ตอนที่แล้วตอนต่อไปมองดูเฉินเฟิงสลบตัวงอดั่งทารกในครรภ์ พร้อมด้วยชิ้นเนื้อแหลกเหลวชิ้นหนึ่ง หยางเฉินส่งยิ้มอันอบอุ่นไปยังหญิงสาวหน้าขาวซีดยิ่งที่มองมาด้วยความหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้มาเพื่อฆ่าคุณ”
รอยยิ้มนั้น เกือบทำหญิงสาวปัสสาวะเรี่ยราด
“ฉันขอล่ะ…. อย่าทำอะไรฉันเลย”
เธอไม่สามารถสรรหาคำอื่นใดมากล่าวได้อีก
“ไม่ต้องกลัว ผมบอกคุณแล้วไง ผมไม่ได้มาเพื่อฆ่าคุณ”
หยางเฉินเลิกคิ้วกล่าวต่อ
“ดูจากที่คุณมีความสัมพันธ์กับเฉินเฟิงคุณรู้หรือไม่ว่า เฉินต้าไห่อยู่ที่ไหน”
เมื่อเห็นว่าหยางเฉินไม่ได้ทำอะไรเธอ จิตใจหญิงสาวพลันสงบลง เธอตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
“ฉันไม่แน่ใจ บอสเฉินมักอยู่ที่ชั้นบนสุด”
อ้าา ดูเหมือนว่าสารเลวพวกนั้นจะไม่ได้โกหก หยางเฉินพลักประตูเดินออกจากห้องไปหญิงสาวเห็นดังนั้น เธอพลันเอ่ยถามอย่างตกใจ
“คุณไม่หนีหรือ?”
“หนี?”
“ทำไมต้องหนี?”
หยางเฉินหันกลับมาตอบ
“เสียงเมื่อครู่ คงทำให้พวกนั้นรู้ตัว แล้วรีบมาที่นี่แน่ๆ”
หญิงสาวตอบขณะถูกตรึงอยู่
“มันจะดีมากถ้าเฉินต้าไห่มาที่นี่”
หยาวเฉินหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไปจากความทรงจำของเขา เฉินต้าไห่อยู่ใจกลางของชั้นบนสุด เขาเดินเข้ามาในห้องโถง เขาตรงไปที่บันไดและเป็นดังที่หญิงสาวบอก อึดใจเดียวเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากบันไดชั้นล่าง คนชุดดำพร้อมอาวุธครบมือ ไม่ว่าจะเป็นไม้หน้าสาม และสนับมือ
หยางเฉินงุงงงที่บอดี้การดพวกนี้ไม่มีปืน ทั้งนี้เป็นเพราะว่าภายใต้การควบคุมอันเข้มงวดของรัฐบาล เป็นไปได้ยากที่จะมีปืนไว้ในครอบครอง ปืนจึงมีแค่ลูกน้องคนสำคัญของเฉินต้าไห่เท่านั้นคนพวกนี้ไร้ประโยชน์ต่อหน้าหยางเฉินโดยสิ้งเชิง
ต่อหน้าคนจำนวน 20-30 หยางเฉินไม่ได้เร่งรีบถีบให้พวกนั้นตกบันได เขาไม่ได้อัดใครมานานแล้ว คนพวกนี้จึงทำให้จิตใจของเขาเบิกบานพลพักลูกน้องเลือดร้อนทั้งหลายต่างหึกเหิมยิ่ง ด้วยจำนวนคนที่มากกว่าเช่นนี้ มันไม่ง่ายเลย ที่อารมณ์หึกเหิมนี้จะหดหายไป
แต่ไม่ว่าพวกมันจะบุกเข้ามาเท่าไหร่นี้ไม่อาจคว้าจับจับตัวชายผู้นี้ได้สเต็ปเท้าของหยางเฉินรวดเร็วและพริ้วไหวกว่า ฟุตเวิคผีเสื้อโบยบินของมูฮัมหมัด อาลี มากมายนัก ทุกๆการเคลื่อนไหว เหมือนออกมาจากภาพยนต์ไฟไซด้วยการเคลื่อนไหวอันสมบูรณ์แบบหยางเฉินข้ามผ่านคนทั้งสิบอย่างง่ายดาย ทุกครั้งที่เขาหยุด เขาจะได้อาวุธติดมือมาทุกครั้ง
ผู้โชคดีคนหนึ่งถูกตีที่แขนและขาขณะที่ผู้โชคร้ายถูกทุบเข้าที่หัวด้วยการสู้ที่ไร้ระเบียบแบบแผน และการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ดั่งผ่านการคาดคำนวน มันเป็นกลยุทธ์ที่ง่ายและได้ผล ทุกคนเห็นเพียงเงาสีดำพาดผ่านโดนไม่กล้าจะหวดไม้เข้าใส่ เป็นเพราะพวกมันกลัวเหวี่ยงไปโดนพวกเดียวกันผ่านไปราวหนึ่งนาที
ภาพเบื้องหน้าเปลี่ยนเป็นรอยเลือดสาดกระจายไปทั่วทุกที คนทั้งสามสิบคนต่างกระจัดกระจาย 4-5 หลบอยู่ในมุมหนึ่งด้วยความหมวดกลัว คนที่เหลือต่างนอนเหยียดยาวบนพื้นด้วยความเจ็บปวด และไม่กล้าแม้แต่จะลุกยืนขึ้นมาอีกหยางเฉินปัดฝุ่นที่มือ ด้วยรอยยิ้ม เขามองไปยัง ห้าคนที่ไม่ยุกเข้ามา
“พวกนายไม่มาแจมด้วยกันหรือ?”
ทั้งห้าต่างรีบส่ายหัว ยิ้มให้ด้วยสีหน้าน่าเกลียดกว่าร้องไห้หลังจากปราศจากสิ่งกีดขวางอื่นๆอีก หยางเฉินเดินไปยังจุดหมายอย่างสบายๆ ไม่นานเขาก็พบประตูเหล็กบานใหญ่ แน่นอนว่ามันหนาจนสามารถที่กันกระสุนไรเฟิลได้อย่างดีเยี่ยมหยางเฉินเหลือบมองไปที่กล้องวงจรปิดของห้องโถง และยิ้มไห้อย่างจริงใจเฉินต้าไห่เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่อย้างแท้จริง
เขารู้มานานแล้วว่าหยางเฉินเข้ามาในบ้าน และมันยังไม่รีบมาจับกุมเขา เพียงส่งคนสามสิบคนมาทดสอบ ตอนนี้มันหลบซ่อนอยู่หลังประตูเหล็กบานใหญ่ อันที่จริงถ้าไม่ใช่ผู้ที่บุกมาไม่ใช่หยางเฉิน ความคิดของมันอาจจะถูกต้อง แต่มันไมรู้ความสามารถทั้งหมดของหยางเฉิน
เพราะไม่งั้นป่านนี้มันคงหลบหนีไปแล้วประตูเหล็กด้านหน้าของหยางเฉินดูเหมือนจะไม่สามารถเปิดออกจากภายนอก แต่ไม่ใช่กับหยางเฉินถ้าเป็นเมื่อสองปีก่อนมันอาจลำบากไปบ้าง แต่ตอนนี้ด้วยวิชาแปลก ๆ ที่เขาร่ำเรียนมา มันกลายเปนเรื่องง่ายดั่งปลอกกล้วยหยางเฉินสูดหายใจลึก
ขาของเขาเคลื่อนที่ดั่งสายฟ้าเตะเข้าไปที่ประตูเหล็กปัง!เสียงกระแทกอย่างหนักหน่วง ประตูเหล็กถูกเตะจนยุบ ผนังที่ทำจากหินอ่อนแตกร้าว ก่อนล่วงลงสู้พื้นหยางเฉินถอนขากลับมาอย่างพอใจ และเดินไปพลักประตูเบาๆ
“บรึ้ม!!!”
เสียงดังลั่นพร้อมๆกับฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย ประตูเหล็กตกกระแทกพื้นดังสนั่น มันถูกเปิดออกด้วยวิธีเช่นนี้ถายในห้องทำงานที่สว่างจ้า มีคนไม่มีคนยืนอยู่
“น้องชายมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ “
เสียงอึมครึมแหบแห้งดังมาจากชายด้านหลังโต๊ะขนาดใหญ่หยางเฉินรู้ได้ในทันทีว่านี่คือเฉินต้าไห่ เพราะเค้าโครงหน้าอ้นละม้ายคล้ายลูกชายของเขา เฉินเฟิง ด้วยรูปร่างไม่สูงไม่ใหญ่ที่อุดมไปบรรยากาศที่เก๋าเกมด้านหลังเฉินต้าไห่เป็นบอดี้การ์ดทั้งสิบ พร้อมใบหน้าเคร่งขรึม มือข้างหนึ่งอยู่ในเสื้อแจ็คเกต
เตรียมชักปืนออกมาได้ทุกเมื่อหนางเฉินรู้สึกสนใจเล็กน้อย นั่นคือหัวล้านที่เจอกันที่บาร์เมื่อหลายวันก่อน เขาเป็นมือขวาของเฉินต้าไห่ เป็นลูกน้องคนสนิทเมื่อหัวล้านเจอหยางเฉิน เขารู้สึกกลัวจับใจ แต่ก็ไม่พูดและแสดงออกมาทางสีหน้าท่าทาง
“โทษที ผมทำประตูคุณพังซะแล้ว”
หยางเฉินยิ้มมุมปากเดินเข้าหาเฉินต้าไห่อย่างช้าๆเฉินต้าไห่ยิ้มแย้ม
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถ้าหากอันเก่าไม่ไปอันใหม่จะมาแทนได้อย่างไร มันไม่เป็นอะไรหรอกถ้ามีบางคนชดใช้ให้”
“ถ้าผมไม่ชดใช้ล่ะ”
“ถ้างั้นน้องชายโปรดบอกมาว่ามาทีนี้มีธุระอะไร พี่เฉินต้าไห่อยู่ที่โลกมืดนี้มานานยี่สิบ สามสิบปี และไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล น้องชายมีความสามารถที่เยี่ยมยอด เป็นไปได้ไหมที่เราจะมาเป็นมิตรกันแทนที่จะเป็นศัตรู”
หยางเฉินพยักหน้า แล้วกวาดสายตาไปรอบบห้อง ภายในห้องมีชั้นหนังสือขนาดใหญ่ เต็มผนังทั้งสี่ด้าน
“ดูคุณเหมือนคุณจะชอบอ่านหนังสือนะ”
หยางเฉินตอบคำตอบซึ่งไม่เกี่ยวข้องโดยสิ้นเชิงเฉินต้าไห่ขมวดคิ้วกล่าวว่า
“ยุคสมัยนี้นั้นยากนักที่จะประสบความสำเร็จโดยมีแต่เพียงความกล้าหาญ”
ดูเหมือนว่าเฉินต้าไห่จะไม่เข้าใจสิ่งที่หยางเฉินพูด
“ผมกำลังจะบอกว่าถ้าหากลูกชายของคุณฉลาดได้สักครึ่งของคุณละก็ คุณคงไม่ต้องตายในวันนี้ “
หยางเฉินยิ้มกว้างสว่างไสวดุจแสงอาทิตย์ยามเช้า
ที่มา: