ตอนที่แล้วตอนต่อไปทุกครั้งที่ม้าย่ำลงไปบนพื้นโคลนอันเป็นผลเนื่องจากฝนที่ตกลงมา น้ำโคลนก็สาดกระเซ็นไปทั่ว เป็นเวลาเดียวกันที่ ‘ซุยเมย์’ และเลฟิลเลียเดินทางไปถึงฟีรัส เฟเรีย
หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของ ‘ซุยเมยย์’ จาก ‘เกรกอรี่’ ‘เรอิจิ’ ก็ผละจาก ‘ไทเทเนีย’ และ ‘มิซิกิ’ มายังเส้นทางระหว่างเนเฟเรียนและแอสเทล บริเวณป่าทางทิศตะวันออกของเมืองคูรันด์ ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานี้คือป่าที่ทอดตัวไปจนสุดลูกหูกลูกตา ‘ไทเทเนีย’ เคลื่อนม้าเข้ามาใกล้เรอิจิที่กำลังกวาดสายตาไปทั่ว
“โชคดีนะค่ะที่เราหาม้ากันมาได้ ไม่งั้นคงตาม ‘เรอิจิซามะมา’ ไม่ได้แน่ๆ”
หญิงสาวแสดงความเห็นเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้นบ้าง หลังจากที่ ‘เรอิจิ’ รับรู้ว่าเพื่อนคนสำคัญของเขา ‘ยาคางิ ซุยเมย์’ กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาก็รีบควบม้าหนีไปทันที โชคดีที่ไปพบฝูงม้าระหว่างทางกลับแอลเทลเข้า พวกเธอเลยสามารถตามมาด้วยได้ เมื่อได้ฟังดังนั้น ‘เรอิจิรี’ บขอโทษทันที
“อ่า….นั่นสินะ แต่ดีแล้วเหรอที่ตามผมมาแบบนี้น่ะ”
“พูดอะไรแบบนั้นค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องตามคุณมาอยู่แล้ว”
“ขอโทษด้วยนะ…..”
ความรับผิดชอบเกี่ยวกับปีศาจงั้นเหรอ จะว่าไปมันก็ใช่จะไม่ถูกหรอกนะ แต่ว่ามันมีเหตุผลที่เหนือกว่านั้นอยู่นิดหน่อย เมื่อตะหนักถึงความเข้าใจผิดของ ‘เรอิจิ’ ‘ไทเทเนีย’ ส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดของเรอิจิซามะหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราเรียกเรอิจิซามะมา ‘ซุยเมย์คุง’ ก็คงไม่ถูกพามายังโลกนี้ เพราะงั้นราชวงศ์ของแอสเทลจึงจำเป็นต้องรับผิดชอบเรื่องราวเหล่านี้ มันไม่ใช่ความผิดของ ‘เรอิจิซามะ’ หรอกค่ะ”
“อ่า….ขอบคุณนะ”
“ไม่ได้มากมายอะไรเลยค่ะ”
‘เรอิจิ’ ผละสายตาจาก ‘ไทเทเนีย’ แววตาของเขาแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจนเมื่อมองไปยังผู้ร่วมทางอีกคนหนึ่งที่ตามมาด้วย
“มิซึกิ….”
ที่อยู่บนม้าตัวเดียวกับอัศวินอีกคนนั้นยังคงไม่คลายความหวาดกลัวจากการต่อสู้กับกองทัพปีศาจ แต่เอก็ยังคงดึงดันที่จะตามมายังสถานการณ์ที่อันตรายอีกครั้ง แม้ว่า ‘เรอิจิ’ จะรู้สึกมีความสุขอยู่บ้าง แต่บางอย่างก็ยังคงรบกวนจิตใจเขา
“ ‘มิซิกิ’ อันที่จริงแล้วเธอไม่ต้องร่วมต่อสู้ก็ได้นะ”
“แต่ว่า……”
‘มิซึกิ’ เอ่ยท้วง แม้ว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเพื่อนของเธอ เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่แปลกอะไรที่เธอจะรู้สึกผิด อีกอย่างคือความรู้สึกขัดแย้งในที่ในเรื่องของ ‘เรอิจิ’ และ ‘ไทเทเนีย’ เองก็รบกวนจิตใจของเธอ
“ ‘มิซึกิ’ ถ้าเธอเป็นอะไรไปละก็ ทั้งเธอและ ‘ซุยเมย์’ คือเพื่อนคนสำคัญของฉันนะ ฉันไม่อยากสูญเสียใครไปทั้งนั้น…..”
ถ้าเธอเป็นอะไรไปละก็ เขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้เลย
“เรอิจิคุง…..”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นขอให้เธอหนีไปพร้อมกับคุณลุคนะ เข้าใจมั้ย?”
“……จะให้ฉันทิ้ง ‘เรอิจิคุง’ งั้นเหรอ? ทำไมละ?”
“สัญญามาสิ”
เมื่อเห็นท่าทางของ ‘เรอิจิ’ ‘มิซิกิ’ ก็ไม่สามารถตอบปฏิเสธได้ ทำได้เพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น เมื่อ ‘เรอิจิ’ และ ‘มิซิกิ’ ตกลงกันได้แล้ว ไทเทเนียก็ถามขึ้นบ้าง
“ ‘เรอิจิซามะ’ คุณจะทำยังไงต่อไปเหรอคะ?”
“อืม ผมว่าเราไม่ควรจะเข้าไปใกล้กองทัพปีศาจมากนัก ตามนิสัยของ ‘ซุยเมย์’ แล้ว ถ้าเขารับรู้ถึงตัวตนของปีศาจละก็ เขาจะต้องไปหาที่ซ่อนตัวแน่ๆ ที่ซ่อนตัวที่ว่านั่นแหละที่เราต้องตาหา”
จุดประสงค์หลักของพวกเขาคือการไปช่วย ‘ซุยเมย์’ ไม่ให้ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจ แต่การค้นหาก็ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาด้วย แม้ว่าความเป็นไปได้มันจะค่อนข้างต่ำ แต่ว่า
“คุณรู้รึเปล่าคะว่ากองทัพปีศาจอยู่ตรงไหน?”
“อ๊ะ….ไม่รู้สิครับ”
“แล้วคุณก็มุ่งหน้ามา…แบบไม่คิดอะไรเลย?”
“ก็ประมาณนั้น เป็นอะไรรึเปล่าครับ ‘เทียร์’ ”
“อ่า ฉันไม่ได้เห็นว่าสิ่งที่คุณทำเป็นเรื่องไม่ดีหรอกนะคะ แต่ว่า…”
‘เรอิจิ’ มอง ‘ไทเทเนีย’ ที่ทำท่าทางอ้ำอึ้งอย่างสงสัย
“คุณอยากจะพูดอะไรเหรอ?”
“ช่วงเวลาที่เราอยู่ร่วมกัน”
“หืม?”
“คุณจะรีบมาเมื่อฉันตกอยู่ในอันตราบ คุณจะโกรธเมื่อฉันตายรึเปล่า”
“…….”
‘เรอิจิ’ นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ กับคำถามของ ‘ไทเทเนีย’ ข้อนี้เขาไม่สามารถตอบได้ เสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับหญิงสาวผู้กำลังหวั่นไหว แต่ว่าความจริงเรื่องที่ว่าเธอเป็นคนเรียกพวกเขามาที่นี่ก็ยังคงอยู่
“ว่าไงคะ?”
“ขอโทษด้วยนะ คำถามนี้ผมไม่สามารถตอบได้”
“……….?”
หญิงสาวขมวดคิ้ว เอียงคออย่างไม่เข้าใจคำพูดของเขา ในฐานะเจ้าหญิงของอาณาจักรหนึ่งแล้ว จิตใจของเธอเข้มแข็งนัก แม้ว่าเธอจะรู้สึกอะไร เธอก็ไม่แสดงมันออกมา ได้แต่กล้ำกลืนมันลงไปในใจ แต่ว่าเวลานี้ยังมีเรื่องที่สำคัญว่าต้องทำ ‘เรอิจิ’ ถึงเปลี่ยนเรื่องทันที
“ ‘เทียร์’ จากตรงนี้เราจะต้องไปทางไหนต่ออีก?”
“ทางทิศตะวันออกของคูรันด์มีมีป่าอยู่ค่ะ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นทางนั้น”
“เข้าใจแล้ว งั้นไปกันเถอะ”
ปล.สั้นได้อีก
ที่มา: