ตอนที่แล้วตอนต่อไปแม้ว่า’ซูจีฮง’จะกล่าวอย่างนอบน้อม เมื่อการดีลธุรกิจได้เริ่มต้นขึ้น มันจะกลายเป็นสงครามขนาดย่อมในทันที
‘ซูจิฮง’นั้นเข้าใจเป็นอย่างดีในการต่อกรกับผู้หญิงอย่าง’หลินรั่วซี’ ที่แสนทรงสเน่ห์ แน่นอนว่าทั้งคู่ต่างเป็นนักธุรกิจ และต่างก็รู้วิธีโน้มน้าวฝั่งตรงข้าม
เมื่อการสนธนาเริ่มต้นขึ้น คำพูดของ’หลินรั่วซี’เริ่มดุเดือนเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อาจจะไม่ดี แต่ถ้าเป็นเรื่องธุรกิจล่ะก็เธอจะไม่ยอมเสียเปรียบเป็นอันขาด
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ‘หยางเฉิน’นั่งอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่สามารถสอดแทรกการสนทนาได้ ทำได้เพียงจ้องมองอย่างเช่นแฮรี่บอล (แฮรี่บอล Hairy ballเปลี่ยนเป็นลูกขน หรืออย่างอื่นดีไหม)
เห็นได้ขัดว่า’แฮรี่บอล’สนใจในตัว’หยางเฉิน’ และพยายามยั่วยุ’หยางเฉิน’ด้วยสายตามาโดยตลอด
ด้วยการถูกปฏิบัติอย่างเศษฝุ่น และการดูถูกด้วยสายตาอย่างต่อเนื่อง อารมณ์ของ’หยางเฉิน’ก็เปลี่ยนเป็นไม่ดีนัก ถึงแม้ว่า’หยางเฉิน’จะรับรู้ความแข็งแกร่งได้จากการปรายตามองเพียงครั้ง และถึงแม้ว่าความสามารถของ’แฮรี่บอล’จะเทียบได้กับทหารรับจ้างกองกำลังพิเศษ ไม่ก็ครูฝึกนาวิกโยธิน แต่ในสายตาของ’หยางเฉิน’มันไม่ใช่นักสู้ด้วยซ้ำ มันเป็นได้แค่คนธรรมดาเท่านั้น
ในขณะที่’แฮรี่บอล’กำลังส่งสายตาน่ารังเกียจมายัง’หยางเฉิน’อย่างเมามันนั้น ‘หยางเฉิน’แทบอยากลุกไปตบหน้ามัน แต่หลังจากคิดซักพักแล้ว ด้วยฐานะเขาตอนนี้มันไม่ฉลาดเลยที่ไปสร้างปัญหา และยังต้องคำนึงถึงธุรกิจของภรรยาเขาอีกด้วย
คิดได้เช่นนั้น ‘หยางเฉิน’ก็ล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่’หลินรั่วซี’มอบให้ พร้อมกับดาวน์โหลดเกม Puzzle Bobble และเล่นมันด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง (Puzzle Bobble คล้ายๆเกมยิงไข่ไดโนเสา)
“ค่ะ ฉันหวังว่าหัวหน้าซูจะทำตามสัญญา แฟชั่นฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ ทั้งเวทีของบริษัทคุณ และชุดของบริษัทเรา ฉันมั่นใจเป็นอย่างมากว่าต้องจะได้กลุ่มลูกค้าอย่างกว้างขวาง”
‘หลินรั่วซี’พูดขึ้นในที่สุดพร้อมกับลงนามในสัญญา และเนื่องจากโต้เถียงอันเข้มข้นที่เพิ่งผ่านไป ความงามของเธอก็ปรากฏเผยในเห็นในขณะที่เธอกำลังเซ็นต์สัญญา
เจอฉากนี้เข้าไปสายตาของ’ซูจิฮง’นิ่งค้างไปในทันที ก่อนพยักหน้ากล่าวว่า
“แน่นอนครับ ผมหวังว่าความร่วมมือของเราจะเป็นไปอย่างราบรื่น”
กว่าทั้งสองจะพูดคุยทำสัญญากันเสร็จสิ้น เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงหนึ่งทุ่ม
“ผมคิดว่าคุณคงจะหิวแล้วใช่ไหมรั่วซี “
‘หลินรั่วซี’รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ เหมือนเช่นกับหญิงสาวนางอื่นๆ ที่ต้องการรักษาหุ่นอันสะเพึง เธอเพียงแค่กินแซนวิสชิ้นเล็กๆ ในตอนเที่ยงและทำงานจนกระทั่งตอนนี้ เธอพยักหน้าพร้อมเสียงคราญครางในกระเพาะ
‘ซูจิฮง’ตบมือขึ้นเบาๆ บริกรตรงหน้าประตูเริ่มจัดเตรียมอาหารมือเป็นระวิงทันที
อาหารมื้อนี้เป็นอาหารสไตล์ตะวันตก ขณะที่อาหารกำลังจัดเตรียมบนโต๊ะ ‘หลินรั่วซี’ชำเลืองมองไปยัง’หยางเฉิน’ด้วยความกังวล
“พี่ชายท่านนี้ชื่ออะไรเหรอครับ”
‘ซูจิฮง’ถาม’หยางเฉิน’ด้วยรอยยิ้มพริมใจ
“แซ่หยาง นามเฉิน”
‘หยางเฉิน’หาว กล่าวตอบออกไป เขาทั้งหิวทั้งง่วง
“ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ผมเองไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรไว้เลย แต่ผมมีไวน์เนบบิโอโล่ปี 1992 มาให้คุณผมหวังว่าคุณจะชอบมันนะ”
พูดจบเขาก็โบกมือเรียกบริกรให้นำขวดไวน์แดงสีสวยมา
‘หยางเฉิน’หัวเราะในใจ จากนั้นใช้สามนิ้วยกแก้วขึ้นอนุญาติให้บริกรเสิฟไวน์
บริกรเทไวน์ลงเล็กน้อยแล้วจึงหยุด
‘หยางเฉิน’หมุนแก้วเบาๆ ให้กลิ่นไวน์หอมแตะจมูกจากนั้นเอียงแก้วค่อยๆ จิบไวน์ช้าๆ
เมื่อเห็นการกระทำนี้’หลินรั่วซี’ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เธอจำได้ว่าอันธพาลผู้นี้เติมโตมาในอเมริกา เขาคงได้สัมผัสวัฒนธรรมดั้งเดิมทางตะวันตกมาก่อน เธอได้แต่หวังว่า’หยางเฉิน’จะไม่พูดมากจนทำให้เธออับอาย
ประกายตาของ’ซูจิฮง’ปรากฏเค้าลางความเคร่งเครียด ก่อนยิ้มถามว่า
“คุณหยาง เป็นยังไงบ้างครับ?”
“วัตถุดิบหลักของเนบบิโอโล่ ส่วนใหญ่มาจากอิตาลีภูมิภาค Barolo และ Barbaresco ถ้าหากว่าวัตถุดิบเป็นของชั้นยอดละก็ มันสามารถเทียบเคียงได้กับ มาร์โกบอร์โดซ์ ยอดไวน์แดงจากฝรั่งเศษ แต่ไวน์ขวดนี้ให้รสชาติ พริกไทย, แอปริคอท, พลัมแห้ง และดอกกุหลาบ ที่สำคัญมันมีช็อคโกแลตขม ซึ่งให้มีรสชาติเปรี้ยว”
‘หยางเฉิน’ตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย ดั่งเป็นคนบ่มกลั่นไวน์ขวดนี้มากับมือยังไงยังงั้น
ฟัง’หยางเฉิน’แพล่มจบ ‘ซูจิฮง’รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ถึงแม้ว่าไวน์ชนิดนี้ค่อนข้างจะธรรมดา เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ละเอียดขนาดนี้ เขาไม่เชื่อว่า’หยางเฉิน’มั่วเป็นอันขาด เพราะสิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นดั่งเช่นผู้สูงศักดิ์ผู้ซึ่งอยู่ในสังคมชั้นสูง
“พอแล้วล่ะครับ ดูเหมือนว่าคุณหยางจะไม่ธรรมดา ไม่แปลกในเลยที่รั่วซีพาคุณพร้อมกับเธอ”
‘ซูจิฮง’พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มไม่พริมใจ
“นิดหน่อย ๆ”
‘หยางเฉิน’ไม่มีความสนใจในตัวชายเจ้าเล่ห์คนนี้เลยแม้แต่น้อย เขากล่าวตรงไปตรงมาว่า
“โดยไม่มีเล่ห์กลใดๆ คุณอยากรู้ใช่หรือไม่ว่าผมกลายมาเป็นสามีของรั่วซีน้อยได้อย่างไร ใช่ไหม? ภรรยาที่รัก”
‘หยางเฉิน’พูดพร้อมกับหันหน้าไปทาง’หลินรั่วซี’
ได้ยินดังนั้นแก้มของ’หลินรั้ว’พลันแดงขึ้นมา แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่า’หยางเฉิน’พูดแบบนั้นเพราะต้องการขัดขวาง’ซูจิฮง’ แต่การถูกเรียก ‘ภรรยา’ ในสถานการณ์เช่นนี้นั้น เธอเอวก็เกือบจะต้านทานไม่ไหว เสียงหัวใจเต้น ‘ตึกตัก’ อย่างหนักจนแทบจะออกมาข้างนอกนั้น ทำให้เธอทำได้เพียงพยักหน้าตอบเบาๆ และยกน้ำขึ้นดื่มแก้เขิน
‘ซูจิฮง’ไม่อยากจะเชื่อว่าคนขายแพะทอดคนนี้จะเมินเฉยเขาแล้วไปพูดคุยกับ’หลินรั่วซี’ มือของเขากำแก้วไวน์แน่น แม้ว่าจะไม่เห็นเส้นเลือดขึ้นแต่ อารมณ์ของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เขาฝืนยิ้มอย่างยากลำบากกล่าวว่า
“นึกไม่ถึงว่าคุณทั้งสองจะผูกพันธ์กันลึกซึ้งขนาดนี้ คนต้องขอโทษด้วยจริงๆ เสียมารยาทแล้ว”
“ไม่เลย”
‘หยางเฉิน’ยิ้มกว้าง
“ผมรู้ดีว่าด้วยสถานะของผม ในการแต่งกับรั่วซี นั้นเปรียบดั่งดอกไม้ท่ามกลางขี้วัว แต่หัวหน้าซูไม่ต้องกังวลไป ผมไม่ใช้คนคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว ความคิดผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ด้วยเงินในกระเป๋าตังอัน้อยนิดของผมคงไม่สามารถพาภรรยามาทานอาหารหรูๆ พวกนี้ได้ ผมไม่คิดว่าหัวหน้าซูจะชวนพวกเรามา คุณช่างในกว้างจริงๆ”
‘หยางเฉิน’พูดเป็นนัยว่า ‘เขาเป็นแค่กระเป๋าตังโง่ๆ’
‘ซูจิฮง’พยายามข่มความโกรธอย่างเหนียวแน่น เขาเม้นริมฝีปากพร้อมยกไวน์ขึ้นดื่ม และในที่สุดก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า
“คุณหยางชอบล้อเล่นซะจริงๆ เอาล่ะเรามาเริ่มทานอาหารกันเถอะ”
“เยี่ยม นำมันมาเลย”
‘หยางเฉิน’พูดขึ้นเหมือนไม่เห็นอารมณ์โกรธของ’ซูจิฮง’ในสายตา เขายกมืดขึ้นให้บริกรเสิฟอาหารแล้วเริ่มต้นกินอย่างรวดเร็ว
หลังจากเห็นคำพูดของ’ซูจิฮง’ที่พยายามข่มอมรมณ์อย่างเต็มที่ ‘หลินรั่วซี’เริ่มรู้สึกวิตกกังวล แต่เมื่อเห็น’หยางเฉิน’จ้องไปที่อาหารอย่างกับคนอดอยาก เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
คนผู้นี้ไม่อาจประเมินได้ เขาแสดงออกถึงความเชี่ยวชาญอย่างมากในการกินอาหารสไตล์ตะวันตก รวมทั้งมารยาทในการรับประทานอาหารก็ดีเยี่ยม แม้แต่เธอยังแปลกใจ แต่เขากลับเลือกที่จะกินอย่างตะกละตะกลาม เขาเป็นคนที่ไม่สามารถหยั่งถึงจริงๆ
ดูเหมือนว่าความกังวลของ’หลินรั่วซี’จะหายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว ใครจะสนเขากัน? ในเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอก็ได้แต่ก้าวเดินไปต่อ เมื่อคิดได้เช่นนั้น ‘หลินรั่วซี’ก็เริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
By
ที่มา :