายของเขาก็กำยำล่ำสันขึ้นกว่าแต่ก่อนเพราะผลจากการฝึกฝนทั้งเวทมนตร์และการต่อสู้มาอย่างต่อเนื่อง เขายืนตัวตรงราวกับหอก
และไร้ซึ่งลักษณะเฉพาะอันอ่อนแอและผอมบางอย่างที่เหล่าผู้ใช้เวทย์มักจะเป็นโดยสิ้นเชิง
แฟนนี่กะพริบตาด้วยความตกตะลึงในความเปลี่ยนแปลงของหานซั่วที่เธอสังเกตได้
และเมื่อแฟนนี่เห็นว่าหานซั่วก็กำลังจ้องมองเธออย่างหลงใหลตอบกลับมา หัวใจเธอก็เต้นเร็วขึ้นจนไม่เป็นจังหวะ
พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ
จนมือขวาที่ถือปากกาอยู่เกือบกำแน่นจนมันหักเป็นสองท่อน
นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย
? แฟนนี่คิด เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ
โดยไม่ตั้งใจ
และมองค้อนไปที่หานซั่วอย่างโกรธ
ๆ
ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดออกไป
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ไบรอัน
ตั้งแต่การฝึกครั้งที่แล้วเจ้าก็หายตัวไปเป็นเดือน มัวไปหลบอยู่ที่ไหนมารึไง ถึงเพิ่งจะนึกได้ว่าต้องกลับมาเอาป่านนี้
?”
หานซั่วรู้สึกตัวและกลับเป็นปกติทันทีที่ได้ยินแฟนนี่พูด เขาหัวเราะเบา
ๆ
“ตั้งแต่ตอนที่ออกเดินทางเพื่อฝึกฝนในป่าทมิฬเมื่อคราวก่อน
ข้าก็รู้ว่าตัวเองยังขาดทักษะความสามารถอีกมาก
ข้าถึงได้ยืมตำราเวทมนตร์ไปอ่านเพื่อปรับพื้นฐานความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์เองดูก่อนน่ะครับ แต่ข้าก็ต้องกลับมาหาอาจารย์แฟนนี่นี่แหละ เพราะมีคำถามยาก ๆ
มากมายเลยที่ข้ายังไม่เข้าใจ”
“ฮึ! ใครจะไปเชื่อ
เจ้าน่ะ
ชอบทำตัวลึกลับแบบนี้ตลอดแหละ”
แฟนนี่กลอกตามองหานซั่ว และดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของเขาจริง ๆ
เธอจึงหันไปหาฟิทช์ แต่อยู่ดี ๆ
ก็รู้สึกว่าการมีตัวตนอยู่ตรงนั้นของเขาดูน่ารำคาญอย่างประหลาด ด้วยเหตุผลที่อธิบายไม่ได้บางอย่าง เธอจึงให้เขาออกไปก่อน
“ฟิทช์
ข้ามีเรื่องจะคุยกับไบรอันเป็นการส่วนตัวนิดหน่อย ในเมื่อเจ้าเข้าใจคำอธิบายของข้าแล้ว เจ้าก็กลับไปได้แล้ว อย่าลืมไปฝึกซ้อมมาให้ดีล่ะ”
ฟิทช์ตกใจ
และคิดว่าที่แฟนนี่ไล่เขากลับเพราะหานซั่วบังเอิญโผล่มาต่างหาก เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปจ้องเขม็งใส่หานซั่วด้วยสายตามุ่งร้าย ฟิทช์พูดกับหานซั่วด้วยเสียงแผ่วเบา
“ทาสก็ยังเป็นทาสอยู่วันยังค่ำ
การเป็นนักเรียนผู้ใช้เวทย์ไม่ได้แปลว่าแค่ใส่เครื่องแบบแล้วก็เป็นกันได้ทุกคนหรอกนะ”
ในที่สุด
ฟิทช์ก็ออกจากห้องไปโดยทิ้งคำพูดประโยคนั้นไว้ รอยยิ้มจาง
ๆ ปรากฏบนหน้าของหานซั่ว
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่ฟิทช์พูดเลยแม้แต่น้อย เพราะหานซั่วรู้ดีว่า
การที่แฟนนี่มีอคติต่อเขาเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาแค้นเคืองหานซั่วอย่างไม่มีวันหาย
และแม้ว่าฟิทช์จะแสดงความเกลียดชังอย่างเปิดเผย แต่หานซั่วก็ไม่คิดจะไปเปลืองแรงกับคนอย่างเขา
“ไปปิดประตูให้สนิทซะ!”
แฟนนี่วางปากกาลง และสั่งหานซั่วด้วยสายตา
ราวกับจะสอนมารยาทที่เหมาะที่ควรทันทีที่ฟิทช์ออกไป
ปิดประตูรึ
? หัวใจของหานซั่วเต้นรัว
พลางส่งสายตาลึกซึ้งเปี่ยมความหมายให้แฟนนี่ เขายิ้มแปลก
ๆ และรีบหันไปทำตามที่เธอสั่ง
“ตกลงครับ ได้แน่นอน
ข้าจะไปปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละ”
ขณะที่หานซั่วกำลังปิดประตูห้องทดลองด้วยความปลาบปลื้มยินดี แฟนนี่ก็ส่งสายตาดุ ๆ
ให้หานซั่วอีกครั้งพร้อมกับสั่ง
“ขึ้นไปรอบนเตียงก่อนเลย!”
หานซั่วพยักหน้ารัว ๆ
ราวกับไก่ที่ก้มจิกเมล็ดข้าวโพดบนพื้น
หานซั่วไม่พูดพร่ำทำเพลงและรีบถอดรองเท้า
ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงสีขาว
เขานั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างมีความสุขพร้อมกับยิ้ม
“อาจารย์แฟนนี่ ท่านก็มาด้วยสิครับ!”
แฟนนี่จ้องมองหานซั่ว พลางเดาะลิ้นด้วยท่าทีเพลิดเพลินใจ
“หลับตาก่อนสิ”
หานซั่วไม่เคยว่านอนสอนง่ายขนาดนี้มาก่อน แต่เขาก็ยอมหลับตาอย่างเชื่อฟัง
ในหัวพลุ่งพล่านด้วยเรื่องลามกทุกอย่างที่นึกออก รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้า
“โอ๊ยยย!”
หานซั่วร้องด้วยความเจ็บปวด
เมื่อพลังจิตปริมาณมากรุกล้ำเข้าไปในหัวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว จนกระชากเขาให้หลุดจากฝันกลางวันเมื่อครู่ เมื่อหานซั่วลืมตา
ก็พบว่าแฟนนี่กำลังจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ
จนเขาถามเธอด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“อาจารย์แฟนนี่ ทำอะไรของท่านน่ะครับ
?”
“ก็ตรวจร่างกายเจ้าน่ะสิ! ครั้งก่อนข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเจ้าคือหัวข้อทดลองของข้า และข้าก็จะใช้ทรัพยากรของวิทยาลัยตรวจร่างกายของเจ้าให้ถี่ถ้วนทันทีที่เรากลับถึงวิทยาลัย ซึ่งข้าก็เพิ่งทำไปเมื่อกี้นี้เองแหละ แล้วที่ข้าบอกให้เจ้าไปปิดประตูและนอนลงบนเตียง เจ้าคิดว่าข้าต้องการทำอะไรกับเจ้ารึไง
?”
แฟนนี่จ้องมองหานซั่วและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แม้จะสวมแว่น
แต่ก็ไม่สามารถบดบังรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่แฝงความเจ้าเล่ห์ในดวงตาของเธอได้ ซึ่งเป็นความสุขที่แผนลวงของเธอประสบผลสำเร็จ
แต่หานซั่วไม่ใช่หานซั่วคนเดิมแบบที่เคยเป็นอีกต่อไปแล้ว แม้ปรายตามองเพียงครั้งเดียว เขาก็เข้าใจความสุขที่เปี่ยมล้นในตาของแฟนนี่เป็นอย่างดี เขาลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยิ้มอย่างขมขื่น
“ช่างเถอะครับ แต่อย่าทดลองกับข้าแบบนี้อีกเลย ถึงจะอธิบายเหตุผลอะไรไม่ได้ก็เถอะ
แต่ถ้าท่านทำให้ข้าต้องกลายเป็นบ้าไปเพราะรุกล้ำจิตข้าแบบนั้นอีก ชีวิตของข้าคงจบเห่พอดี”
แฟนนี่เลิกคิ้วขึ้นพลางคิดใคร่ครวญถึงสิ่งที่หานซั่วพูด เธอจึงถอนหายใจ และยิ้ม
“งั้นก็ช่างเถอะ ข้ายินดีเสียหัวข้อทดลอง
แต่ไม่ยอมเสียนักเรียนที่มีพรสวรรค์ไปง่าย ๆ หรอก”
เมื่อเห็นว่าแฟนนี่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ
หานซั่วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน
และนึกขอบคุณแฟนนี่จากใจ
จากนั้นจึงหยิบตำรา
“เวทมนตร์ศาสตร์แห่งความตายสำหรับผู้เริ่มต้น” ออกมาถามแฟนนี่ในทุกหัวข้อที่เขาไม่เข้าใจ
เมื่อแฟนนี่เห็นหานซั่วหยิบตำรา
“ศาสตร์แห่งความตายสำหรับผู้เริ่มต้น” ออกมา
และพบว่าหลายบทในนั้น
หานซั่วทั้งจดบันทึกย่อและเน้นข้อความหลายประโยคเอาไว้
เธอจึงหันขวับไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัยทันที และร้องอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา
“เจ้าอ่านตำรานี่หมดทั้งเล่มแล้วเหรอ
? แถมยังเข้าใจเวทมนตร์ทุกชนิดที่นักเวทย์ฝึกหัดควรจะรู้ครบแล้วด้วย? อืมม… เจ้าจดบันทึกไว้เยอะมากเลย ดูเหมือนช่วงเดือนที่ผ่านมาเจ้าจะตั้งใจศึกษาด้วยตัวเองมาหนักน่าดู… ข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ”
“ใช่ครับ
ข้าใช้เวทมนตร์ของนักเวทย์ฝึกหัดได้ครบแล้วล่ะ!”
หานซั่วยิ้ม
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะร่ายเวทย์ “คำสาปกรีดวิญญาณ” ต่อหน้าแฟนนี่
เธอร้องออกมาทันที
“โอ คุณพระช่วย
ไบรอัน
เจ้าจะยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว
เจ้ามีพลังจิตมากพอจะใช้เวทย์
“คำสาปกรีดวิญญาณ”
ได้
ก็เท่ากับว่าระดับพลังจิตของเจ้าเทียบเท่านักเวทย์ระดับเริ่มต้นแล้ว เจ้านี่ช่างอัจฉริยะ อัจฉริยะจริง ๆ
เลยล่ะ!”
หานซั่วไม่แน่ใจว่าเขาจะใช่อัจฉริยะอย่างที่เธอว่าหรือเปล่า แต่เขารู้เพียงว่า ที่พลังจิตของเขาเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็เป็นเพราะลูกแก้วสีเขียวปริศนาลูกนั้น เขายังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
แต่เขามั่นใจว่ามันต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับสุสานแห่งความตายแน่นอน
หลังจากที่แฟนนี่อุทานอย่างตื่นเต้นดีใจไม่หยุด
หานซั่วก็เริ่มถามแฟนนี่อย่างจริงจังถึงความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ทั้งหมดที่เขายังไม่เข้าใจ ในฐานะที่เธอเป็นถึงนักเวทย์ระดับสูง และแฟนนี่ก็คุ้นเคยกับการสอนนักเรียนให้เข้าใจทฤษฎีเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานอยู่แล้ว เธออธิบายไปเรื่อย ๆ
จนไขข้อข้องใจในคำถามของหานซั่วได้ทั้งหมด
ในระหว่างนั้นเอง ทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันมาก
จนหานซั่วสูดดมกลิ่นหอมจากร่างของแฟนนี่ได้อย่างชัดเจน สายตาของพวกเขาสอดประสานกันระหว่างอธิบาย
และสัมผัสได้ถึงความชื่นชอบที่คล้ายคลึงกันจากการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน และแฟนนี่เองก็ไม่รังเกียจหานซั่วที่อยู่ใกล้ชิดเธอขนาดนี้ เธอถึงกับตบไหล่เขาเบา ๆ
เป็นการชื่นชมเมื่อเขาเข้าใจสิ่งที่เธออธิบายได้เป็นอย่างดี
เวลาในห้องทดลองของแฟนนี่ผ่านไปโดยไม่รู้ว่านานเท่าไร ทั้งคู่พูดคุยกันยาวนานหลายชั่วโมง โดยที่แฟนนี่ไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนเธอจะดีใจเสียด้วยซ้ำเมื่อได้พบนักเรียนที่ดีแบบเขา
เสียงระฆังเข้าเรียนทำให้แฟนนี่ตกใจ
เมื่อเธอรวบรวมสติได้ก็รีบอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา
“โอ ไม่นะ
เกือบลืมไปซะสนิทเลยว่าข้ายังมีสอนช่วงบ่าย ไบรอัน
ความสามารถในการเข้าใจของเจ้าสูงมากทีเดียว ดูเหมือนเจ้าจะเลือกทางเดินในการเรียนรู้ศาสตร์แห่งความตายได้ถูกต้องแล้วล่ะ วันนี้เราพอเท่านี้ก่อน
ข้าต้องไปสอนพวกนักเรียนที่สนามฝึกซ้อมแล้วล่ะ เจ้าอยากไปกับข้ามั้ย
?
หานซั่วส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม
“ไม่ดีกว่าครับ ข้าเข้าใจพวกเวทมนตร์ขั้นฝึกหัดหมดแล้ว และวันนี้ข้าก็เรียนรู้อะไรอีกหลาย ๆ
อย่างที่ไม่เคยเข้าใจจากท่านได้อีกเยอะเลย
ข้าแค่อาจต้องใช้เวลาทบทวนมันเพิ่มอีกสักหน่อย เลยว่าจะยังไม่ไปที่สนามฝึกซ้อมน่ะครับ”
แฟนนี่พยักหน้ารับ และไม่ได้กดดันเขาต่อ เธอรีบเก็บกวาดห้องทดลอง ก่อนจะหยิบตำราขึ้นมาและขยับคอเสื้อให้เข้าที่
“เอาแบบนั้นก็ได้จ้ะ
เจ้าค่อยมาพบข้าอีกสักสองสามวันหลังจากนี้ก็ได้ แล้วข้าจะช่วยอธิบายพวกหัวข้อยาก ๆ ให้เจ้าเข้าใจเอง ออ
จริงสิ
ดูเหมือนลิซ่าจะเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะ
เพราะเจ้าหายไปตั้งนาน
เธอมาถามข้าทุกวันเลยว่าเจ้าไปไหน”
“ฮะ ๆ
ๆ ข้าไม่ได้หายไปไหนหรอก ฝากบอกเธอทีนะครับว่าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไปก่อนล่ะ
อีกไม่กี่วัน
ข้าคงได้มารบกวนท่านบ่อยขึ้น
ขอบคุณตรงนี้ล่วงหน้าเลยนะครับ
อาจารย์แฟนนี่”
หานซั่วพูดอย่างไม่ใส่ใจและรีบออกจากห้องทดลองไปก่อนหน้าแฟนนี่
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลีกเลี่ยงพื้นที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน และเดินออกจากวิทยาลัย
เมื่อออกมาจากวิทยาลัยแล้ว
หานซั่วก็ใช้เส้นทางอ้อมผ่านถนนสองเส้นด้วยความระมัดระวัง และในที่สุดก็มาถึงที่พักของฟีบี้
หานซั่วสังหรณ์ใจว่าเขาตกที่นั่งลำบากตั้งแต่เหตุการณ์ลอบสังหารที่สมาคมพ่อค้าตระกูลบูซท์เมื่อครั้งนั้น ไม่เพียงแต่เป็นปฎิปักษ์กับโกรเวอร์
แต่ดูเหมือนฟีบี้เองก็แค้นเคืองเขาไม่แพ้กัน แต่ถึงอย่างนั้น เพื่อแร่เหล็กไหลแล้ว
เขาก็ต้องกัดฟันอย่างยอมจำนนและมาหาฟีบี้อีกครั้ง โดยหวังว่าเวลาที่ผ่านมากว่า 10
วันจะช่วยทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงได้
พ่อบ้านคนเดิมเดินมาเปิดประตูอีกครั้ง
และเฟเบียนก็ออกมาพบหลังจากที่เขาเดินเข้ามาได้ไม่นานนัก เขายังคงยิ้มด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ ขณะพูดกับหานซั่ว
“ไบรอัน เป็นไงมาไง
วันนี้ถึงได้แวะมาหาข้าได้ล่ะ
?”
หานซั่วยิ้มอย่างขมขื่น เขาส่ายหัวพลางถอนหายใจ
“อย่าพูดถึงมันเลยครับ ก่อนหน้านี้
ข้าช่วยนายหญิงน้อยของท่านลอบสังหารดาร์เนลล์กับยูนาที่สมาคมพ่อค้าตระกูลบูซท์ แต่เธอก็ไม่พอใจ นอกจากข้าจะไม่ได้ค่าตอบแทนแล้ว ยังโดนเธอเล่นงานเข้าให้อีก โชคร้ายชะมัด”
“จริงรึ
? ถึงนายหญิงน้อยฟีบี้จะมาจากตระกูลที่ร่ำรวยมั่งคั่ง แต่เธอก็ไม่ใช่คนประเภทที่กราดเกรี้ยวโดยไม่มีเหตุผลนะ
เกิดอะไรขึ้นระหว่างท่านกับนายหญิงน้อยฟีบี้รึเปล่า? ตั้งแต่เธอกลับมาในกลางดึกคืนนั้น เธอก็อารมณ์เสียไปตลอดอีกสองสามวันเลย
ข้าบังเอิญได้ยินนายหญิงน้อยสาปแช่งท่านซ้ำไปซ้ำมาว่าทั้งเลวทราม ไร้ยางอาย
แล้วก็น่ารังเกียจ ข้าไม่เจ้าใจจริง ๆ
ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้เธอหัวเสียได้ขนาดนั้น”
เฟเบียนมองหานซั่วด้วยความสับสน พลางพูดอย่างเชื่องช้าขณะกำลังใช้ความคิด
ใบหน้าของหานซั่วเต็มไปด้วยความขมขื่น แล้วเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“ลืมมันซะเถอะครับ อย่าพูดถึงมันกันดีกว่า
ข้าต้องมาพบเธอเพื่อรับแร่วัตถุดิบของข้าครับ ตอนนี้ท่านฟีบี้อยู่รึเปล่า
?”
“ขอโทษนะ แต่นายหญิงน้อยไม่อยู่ เธอออกไปทำธุระข้างนอกชั่วคราวน่ะ แต่ข้าคิดว่าอีกไม่นานเธอคงกลับมาแล้วล่ะ ถ้าท่านไม่รีบล่ะก็ ท่านรออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
“ตกลงครับ งั้นข้าจะรออีกสักหน่อยก็แล้วกัน”
ไม่นานนัก
หานซั่วก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเคาะประตู หัวใจของเขาเริ่มเต้นรัวอย่างกระวนกระวาย พลางคิดว่าจะพูดกับเธอว่าอะไรดีเมื่อเธอเข้ามา
หานซั่วกำลังนิ่วหน้าขณะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นเบา ๆ
“เอ๋
? เจ้าคือไบรอันนี่นา เจ้ามาทำอะไรที่นี่น่ะ?”
หานซั่วสะดุ้งตกใจและเงยหน้าขึ้นมอง เขาจำได้ทันทีว่าผู้นั้นคือลอว์เรนซ์ นักเรียนทหารที่ใช้เงิน 5 เหรียญทองในการจ้างเขาเพื่อใช้ฝึกซ้อมเป็นเป้ามนุษย์ที่สำนักทหารของวิทยาลัย และเขากำลังยืนอยู่ข้าง ๆ
ฟีบี้
“พี่ลอว์เรนซ์ พี่รู้จักเขาด้วยเหรอคะ
?”
ฟีบี้มองหน้าลอว์เรนซ์และถามด้วยความประหลาดใจ
“รู้จักสิ นี่ไบรอัน
เด็กรับใช้ที่วิทยาลัยของพี่เอง”
ลอว์เรนซ์ตอบตามจริง
“เด็กรับใช้
?”
ทั้งฟีบี้และเฟเบียนต่างอุทานขึ้นพร้อมกัน
ฟีบี้จ้องมองหานซั่วด้วยสายตาแปลก ๆ
และหันไปพูดกับลอว์เรนซ์อีกครั้ง
“พี่ลอว์เรนซ์
วิทยาลัยเวทมนตร์และศาสตร์แห่งพลังบาบิโลนของพี่เป็นถึงสถาบันที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วจักรวรรดิ ทำไมถึงมีเจ้าคนเลวทราม ไร้ยางอาย
น่ารังเกียจแบบนี้อยู่ด้วยล่ะคะ
?”
ลอว์เรนซ์ตกใจกับคำพูดของฟีบี้ แต่เขาก็ยักไหล่อย่างมีความหมายให้หานซั่ว และยิ้ม
“ฟีบี้ ทำไมถึงใจร้ายกับไบรอันนักล่ะ
? พี่ชื่นชมใจที่เด็ดเดี่ยวและสู้ไม่ยอมถอยของเขาออกจะตายไป”
หานซั่วหน้าถอดสีทันที เขาทิ้งตัวลงนั่ง และก้มหน้าก้มตาจิบน้ำชาโดยไม่พูดอะไร เขารู้ทันทีว่าตัวเองกำลังเจอปัญหาใหญ่ทีเดียว
เพราะไม่คิดว่าลอว์เรนซ์จะเป็นพี่ชายของฟีบี้
ไม่เพียงแต่ตัวตนที่แท้จริงของเขาเปิดเผยออกมา และหากฟีบี้ขุดเรื่องครั้งก่อนขึ้นมาหาเรื่องเขาอีกล่ะก็ คงหลีกเลี่ยงปัญหาอะไรอีกไม่ได้แล้ว
—————————————————