ตอนที่แล้วตอนต่อไปเฉินต้าไห่สามารถเรียกได้ว่าเป็นบุคคลระดับสูงในเมืองจงไห่ สมัยก่อนนั้นย้อนกลับไปสมัยที่เขายังเป็นคนหนุ่มอนาคตไกล เขาเดินทางมาจากตอนเหนือเพื่อแสวงโชคในเมืองจงไห่
ในขณะที่กำลังมองหางานอันรุ่งโรจน์อยู่นั้น หัวหน้าแก๊งใต้ดินเล็กๆ คนหนึ่งมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวของเขา และรับเขามาเป็นลูกน้อง จากนั้นเขาก็ไต่เต้าจนกลายมาเป็นมือขวาหัวหน้าแก๊งคนนั้น
วิธีการของเฉินต้าไห่นั้นดุร้ายยิ่ง ดูเหมือนว่าความโหดเหี้ยมของเขานั้นมีมาตั้งแต่กำเนิด เพียงไม่กี่ปีแก๊งเล็กๆกลุ่มหนึ่งกลับขยายจนเป็นแก๊งขนาดใหญ่ในเขตตะวันตก เปรียบได้กับสตาร์ทอัพดาวรุ่งพุ่งแรง ที่มีอัตราการเติบโต 1500%สิบปีผ่านไปไวเหมือนโกหก เฉินต้าไห่ประกายตาเจิดจ้า
เขาร่วมมือกับซีทูหมิงซื่อ (situ mingze อ่านพินอินไม่ถูกแนะนำได้นาจา)
ซึ่งคือพ่อแท้ๆของเจียงเว่ย หักหลังหัวหน้าตัวเอง และกลายมาเป็นกำลังสำคัญให้ซีทูหมิงซื่อ เป็นเพราะเฉินต้าไห่ควบคุมกำลังพลสำคัญทั้งหมดของหัวหน้าเก่าเอาไว้ทำให้เมื่อเขาทำการเข้ายืดอำนาจ จึงแทบไม่มีคนคัดค้านต่อต้าน และหลายคนยังสนับสนุนเขาเนื่องจากหวังตำแหน่งสำคัญเรียกได้ว่าถ้าไม่มีเฉินต้าไห่
การที่พันธมิตรตะวันตกจะกลายมาเป็นผู้นำของเขตตะวันตกยังต้องใช้เวลาซักหลายปี และหลายคนมักจะพูดว่าเฉินต้าไห่เปรียบดั่งอู้ซานกุยคนที่สอง
ที่ปล่อยให้แมนจูเขายืดครองราชวงศ์หมิงถึงจะมีเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาเกี่ยวกับเฉินต้าไห่ภายในพันธมิตรตกวันตก แต่เฉินต้าไห่นั้นเป็นคนสำคัญในพันธมิตร และซีทูหมิงซื่อยังปฏิบัติกับเฉินต้าไห่อย่างดียิ่ง ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาจเกินเลยถึงขั้น(ชู้สาว ฮา)ไม่ธรรมดาขณะที่หยางเฉินกำลังอ่านข้อมูลของเฉินต้าไห่เขารู้สึกว่า ความทะเยอทะยานและความโหดเหี้ยม ต่างรวมอยู่ในตัวคนผู้นี้
เพิกเฉยต่อศีลธรรมและจริยธรรม ทุกสิ่งที่เขาทำเพียงเพื่อความก้าวหน้าและไม่สนใจวิธีการถ้าหากไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น คนอย่างเฉินต้าไห่อาจจะต้องมีชีวิตไปอีกนาน เพราะเขาจะทรยศทุกคน และไม่ให้ใครมาทรยศเขาได้
“ช่างน่าสงสาร แกให้ชีวิตตัวสารเลวตัวหนึ่ง”
หยางเฉินพึมพำเบาๆ ปิดแลปท็อป และจดจำรายละเอียดต่างๆ ที่เจียงเว่ยส่งมาให้ณ ใจกลางเมืองยามค่ำคืน แสงไฟทอดยาวไกลออกไป แตกต่างกับถนนย่านชานเมือง ครึ่งชั่วโมงต่อมาหยางเฉินหยุดรถ BMW ของเขาข้างสวนสาธารณะย่านชานเมือง บ้านพักส่วนตัวของเฉินต้าไห่อยู่ห่างออกไปราวหนึ่งกิโลเมตร
ถ้าหากเขาจอดรถใกล้เกินไปอาจเป็นที่สงสัยได้หยางเฉินเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อแขนสั้นสีดำรัดรูป และกางเกงสีดำน้ำตาลเมื่อลมเย็นพัดผ่านไป หยางเฉินยืดกล้ามเนื้อ เสียงกระดูกและเส้นเอ็นเสียดสีลั่นอย่างเกรี้ยวกราด
“ฮู่ว….”
หยางเฉินสูดหายใจและพ่นออกมาลากยาว เขาเงยหน้าขึ้นมองพระจัทร์ด้วยรอยยิ้มผ่อนคราย
“โชคดีจริงๆ ดูเหมือนจะยังไม่ขึ้นสนิม”
หลังจบคำร่างหยางเฉินพลันหายลับไป และปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งไกลออกไปหลายสิบเมตรเหนืออพาร์ทเม้น ร่างของเขาปราดเปรียวดั่งเสือดาว กระโดนจากดาดฟ้าหนึ่งไปอีกดาดฟ้าหนึ่งมุ่งหน้าไปยังบ้านพักสว่างไสวริมแม่น้ำราวสองนาทีต่อมา หยางเฉินหมอบอยู่บนต้นไม้สูงราวสามสิบเมตรด้านหน้าของเขาเป็นบ้านพักของเฉินต้าไห่
เนื้อที่บริเวณบ้านนั้นกว้างขวาง กว่าแปดร้อยตารางเมตร และอาคารสูงใหญ่กว่าห้าชั้นตามข้อมูลที่ได้รับมา ภรรยาของเฉินต้าไห่เสียชีวิตเพราะมะเร็งเต้านมหลังจากให้กำเนินเฉินเฟิงได้ไม่นาน อาคารขนาดใหญ่โตนี้อยู่อาศัยโดยพ่อและลูกชายรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ด
หนาแน่นดั่งป้อมปราการศึกหยางเฉินมองไปที่ประตูบานใหญ่ ซึ่งมีชายชุดดำแปดคนยืนออกันอยู่ประตูนี้เป็นทางเข้าหลัก และรอบ ๆ ก็มีชายชุดดำอีกหลายคนเดินตรวจตราไปมาหยางเฉินไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่า บอดี้การ์ดจะมีเพียงเท่านี้ อยู่เหมือนว่ากำลังหลักจะคอยปกป้องเฉินต้าไห่ และลูกชายอย่างใกล้ชิดการแทรกซึมไปในบ้านไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหยางเฉิน
แต่นี่ไม่ใช้จุดมุ่งหมายของเขา หยางเฉินต้องการรู้ตำแหน่งของเฉินต้าไห่และลูกชาย และเขาคงต้องใช้วิธีการถามใครสักคนรวดเร็วดั่งความคิดหยางเฉินปรากฏตัวอีกทีหน้าประตูบานใหญ่ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“หยุด แกเป็นใคร! แกรู้มั้ยว่าที่นี่คือที่ไหน?”
ชายร่างยักษ์คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะหัวหน้าตะโกนถามเสียงเหี้ยมหยางเฉินไม่ตอบ เท้าเคาะพื้นเบาๆ ร่างลอยละริ่วเหมือนลูกศรเข้าหาชายแปดคนนั้นทั้งแปดไม่ทันได้ตอบสนอง ปืนในอกเสื้อด้านในกลายเป็นของไร้ประโยชน์ หนึ่งในนั้นยกการ์ดขึ้นต้านรับ มันถูกหมัดหยางเฉินเข้าไปเต็มเปาจนรู้สึกเหมือนว่าปอดฉีก หัวใจแหลกเหลว กระดูกทั่วร่างแตกละเอียดเป็นเม็ดทราย
ถ้าหากมีใครมองจากที่ไกลตาละก็ จะเห็นการเคลื่อนไหวของหยางเฉินฉีกกฏแรงโน้มถ่วงของนิวตันโดยสิ้นเชิง เขาจัดการคนทั้งแปดขณะลอยอยู่บนอากาศ และหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา คล้ายพายุทอนาโดสีดำ แขนขาทั้งสองข้างประเคนใส่ทั้งแปดทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงพริบตา
ชายทั้งแปดไม่ทันได้โต้ตอบ พวกมันต่างง่วงนอนโดยฉับพลัน ทั้งนี้เป็นเพราะว่าอวัยวะภายทั่วร่างต่างร่ำร้องเจ็บปวดอยู่ภายในชายร่างยักษ์ที่เป็นหัวหน้า รู้สึกว่ากระดูกทั่วแขนของมันล้วนแตกหัก มันรับรู้ได้ทันทีที่ว่ามันได้เจอกับผู้มีความสามารถอันสูงส่ง มันไม่กล้าแม้แต่จะต่อต้าน
ภายใต้เหงื่อเย็นเหยียบมันพยายามจะกดปุ่มวิทยุสื่อสารด้วยแรงอันน้อยนิด เพื่อเตือนภัยให้ทุกคนทราบดังคาดคล้ายดั่งฉากในภาพยนต์ ใครบางคนที่สวมรองเท้านักกีฬา เตะเข้ามาที่แก้มของมัน และทำลายวิทยุสื่อสารแหลกเป็นชิ้น เลือดของมันไหลเป็นโลหิต ออกทางตาจมูกปาก หัวศีษระกะแตกพื้นบอกไม่ได้ว่าเป็นหรือตายอีกเจ็ดคนที่เหลือเห็นฉากสยดสยองนี้
ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจ ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับรอยยิ้มผู้นี้ เปรียบดั่งมัจจุราชจากนรก รอยยิ้มทั้งหมดล้วนหลอกลวง มันเป็นรอยยิ้มของปีศาจโดยแท้จริงทั้งเจ็ดที่ตั้งใจจะแจ้งผู้บุกรุกต่างหลั่งเหงื่อเย็นเหยียบ และไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหยางเฉินพอใจกับผลลัพท์ที่เกิดขึ้น
เขาไม่รู้สึกผิดใดต่อผู้คนที่เขาฆ่าไป จำนวนคนที่เขาจัดการไปสูงเท่าหอเก๋งเสียดฟ้า”ฉันกำลังรีบ ดังนั้นจะไม่มัวเสียเวลากับพวกแก ฉันต้องการรู้ที่อยู่ของเฉินต้าไห่ และเฉินเฟิง ถ้าพวกแกพูด พวกแกสามารถจากไปได้
แต่ถ้าพวกแกไม่พูด ฉันจะทำให้พวกแกจากไป “ด้วยน้ำเสียงสบายๆ คล้ายขอบุหรี่มวลหนึ่งจากสหายที่ไม่รู้จักมาก่อน แต่คำว่า ‘จากไป’ ที่พวกมันได้ยินเปรียบเหมือนเสียงจากยมทูต
ที่มา: