ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘ซุยเมย์’ ถาม ‘เฟลเมเนีย’ อีกครั้งหลังจากดื่มน้ำองุ่นเข้าไปหนึ่งอึก
“มันจะไม่มีปัญหาแน่เหรอถ้าจู่ๆเธอหายไป”
“ไม่หรอกค่ะ เดิมทีฉันก็ตั้งใจจะมาที่จักรวรรดิอยู่แล้ว”
“อืม……”
‘ซุยเมย์ นึกถึงสิ่งที่เขาคุนกับราชา ‘เอลมาเดียส’ และ ‘เฟลเมเนีย’ ก่อนจะออกมาจากปราสาท จำได้ว่าตอนนั้น ‘ซุยเมย์’ มอง ‘เฟลเมเนีย’ ด้วยสายตาที่เย็นชา
“….. ‘ซุยเมย์โดโนะ’ ถามตรงๆนะค่ะ คุณเป็นคนทำลายกองทัพปีศาจใช่มั้ย?”
“หือ?”
“ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ คุณเป็นคนทำลายกองทัพปีศาจใช่มั้ยคะ?”
ความหวาดกลัวที่แสดงออกมาจากน้ำเสียงและสีหน้านั้นทำให้ ‘ซุยเมย์’ วุ่นวายใจ
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นฉัน”
‘เฟลเมเนีย’ กล่าวกับ ‘ซุยเมย์’ ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว
“พูดอะไรอย่างนั้นค่ะ คนที่ทำเรื่องแบบนั้นได้ก็มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีขุนพลปีศาจ……”
‘เฟลเมเนีย’ ชะงักไม่กล้าพูดต่อ ‘ซุยเมย์’ หรี่ตาก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“…..เจอ ‘ราจัส’ งั้นเหรอ?”
“ค่ะ หลังจากที่ถูกโจมตีอย่างหนัก ในตอนนั้นผู้กล้าถามเขาว่าใครเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนั่น เขาบอกแค่ว่าเป็นผู้ใช้เวทในชุดสีดำ…… ‘ซุยเมย์โดโนะ’ ?คุณจะทำยังไงต่อไป?”
ระหว่างที่กำลังคุยกับ ‘เฟลเมเนีย’ ‘ซุยเมย์’ ก็เริ่มนวดขมับไปด้วย เรื่องราวกะทันหันนี้นำพาความปวดหัวมาให้เขาไม่น้อยทีเดียว
“เอาล่ะ ก็ที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดนั่น ฉันของถามอะไรสักหน่อยก่อน”
“ค่ะ”
“เรอิจิไปที่นั่นได้ยังไง”
“ค่ะ รู้สึกว่าเรอิจิจะได้ยินเรื่องที่ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ ถูกใช้เป็นเหยื่อล่อกองทัพปีศาจ จึงรีบออกมาจากจักรวรรดิทันที”
“หือ?แปลกดีนะ…..ฉันสงสัยจริงๆว่าพวกนั้นรู้ที่อยู่ฉันได้ยังไง แล้ว ‘ราจัส’ บอกอะไรกับ ‘เรอิจิ’ ไปบ้างล่ะ?”
“ตามความเห็นของฉัน รายละเอียดมันอาจจะต่างไปสักหน่อยแต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นคุณ”
‘ซุยเมย์’ เงยหน้ามองฟ้าพลางถอนหายใจ ก่อนจะหันมาถาม ‘เฟลเมเนีย’ อีกครั้งด้วยใบหน้าที่อ่อนแรง
“ ‘ราจัส’ พูดชื่อของฉันไปรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ…..เขาพูดแค่ว่าชายในชุดสีดำ”
“เฮ้อ…….”
‘เรอิจิ’ ยังคงไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ใช้เวท หลังจากที่ ‘ซุยเมย์’ หมดคำถามที่จะถาม ‘เฟลเมเนีย’ แล้วเขาก็เรียกพนักงานมาเติมน้ำองุ่นแก้วใหม่ให้
“…….มันอ่อนลงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คุณผิดหวังเหรอคะ?”
“หือ? แน่นอนสิ ฉันไม่เคยทำอะไรผิดพลาดได้ขนาดนี้มาก่อนเลย”
‘เฟลเมเนีย’มอง ‘ซุยเมย์’ ด้วยความประหลาดใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ คุณเป็นคนทำลายกองทัพทั้งหมดนั่นและยิงสายฟ้าใส่ราจัสคนเดียวใช่มั้ยคะ?”
‘ซุยเมย์’ พยักหน้าให้กับคำถามของ ‘เฟลเมเนีย’ และเธอก็เริ่มพูดตัว
“ขุนพลปีศาจตนนั้นดูเหมือนจะกำลังทรมานจากสายฟ้าที่อยู่ในร่างกายก่อนที่เราจะไปถึงค่ะ แม่แต่ในขณะต่อสู้เองก็ดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมาน และหลังจากที่ผู้กล้าได้สร้างความเสียหายให้ร่างกายของเขา ดูเหมือนว่าจะมีสายฟ้าระเบิดออกมาจากร่างและเขาก็หายไปอย่างไร้ร่อนรอยพร้อมกับเสียงกรีดร้อง นั่นหมายความว่าขุนพลปีศาจไม่ได้ถูกฆ่าโดยผู้กล้าใช่มั้ยค่ะ?”
“ก็คงจะเป็นแบบนั้น……..ว่าแต่พลังของฉันฆ่าพวกนั้นไปเท่าไหร่?”
“ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัดหรอกค่ะ น่าจะประมาณ 10,000 ตนล่ะมั้ง”
‘ซุยเมย์’ ถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ฟังคำตอบจากเฟลเมเนีย เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าได้ฆ่าปีศาจไปมากมายขนาดนั้น
“…….เป็นหมื่นเลยเหรอ?”
“ค่ะ จากที่ฉันคำนวณแล้ว น่าจะประมาณนั้น”
“…………”
“ซุยเมย์โดโนะ?”
“หือ…….”
คำตอบที่ไม่คาดคิดนั้นทำให้เหงื่อเย็นๆไหลบ่าลงมาที่หลังของเขา หัวใจของ ‘ซุยเมย์’ สั่นระรัว 10,000 งั้นเหรอที่เข้าเผชิญหน้ากับมัน แต่ถึงเขาจะรู้ในตอนนั้น เขาก็ยังคงดึงดันที่จะไปที่นั่นอยู่ดี ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องไปคิดมากในเรื่องนั้นแล้ว
เมื่อเขาสังเกตเห็นว่า ‘เฟลเมเนีย’ มองมาที่เขาอย่างเป็นห่วง ‘ซุยเมย์’ ก็อดที่จะพูดขอโทษเธอไม่ได้
“…….อ่า ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”
หลังจากฟังคำขอโทษนั้นใบหน้าของ ‘เฟลเมเนีย’ ค่อยๆน่ากลัวขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะซุยเมย์โดโนะ แต่มีอีกเรื่องที่ฉันจะต้องบอกคุณ”
“เรื่องอะไร?”
“ค่ะ การที่คณะเดินทางของคุณถูกปีศาจโจมตีเป็นความรับผิดชอบของขุนนางในประเทศของเรา”
“เล่ามา……”
“อืม เข้าใจแล้ว ผู้ชายที่ชื่อ ‘ฮาเดียส’ ใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อสินะ”
“เพราะคนในประเทศของเราทำให้แขกจากต่างโลกต้องตกอยู่ในอันตราย ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ”
หลังจากที่ ‘ซุยเมย์’ ได้ฟังเรื่องราวที่ ‘เรอิจิ’ ดั้นด้นมาเพื่อจะช่วยเขา แสงแห่งความโกรธก็ฉายผ่านแววตาของเขาออกมาจน ‘เฟลเมเนีย’ อดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะเพื่อขอโทษอีกครั้ง ‘ซุยเมย์’ ส่ายหน้า
“เงยหน้าขึ้นเถอะ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ”
“แต่ว่า………”
“มันก็เป็นความผิดของฉันส่วนหนึ่งเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปโทษคนอื่น…….”
หากเป็นก่อนหน้านี้ ‘ซุยเมย์’ คงไม่ลังเลที่จะระบายความโกรธออกมา แต่ความจริงที่ว่ากองคาราวานถูกโจมตี ส่วนหนึ่งก็เป็นความรับผิดชอบของเขา
“มันไม่ใช่ความผิดของ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ หรอกนะ หากจะหาคนผิดแล้วล่ะก็มันก็ต้องเป็นดยุค ‘ฮาเดียส’ อยู่แล้ว ที่หาเรื่องให้ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ ถูกโจมตีอย่างไม่มีเหตุผล”
“ถึงจะเป็นแบบนั้นตอนนี้เราก็ยังทำอะไรไม่ได้ ไม่งั้น ‘เรอิจิ’ อาจจะมีอันตราย”
‘ซุยเมย์’ ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วนความมุ่งมั่น
“หากฉันต้องการจะจัดการ ‘ฮาเดียส’ เธอจะร่วมมือกับฉันมั้ย?”
“จัดการเหรอคะ?”
“เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เราจะทำมันแน่”
“หรือว่านี่จะเป็นการแก้แค้น?”
“ใช่ แก้แค้น แต่เราจะต้องทำมันอย่างระมัดระวัง เพราะว่าคนที่ถูกเรียกตัวมาจากอีกโลกน่ะ ไม่ได้มีแค่ฉันเท่านั้น”
“หรือว่า เป้าหมายต่อไปจะเป็น ‘มิซึกิ’ ”
“หรือไม่ก็ ‘เรอิจิ’ ”
คำพูดของ ‘ซุยเมย์’ ทำให้ ‘เฟลเมเนีย’ เบิ่งตากว้างทันที
“แต่ ‘เรอิจิ’ เป็นผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญนะค่ะ เขาได้รัยพรจากเทพธิดา ไม่มีทางที่ฮาเดียสจะกล้าทำถึงขนาดนั้น”
“ไม่หรอก หลังจากที่ฉันได้ยินเรื่องราวอันแสนเจ้าเล่ของผู้ชายคนนั้น ฉันมั้นใจว่าเป้าหมายต่อไปจะต้องเป็น ‘เรอิจิ’ แน่”
“เพื่อรักษาอาณาจักรถึงกับกล้าใช้งานผู้กล้าขนาดนั้น?”
“ก่อนที่ ‘เรอิจิ’ จะถลำตัวไปถึงขนาดนั้น ฉันคงต้องทำอะไรบางอย่าง”
‘เฟลเมเนีย’ ที่ได้ยินความกังวลของ ‘ซุยเมย์’ ก็อดขมวดคิ้วอย่างวิตกไปด้วยไม่ได้ ไม่ว่าฮาเดียสจะทำอะไรลงไปบ้างก็ตาม
แต่ความจริงที่ว่า ‘ฮาเดียส’ นั้นสนับสนุนให้ ‘เรอิจิ’ ไปปราบราชาปีศาจก็ยังคงอยู่ เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาเสแสร้งทำ ‘ซุยเมย์’ จมลงสู่ภวังค์ความคิด ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูด
“……ยังอยากจะเรียนรู้เวทมนตร์จากฉันอยู่รึเปล่า?”
‘เฟลเมเนีย’ มอง ‘ซุยเมย์’ อย่างคาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนเอ่ยปากออกมาเอง
“พูดจริงเหรอคะ!?”
“ถ้าเอร่วมมือกับฉันและไม่ลังเลที่จะทำเรื่องอันตราย บางทีฉันอาจจะรับไว้พิจารณา”
“สัญญาแล้วนะ!”
‘เฟลเมเนีย’ พยักหน้าอย่างไม่ลังเลใจสักนิด เพราะเธอเองก็เป็นนักเวท กับเรื่องราวที่ลี้ลับ ก็ยิ่งดึงดูดความสนใจ
“เอาล่ะๆ มีเรื่องที่ฉันต้องบอกเธออยู่อีกอย่าง”
‘ซุยเมย์’ พยายามทำให้ ‘เฟลเมเนีย’ ที่กำลังกระตือรือร้นเต็มที่สงบลง
“ ‘ซุยเมย์โดโนะ’ จะสอนเวทมนตร์ให้ฉันที่นี่เหรอคะ?”
“ไม่ใช่หรอก มีอีกคนหนึ่งที่ฉันต้องแนะนำให้เธอรู้จักก่อนจะมาเรียนเวทมนตร์กับฉัน”
“ใครเหรอคะ?”
“เดี๋ยวก็รู้ แต่ก่อนอื่นต้องไปที่บ้านของฉันก่อน”
‘ซุยเมย์’ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำให้ ‘เฟลเมเนีย’ ต้องลุกขึ้นตามไปด้วย
ที่มา: