ตอนที่แล้วตอนต่อไป“เอิ่มมม…”
‘หยางเฉิน’รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นล่ะก็เขาน่าจะเลือก ข้อสอบภาษาอังกฤษและฝรั่งเศษอย่างที่เขียนในเรซูเม่
“มันเป็นงานอดิเรกของผมน่ะ ผมค่อนข้างจะมีทักษะภาษาต่างประเทศ”
“โอ้ว คุณมีทักษะอื่นๆ อีกงั้นหรือ”
‘หลินรั่วซี’ถามพลางกอดอกอย่างคาดคั้น ‘หยางเฉิน’เกาจมูก เขาเขินที่จะกล่าวว่าความจริงแล้วเขา มีทักษะมากมาย และสิ่งที่เขาถนัดที่สุดเป็นวิวาทฆ่าคน นอกจากนี้เขายังสามารถขับเครื่องบิน และรถถังได้ แม้กระทั้งยิงปืน แต่เขาก็ไม่อาจพูดออกไปได้ ได้แต่ส่ายหน้าตอบไปว่า
“ไม่แล้วหละ สมองผมไมได้มีพื้นที่ขนาดนั้น ขออภัยเป็นอย่างสูง ภรรยาที่รักของผม”
“ฉันไม่อนุญาตให้นายเรียกชื่อนั้น !”
เป็นอีกครั้งที่เธอขมวดคิ้วด้วยความโกรธ
“หยางเฉินไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ตอนนี้นายเป็นลูกน้องของฉันแล้ว เราจำเป็นต้องคุยกันให้เคลียร์”
“ไม่ใช่ว่าคุณจะไล่ผมออกหรอกนะ”
‘หยางเฉิน’กล่าวอย่างหดหู่ และยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
“นี่ ที่รัก… เอ่อ….บอสหลิน ผมพยายามหางานอย่างหนักกว่าจะได้งานที่ตรงตามที่คุณต้องการ งานในออฟฟิตที่สง่างามดุจปุยฝ้าย คุณคงจะไม่โหดร้ายกับผมใช่มั้ย ถึงแม้ว่าผมจะค่อนข้างหน้าตาดีก็เถอะ คุณคงคิดว่าอาจเกิดอันตรายกับลูกน้องของคุณ บอกไว้เลยนะเทพบุตรอย่างผมน่ะไม่ใช่เสือผู้หญิง ดอกไม้ป่าน่ะไม่หอมหวนเท่าดอกไม้บ้านหรอก คุณว่ามั้ย…..”
“หยุดพูดได้แล้ว !”
‘หลินรั่วซี’ไม่อาจทนได้อีกต่อไป เธอกระแทกมือไปบนโต๊ะดังปัง พร้อมเม้มริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้ไม่มีอีคิวเอามากๆ นี่หรือคือคนที่จบจากมหาลัยชั้นนำของโลก หรือว่าคนอเมริกันจะเป็นแบบนี้กัน?
‘หยางเฉิน’พยายามกลั้นเสียงหัวเราะอย่างยิ่งยวด เขาคิดว่าทุกครั้งที่เห็นภรรยาหลุดนั้น ช่างน่าดูซะเหลือเกิน
แน่นอนว่า’หลินรั่วซี’เป็นดอกบัวอันเลอค่า แต่เธอไม่มีความอ่อนโยนเอาเสียเลย ธรรมชาติของเธอนั้นสูงส่ง มั่นใจในตัวเอง แต่ก็ยังมีด้านที่เหมือนเด็กไร้เดียงสา นั่นเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด
ไม่นาน’หลินรั่วซี’ก็ใจเย็นลง หลังจากส่งสายตาเจตนาฆ่ามายัง’หยางเฉิน’เมื่อครู่
“หยางเฉินขณะที่เราอยู่ในบริษัท เราต้องทำตามกฏสามข้อด้วย”
“เอาล่ะ ตราบเท่าที่คุณไม่ไล่ผมพอก็เป็นพอ ผมยอมรับทุกอย่าง”
‘หยางเฉิน’กล่าว และไม่ต้องการโต้เถียงอีกต่อไป
“ข้อแรก นายไม่อนุญาติให้เรียกฉันด้วยชื่อที่ขยะแขยงพวกนั้น นายต้องเรียกฉันว่า บอสหลิน หรือไม่ก็ ซีอีโอแบบคนอื่นๆ ข้อสอง นายต้องไม่ทะเล่อทะล่าเข้ามาในห้องฉัน และขณะอยู่ในที่สารธณะ นายต้องรักษาระยะห่าง ข้อสาม นายต้องไม่บอกใครว่าเราแต่งงานกัน ข้อสี่….”
“เดี๋ยว เดี๋ยว ไม่ใช่สามข้อหรือยังไงกัน ทำไมมีข้อที่สี่เพิ่มมากอีก?”
‘หยางเฉิน’ยกมือประท้วง
“ปังง!”
‘หลินรั่วซี’ตบโต๊ะด้วยสองมือ ถลึงตาใส่
“ถ้าฉันบอกว่าหลายข้อก็ต้องหลายข้อ ไม่อนุญาตให้นายโต้แย้งฉัน !”
“เอ่อ….ครับ”
‘หยางเฉิน’ฝืนยิ้ม
“ข้อที่สี่ ขณะที่นายทำงานอยู่ที่นี่ ฉันจะดูพฤติกรรมของนายเป็นพิเศษ นายจะต้องไม่ทำลายสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ และตราบใดที่นายทำหน้าที่ของนาย ฉันก็จะไม่ไล่นายออก แม้ว่านายจะเอ่อระเหยไปที่ไหน ตราบใดที่นายไม่ก่อปัญหาฉันก็จะไม่ไล่นายออก ข้อที่ห้า….”
หลังจากฟัง’หลินรั่วซี’แพล่มนานกว่าสิบนาที ‘หยางเฉิน’เริ่มจะกลั้นหาวเอาไว้ไม่อยู่ จนกระทั่งเธอเกือบจะพูดจบ
“บอสหลิน คุณพูดจบแล้วใช่ไหม? งั้นผมไปแล้วนะ”
‘หยางเฉิน’รีบกล่าว เขากลัว’หลินรั่วซี’จะโกรธขึ้นมาและเพิ่มกฏไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้เขาก็ลืมไปแล้วว่ามันมีกี่ข้อกันแน่
‘หลินรั่วซี’ครุ่นคิดสักพักก็พยักหน้า
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน นายต้องทำถามที่ฉันบอกไปทุกข้อ ฉันไม่สนว่านายจะทำอะไรข้างนอกนั่น แค่นายไม่ก้อเรื่องเป็นพอ แน่นอนว่าเรามีสัญญาไม่ระรานกัน แต่เมื่อนายอยู่ในนี้ นายก็ต้องทำตามกฏ”
“ค้าบ…ค้าบ….”
‘หยางเฉิน’ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมจะจากไปอย่างเสือชีต้า
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์สีฟ้าก็ดังขึ้น เธอยืดมือเธอออกไปกดปุ่มรับในทันที
“บอสหลิน ผู้จัดการทั่วไปซู จิฮง เชิญบอสไปดินเนอร์กับเขาที่โรงแรม บูเบร์ เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับงานออตูมแฟชั่นโชว์”
เมื่อได้ยินชื่อ ‘ซูจีฮง’ คิ้วของหลินรั่วซีขมวดอย่างเห็นได้ชัด
“วูหยู ยกเลิกได้หรือไม่?”
‘วูหยู’ลังเลเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น
“บอสหลิน คุณปฏิเสธไปสามครั้งแล้วนะคะ งานออตูมแฟชั้นโชว์ ครั้งนี้เราจำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนจาก บริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีตงหัวนะคะ ถ้าเรายกเลิกอีกครั้งเกรงว่า”
“โอเค ฉันเข้าใจ”
‘หลินรั่วซี’เม้มปากแน่น
“ช่วยของที่ให้ฉันด้วยสองที่”
“บอสหลิน คุณจะให้ฉันไปกับคุณด้วยหรือคะ ?”
“เปล่า”
‘หลินรั่วซี’ยกมือชี้ไปที่’หยางเฉิน’ ผู้ซึ่งกำลังพยายามจะออกจากห้อง
“ฉันจะขับไปเอง คุณกลับบ้านไปได้เลย”
“ค่ะบอสหลิน……”
‘วูหยู’รู้สึกประหยาดใจเล็กน้อย แต่ด้วยหน้าที่แล้วเธอไม่มีสิทธิถามอะไร
หลังจากจบการสนธนา ‘หยางเฉิน’ผู้ซึ่งพยายามหลบหนีออกจากห้อง หันหัวกลับมาพร้อมหัวเราะลั่น
“บอสหลิน คุณจะให้ผมไปจริงๆ หรือ ถ้าจำไม่ผิดโรงแรงบูเบย์เป็นโรงแรมระดับห้าดาว แล้วดูสภาพผมสิมัน เหมาะกับที่นั่นงั้นหรือ? นอกจากนี้ผมยังไม่รู้เรื่องธุรกิจอะไรนั้นอีก”
‘หลินรั่วซี’ยิ้มอย่างเย็นชากล่าวว่า
“นายคิดว่าฉันจะพานายไปงั้นหรือ นายมีดีแค่ทำให้เสียหน้า กับพูดจ้อหยุด ยังไงก็ตามเราแต่งงานกันแล้ว นายต้องให้ ซูจีฮง ออกห่างจากฉันจะด้วยวิธีใดก็ตาม ทำให้เขายอมแพ้ได้ยิ่งดี”
“ผมอัดเขาให้น่วมได้ไหม ?”
‘หยางเฉิน’ค่อนข้างใจร้อน
“ผมแค่สับเขาเป็นชึ้นๆ แล้วโยนให้หมากินแค่นั้นเอง”
“ไม่ได้ ! นายแค่ต้องไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ฉัน ธุรกิจเราต้องดำเนินต่อไป”
‘หลินรั่วซี’พูดช้า ๆ เน้นชัดเจนทุกถ้อยคำ ‘หยางเฉิน’สูดหายใจมอง’หลินรั่วซี’ด้วยสายตาแปลกประหลาด
“บอสหลิน คุณจ้างสามีหรือนักแสดงรางวัลออสก้ากันแน่ ?”
“เราตกลงกันไว้แล้ว เมื่ออยู่ในบริษัทนายต้องทำตามหน้าที่ของนาย ถ้านายเป็นผู้ชายจริงๆล่ะก็ นายต้องรักษาคำพูด”
หลินรั่วซีรู้ถึงความเป็นสุภาพบุรุษแปลกๆของ’หยางเฉิน’ เธอคิดในใจอย่างช่วยไม่ได้ และดีใจกับชัยชนะเล็กๆในครั้งนี้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วดั่งลูกธนู ‘หยางเฉิน’เดินกลับไปแผนกพีอาร์ หญิงสาวในแผนกต่างอยากรู้อยากเห็นว่าทำไม ซีอีโอของพวกเธอถึงเรียก’หยางเฉิน’เข้าไปหาจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน
ตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา’โมเชี่ยนหนี่’มีอารมณืคุกกรุ่นด้วยความโกรธ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมซีอีโอที่เธอเคารพ ถึงไม่ทำตามคำขอของเธอ
แม่กระทั่งเชิญ’หยางเฉิน’เข้าพบเป็นการส่วนตัว หรือว่า’หยางเฉิน’จะมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา คำถามเหล่านี้ค้างอยู่ในใจเธอ เป็นเหตุให้เธอกระวนกระวายจนอาจนอนไม่หลับ
หลังจากที่’หยางเฉิน’ปฏิเสธงานเลี้ยงต้อนรับของหญิงสาวในแผนกแล้ว
เธอแอบปรีกตัวไปที่ลานจอดรถพิเศษของซีอีโอ ‘หลินรั่วซี’นั่นอยู่ในรถเบนท์ลีย์ของเธอ พร้อมกับมุ่งตรงไปยังโรงแรมบูเบย์
ช่วงเวลาหลางคืนในเมืองจงไห่นี้ สายโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสายของ’ซูจีฮง’ หนึ่งชายหนึ่งหญิง ต่างรู้ความคิดของอีกฝ่าย ชายหนุ่มและภรรยาของเขาแสดงออกถึงความรักซึ่งกันและกันทันที
ที่มา : https://thtranslation.wordpress.com/2016/08/10/my-wife-is-a-beautiful-ceo-31/