ตอนที่แล้วตอนต่อไปเทพปีศาจหวนคืน บทที่ 16 กอบโกยทั้งหมด
TL. Coffee Prince
“เจ้าถูกโจมตีด้วยวิญญาณพิษไร้พ่ายของข้า หากปราศจากยาต้านพิษ ภายในเจ็ดวันเจ้าจะกลายเป็นบ่อเลือดและตกตายไปในที่สุด”
“เมื่อเปรียบเทียบกับท่านนักบวชผู้สูงส่ง ข้าก็เป็นได้เพียงผายลมเท่านั้น ข้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์และพลั้งลงมือกับท่านผู้มีเมตตาไปก่อนหน้าราวกับคนตาบอด แต่เพื่อเห็นแก่หมู่บ้านที่ต้อนรับท่านเป็นอย่างดีก่อนหน้านี้ โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย”
ฉากเหตุการณ์ทั้งหมดยังคงฉายซ้ำเป็นครั้งที่สองในขณะที่ฟางหยวนยังคงนิ่งเงียบ แต่เพียงเมื่อมันฉายซ้ำเป็นครั้งที่สาม ฟางหยวนจึงได้ถอนหายใจออกมาก่อนจะกล่าวออกไปว่า “มันเป็นเช่นนี้”
นี่เป็นภาพและเสียงที่ถูกบันทึกไว้โดยวิญญาณความทรงจำของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้
ในจัวหวะที่ฟางหยวนดึงเถาวัลย์ออกจากซากศพของนักบวชปีศาจ เขาจึงไปกระตุ้นการทำงานของวิญญาณความทรงจำเข้าโดยบังเอิญ และหากคนผู้หนึ่งมิได้โง่เขลาจนเกินไป พวกเขาก็จะตระหนักได้ว่าภาพเหตุการณ์ที่เห็นเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง
ปีนั้นเป็นหัวหน้าตระกูลรุ่นที่สี่ที่วางอุบายกำจัดนักบวชปีศาจสุราดอกไม้ แต่เขากลับล้มเหลว และหลังจากที่เขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้ เขายังเป็นผู้ที่คุกเข่าอ้อนวอนร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพช แต่ก็เป็นเขาอีกครั้งที่ฉวยโอกาสนี้ลอบโจมตีนักบวชปีศาจ แต่สุดท้ายเขาก็ยังต้องเสียชีวิตในที่สุด สิ่งเหล่านี้แน่นอนว่าเป็นเรื่องน่าละอาย ดังนั้นคนที่เหลือรอดจึงเขียนหน้าประวัติศาสตร์ขึ้นมาใหม่
พวกเขาสลับบทบาทของหัวหน้าตระกูลรุ่นที่สี่กับนักบวชปีศาจสุราดอกไม้
จากตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมา นักบวชปีศาจสุราดอกไม้กลายเป็นผู้พ่ายแพ้ในการต่อสู้ คุกเข่าร้องขอชีวิต ลอบโจมตี และเสียชีวิตในเวลาต่อมา ในทางกลับกัน หัวหน้าตระกูลรุ่นที่สี่กลายเป็นวีรบุรุษที่สมเหตุสมผลและสมบูรณ์แบบ
แต่สำหรับฟางหยวน เขามองเห็นช่องโหว่ในเรื่องนี้ เพราะหากนักบวชปีศาจสุราดอกไม้เสียชีวิตด้วยน้ำมือของหัวหน้าตระกูลรุ่นที่สี่จริงๆ เหตุใดศพของนักบวชปีศาจจึงมิได้ถูกนำกลับไปยังหมู่บ้าน แต่กลับถูกทิ้งร้างไว้ในสถานที่ลับอีกแห่งหนึ่ง
ในชีวิตก่อนหน้า บุรุษพ่ายรักผู้นั้นอาจจะรู้สึกกลัวเมื่อได้เห็นภาพเหล่านี้ เพราะแม้ว่าผู้อาวุโสรุ่นนั้นจะเสียชีวิตไปหมดแล้ว แต่เพื่อป้องกันการกลับมาของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้รวมถึงความจริงทั้งหมด ผู้อาวุโสรุ่นนั้นจะต้องส่งต่อข้อความลับเกี่ยวกับความจริงของเรื่องนี้ผ่านรุ่นสู่รุ่นอย่างแน่นอน
บุรุษพ่ายรักผู้นั้นยังตระหนักได้อีกว่าหากเขาหยิบสมบัติไป มันยังมีความเสี่ยงสูงมากที่เขาจะถูกสงสัยและถูกตรวจสอบจากผู้อาวุโสที่รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นสุดท้ายแล้วเขาจึงไม่กล้าที่จะเก็บสมบัติเอาไว้กับตนเอง แต่ตัดสินใจรายงานเรื่องราวทั้งหมดกับเหล่าผู้อาวุโสของตระกูล
นอกจากนั้นด้วยการทำเช่นนี้มันจึงเป็นการแสดงความภักดีต่อตระกูลอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงได้รับผลตอบแทนที่ดีจากการตัดสินใจที่ชาญฉลาดของเขาในครั้งนั้น
อย่างไรก็ตามแม้บุรุษผู้พ่ายรักจะทำเช่นนั้น แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฟางหยวนจะทำเช่นเดียวกัน
“ข้าผ่านช่วงเวลาอันยากลำบากในการค้นหาสมบัติ ดังนั้นข้าควรจะกอบโกยทั้งหมดเพื่อตนเองถึงจะถูก เหตุใดต้องแบ่งผู้อื่น? แล้วเหตุใดต้องกลัวผู้อื่นค้นพบ หากไร้ซึ่งความเสี่ยง ผลประโยชน์มันย่อมไม่มากนัก ชายผู้นั้นขี้ขลาดเกินไป” ฟางหยวนยิ้มเย็นและไม่สนภาพเหตุการณ์ที่ยังคงฉายซ้ำอยู่บนกำแพงหิน เขาหันหลังกลับและยื่นมือไปดึงเถาวัลย์ออกจากซากร่างของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้
เมื่อวันคืนพ้นผ่านมาอย่างเนิ่นนานซากศพของนักบวชปีศาจจึงทรุดโทรมเสียหายไปตามกาลเวลา โครงกระดูกของเขามันยังถูกแยกออกเป็นหลายชิ้น แต่ฟางหยวนก็ไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย เขาเตะกระดูกขาของนักบวชปีศาจที่เป็นอุปสรรคบนเส้นทางของเขาออกไปอย่างไม่แยแส
สิ่งแรกที่เขาค้นพบก็คือถุงเก็บหินวิญญาณแต่มันก็มีอยู่เพียงสิบห้าก้อนเท่านั้น
“ผีร้าย!” ฟางหยวนถ่มน้ำลายสาปแช่ง ลักษณะภายนอกของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้ดูโอ้อ่าภูมิฐาน แต่โดยไม่คาดคิดเขากลับมีเงินอยู่เล็กน้อยมาก
แต่ฟางหยวนก็คิดด้วยเหตุผลอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ‘นักบวชปีศาจสุราดอกไม้ต่อสู้อย่างดุเดือด หลังจากนั้นยังถูกลอบโจมตีด้วยวิญญาณแสงจันทร์กระทั่งทะเลวิญญาณของเขาเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสนั้น เขาจึงต้องใช้หินวิญญาณเป็นจำนวนมาก เอาเถอะ หินวิญญาณสิบห้าชิ้นก็ถือว่าไม่เลวนัก’
หลังจากนั้นฟางหยวนจึงได้พบวิญญาณที่ดับสูญไปแล้วอีกหลายดวง รวมถึงวิญญาณสุราดอกไม้และวิญญาณหญ้าถุงข้าวจากก่อนหน้า วิญญาณเป็นรูปแบบชีวิตชนิดหนึ่ง ดังนั้นพวกมันจึงยังคงต้องการอาหารเพื่อความอยู่รอดและส่วนใหญ่พวกมันก็มักจะพิถีพิถันกับอาหารของพวกมันเป็นอย่างมาก แม้ว่าวิญญาณสุราดอกไม้และวิญญาณหญ้าถุงข้าวจะมีความต้องการน้อยมาก แต่ภายในถ้ำแห่งนี้กลับไม่มีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาเลยแม้แต่น้อย มันจึงยากนักที่วิญญาณสายพฤกษาจะยังรอดชีวิตอยู่ได้
และหลังจากนั้น…..
หลังจากนั้นก็ไม่มีสิ่งใดอีกเลย!
นักบวชปีศาจสุราดอกไม้อยู่ในระดับเดียวกับหัวหน้าตระกูลรุ่นที่สี่ หลังจากการต่อสู้ที่รุนแรงของพวกเขา เขาสูญเสียวิญญาณส่วนใหญ่ไป เมื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้เขาต้องการรักษาอาการบาดเจ็บของตนเอง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่วิญญาณสุราดอกไม้และวิญญาณหญ้าถุงข้าวปรากฏอยู่ที่นี่ อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วเพราะวิญญาณแสงจันทร์ เขาจึงถูกลากลงสู่ขุมนรกในที่สุด
หลังจากสามร้อยปีผ่านมา วิญญาณดวงอื่นๆของเขาจึงได้ดับสูญไป สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็มีเพียงหนอนสุราและวิญญาณความทรงจำเท่านั้น
หนอนสุราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพราะพึ่งพาวิญญาณสุราดอกไม้ แต่มันก็ต้องพบกับความยากลำบากเมื่อวิญญาณสุราดอกไม้ตายไปในที่สุด ดังนั้นมันจึงต้องออกไปหาอาหารยังโลกภายนอกเป็นครั้งคราว และชัดเจนว่าคืนนี้มันถูกดึงดูดให้ออกไปด้วยกลิ่นหอมอันเย้ายวนใจของสุราไผ่เขียวนั่นเอง
“วิญญาณความทรงจำสามารถบันทึกเหตุการณ์ได้เพียงครั้งเดียว ดูเหมือนว่าหนอนสุราจะเป็นประโยชน์ต่อข้ามากที่สุด เมื่อมันเป็นเช่นนี้ ข้าไม่สงสัยแล้วว่าเหตุใดบุรุษพ่ายรักผู้นั้นจึงได้รายงานเรื่องนี้ไปยังเหล่าผู้อาวุโส เพราะดูเหมือนว่าผลกำไรของมันจะน้อยเกินไปในขณะที่มีความเสี่ยงมหาศาล”
ในความทรงจำของเขา บุรุษพ่ายรักผู้นั้นเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสาม ขณะที่หนอนสุราเป็นเพียงวิญญาณระดับหนึ่งเท่านั้น แม้มันจะมีค่าสำหรับฟางหยวน แต่มันกลับไม่ได้มีคุณค่ามากนักกับชายผู้นั้น
อย่างไรก็ตามมันชัดเจนว่าการรายงานกลับไปยังตระกูลทำให้บุรุษพ่ายรักได้รับผลประโยชน์ครั้งใหญ่
“เช่นนั้นข้าควรรายงานกลับไปยังตระกูลงั้นหรือ?” ฟางหยวนไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะทิ้งความคิดนี้ไปอย่างไม่แยแส
สมบัติของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้ดูเหมือนจะมีเพียงหนอนสุราและหินวิญญาณ
แต่หากทบทวนให้ดีแล้วสิ่งที่มีค่าที่สุดกลับเป็นวิญญาณความทรงจำที่กำลังฉายภาพซ้ำๆอยู่บนผนัง
ภาพเหล่านี้สามารถขายให้กับหมู่บ้านอื่นๆในละแวกนี้ได้ทั้งหมด โดยไม่จำเป็นต้องคาดเดา ผู้อาวุโสของหมู่บ้านอีกสองแห่งที่อยู่ภายในภูเขาชิงเหมาเช่นเดียวกับหมู่บ้านแสงจันทร์บรรพกาลจะต้องสนใจมันเป็นอย่างมาก เพราะมันเป็นหลักฐานที่จะส่งผลกระทบต่อความเชื่อมั่นของผู้คนในหมู่บ้านนั่นเอง
กระไรนะ?
พูดถึงเรื่องเกียรติของตระกูลและความภักดีงั้นหรือ?
เสียใจด้วย สำหรับฟางหยวน เขาไม่มีแม้แต่สิ่งเดียว!!
อย่างไรก็ตามเพียงภาพเหล่านี้ มันก็ยังไม่สามารถทำลายทั้งตระกูลลงได้ มันมิได้สร้างความเสียหายมากมายถึงเพียงนั้น
นอกจากนี้ตระกูลก็ยังไม่เห็นคุณค่าของตัวเขา เขาต้องพยายามอย่างหนักด้วยตัวของเขาเอง เขาจำเป็นต้องหาทรัพยากรและหยิบยืมพลังอำนาจรอบตัวเพื่อการบ่มเพาะของเขา
“เห็นใจตระกูล? ฮ่าฮ่า” ฟางหยวนหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าไม่ได้ไร้เดียงสาดังเช่นชีวิตที่ผ่านมาอีกแล้ว”
อย่าได้หวังจะอาศัยผู้ใด ในโลกนี้มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่สามารถพึ่งพาได้
หลังจากแน่ใจว่าได้รวบรวมสมบัติทั้งหมดที่ซุกซ่อนอยู่ภายในถ้ำลับแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว ฟางหยวนจึงเดินกลับออกไปตามเส้นทางเดิมที่ได้เข้ามา
ผ่านม่านน้ำตกออกมายังภูเขาเบื้องนอก ฟางหยวนนึกถึงข่าวลือในชีวิตก่อนหน้า เขาจำได้ว่าศพของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้ถูกพบภายในถ้ำใต้ดินแห่งหนึ่ง แต่นี่ที่สามารถเรียกว่าถ้ำใต้ดินได้หรือไม่? เพราะเห็นได้ชัดว่ามันอยู่ด้านในของกำแพงหินผา
ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เขาจะหามันไม่เจอตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าในชีวิตก่อนหน้า เมื่อตระกูลค้นพบสุสานของนักบวชปีศาจ พวกเขาก็ได้ทำลายวิญญาณความทรงจำรวมถึงรอยแยกแห่งนี้ทิ้งไป และสร้างเรื่องโกหกหลอกลวงผู้คนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
สำหรับการค้นพบของฟางหยวนในวันนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความโชคดี อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะการทำงานหนักของเขา แต่เหตุผลสำคัญที่สุดกลับเป็นสุราไผ่เขียว
สุราไผ่เขียวเป็นสุราที่ดีที่สุดในหมู่บ้าน อาจบางทีในชีวิตก่อนหน้า บุรุษพ่ายรักคงจะดื่มสุราไผ่เขียวนี้เช่นกัน
แต่ทั้งหมดนั่นมันก็ไม่มีความสำคัญอีกต่อไป เพราะขณะนี้สมบัติทั้งหมดได้ถูกค้นพบโดยฟางหยวนเรียบร้อยแล้ว แม้ในท้ายที่สุดมันจะทำให้ฟางหยวนค่อนข้างผิดหวังไปบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รับวิญญาณสุรา รวมถึงสิ่งที่เขาจำเป็นต้องใช้มากที่สุด นั่นก็คือ หินวิญญาณ
“ต่อไปข้าต้องมุ่งมั่นกับการปรับแต่งวิญญาณ ตราบเท่าที่ข้าทำสำเร็จ เมื่อข้ากลับไปยังสถานศึกษา ข้าจะมีคุณสมบัติพอที่จะอาศัยอยู่ในบ้านพักของศิษย์เช่นเดียวกับการได้รับทรัพยากรจากหมู่บ้าน แต่ในขณะนี้ข้าสามารถพักอยู่ที่โรงเตี้ยมได้เพียงหนึ่งหรือสองวันเท่านั้น เพราะค่าใช้จ่ายมันสูงจนเกินไป” ฟางหยวนครุ่นคิดขณะเดียวกันก็รีบเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านแสงจันทร์บรรพกาลอีกครั้ง
ติดตามความเคลื่อนไหวที่เร็วกว่าได้ที่เฟสบุ๊ค นิยายฆ่าเวลา >>
(0 votes) 0/5