ตอนที่แล้วตอนต่อไปในที่สุดทุกคนก็ทานเสร็จ ต้องขอบคุณความอยากอาหารของ’หยางเฉิน’ ทำให้บริกรต้องเตรียมสเต็กถึงสามจาน
‘ซูจิฮง’รู้สึกเหมือนเส้นเลือดจะปริแตก ทุกการกระทำของเขาเปรียบเหมือนการต่อยใส่ผ้าขนหนูมัน แทบไม่ได้ผลกับ’หยางเฉิน’
“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับหัวหน้าซู พวกเราขอตัวก่อน”
‘หลินรั่วซี’เช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืน
ในขณะเดียวกัน’ซูจิฮง’ผู้ซึ่งกำลังจะหมดแรง ยิ้มกล่าวว่า
“รั่วซีนี่ก็ดึกมากแล้ว ผมจะให้แฮรี่บอลขับรถไปส่งนะ ขับรถตอนกลางคืนอันตรายมาก”
“ไม่จำเป็น”
‘หยางเฉิน’ตอบ
“เธอมีผมอยู่ หลังจากซัดสเต็กไปสี่ชิ้น ดูเหมือนว่าพละกำลังของผมจะอยู่ในจุดสูงสุงแล้วตอนนี้ หัวหน้าซูไม่ต้องกังวลไป สเต็กของคุณนี่เยี่ยมจริงๆ มันเหมือนกับไวอาก้า ผมมั่นใจได้เลยว่ามันจะแข็งตลอดทั้งคืนแน่ๆ”
หลังจากคำพูดอันหยาบโลนออกมาจากปาก’หยางเฉิน’ บริกรภายในห้องต่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมา พวกเขาจ้องมองไปยัง’หยางเฉิน’ และ’หลินรั่วซี’ด้วยสายตาอันแปลกประหลาดที่แม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังรู้
‘หลินรั่วซี’แก้มแดงเป็นรอบที่ร้อย พร้อมๆกับแอบหยิกแขน’หยางเฉิน’ เธอรู้สึกอายและเสียหน้า
ทางด้าน’ซูจิฮง’ เขาได้แต่สาปแช่ง’หยางเฉิน’อยู่ในใจ คำว่า เดรัจฉาน ไอ้บ้านนอก เศษสวะ และอีกหลายคำหยาบคายต่างปรากฏในสมองของเขาเต็มไปหมด ในหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เขาพยายามบังคับเปิดปากพูดอย่างยากลำบาก
“คุณเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ คุณหยาง แฮรี่บอลไปส่งพวกเขาหน่อย”
‘หลินรั่วซี’ไม่รอช้าที่จะสะบัดตูดออกจากที่นี่ เธอลากแขน’หยางเฉิน’เดินออกไปอย่างภูติพราย
หลังจาก’หลินรั่วซี’และ’หยางเฉิน’ออกไปแล้ว ‘แฮรี่บอล’ก็กลับมา ‘ซูจิฮง’นั่งกึ่งนอนบนโซฟาอย่างผ่อนคลายปล่อยให้พนักงานโรงแรมนวดไหล่
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”
‘ซูจิฮง’ถามขณะกำลังปิดตาด้วยเสียงทุ้ม
“ครับ คุณหลินรีบเดินอย่างมาก ผมรอจนกระทั่งควันรถลอยมาชนหน้าของผมและหายลับไปถึงค่อยกลับมา”
“ฮึ่ม….”
‘ซูจิฮง’หัวเราะอย่างเย็นชา
“นังโง่นี่ เธอคิดหรือว่าจะหนีฉันไปได้เพียงเพราะนำผู้ชายคนเดียวมาขวางฉัน เธอดูถูดฉันมากไปแล้ว !”
“บอส ให้ผมจัดการไอ้หยางเฉินเลยมั้ยครับ รับรองมันจะไม่กล้ามายุ่งอย่างวันนี้อีก”
‘แฮรี่บอล’พูดขึ้นพร้อมควงแขนอย่างนุ่มนวล
“ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันจะต้องรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของมันก่อน ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนขายแพะธรรมดาจะรู้จักเนบบิโอโล่ดีขนาดนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไอ้สารเลวตัวหนึ่ง แต่มันดูไม่เหมือนคนโง่เง่าเลยซักนิด”
“บอสคิดมากไปแล้ว อย่างที่เห็นในวันนี้ บอสสามารถหาคนพวกนี้จากที่ไหนก็ได้ ถ้าหากมันไม่ธรรมดาอย่างที่บอสว่า ทำไมมันต้องไปขายแพะทอดอยู่ข้างถนนด้วย?”
“กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่สามารถพังได้ในวันเดียว ถ้าแกจะทำอะไร จงทำด้วยความระมัดระวังรอบคอบอย่างยิ่งยวด นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมแกถึงเป็นลูกน้อง และข้าถึงเป็นหัวหน้า”
‘ซูจิฮง’ตอบเสียงแผ่วเบา สายตากึ่งหลับกึ่งตื่น
(ความจริงเป็นสำนวนนี้ Even a dam, a thousand miles long, can be broken down by an ant nest)
“ครับ ครับบอส ตามที่บอสต้องการ พรุ่งนี้ผมจะไปหาคนมาจัดการมันเอง ถ้ามันเกิดตายขึ้นมาก็ถือว่ามันดวงซวยเอง”
สุดท้าย’แฮรี่บอล’เกาหัวอดพูดมาไม่ได้ว่า
“บอส ทำไมบอสต้องยอมทำเช่นนี้ด้วย ถึงคุณหลินจะสวย แต่ในเมืองนี้มีสาวงามอีกมากมายนัก”
“แกจะไปรู้อะไร”
“ความสวยนั้นเป็นเรื่องรอง ถึงแม้ในเมืองนี้จะหาใครเทียบกับเธอยาก็เถอะ แต่ถ้าทั่วประเทศล่ะ ทั่วโลกล่ะ โลกนั้นกว้างใหญ่ มีสาวงามมากมายดั่งฝูงลิง”
“เช่นนั้นแล้วทำไมบอสถึงเลือกคุณหลินล่ะครับ”
ดูเหมือนว่า’แฮรี่บอล’จะยังสงสัยอยู่
“แฮรี่ แกคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ควบคุมดูแลบริษัทยูเล่ยทั้งหมดจะแค่หน้าตาดีงั้นหรือ? เธออยู่ในวงการแวดวงชั้นสูงของเมือง ชื่อเสียงที่เย็นชา และเกือบจะไม่มีเพื่อน เธอจัดการอุปสรรคทั้งหมดด้วยมือของเธอเอง สามปีที่ผ่านมาหุ้นของบริษัททยานขึ้นดุจตั๊กแตน แกคิดว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องง่ายหรือยังไงแฮรี่? “
“บอสต้องการผู้หญิงที่สามารถช่วยธุรกิจเหรอครับ?”
“เธอเป็นอัจฉริยะ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะด้อยกว่า เธอเป็นหัวใจสำคัญของบริษัท นั่นเป็นเหตุผลที่เธอมักจะประสบความสำเร็จ”
“เหตุผลที่ฉันต้องการได้เธอมาครองก็เพราะว่าเธอควรค่าแก่การเอาชนะ และฉันเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถอยู่กับฉันได้ ความจริงมันมีเหตุผลอื่นอีก แต่แกคงไม่เข้าใจ”
“ผมไม่เข้าใจจริง”
‘แฮรี่บอล’ยิ้มขึ้น
“บอสฉลาดอย่างนี้ ทำไมผมถึงไม่ติดตามบอสล่ะ “
“ผู้หญิงที่แกชอบ โมเชี่ยนหนี่ ก็ทำงานอยู่ที่นั่น ถ้าหากฉันได้หลินรั่วซีมาล่ะก็ และเทคโอเว่อบริษัทยูเล่ยมาได้ล่ะก็ ผู้หญิงในบริษัทก็จะเป็นของแก”
เมื่อได้ยินทำว่า ‘โมเชี่ยนหนี่’ ตาของ’แฮรี่บอล’ก็ลุกวาว และอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้น
“บอส ผมฝันถึงหน้าอกและก้นของเธอทุกคืนวัน ถ้าพวกเราสามารถทำให้เธอล้มตัวนอนบนนเตียงได้ล่ะก็ รับรองว่าน้ำในร่างผมจะต้องแห้งอย่างแน่นอน คิดถึงเธอเมื่อใดผมก็ทนไม่ได้ทุกที เห็นทีคืนนี้ผมจะต้องไปหาสาวๆซักคนซะแล้ว”
“ไป ดูเหมือนว่าแกจะหยาบคายคนขายแพะซะอีก !”
‘ซูจิฮงหลี่’ตามองมาที่’แฮรี่’อย่างเย็นชา ‘แฮรี่บอล’รู้สึกตัวจึงรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานนัก’ซูจิฮง’ยกมือขึ้นช้าๆ จับเข้าที่แขนบริกรหญิงที่นวดไหล่อยู่ก่อนเอ่ยถามว่า
“เท่าไหร่”
หญิงสาวทำหน้าเขินอายก่อนตอบไปว่า
“ห้า…..ห้าพันค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่ทำเช่นนี้”
“ฮึ่ม”
‘ซูจิฮง’สบทออกมาอย่างเย็นชา
“แค่ห้าพัน อีตัวยังไงก็เป็นอีตัว ถูกอย่างกับหรี่ มาข้างหน้านี่ ถอดเสื้อผ้าออกซะ”
หญิงสาวได้ยินถ่อยคำหยาบคายต่างๆ จนเกือบจะร้องไห้ แต่เพื่อเงินห้าพัน เธอได้แต่ต้องอดทน ก่อนที่จะยิ้มอย่างอ่อนหวานและเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้า
ล่วงเลยไปไม่นานจนกระทั่งเสียงคราญครางและเสียง
‘แฮรี่บอล’ที่ขับรถออกไปแล้หัวเราะขึ้น
“บอสด่าข้าว่าหยาบคาย แต่กลับหาสาวๆได้เร็วกว่าข้าซะอีก คนมีเงินนี่ชอบโชว์จริงๆ”
By Maddox
ที่มา : https://picksed.com/326449123/note/16:520